บุพเพนาฏกรรม
เสียงลมพัดกระทบหน้าต่างไม้เก่าแก่ของบ้านโบราณกลางกรุงเทพฯ ทำให้ "ญานิศา" หรือ "น้ำหนึ่ง" หญิงสาวยุคใหม่ผู้ทำงานเป็นภัณฑารักษ์ในพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง สะดุ้งเล็กน้อย
เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเรือนไทยที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ บ้านไม้สองชั้นหลังนี้มีกระจกเงาบานหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงห้องกลาง เป็นกระจกเก่า กรอบไม้งานฝีมือที่ดูเหมือนมีชีวิต
คืนแรกที่เธอเข้าพักนั้น เธอฝันประหลาด ฝันว่ายืนอยู่ในชุดไทยตรงหน้ากระจก มีชายหนุ่มในชุดขุนนางมองเธอจากอีกฝั่งของเงาสะท้อน
“แม้นกาลเวลาแปรผัน ข้ามภพยังรอท่านอยู่ แม่หญิง”
เธอตื่นขึ้นพร้อมเหงื่อซึม กลางคืน ทั้งที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ ความฝันช่างเหมือนจริงเสียจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุหงารำไปจางๆ และดวงตานุ่มลึกคู่นั้นยังคงฝังแน่นในหัวใจเธออย่างไร้เหตุผล
น้ำหนึ่งเริ่มสังเกตว่า กระจกบานนั้นไม่สะท้อนภาพเธอในบางจังหวะ โดยเฉพาะตอนเช้าตรู่หรือหลังพระอาทิตย์ตก
และเมื่อเธอวางมือลงบนกรอบไม้นั้น เธอเห็นภาพ... เป็นภาพเหมือนตัวเธอเอง แต่แต่งชุดไทยนั่งพับเพียบในเรือนไม้ นอกหน้าต่างคือสายน้ำเจ้าพระยาเมื่อครั้งอดีต
หญิงสาวผู้มีหน้าตาเหมือนเธอเปี๊ยบ เอ่ยขึ้นว่า?
“ถึงครานั้นจักได้พบกันใหม่ เจ้าจงเตรียมใจไว้”
เมื่อสะดุ้งตื่น เธอพบเพียงตัวเองอยู่คนเดียวในห้อง แต่ความรู้สึกเหมือนมีใครเฝ้ามองเธออยู่ตลอดเวลาไม่จางหาย น้ำหนึ่งรู้สึกแปลกใจ เรือแห่งนี้เหมือนมีเรื่องลึกลับ
เย็นวันหนึ่ง ขณะที่น้ำหนึ่งนั่งสำรวจตรวจเอกสารเก่าอยู่นั้น เธอพลจดหมายที่ไม่มีผู้ส่งเขียนด้วยลายมือ สมัยรัชกาลที่ 5
ในนั้นกล่าวถึงนางสาวญานิศา บุตรตรีท่านพระยาธรรมนิเวศน์"ที่หายตัวไปอย่างลึกลับ และผู้ที่ตามหาเธอคือ"หลวงภาณุเวช"ข้าราชกาลในพระคลัง หัวใจของน้ำหนึ่งเต้นแรง นึกคิดไปเธอไม่เคยรู้จักชื่อนี้มาก่อนแต่ทำไมจึงคุ้นนัก
ตกกลางคืน คืนนั้นเองเธอฝัน ว่ายืนอยู่หน้ากระจก เธอเอื้อมมือไปแตะกระจกบานนั้น เกิดแสงวูบออกมาพร้อมเธอถูกดูดเข้าสู่กระจกบานนั้น ย้อนเข้าไปสู่ปี 2442
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments