บทที่1 แสนตำลึง!!

เฮ้อ

หมิงเยว่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

สวรรค์คงต้องการกลั่นแกล้งนางแน่ ชาติที่แล้วเป็นแพทย์ยุคปัจจุบันทุ่มเททำงานจนเหนื่อยตาย ชาตินี้ควรจะสบายไม่ใช่เหรอ!

นี่อะไรก๊านน! ชาตินี้...มาอยู่ในร่างนางร้ายที่เอาแต่ตามผู้ชายสุดท้ายต้องถูกพิษจนตาย

เสียงฝีเท้าดังมา

"คุณห..ฮูหยิน นี่ก็วันที่สามหลังพิธีสมรสแล้วนะเจ้าคะ ท่านลุกบ้างเถอะนะเจ้าคะ"

สาวใช้ตัวน้อยใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

"นายท่านนี่ก็จริงๆฮูหยินรักนายท่านมาตลอดแท้ๆถึงวันเข้าห้องหอก็ไปนอนที่ห้องหนังสือ ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวได้ยินมาว่าคุณหนูรองหลี่รีบมาหานายท่านถึงที่ตั้งแต่เช้า อ้างว่าอดีตราชครูนำของมาฝาก ฮึ!ดูก็รู้ว่ามาเพราะเหตุใด!"

เสียงโมโหระคนเจ็บใจทำให้หมิงเยว่หลุดออกจากความคิดทันที

"ช่างเค้าเถอะ" หมิวเยว่เอ่ยพร้อมกับถอนหายใจ

นางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมจึงไม่รู้สึกอะไรกับสามีที่ว่า

"โถ่! คุณหนูท่านพยายามอย่างมากกว่าจะได้ตัวคุณชายนะเจ้าคะ จะยอมเสียไปง่ายๆอย่างนี้หรือ เมื่อก่อนท่านทั้งไล่ตาม ทั้งแอบดูคุณชาย ทั้งคอยเอาใจตลอด ท่านรักมากแค่ไหน ทุ่มเทแค่ไหน ช่างไม่ยุติธรรมกับท่านเลย "

สาวใช้ตัวน้อยตรงหน้าเริ่มร้อนใจจริงๆแล้ว กลัวว่าเจ้านายจะเสียเปรียบหลังแต่งเข้าได้เพียงสามวันเท่านั้น

'ไล่ตามผู้ชายแอบดูด้วย! เอ่อไม่ได้ด่าใช่มั้ย' นางคิดในใจ

"คุณหนู!!! ท่านเหม่ออีกแล้วนะเจ้าคะ" สาวใช้ตัวน้อยกระทืบเท้าเบาๆพร้อมกับตะโกนเรียกนายสาว

"แค่กๆ เอาล่ะเข้าใจแล้ว"

"ฉัน..ข้าอยากไปเดินเล่นสักสักหน่อย"พูดพลางลุกขึ้นมา

"เจ้าค่ะ ฮูหยินวันนี้สวมอาภรณ์เหมือนทุกทีดีหรือไม่เจ้าคะ" สาวใช้ตัวน้อยหยิบอาภรณ์สีแดงดอกเหมยขึ้นมา

หมิงเยว่ทีแรกไม่สนใจว่าจะใส่อะไร ชาติก่อนนางทำแต่งานถึงจะรักสวยรักงาม แต่ก็ไม่มีเวลามานั่งแต่งตัว ในตู้จึงมีแต่ขาวกับดำ

พอเห็นสีของอาภรณ์ตัวนั้นนางเริ่มนึกสงสัยแล้วว่า นางร้ายต้องใส่แต่สีแดงรึไงกัน แหมสีแดงแสบตาเชียวนะ

'เอาเถอะชีวิตชาตินี้นี่ล่ะ ฉันจะใช้ให้มีสีสันกว่าชาติก่อนแน่ฮ่าๆๆ'

"ใช่ ไหนขอลองดูหน่อย"

เป็นอาภรณ์ผ้าแพรที่นุ่มมากมีสีแดงชาดลายดอกเหมยปักอยู่ตรงกลางอกงามเลยทีเดียวถ้าไม่ติดว่าเครื่องประดับเยอะเกินไปละนะ

"ช่วยนำเครื่องประดับที่มีมาหน่อยสิ"นางจะเลือกเองน่าสนุกจริงๆยุคโบราณเนี่ย

สาวใช้ตัวน้อยขานรับพลางหยิบกล่องเครื่องประดับในหีบ"คุณห..ฮูหยินนี่เจ้าค่ะ เอ๊ะ ต่างหูไข่มุกชาดบุปผาหายไปไหนกันนะ"

สาวใช้ตัวน้อยหาอย่างไรก็หาไม่เจอ

"หรือว่า แย่แล้ว!คุณหนูมีคนขโมยต่างหูไข่มุกชาดบุปผาไปแล้ว" สาวใช้ตัวน้อยตกใจใหญ่ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะนึกขึ้นได้ว่าเหมือนจะมีเงาคนอยู่ห้องช่วงกลางวันแต่นางคิดว่าคงไม่มีอะไรเพราะ คุณหนูก็นอนอยู่ข้างใน ลองนึกดูดีๆร่างนั้นดูอวบเกินคุณหนูของตนอยู่บ้างจริงๆทั้งคล้ายว่าจะสวมชุดคล้ายบ่าวรับใช้

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องร้องแล้วช่างมันเถอะแค่ต่างหูคู่เดียว" นางไม่คิดมากอยู่แล้วต่างหูคู่นึงจะสักเท่าไรกันเชียว

"คุณหนู แต่ว่านั่นน่ะเป็นของที่นายท่านใหญ่ท่านปู่ของคุณหนูให้เป็นของขวัญวันครบรอบวันเกิดสิปแปดของคุณหนู ได้ประมูลไข่มุกสีชาดมาหนึ่งแสนตำลึง ท่านยังนำไปให้ปรมจารย์ชื่อดังช่วยทำเครื่องประดับที่มีชิ้นเดียวในโลก นามว่า ไข่มุกชาดบุปผา ซึ่งมีอัญมณีลายบุปผาหายากอยู่ด้วย ท่านตั้งใจให้หลานสาวคนเดียวนั่นก็คือคุณหนูพร้อมกับกำชับว่าอย่าทำหายให้รักษาดีๆนะเจ้าคะ"

"เป็นเพราะบ่าวไม่ดีเอง ฮืออ"

"ว่าไงนะ!!!" หมิงเยว่ลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีแสนตำลึงเท่าไรนั่นต้องมากแหงๆ ว่าแต่อะไรบุปผาๆนะ

"คุณ..ฮูหยินก็ตกใจใช่มั้ยเจ้าคะ ไม่ต้องเศร้าไปนะเจ้าคะ ต่อให้ตายบ่าวก็จะหามาคืนฮูหยินให้ได้ เพราะนั่นน่ะนายท่านใหญ่ตั้งใจซื้อให้ฮูหยินเป็นของขวัญวันเกิดครบรอบสิปแปดปี"

"ใช่ ต่อให้ต้องตายข้าจะเอาคืนมาให้ได้"หมิงกำหมัด ตาลุกเป็นไฟ

'เงินตั้งแสนตำลึงเชียวนะ ต่อให้ตายก็ต้องเอาคืนมาให้ได้'

"ก่อนอื่นนะ คือว่า อ้อใช่ ความจำเสื่อมน่ะ ข้าความจำเสื่อมเจ้าชื่ออะไรนะ"

"ลี่จูเจ้าค่ะ"

ลี่จูพึ่งตระหนักได้"...อ๊าา!!"

"ว่ายังไงนะเจ้าคะ!! เดี๋ยวนะคุณหนูเอ้ยฮูหยินความจำเสื่อมเอ๊ะแต่ฮูหยินก็ดูพูดแปลกๆตั้งแต่ฟื้นมาแล้วนี่นา!" ลี่จูสับสนพลางพึมพำ

'เอ่อ ความรู้สึกช้าเกินไปแล้ว - -' หมิงเยว่บ่นในใจ

หมิวเยว่ทำเสียงเศร้าสร้อยพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง พลางชูมือเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล

"ใช่แล้วล่ะ สิ่งนั้นไงล่ะที่เค้าเรียกว่า ไข้ใจ เพราะรักที่ไม่อาจสมหวัง ข้ารักท่าน แต่ท่านกลับหมางเมินข้า~ ข้าจึงทุกข์ตรอมตรม~ "

"แค่กๆ..เพราะแบบนี้ข้าจึงความจำเสื่อมน่ะ"

ลี่จูพยักหน้าเข้าใจในทันทีใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง"เป็นเช่นนี้ท่านจึงความจำเสื่อมหรือเจ้าคะ ฮือออคุณหนูของบ่าวช่างอาภัพ"

'เชื่อด้วยเหรอ!' หมิงเยว่สีหน้าตกใจ สาวใช้ตัวน้อยที่เพิ่งพบกันหลอกง่ายจริงๆ

'เอาเถอะแบบนี้ก็ง่ายหน่อยเพื่อเงินเอ๊ยเพื่อต่างหูสำคัญของคุณปู่ร่างนี้มอบให้ที่หายไป'

ในฤดูเหมันต์แม้อากาศจะหนาวเย็น แต่เพราะดวงอาทิตย์ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นและมีความหวัง

ในเรือนชั้นในนั้น..

"นี่ลี่จูเก็บของเสร็จแล้วหรือยัง เร็วเข้า" หมิงเยว่วุ่นกับการเก็บลงหีบน้อยใหญ่ที่เรียงราย ข้างๆนั้นวางกระเป๋าผ้าที่เพิ่งเย็บเสร็จอย่างดี

ลี่จูเหนื่อยจนปาดเหงื่อพร้อมกับเก็บของไปด้วยพลางถามว่า"คุณหนูจะเก็บของทำไมหรือเจ้าคะไหนจะของตั้งมากมานขนาดนี้ ทั้งอาภรณ์สามสี่ผืนพวกนั้นอีกที่ใส่ในห่อผ้า ฮูหยินตั้งใจจะทำอะไรหรือเจ้าคะ"

หมิงเยว่ตอบ"จะออกไปท่องยุทธภพน่ะสิ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องเรียกฮูหยินละนะเรียกว่าหมิงเยว่ก็พอ"

ลี่จูส่ายหัวอย่างแรง"ไม่ได้ๆนะเจ้าคะบ่าวไม่ควรทำตัวเสมอนาย"

หมิงเยว่เก็บของพร้อมกล่าว"งั้นแค่คุณหนูก็พอฮูหยินไรเนี่ยเรียกแค่คนนอกนั่นพอเดี๋ยวออกไปท่องยุทธภพแล้วก็ไม่ต้องเรียกฮูหยินแล้ว"

ลี่จูพยักหน้าเข้าใจ"บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

"ปะออกไปเดินเล่นกัน ก่อนอื่นต้องไปดูก่อนว่าจะออกไปยังไง "

'แล้วก็..อืมสามีในนามของร่างนี้สินะ'

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***