แนะนำเรื่อง+ตอนที่ 1

...เพราะช็อปจึงมีเรื่องราวข่าวลือให้ทั้งคู่ประสบพบเจอมาวนเวียนใกล้ชิดกัน ถึงตัวและใจจะไม่สนิทกัน แต่หัวใจที่ปิดกั้นก็หวั่นไหว...

...มันจึงเกิดความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งกับหัวใจ ระหว่างคนสองคน...

^^^^^^"คณาธิศ"^^^^^^

^^^ชายหนุ่มร่างหนาผิวแทนสไตล์ผู้บ่าวไทบ้าน มนุษย์ผู้หายาก คนดังแห่งม.มอ^^^

...กับ...

"หรรษมน"

หนุ่มหน้าตี๋ร่างสันทัดสไตล์เด็กอินเตอร์ ผู้หล่อเหลาไม่ด้อยกว่าใคร

...----------------...

...โดยที่หนึ่งคนมีความหวังอยากจะรีเทิร์นแฟนเก่า เพื่อลบล้างความรู้สึกผิดในใจ...

..."ผมจะชอบที่ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อผมยังรักแฟนเก่าอยู่เลย..."...

...ส่วนอีกหนึ่งคน ผูกใจเจ็บกับคนรักเก่า แต่เมื่อรู้ใจตัวเองทันใดเขาก็มุ่งมั่นที่จะวิ่งเข้าหาอย่างหนุ่มผู้หวังดี...

..."เออ...พี่จะคอยซัปพอร์ตน้องแล้วกัน"...

ในเมื่ออุปสรรคมันขวางใจดีนัก พวกเขาก็ขอพักอยู่ในสถานะพี่ชายและน้องชายของกันและกันก็พอ...

...****************...

บรรยากาศเย็นสบายยามเช้าอีกวันหนึ่งของการเป็นนักศึกษาปี 1 ของหรรษมนหนุ่มตี๋วัย 19 ปี ผู้เฟรนลี่อันดับหนึ่ง เขามีบุคลิกที่แปลกและแตกต่างจากคนอื่นที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง ไม่ว่าเขาจะดูเป็นตัวตลกสำหรับทุกคนสักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยด้อยค่าตัวเองเลยสักครั้ง เขามีความสุขเสมอที่ได้เป็นตัวของตัวเองมากกว่าเป็นคนอื่นตามที่ใจใครต้องการ…

หรรษมนอยู่บนทางเดิน เดินสวนทางกับผู้คนมากมาย ไม่ว่าจะคนรู้จัก หรือ ไม่รู้จักกัน หรรษมนไม่เฉยชาต่อพวกเขาเหล่านั้น เขายิ้มแย้มและทักทาย เอ่ยแนะนำตัวเองกับทุกคนอย่างเป็นมิตร แม้จะถูกสายตาหลายคู่มองมาด้วยสายตาแปลก ๆ เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันน่าอายที่จะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ๆ

“เห้ย! หวัดดีเพื่อน ผมหรรษมนนิเทศปี 1 นะ”

“เธอ ๆ หวัดดีเราหรรษมนปี 1"

หรรษมนทักทายอย่างเป็นมิตรกับทุกคน จนมาเจอเข้ากับรุ่นพี่เสื้อช็อปสีแดง หรรษมนมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาไม่มีที่ติใด ๆ เลย ทั้งยังมีใบหน้าอันหล่อเหลาที่ชวนหลงใหล แต่ออร่าของเขากับมืดมนขัดแย้งกับความหล่อของเขาโดยสิ้นเชิง

“พี่ครับ…ผมหรรษมนปี 1 ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ร้อยยิ้มอันสดใจที่ประดับอยู่บนใบหน้าของหรรษมนจางหายไปเมื่อพบคนเย็นชาอย่างเขา รุ่นพี่คนนี้ต่างจากคนอื่น ๆ เขาไม่แม้กระทั้งเหลือบสายตามามองที่หรรษมน

“เอ่อ…พี่ ผมชื่อหรรษมนนะ พี่ได้ยินผมป่ะครับ พี่! ผมชื่อหรรษมน อะไรเนี่ย…หูพี่มีปัญหาเหรอครับ พี่ครับ…พี่!” ไม่ว่าหรรษมนจะพยายามตามเขาแล้วเรียกร้องความสนใจจากเขามากแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่นิด

แต่จู่ ๆ เมื่อหรรษมนหยุดกระทำสิ่งเหล่านั้นเขาก็หยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วหันกลับมามองหรรษมนด้วยความหงุดหงิด

“ไม่รู้เหรอ…”

หรรษมนเลิกคิ้วขึ้น “ครับ?”

“คุณโคตรน่าสมเพชเลย…ไม่รู้เหรอหรือแค่นี้คุณก็คิดไม่ได้” คณาธิศพูดเย้ยหยันการกระทำของหรรษมนที่กำลงัทำอยู่

หรรษมนหายใจเข้าลึก ๆ ระงับอารมณ์โกรธที่กำลังปะทุ ให้กลับเป็นปกติ เขาไม่ได้เก็บคำพูดด้านลบมากระทบจิตใจตัวเองแล้วเลือกที่จะเงียบกลับไปสักพัก…

“ขอบคุณครับ…แล้วผมจะกลับเอาไปคิด” หรรษมนยิ้มหวานสู้เสือ

คณาธิศเห็นเช่นนั้นก็เลิกคิ้วงุนงง เพ่งเล็งหรรษมนไม่ละสายตา มองร้อยยิ้มคนน้องก็รู้สึกขบขันอยู่เล็ก ๆ

“หึ ก็น่าสนใจนะ…”คณาธิศกระตุกยิ้ม

หรรษขมวดคิ้วสับสน เขาหมายความว่ายังไงแต่ไม่ทันได้เอ่ยถาม อีกคนก็หมุนตัวเดินจากไปก่อนเสียแล้ว หรรษมนถอนหายใจเบา ๆ มองคณาธิศเดินจากไปในระยะไกล

ในเวลาเดียวกันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเป็นจังหวะคลื่นสั่น หรรษามนขมวดคิ้วเมื่อเห็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นตาโทรมา เขาลังเลอยู่นาน แต่สุดท้ายเขาก็กดรับสาย หรรษมนยังไม่เอ่ยถามออกไป แต่กำลังรอให้อีกฝ่ายพูด

“ไอ้ชาวเดอร์! ทำไมรับสายกูช้า?”

ประโยคเปิดสนทนาบทแรกของอีกฝ่าย หรรษมนแน่ใจทันที มีเพียงคนเดียวที่กล้าเรียกฉายา ชาวเดอร์ แทนชื่อของหรรษมนก็คือมนตรี เพื่อนสนิทของเขาสมัยปฐมวัย

“ก็เบอร์แปลกเลยไม่กล้ารับ”

“เออ กูเปลี่ยนเบอร์ใหม่มาใช้เบอร์มงคลแล้ว…” หรรษมนร้องอ๋อ..ทันที แอบขำเบา ๆ ที่รู้ว่าเพื่อนก็แอบเข้าวงการสายมูเหมือนกัน “รีบไปเรียนเลยไอ้ชาวเดอร์! ก่อนที่กูจะโทรฟ้องผีปะป๊ามึง”

หรรษมนตื่นตระหนกหันซ้ายหันขวามองหามนตรี “เอ่อ…กูกำลังรีบไปเรียนอยู่นะ ไม่สายหรอกเว้ยมนตรี”

“อีก 3 นาทีอ่ะนะ โม้แล้วมึง กูเห็นมึงยังเดินหน้าระรื่นอยู่คณะกูอยู่เลย-”

“เออน่า…แค่นี้นะ บาย!” หรรษมนกดวางสายอย่างรวดเร็ว ไม่ขยันรอฟังเสียงเพื่อนบ่นรายยาวจนหูบาน เขารีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายใบเดียวที่ติดตัวมา แล้วเร่งฝีเท้าตรงไปที่คณะนิเทศฯ

ผ่านไปเกือบ 10 นาที หรรษมนก็ถึงห้องเรียน เขาเปิดประตูอย่างเชื่องช้าและเบามือที่สุด ย่องเบามานั่งคลุกคลีกับกลุ่มเพื่อน ๆ สำเร็จ

หรรษมนถอนหายใจโล่งอก ยิ้มให้เพื่อน ๆ อย่างรู้ ๆ กัน

“อาจารย์เริ่มสอนยัง?” หรรษมนมองส้มจี๊ดเพื่อนผู้หญิงสุดเฟียสข้าง ๆ ที่เริ่มสนิทกันเป็นคนแรกของห้อง

ส้มจี๊ดส่ายหัว “หึ อาจารย์ก็เพิ่งเข้ามาเหมือนมึงนั่นแหละ”

“เชรด…กูไม่สายเป็นแล้วว่ะ”

“ก็สายอยู่ดีไหมวะ” ต้นสนเพื่อน…ไม่สนิทเอนหลังมาพูดกับเขาด้วยท่าทางกวนประสาท

หรรษมนกรอกตาแล้วผลักตัวของต้นสนกลับคืน ที่บังอาจดับฝันความมั่นอกมั่นใจของเขา ต้นสนจิ๊ปากใส่ ก่อนจะรีบเคลื่อนตำแหน่งเก้าอี้จากอีกกลุ่มมานั่งกลุ่มเดียวกับหรรษมนและส้มจี๊ด

“รุนแรงว่ะ อย่างงี้รึเปล่ามึงกับพี่คณาทิศเลยไปกันไม่รอด” หรรษมนมองต้นสนด้วยความไม่พอใจ เขารู้ดีว่าต้นสนต้องการแค่กวนประสาทและความสะใจ ที่ถูกเขาทำให้ขายขี้หน้าในอดีต ต้นสนจึงแก้แค้นด้วยการหยิบยกเรื่องปมฝังใจของหรรษมนขึ้นมาพูด

“อย่าเสือกดิ๊ ไม่ใช่เรื่องของมึงอะ” หรรษมนหันกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถือ

“คิดแล้วก็สงสารพี่คณาทิศเขานะ…มีแฟนแต่แฟนไม่รัก แย่ว่ะ” หรรษมนนิ่งค้างไป เขารู้สึกจุกอก ขี้ขลาดไม่กล้าที่จะพูดสวนกลับไปอย่างกล้าหาญ ได้แต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ ทำเฉยชาเหมือนไม่รู้สึกอะไร…

หรรษมนยอมรับและรู้สึกผิดต่อพี่คณาทิศมาตลอด เขาพยายามที่จะหาช่องทางขอโทษพี่เขาหลังจากที่เลิกกันไป แต่คณาทิศกลับหายไปจากชีวิตของหรรษาตั้งแต่นั้นมา หรรษมนแทบจะลืมความรู้สึกผิดต่อพี่คณาทิศไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ต้นสนเขากลับมาจี้ปมนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

“ว่าไง พูดไม่ออกเลยดิ” ต้นสนยิ้มเยาะ

หรรษมนจับโทรศัพท์แน่น ก่อนจะยกมือบอกบางอย่างกับอาจารย์ “อาจารย์ครับ ไอ้หมอนี่…เอ่อ…นายต้นสนเขาบอกว่า…เบื่อวิชาที่อาจารย์สอนน่ะครับ” หรรษมนยิ้มกวน ก่อนที่อีกฝ่ายจะหงุดหงิดแล้วถูกอาจารย์เรียกตัวออกไปหน้าห้อง…

ส้มจี๊ดขำ แปะมือกับหรรษมนอย่างเห็นด้วย และชอบใจกับความกล้าของเพื่อน

เวลาผ่านไป…

หลังเลิกเรียน…หรรษมนมีจุดหมายเดียวที่จะไปหามนตรีที่ชมรมดนตรี ขณะที่กำลังเดินผ่านหลาย ๆ ตึก เขาก็บังเอิญเห็นแผ่นหลังอันคุ้นตาของพี่คณาทิศเดินผ่านใกล้จะลับตาไป จังหวะกำลังวิ่งตาม เขาก็ดันสะดุดเชือกมัดรองเท้าเข้าเสียก่อน

“เอ๊อะ! แม่มเอ้ย…”

หรรษมนสถบคำหยาบออกมาเบา ๆ อย่างหงุดหงิด เขายกเท้าขึ้น แล้วมัดเชือกให้แน่นแทนการก้มลงนั่ง กะจะวิ่งตามไปแต่หรรษมนก็ไม่เห็นวี่แววของคณาทิศแล้ว หรรษมนพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ อย่างคนอารมณ์เสีย

“ยังไงเราก็ต้องเจอพี่ทิศให้ได้…”

หรรษมนบ่นเสียงเบา สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียดายที่ปล่อยจังหวะเมื่อครู่นั้นหลุดมือไป

ลึก ๆ แล้ว... ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่รักคณาทิศ หากครั้งนี้อีกฝ่ายยอมเปิดโอกาสให้ หรรษมนก็พร้อมจะกลับไปเริ่มต้นใหม่และพยายามรักษาความสัมพันธ์ให้ดีกว่าเดิม เขาสาบานกับตัวเองในใจเลยว่า...เขาจะไม่มีวันบอกเลิกคณาทิศอีกแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***