บทที่2 ตบมือให้การแสดงนี้เลย

นอกเมืองฟูหลิง แคว้นต้าเหอ

-ฟุบ!-

ร่างร่างหนึ่ง หายไปท่ามกลางความมืดในดินแดนทะเลทราย

ฟู่...

เสียงลมแห้งผากพัดผ่านผืนทราย แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบจากอดีตกาล เสียงลมพัดครืนครั่น กลืนกลบทุกเสียงชีวิตรอบกาย เหลือเพียงความเวิ้งว้างที่หูสัมผัส กลับมีเงาสองคน กับศพไร้ซึ่งลมหายใจ จู่ๆศพนั้นก็สลายไปด้วยพลังของชายชุดดำคล้ายกับว่าลมทะเลทรายพัดให้ร่างนั้นกลายเป็นทุลีไปกับผืนทรายอย่างไรอย่างนั้น

"นายท่านนี่เป็นนับครั้งที่แปดแล้วที่เจ้าพวกนั้นส่งมา" เสียงลึกลับของชายผู้หนึ่งดังขึ้น

"...อืม"

"นายท่านขอรับหรือเจ้าพวกนั้นจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของท่านเข้าแล้ว"

"ไม่มีทาง ข้าไม่เคยให้เจ้าพวกนั้นได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงมาก่อน พวกที่ตามล่าข้าตอนนี้คงต้องการของชนิดเดียวกับที่เราตามหามานาน " เสียงนี้มาจากชายชุดดำที่ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งรัตติกาล อายความมืดสีดำปกคลุมล้อมรอบน่ากลัวยิ่งกว่าธาตุหยินในหลุมศพเสียอีก

"กลับ"

"ขอรับ"

ณ เรือนรับรองจิ่งเฟิ่ง จวนราชครู

ร่างงามร่างหนึ่งของหญิงสาวนั่งอยู่ใต้ชายคาเรือนรับรอง เธอสวมอาภรณ์สีขาวบางเบา ละม้ายคล้ายดอกบัวขาวกลางสระน้ำยามสายลมพัดแผ่ว ใบหน้าเรียบนิ่ง ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับซ่อนแววรอคอยอันแน่วแน่

นิ้วเรียวยาวขาวผ่องปลายเล็บมันวาวสีอมชมพูระเรื่อยกถ้วยชาขึ้นแนบริมฝีปากที่เล็กเป็นกระจับอย่างแผ่วเบา ไอชาร้อนลอยขึ้นพลางแทรกกลิ่นดอกไม้จางๆ กลิ่มหอมระคนกับกลิ่นเย็นของยามเช้า ช่วยขับราวกับว่าเธอไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา

"ท่านพี่เฉินยังไม่มาอีกหรือ?" นางช้อนสายตาขึ้นเล็กน้อย มองไปยังบ่าวรับใช้ผู้เงียบขรึมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงมุมเรือนรับรอง ดวงตาเปล่งประกายแห่งความรอคอย

"ยัง..." เสียงนั้นแผ่วเบา แต่หนักแน่นดั่งลมหนาวพัดผ่าน

นางซ่อนความไม่พอใจลึก ๆ ไว้ในดวงตา ทว่ากลับต้องกลั้นไว้ ไม่ให้เผยออกมาให้ใครเห็น ถึงจะถูกบ่าวรับใช้ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับหมางเมิน นางก็ยังคงรักษาท่าทีเรียบร้อยอย่างประณีต ระหว่างที่คิดจะจัดการกับบ่าวรับใช้ที่หมางเมินเมื่อท่านพี่เฉินกลับมาอย่างไรดีนั้น...

"ว้าวว..โบราณน่าดูเลยนะเนี่ย!" เสียงหญิงสาวที่สดใสร่าเริงดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ แทรกผ่านม่านความเงียบของเรือนรับรองที่สงบนิ่ง ดึงสติของนางให้หลุดออกจากห้วงความคิดในบัดดล

นางกระพริบตาช้าๆ หันไปมองทางต้นเสียง ดวงหน้าเรียบนิ่งไม่แปรเปลี่ยน ทว่าความสงสัยกลับพลันแล่นวูบผ่านดวงตา

เสียงสดใสดังแว่วมาไม่ทันจางหาย หญิงสาวผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นตรงทางเดินด้านข้าง

อาภรณ์สีแดงฉานพริ้วไหวในยามที่นางก้าวเดิน ขับให้ดวงหน้างามให้ดูงามขึ้นไปอีก ริมฝีปากประดับรอยยิ้มดุจมิเคยรู้จักคำว่าเศร้า

เมื่อได้เห็นชัดเต็มตา..นางจึงรู้ทันทีว่าเป็นใคร

สตรีผู้นั้น คือคนที่แต่งกับชายในดวงใจของนาง

หัวใจในอกคล้ายสะดุดเพียงครู่เดียว แต่ใบหน้ายังเรียบนิ่ง ไร้คลื่นอารมณ์

แม้จะเก็บงำไว้ได้แนบเนียน แต่ในดวงตาที่ฉายแววอ่อนโยน ก็ซ่อนเงาเย็นเยียบเอาไว้จางๆ

เพียงแค่เห็นอีกฝ่ายสวมอาภรณ์แดงฉาน ดั่งเจ้าสาวในวันมงคล นางก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้หวนคิดถึงบางสิ่ง

"ฮูหยินรอบ่าวด้วยเจ้าค่ะ" เสียงบ่าวรับใช้ดังแว่วตามมา

"นี่..พวกเจ้าน่ะเห็นหานอี้เฉินบ้างหรือเปล่า?" หมิงเยว่เอ่ยถามบ่าวรับใช้ที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดถูอยู่แถบเรือนรับรอง น้ำเสียงฟังดูเป็นกันเอง

"บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ คิดว่าใกล้จะมาถึงแล้ว คุณหนูหลี่รออยู่ก่อนหน้านี้พักหนึ่งแล้วเจ้าค่ะ"

"คุณหนูหลี่ๆ.." หมิงเยว่เอ่ยทบทวนซ้ำๆ

'เอ..ชื่อนี้มันคุ้นๆนา เหมือนเคยได้ยินที่ไหนหว่า...'

ลี่จูเขยิบเข้าไปใกล้ข้างหูหมิงเยว่กล่าวว่า"คุณหนูเจ้าคะเรื่องก็ลืมหรือเจ้าคะ คุณหนูหลี่จวนราชครูเก่าไงเจ้าคะ"

"จวนราชครูเก่า.." จวนใครล่ะนั่น

"คุณหนูที่เคยชอบนายท่าน... เอ่อท่านหานอี้เฉินเหมือนกันยังไงเล่าเจ้าคะ... หรือคุณหนูก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้ว?"

เงาร่างหญิงสาวในอาภรณ์ขาว พริ้วไหวยามก้าว ราวกับดอกบัวขาวที่ผลิบานกลางสายลม อ่อนโยน สง่างาม ดูเปราะบางดั่งแตะต้องเพียงเล็กน้อยก็จะสลายไปอย่างไรอย่างนั้น นางสาวเท้าเข้ามาหาหมิงเยว่อย่างแผ่วเบา

"คุณหนูหลิวหมิงเยว่ ขออภัยตอนนี้ต้องเรียกฮูหยินหลิวสินะเจ้าคะ ขออภัยด้วยเป็นข้าเองที่ยังไม่ชิน"

"ในวันมงคลของท่านพี่เฉิน ข้าล้มป่วยลงพอดีจึงไม่มีโอกาสแสดงความยินดี... ถือโอกาสนี้ให้ข้าได้ยกชาถ้วยนี้ แทนคำไถ่โทษ หากท่านไม่รังเกียจ โปรดรับคำขอโทษจากข้าด้วยเถิด"

ว่าพลางนางสาวเท้าเข้าไปใกล้ ยื่นถ้วยชาให้อย่างงดงาม

ทุกท่วงท่าถูกจัดให้สง่างาม ราวกับภาพวาด... หากแต่ในแววตาแฝงความคิดบางอย่างเอาไว้ลึกๆ

หมิงเยว่มองถ้วยชาแวบหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นรับ

แต่ยังไม่ทันได้แตะ...

"อ๊ะ!"

เสียงเบาๆดังขึ้น

คุณหนูหลี่เบี่ยงข้อมือเบาๆให้ดูเหมือนหมิงเยว่ชนถ้วยชา

ซ่า--!

ชาร้อนสาดลงบนข้อมือของนางเอง ก่อนถ้วยจะตกลงพื้น

เพล้ง! เสียงถ้วยแตกกระทบกับพื้น

"อ๊ะ..เจ็บจังเลย"

นางเงยหน้าขึ้นช้าๆ