เจ้าชายเเห่งปีศาจเงาเเละพ่อมดเเห่งเเสง

ตอนที่1.เงาของป่าต้องมนต์

ยามเช้าของหมู่บ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ริมขอบป่าเซเลน่า อากาศยังเย็นกรุ่นด้วยหมอกอ่อน ๆ ที่ลอยคลอเคลียกับยอดหญ้า เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนรูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อคลุมพ่อมดที่ดูเก่าแต่เรียบร้อย เดินถือไม้กวาดและตะกร้าผลไม้จากตลาดกลับบ้าน

“ขอบคุณที่อุดหนุนนะจ๊ะ ลูเซียส!” ป้าคนขายผลไม้โบกมือให้พร้อมรอยยิ้มใจดี

“ไว้ผมจะกลับมาใหม่นะครับ” ลูเซียสยิ้มตอบ เขาเป็นพ่อมดฝึกหัดอายุสิบเจ็ดที่อาศัยอยู่กับยายในบ้านไม้หลังเล็กที่ขอบป่า

แม้จะดูเป็นวันธรรมดา แต่วันนี้กลับมีบางอย่างต่างออกไป... เสียงแผ่วเบาแว่วมาไกล ๆ จากในป่าลึก

“ช่วยฉันด้วย...”

เสียงนั้นเบาจนแทบไม่แน่ใจว่าเป็นจริงหรือจินตนาการ แต่หัวใจของลูเซียสกลับเต้นแรงราวกับมันเรียกเขา

และเขาก็เลือกเดินตามเสียงนั้น...

ใต้เงาไม้สูงและเถาวัลย์ห้อยระย้า ลูเซียสพบร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่ในพุ่มไม้ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และแขนมีรอยเลือดแห้ง ๆ ดูเหมือนจะหลุดออกมาจากมิติไหนสักแห่ง

เด็กหนุ่มคนนั้นมีผมยาวสีดำสนิทเหมือนรัตติกาล และตาสีฟ้าเรืองรองราวกับมีแสงจันทร์ส่องจากข้างใน

ลูเซียสตกใจนิดหน่อย แต่ก็รีบพยุงเขาขึ้นมา

“เฮ้! ได้ยินฉันไหม นายโอเครึเปล่า?”

เปลือกตาคู่นั้นขยับเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าจะค่อย ๆ ลืมขึ้น

“นาย...คือใคร...”

“ฉันชื่อ ลูเซียส นายล่ะ?” เขาเอ่ยถาม พร้อมใช้มนต์เล็ก ๆ รักษารอยแผล

เด็กหนุ่มนิ่งไปนิดๆ “...ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

ลูเซียสกลืนน้ำลาย “จำไม่ได้ว่าเป็นใคร? งั้นไปพักที่บ้านฉันก่อนนะที่ป่าแถวนี้น่ะไม่ค่อยปลอดภัย”

และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์...

สองวันผ่านไป เด็กหนุ่มที่จำอะไรไม่ได้ยังคงอยู่กับลูเซียสที่บ้านเล็กกลางป่า เด็กหนุ่มคนนั้นเขาชื่อว่า “อีเลียส” ลูเซียสเป็นคนตั้งให้ตามแสงสีฟ้าในดวงตาของเขา

อีเลียสเป็นคนเงียบ ๆ แต่ชอบฟังลูเซียสเล่าเรื่องเวทมนตร์ เวลายิ้มก็จะยิ้มบาง ๆ แต่แอบมองลูเซียส บ่อยเหมือนพยายามจำอะไรบางอย่าง

“อีเลียส นายชอบขนมปังกับซุปเห็ดมั้ย?”

“อืม... ถ้านายทำ ฉันก็ชอบหมดนั่นแหละ”

ลูเซียสหน้าแดงนิด ๆ แล้วบ่นเบา ๆ “พูดแบบนี้ก็ใจสั่นกันพอดี...”

อีเลียสหัวเราะเบา ๆ ดวงตาสีฟ้าทอประกายบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา

เขา...ไม่ใช่คนแน่ ๆ

แต่ลูเซียสก็ไม่กลัวเลย เขารู้แค่ว่า ตอนที่ได้อยู่กับอีเลียส หัวใจของเขากลับอบอุ่นอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

แต่ในคืนเดือนแรม คืนหนึ่งที่ท้องฟ้ามืดสนิท

อีเลียสกลับฝันถึงอะไรบางอย่าง...

เสียงกระซิบเย็นเยียบ...

“กลับมาหาเราซะ อีเลียส...เจ้าเป็นเงาของเงาปีศาจ...”

เขาสะดุ้งตื่น ลมหายใจหอบหนัก ดวงตาสีฟ้าเรืองขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้...กลับเต็มไปด้วยความสับสนและความกลัว

และที่ปลายนิ้วของเขา...มีเงาดำบางเบากำลังขยับไปมาอย่างมีชีวิต

ลูเซียสที่เปิดประตูมาเจอเข้าพอดี ค่อย ๆ เดินเข้าหาอีเลียส แล้วพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ไม่ว่าความจริงนายจะเป็นใคร...ฉันก็จะไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียว”

อีเลียสมองเขานิ่ง...แล้วยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยแววตาที่เศร้า

“ขอบใจนะ...ลูเซียส”

กลางดึกคืนนี้ ลูเซียสนั่งเขียนคาถาใหม่อยู่ใต้แสงตะเกียง กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งทั่วห้อง ในขณะที่อีเลียสนั่งนิ่ง ๆ อยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังเงามืดของป่าราวกับมีบางสิ่งกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น

“นายแน่ใจนะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้?” ลูเซียสถามเบา ๆ

“ฉัน...แค่ฝันแปลก ๆ น่ะ” อีเลียสหลบสายตา

“ฝันเรื่องเงา?”

อีเลียสหันมองเขาทันที สีหน้าประหลาดใจ

“นายรู้ได้ยังไง...”

“ฉัน...เห็นมัน” ลูเซียสพึมพำ

“นิ้วของนายเมื่อกี้ มีเงาที่ขยับได้เอง…”

อีเลียสเงียบไป ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

“งั้น...ฉันคงต้องเล่าแล้วสินะ”

อีเลียสบอกว่าเขาไม่ได้มาจากโลกนี้... เขามาจาก อาณาจักรเงา ที่ซ่อนอยู่ในชั้นมิติลึกใต้ผืนโลก เป็นสถานที่ที่มนุษย์ธรรมดาไม่มีวันมองเห็น

ที่นั่น เขาเป็น เจ้าชายแห่งปีศาจเงา ลูกของราชาปีศาจเงาผู้ปกครองความมืดมิดมาหลายพันปี

แต่วันหนึ่ง เขาเริ่มตั้งคำถามกับคำสอนของพ่อเขา...