2

เช้าวันใหม่ในเมืองเล็กยังคงเต็มไปด้วยความเรียบง่าย เสียงนกร้องประสานกับสายลมทะเลพัดเบาๆ สร้างบรรยากาศที่ต่างไปจากความวุ่นวายในกรุงเทพฯ อย่างสิ้นเชิง

มินตราลุกจากเตียงไม้เล็กในห้องเช่าของเธอ เปิดหน้าต่างให้แสงอาทิตย์ส่องเข้ามา กลิ่นเกลือทะเลอ่อนๆ พัดมากับลมจนรู้สึกสดชื่น หญิงสาวสูดหายใจลึก เหมือนจะบอกตัวเองว่า “นี่แหละคือสิ่งที่อยากได้…ชีวิตที่ไม่ต้องรีบวิ่งตามใคร”

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จ เธอก็ออกมาเดินเล่นอีกครั้ง คราวนี้เลือกเส้นทางที่ยาวกว่าวันก่อน เพื่อสำรวจให้ทั่วเมืองเล็กๆ แห่งนี้

ไม่นาน เธอก็เจอร้านกาแฟเล็กๆ ตกแต่งด้วยโทนไม้และกระจกใส ภายในร้านเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟคั่วสด ประตูไม้เล็กส่งเสียงเอี๊ยดเบาเมื่อเธอผลักเข้าไป

“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวยิ้มต้อนรับ

“ขอคาปูชิโน่ร้อนหนึ่งแก้วค่ะ” มินตราตอบพลางกวาดตามองไปรอบๆ

โต๊ะริมหน้าต่างถูกจัดวางตรงข้ามร้านดอกไม้ที่เธอแวะเมื่อวานพอดี จากมุมนี้สามารถมองเห็นประตูไม้สีขาวและกระถางดอกไม้ที่เรียงรายอยู่หน้าร้านได้อย่างชัดเจน

หัวใจของเธอเต้นวูบหนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง บังเอิญเกินไปหรือเปล่านะ

เมื่อกาแฟถูกเสิร์ฟ เธอหยิบสมุดสเก็ตช์เล่มเล็กออกมาจากกระเป๋า นี่คือของที่ติดตัวมาตั้งแต่เรียนศิลปะ มันเหมือนเป็นที่ระบายความคิดและความรู้สึกของเธอ

แต่แทนที่จะวาดทิวทัศน์ทะเลหรือผู้คนในร้านกาแฟ วันนี้มือของเธอกลับขยับไปตามความทรงจำของเมื่อวาน…

ปลายดินสอร่างเส้นเป็นชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อเชิ้ตแขนพับ เขากำลังโน้มตัวลงจัดดอกไม้บนโต๊ะอย่างตั้งใจ เส้นสายที่ค่อยๆ ปรากฏทำให้หัวใจของเธอสั่นแผ่วอย่างประหลาด

อธิษฐ์… เธอเอ่ยชื่อเขาในใจเพียงเบาๆ

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว กาแฟร้อนเริ่มเย็นลง แต่ภาพร่างในสมุดกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะสมบูรณ์แบบ

กระทั่งสายตาของเธอเผลอมองออกไปยังร้านดอกไม้อีกครั้ง ประตูไม้สีขาวถูกผลักเปิดออก และชายคนนั้นก็เดินออกมาพร้อมกระเช้าดอกไม้ในมือ

หัวใจของมินตราเต้นแรงจนมือที่ถือดินสอสั่นเล็กน้อย เธอรีบก้มหน้าลงทำทีเหมือนกำลังเขียนอะไรในสมุด แต่หางตาก็ยังแอบมองเงาร่างสูงที่กำลังส่งดอกไม้ให้ลูกค้าด้วยรอยยิ้มบางๆ

มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่กว้างนัก แต่กลับอบอุ่นพอจะทำให้ใครก็ตามที่มองต้องเผลอยิ้มตาม

มินตราก้มลงมองภาพวาดในสมุดอีกครั้ง แล้วเติมรายละเอียดเล็กๆ บนใบหน้าของเขา รอยยิ้มที่เธอเพิ่งเห็นเมื่อครู่นี้ถูกบันทึกไว้ด้วยเส้นสายดินสอ พร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

⸻

บ่ายวันนั้น มินตรานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟนานกว่าปกติ เธอเฝ้ามองร้านดอกไม้ตรงข้ามสลับกับการจิบกาแฟและขีดเขียนลงบนสมุด สายตาของเธอเหมือนถูกดึงดูดไปที่ร้านเล็กๆ นั้นทุกครั้งโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่ง…

“คุณชอบวาดรูปเหรอคะ” เสียงพนักงานสาวเอ่ยถามขณะเดินมาเก็บแก้วบนโต๊ะ

มินตราสะดุ้งเล็กน้อยก่อนยิ้มเก้อๆ “ค่ะ…ก็วาดเล่นไปเรื่อย”

“สวยดีนะคะ” พนักงานชะโงกมองเล็กน้อย แต่โชคดีที่เธอรีบปิดสมุดทันก่อนจะเห็นว่าเป็นรูปใคร

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ

หลังจากนั้นมินตราก็ตัดสินใจเก็บของ เตรียมกลับที่พัก แต่ในจังหวะที่เธอเดินออกจากร้านกาแฟ ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับสายตาคมคู่นั้นพอดี…

อธิษฐ์กำลังยืนอยู่หน้าร้านดอกไม้ของเขา ดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนอยู่ในมือ ราวกับเพิ่งจัดเสร็จ เขาหันมามองทางนี้เพียงเสี้ยววินาที แต่ก็เพียงพอจะทำให้มินตรารีบก้มหน้าหลบด้วยความเขิน

หัวใจเธอเต้นแรงเกินกว่าจะอธิบายได้ และไม่รู้ว่าความบังเอิญครั้งนี้จะพาไปสู่เรื่องราวแบบไหนต่อไป…

แต่สิ่งที่เธอรู้แน่ชัดก็คือ ในแก้วกาแฟเช้านี้ เธอได้เก็บรอยยิ้มของใครบางคนเอาไว้ในหัวใจเรียบร้อยแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***