"เพราะงั้น ช่วยแม่ด้วยนะ"
ตอนนี้หูของเธออื้ออึง ไม่ได้ยินอะไรแล้ว
จะกลืนก็ไม่เข้า คายก็ไม่ออก แต่ถ้าปล่อยไว้
ก็คงเน่าคาปาก
แม่บอกว่า ตอนนี้ มีคนกลุ่มหนึ่งที่ต้องการที่นี่
ทรัพย์สินที่สามีให้ไว้ ก็ร่อยหรอเต็มที คนกลุ่มนั้น
จ้างแม่ให้ออกไปจากที่นี่ แม่พยายามจะลดภาระค่าใช้จ่ายของครอบครัว ส่วนเด็กๆแม่จะเลี้ยงเอง
แต่ฉัน แม่เลี้ยงไม่ไหว ถ้าอยู่ต่อไปคงจะเป็นภาระ
แม่ต้องการให้ฉัน ได้รับการเข้าฝึกเป็นทหารฝึกหัด แต่ก็นะ ฉันปีนี้ย่างเข้า 17 ละ
เธอที่เข้าใจอย่างนั้น คงคิดว่าเป็นหน้าที่ ที่ต้องตอบแทนผู้หญิงคนนี้ แต่ดูเหมือนว่า ผู้หญิงที่เธอเรียกว่า แม่ กำลังปกป้องเธออยู่ ปกป้องเธอ จากความจริงที่โหดร้าย
1 วันต่อมา
หญิงสาวที่อ่อนล้า จากการเดินทาง ที่แสนจะยาวไกลนี้ ค่อยลืมตาตื่น รถม้าที่กำลังเคลื่อนตัวอย่างเฉื่อยช้า พร้อมกับแสงอาทิตย์ ยามอัสดง
ที่ส่องแสงทะลุม่านกั้น แม้ว่า วอลล์มาเรีย จะเป็น
กำแพงที่ใหญ่ที่สุด แต่ว่า การเดินทางข้ามฟากของวอลล์โรเซ่ ก็ไกลมิใช่เล่น
"คิดถึงเด็กๆจัง" เธอพึมพำ
เมื่อเช้าเด็กๆร้องไห้ จนขี้มูกโป่ง บางคนก็
กอดขาฉันไว้ แต่คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ แบบนี้ฉันคงทำใจยาก
( คืนนี้ คงต้องพักในเมืองนี้ก่อน เส้นทาง คงอีกไม่ไกล)
"เต็มแล้วหรอคะ แต่หนูไม่มีที่นอนแล้วค่ะ คุณป้าพอจะช่ว-"
"ออกไปซะ ที่นี่ปิดแล้ว"
"แต่คุณป้าค-"
"บอกให้ออกไปไง ไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรอ!"
ไม่ว่าจะโรงแรมไหนก็เต็ม คืนนี้คงต้องนอนในโบสถ์ไปก่อน คงเพราะมีคนทั่วทุกสารทิศ มาสมัครเหมือนฉันละมั้ง
(แต่ว่า ดูเหมือนพนักงาน จะไม่ต้อนรับลูกค้าเลย
เห้อ~ฉันแค่ถาม แทนที่จะบอกความจริง กลัวฉันจะไปนอนด้วยหรืออย่างไร ถ้าหวงนัก ก็เก็บไว้ให้โครตของพ่อแม่คุณป้า นอนเถอะ)
ณ โบสถ์
ยังดีที่โบสถ์ต้อนรับ ไม่งั้นคงไม่มีที่นอน
เหตุการณ์เมื่อกี้ ทำให้ฉันฟุ้งซ่าน คงต้องไปสวดภาวนาก่อนนอนสักหน่อย บางครั้งบุญที่ทำ อาจไปถึงป้าเขาก็ได้
เช้ามืดของอีกวัน
เธอเตรียมตัวออกเดินทาง โดยที่ไม่ลืมที่จะขอบคุณ คนในโบสถ์ จากนั้นการเดินทางของเธอก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
4 ชั่วโมงต่อมา
ณ สถานฝึก
ชุดในเครื่องแบบที่รัดแน่น อากาศที่ร้อนอบอ้าว
แสงอาทิตย์ที่ส่องแสง ในยามสาย แถวตอนลึกที่
ระยะห่าง ระหว่างคนต่อคนกะประมาณ 1ไม้บรรทัดได้
" ณ บัดนี้ พวกแกเป็นทหารฝึกหัด รุ่นที่ 104 โชคไม่ดีที่ฉัน คีต ชาดิสม์ เป็นผู้รับผิดชอบในการฝึกครั้งนี้ ~~~~~"
(คนคนนี้ พูดมากจัง คงกำลังทดสอบ
อะไรสักอย่างกระมัง)
"~~"
ที่นี่คือ สถานฝึกสินะ มีแห่งเดียวในกำแพงแห่งนี้
สะด้วยสิ เก่าจัง ทำไมเขาไม่สร้างเพิ่มล่ะ อีกสักแห่งก็ได้ ต้องการคงคุณภาพที่ดีไว้ หรือ เอางบในส่วนนี้ไปทำอย่างอื่นกัน
จิตใจที่เลื่อนลอยของเธอ ลอยไปไกลแสนไกล
ในยามเย็น
( ที่นี่ วังเวงจัง แตกต่างจากเมื่อเช้า )
ผู้คนมากมายหลายหลาก ที่มารวมตัวกันที่นี่
เพื่อความอยู่รอด คนที่ไม่ผ่านการทดสอบ
จะถูกส่งไปยังพื้นที่ ที่ถูกยึด การจะเป็นทหารเนี่ย
ไม่ง่ายเอาซะเลย
วันต่อมา
"อันดับแรก จะดูความเหมาะสมของพวกแก~~"
(แท่นสูงนั่น คือการทดสอบสินะ )
เมื่อถึงเธอ เธอทำมันได้อย่างไร้ที่ติ การทดสอบนี้
คงจะง่ายเกินไป สำหรับเธอแล้ว
การทดสอบนี้ มันง่ายมาก แค่เพียงทรงตัวได้
ฉันคิดว่า ทุกคนจะทำได้เสียอีก
"~~~~เยเกอร์ พลิกตัวขึ้นมา"
เธอได้ยิน คำๆหนึ่ง คำๆนั้น ไปสะดุดหูเธอ ทำให้
เธอที่เหม่อลอยอยู่กับความคิด เหมือนถูกกระชากให้มีสติอีกครั้ง นัยน์ตา ที่เหม่อลอยกลับเบิกโพลน
(ฉันได้ยิน ไม่ผิดแน่ ชื่อนั้น ช่างคุ้นเคย ช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด แต่ก็..นึก..ไม่ออก)
(ทำไมกัน..นะ)
...****************...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Joysee Thokchom
รู้สึกสดชื่น
2025-08-18
0