ตอนที่2.เเสงที่เงาเกลียดกลัว

เสียงฝนตกพรำ ๆ ยามเช้า คลอไปกับเสียงนกป่า และกลิ่นหอมของซุปที่ลูเซียสกำลังเคี่ยวอยู่ในหม้อทองแดง

อีเลียสนั่งอยู่ข้างเตาผิง หนังสือเวทมนตร์เล่มเก่าเปิดอยู่ตรงหน้า ถึงจะยังอ่านไม่เก่ง แต่เขาชอบดูเวลาลูเซียสพูดถึงเวท

“บทนี้ใช้เรียกแสงจากหัวใจ” ลูเซียสบอก พลางยื่นมือมาจับมือเขา “ต้องเชื่อในสิ่งดี ๆ ก่อนนะ แล้วเวทถึงจะออกมา”

“หัวใจฉันมันมืดจะตาย…” อีเลียสหัวเราะเบา ๆ แต่แววตานั้นเศร้า

“ถ้างั้น…ให้ฉันอยู่ข้าง ๆ จนมันสว่างก็แล้วกัน”

คำพูดนั้นทำให้อีเลียสเงียบไปนาน ก่อนที่เขาจะบีบมือลูเซียสกลับเบา ๆ

แต่ความอบอุ่นนั้นอยู่ได้ไม่นาน...

เย็นวันนั้นเอง เงาเริ่มแผ่ขยายเข้าสู่ป่า

หมอกสีดำค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาใกล้บ้าน พืชพรรณเริ่มเหี่ยวเฉา เสียงนกเงียบลง และอากาศเย็นจัดราวกับฤดูหนาวมาเยือนในพริบตา

ลูเซียสสัมผัสได้ทันที

“มีบางอย่าง...ไม่ปกติ”

ก่อนที่เงาจะปรากฏร่างของมัน สิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงเพรียว ผิวคล้ำราวกับสร้างจากความมืด ดวงตาแดงเรืองแสง และไม่มีปาก

มันก้าวออกมาจากเงาต้นไม้ พร้อมเสียงคำรามที่ไม่ได้ใช้ปากพูด แต่สะเทือนอยู่ในหัวใจ

“เจ้าชาย...จงกลับไป”

อีเลียสยืนขึ้นทันที ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม เงาดำเล็ก ๆ วูบไหวรอบตัวเขา

“กลับไปบอกเขาซะ ว่าฉันไม่ใช่เงาของเขาอีกแล้ว!”

ปีศาจเงาอีกตัวปรากฏขึ้นข้างหลังเขา ก่อนจะพุ่งเข้าหาอีเลียสทันที

แต่ลูเซียสก็ไม่อยู่เฉย

เขาร่ายเวทในจังหวะรวดเร็ว “แสงแห่งหัวใจ ปกปักษ์สิ่งรัก!”

แสงสีทองพุ่งออกจากปลายนิ้วเขา กระทบปีศาจเงาเสียงดัง เปรี๊ยะ! ทำให้มันชะงัก

“ลูเซียส อย่าเข้าใกล้!”

“นายไม่ใช่คนเดียวที่ปกป้องฉันได้หรอกนะ!”

ปีศาจส่งเงาดำเข้าล้อมลูเซียส แต่ลูเซียสเปิดโล่เวทสีทองป้องกันตัวเองไว้ได้ แล้วตะโกนไปทางอีเลียส

“ใช้พลังเงาของนายร่วมกับเวทฉัน เงาไม่ใช่สิ่งเลวร้ายมันแค่ต้องมีใครเข้าใจมัน!”

อีเลียสกำหมัดแน่น แล้วยิ้มอย่างห้าวหาญ

“ก็ได้... งั้นเรามาลองดูกันเลย!”

เขาหลับตา ปล่อยให้เงาดำไหลเวียนรอบร่าง พร้อมกับแสงจากลูเซียสที่เข้ามาประสานกัน

เงาสีดำกับแสงสีทองมาบรรจบกัน — กลายเป็นแสงเงาสีเงินบริสุทธิ์

พลังนั้นกระแทกใส่ปีศาจจนกระเด็นกลับสู่เงา!

ปีศาจส่งเสียงคำราม แล้วค่อย ๆ หายกลับไปในความมืด พร้อมคำพูดสุดท้าย...

“ราชา...จะไม่ยอมง่าย ๆ หรอก......”

หลังการต่อสู้ ลูเซียสทรุดตัวนั่ง หอบหายใจ

อีเลียสรีบเข้ามานั่งข้าง ๆ ก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมไหล่ให้เขาเบา ๆ

“นายบ้ามาก.....แต่ก็กล้าดี”

“ฉันบ้าเพราะนายไง....” ลูเซียสหัวเราะแผ่ว ๆ

อีเลียสยิ้มบาง ๆ แล้วเงียบไป ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว

“ถ้าเงาในตัวฉันควบคุมไม่ได้...สัญญาได้ไหม ว่านายจะไม่เกลียดฉัน…”

ลูเซียสมองเขานิ่ง ก่อนจะเอื้อมมาจับมืออีกฝ่ายแน่น

“ฉันจะไม่มีวันเกลียดแสง หรือเงาในตัวนายเลย...เพราะมันคือนายทั้งหมด”

อีเลียสหลบตา แต่แก้มก็แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“งั้น…ฉันจะอยู่…ตราบใดที่นายยังอยู่”

หลายวันผ่านไปนับจากการต่อสู้กับปีศาจเงาครั้งแรก อีเลียสและลูเซียสใช้ชีวิตสงบอยู่ในบ้านหลังเล็กกลางป่า ทั้งสองพยายามฝึกเวทร่วมกัน เพื่อรับมือกับสิ่งที่จะตามมาในอนาคต

วันหนึ่ง ลูเซียสค้นเจอกระจกเก่าบานหนึ่งในห้องใต้ดิน เป็นกระจกสีดำสนิท ล้อมด้วยลวดลายเงาที่เหมือนมีชีวิต

“มันไม่สะท้อนภาพเลย...” ลูเซียสแตะเบา ๆ

ทันใดนั้น กระจกก็สั่นไหวเบา ๆ ก่อนที่ภาพจะปรากฏขึ้น เป็นห้องโถงราชบัลลังก์มืดมนในอาณาจักรเงา

เสียงของราชาปีศาจดังขึ้นแผ่วเบา แต่ทรงพลัง

“ลูกข้า...อีเลียส เจ้าอยู่กับเด็กพ่อมดจริงหรือ...”

อีเลียสก้าวมาอยู่ข้าง ๆ ลูเซียสทันที สายตานิ่ง

“อย่าฟังเขา” เขากระซิบ

ราชาปีศาจยิ้มเยือกเย็นจากในกระจก

“ข้าจะส่ง ‘ของขวัญ’ ไปหาพวกเจ้า เร็วกว่าที่คิด…”

จากนั้นกระจกก็แตก เปรี๊ยะ! แสงดำทะลักออกมาพร้อมเศษเงาที่ซึมหายไปในพื้น

ในคืนนั้นเอง…

อีเลียสกับลูเซียสนั่งข้างเตาผิง พูดคุยถึงโลกที่พวกเขาอยากเห็น โลกที่เเสงกับเงาจะไม่ต้องเป็นศัตรูกัน

“ฉันอยากเห็นเงากลายเป็นร่มเงา...ไม่ใช่ภัย” อีเลียสพูด

“แล้วนายล่ะ?” เขาถามลูเซียส

“ฉันอยากให้นายมีบ้านที่ไม่ต้องหลบหนีอีก...จะที่ไหนก็ได้ ขอแค่อยู่ด้วยกัน”

อีเลียสยิ้ม แล้วเอนหัวลงบนไหล่เขาอย่างผ่อนคลาย

แต่ท่ามกลางความอบอุ่นนั้น....

มีบางสิ่ง...กำลังคลืบคลานเข้ามาเงียบ ๆ จากในเงาของบ้าน

เสียง กรอบแกรบ ดังมาจากหลังบ้านลูเซียสสะดุ้งเล็กน้อย

“เสียงอะไรน่ะ…”

อีเลียสลุกขึ้นทันที ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม เขาสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของเงาปีศาจระดับสูง

“ออกห่างจากเงาเดี๋ยวนี้”

ลูเซียสยังไม่ทันขยับ เงาดำหนาแน่นก็พุ่งออกมาจากผนังบ้าน พร้อมเสียงคำรามต่ำ ๆ

มันคือ “เดรธเนล” ปีศาจเงาในตำนาน ผู้ควบคุมเงาแห่งความตาย ร่างสูงกว่า 3 เมตร มีปีกสีดำใหญ่และกรงเล็บยาว

“เจ้าเด็กพ่อมด ต้องตาย!!”

มันพุ่งเข้าหาลูเซียสทันที แต่ในเสี้ยววินาที

อีเลียสผลักเขาออกไป แล้วตนเองก็รับการโจมตีแทน

ครืนนนน!

เสียงแรงระเบิดจากเงากระแทกพื้นจนห้องสั่นสะเทือน

“อีเลียส!!!” ลูเซียสร้องสุดเสียง

อีเลียสยืนนิ่งกลางกลุ่มเงา บาดเจ็บที่ไหล่ขวา แต่ดวงตาเปล่งประกายแรงกล้า

“อย่าแตะต้องเขา…”

แผ่นดินใต้เท้าสั่นไหว เงารอบตัวอีเลียสแผ่ขยายราวกับป่าเงาทั้งป่ากำลังตอบรับคำสั่งเขา

จากนั้นเขายกมือขึ้น ชูนิ้วเรียวที่สั่นเล็กน้อย

“เงา...จงเป็นโล่ จงเป็นดาบ และจงเป็นกรงขัง!”

เวทเงาในสายเลือดของเขาปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งแรก กลายเป็นคมเงาราวใบมีดนับร้อยพุ่งเข้าล้อมเดรธเนลไว้ทุกทิศทาง

แต่เดรธเนลคำราม แล้วพุ่งฝ่าเงานั้นเข้ามาอีกครั้ง จ้องจะสังหารลูเซียสที่กำลังร่ายเวทอย่างไม่สมบูรณ์

“อย่าแตะต้องเขา!!” อีเลียสตะโกนอีกครั้ง

พรึ่บ! เงาแตกตัวออกเป็นปีกใหญ่จากหลังอีเลียส

เขาพุ่งเข้าไปขวางทันที

เสียงระเบิดของพลังเงาดังสนั่นไปทั่ว แต่ลูเซียสรอด...

เขาลืมตาขึ้น เห็นอีเลียสบาดเจ็บหนักตรงหน้า

“ทำไม…นายต้องมาปกป้องฉันขนาดนี้…”

อีเลียสยิ้มอ่อน ร่างกึ่งมนุษย์กึ่งเงาของเขาเริ่มสลายเล็กน้อย

“เพราะนายคือแสงเดียวที่ฉันยอมสู้...แม้จะต้องกลายเป็นเงาตลอดไป”

ลูเซียสพยายามร่ายเวทรักษา แต่มือสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

อีเลียสยกมือมาสัมผัสแก้มเขาเบา ๆ

“อย่าร้องเลย...แค่เห็นนายปลอดภัย ฉันก็พอใจแล้ว”

น้ำตาของลูเซียสร่วงลงบนแก้มเขา

“อย่าเพิ่งจากฉันไปนะ…”

ทันใดนั้น เงาทั้งหมดที่ปล่อยออกจากอีเลียสกลับค่อย ๆ ซึมกลับเข้าสู่ตัวเขา แทนที่จะกลืนกินเขา

เหมือนมัน…เชื่อฟังเขาแล้วอย่างสมบูรณ์

อีเลียสยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดเสียงแผ่ว

“ดูเหมือน...เงาจะเลือกหัวใจฉันแล้วสินะ”

และเดรธเนล...ก็หายไปกับความมืด ปรากฏเพียงคำสาปแช่งสุดท้ายในอากาศ

“เจ้าจะไม่มีวันหลบเลี่ยงเงา...ตราบใดที่ยังรักเเสง…”

---จบตอน🌙✨

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***