บทที่ 1 : การกลับมาพบกันอีกครั้ง

ฉันชื่อ “เมล์” อายุเพียงยี่สิบปี แต่เส้นทางชีวิตที่ผ่านมานั้นแทบไม่มีอะไรที่เรียกได้ว่าธรรมดาเลย ชีวิตของฉันเหมือนถูกโยนเข้าไปกลางพายุโกลาหล พายุที่พยายามจะฉีกทำลายฉันให้แหลกสลายตั้งแต่วัยเด็ก

ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อสิบปีก่อน วันที่พ่อกับแม่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แม้ตำรวจจะพยายามเต็มที่แต่สุดท้ายมันก็ยังคงเป็นปริศนาอันเจ็บปวด ฉันถูกฝากฝังให้อยู่กับครอบครัวเพื่อนของพ่อ พวกเขารับฉันไปเลี้ยงและปฏิบัติเหมือนลูกแท้ ๆ ความอบอุ่นนั้นช่วยเยียวยารอยแผลในใจได้บ้าง

ตอนที่ฉันย้ายไปอยู่บ้านนั้น ฉันได้พบกับเพื่อนบ้านใหม่—“กิ๊ฟ” เธออายุมากกว่าฉันสองปี ทั้งฉลาดและสุขุม และไม่นานเธอก็กลายเป็นมากกว่าคำว่าเพื่อน ราวกับเป็นคนที่ถูกกำหนดมาให้เป็นคู่ชีวิตตั้งแต่แรกเห็น แต่ความสัมพันธ์นั้นกลับสิ้นสุดลงกะทันหันเมื่อหกปีก่อน ครอบครัวของเธอย้ายไปอยู่อีกเมืองหนึ่ง และนับจากนั้นเราก็ติดต่อกันไม่ได้อีกเลย

แล้วอยู่ ๆ เมื่อไม่กี่วันก่อน เหมือนโชคชะตาเล่นตลก กิ๊ฟส่งข้อความมาหาฉัน บอกว่าเราเรียนอยู่ที่เดียวกัน และเธอจะมารอรับฉันที่สถานีรถไฟในวันแรกที่ฉันก้าวเข้ามาในเมืองนี้…

วันนี้เอง วันที่ชีวิตใหม่ของฉันเริ่มต้นขึ้น

...

...

เสียงประกาศของสถานีรถไฟดังก้องเหนือผู้คนที่เดินขวักไขว่ ฉันก้าวลงมาพร้อมสัมภาระในมือ พลางสูดลมหายใจลึก ๆ มองไปรอบ ๆ เมืองใหญ่ตรงหน้า “นครสุริยันตรา” ศูนย์กลางเทคโนโลยีของประเทศ และเป็นที่ตั้งของ GAIA มหาวิทยาลัยชั้นนำระดับโลกที่ฉันใฝ่ฝัน หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

...“เอาล่ะ…ชีวิตใหม่ เมืองใหม่ ทุกอย่างกำลังเริ่มต้นขึ้น” ...

ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วเหลียวซ้ายขวาหาคนที่นัดไว้

“เมล์! ทางนี้!”

เสียงใสที่ฉันจดจำได้ไม่เคยลืมดังขึ้นมาจากฝูงชน ฉันหันขวับไปตามเสียงนั้น และภาพที่เห็นทำให้ขยับตัวแทบไม่ออก เธอ…กิ๊ฟจริง ๆ

ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง “กิ๊ฟเหรอ…โห! ไม่เจอกันตั้งนาน”

เธอวิ่งเข้ามาหาฉัน ดวงตาเป็นประกายเหมือนเดิมทุกอย่าง

“ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ”

“ใช่…ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้มที่เกือบลืมวิธีใช้ไปแล้ว

กิ๊ฟหัวเราะ พลางมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ว้าว ดูสิ เธอโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วนี่นา”

ฉันหยอดกลับไปทันที “แล้วเธอก็ยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลยนะ…”

ผลลัพธ์คือหมัดเล็ก ๆ กระแทกเข้าที่แขนอย่างจัง

“โอ๊ย! เจ็บนะเนี่ย!” ฉันร้องโอดครวญ

“จำไม่ได้เหรอว่าฉันไม่ชอบให้พูดเรื่องส่วนสูง!”

กิ๊ฟทำแก้มป่องอย่างหงุดหงิด แต่แววตานั้นกลับแฝงรอยยิ้มที่ฉันคุ้นเคย

“ขอโทษ ๆ ก็แค่ล้อเล่น ฉันชอบเธอตอนโกรธ มันตลกดี” ฉันยกมือยอมแพ้

บทสนทนาของเราไหลลื่นเหมือนไม่เคยมีเวลาห่างหาย กิ๊ฟเล่าให้ฟังว่าที่ผ่านมาเธอฝึกศิลปะการต่อสู้ ทั้งกังฟูและคาราเต้จนสามารถปกป้องตัวเองได้ เธอพูดอย่างภาคภูมิใจว่าจัดการพวกนักเลงในโรงเรียนมาแล้วนักต่อนัก ฉันถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อคิดภาพ “เครื่องจักรสังหารตัวเล็ก”

ส่วนเธอก็ไม่ลืมจะแซวฉัน

“ผ่านไปห้าปี เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ ไม่ใช่อีบื้อเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

ฉันหัวเราะรับ “จะถือว่านั่นเป็นคำชมละกัน”

ระหว่างที่เราคุยหยอกล้อกันอย่างออกรส กิ๊ฟก็พูดขึ้นว่า

“ไม่คิดเลยว่าพวกเราจะได้กลับมาเรียนที่เดียวกันอีก”

ความรู้สึกอบอุ่นแล่นวาบในอกฉันทันที ภาพอดีตของแก๊งสามสหายผุดขึ้นมาในหัว—ฉัน กิ๊ฟ และเอ็ม เพื่อนที่ขาดไม่ได้

“ใช่แล้ว แก๊งสามสหายกลับมาอีกครั้ง” ฉันเอ่ยย้ำด้วยรอยยิ้ม

กิ๊ฟพยักหน้าอย่างตื่นเต้น ก่อนชี้ไปที่ลานจอดรถอีกฝั่ง

“ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปหอพัก รถฉันจอดอยู่ตรงนั้น”

ฉันเบิกตากว้าง “เฮ้ย เธอมีรถขับด้วย”

...

“ก็แค่รถเก่าของพ่อหรอก” เธอตอบพลางยักไหล่ แต่ในสายตาฉันมันดูดีเสียจนแทบไม่เหมาะจะเรียกว่ารถเก่าเลย

เมื่อเราขึ้นรถ กิ๊ฟเล่าให้ฟังว่าตอนนี้เธอถูกมอบหมายให้จัดงานเลี้ยงต้อนรับนักศึกษาใหม่ เธอบ่นว่ามันเหนื่อยสุด ๆ แต่ก็ดูมีประกายสนุกในดวงตา ฉันจึงอาสาช่วยทันที และเราก็ตกลงกันว่าจะเจอกันที่เวทีในมหาวิทยาลัยพรุ่งนี้เช้าเพื่อช่วยกันเตรียมงาน

...

...

บทสนทนาระหว่างทางเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงล้อเล่น และความทรงจำเก่า ๆ ที่ค่อย ๆ หวนกลับมา ความรู้สึกเหมือนตัวตนที่ขาดหายไปกำลังกลับคืนมาอย่างช้า ๆ

นี่ไม่ใช่เพียงแค่วันแรกในเมืองใหม่ แต่มันคือการเริ่มต้นของเรื่องราวที่ฉันไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะพาฉันไปถึงที่ใด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***