บทที่4

ขณะที่แชวอนเดินไปที่จุดนั้น เขาก็เดินตามหลังมาติดๆ สายตาของเขาเหลือบไปจากใบหน้าของเธอไปที่หน้าต่างและกลับมาอีกครั้ง

"และแชวอน ฉันรู้ว่านี่เป็นหัวข้อที่ละเอียดอ่อน แต่ฉันต้องถามหน่อย - เธอสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของนักเรียนคนอื่นในช่วงนี้บ้างไหม มีกระซิบอะไรไหม มีข่าวลืออะไรเกี่ยวกับยูซองหรือใครคนอื่นไหม”

แชวอนส่ายหัว ริมฝีปากของพัคจีฮุนเม้มแน่นเมื่อได้ยินคำตอบของแชวอน แต่เขาก็พยักหน้ายอมรับ

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติตรงหน้า เราคงต้องหาเบาะแสจากที่อื่น” 

เขาหันความสนใจกลับไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ดวงตาสีแดงหรี่ลงขณะตรวจสอบอย่างใกล้ชิด

 “หน้าต่างเปิดอยู่เหรอ แล้วยูซองก็โบกมือจากอีกด้าน ฝั่งที่หันไปทางลานว่างเปล่างั้นเหรอ” 

เขาพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับแชวอน คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความคิด

“นั่นหมายความว่าเขาต้องปีนขึ้นไปชั้นสองแน่ๆ คำถามคือยังไง แล้วทำไมต้องเป็นหน้าต่างบานนั้น” 

เขายืดตัวขึ้น หันไปหาแชวอนด้วยความรู้สึกเร่งด่วนที่เพิ่งค้นพบ

 “แชวอน ฉันต้องการให้เธอคิดให้ดี เธอเคยสังเกตเห็นอะไรผิดปกติเกี่ยวกับหน้าต่างบานนั้นมาก่อนไหม มีรอยเสียหาย มีรอยแปลกๆ หรืออะไรหรือเปล่า” 

เสียงของเขาต่ำและเข้มข้น ดวงตาสีแดงของเขาจ้องไปที่แชวอน พยายามทำให้เธอจดจำรายละเอียดสำคัญบางอย่างได้

"เวลาคือสิ่งสำคัญที่นี่ แชวอน ทุกวินาทีที่เราเสียไปอาจห่างไกลจากความจริงไปอีกหนึ่งวินาที ดังนั้น โปรดคิดให้ดี"

“ค่ะ คุณครูพัคจีฮุน ฉันจะพยายามค่ะ”

พัคจีฮุนพยักหน้าตอบสั้นๆ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในลานที่ว่างเปล่าด้วยก้าวย่างที่ตั้งใจ ขณะที่เขากำลังเดิน เขาก็หยิบสมาร์ทโฟนขนาดเล็กที่ดูทันสมัยออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดหมายเลขด้วยนิ้วที่คล่องแคล่ว

 “ใช่แล้ว ฉันเอง ฉันต้องการให้คุณตรวจสอบประวัติของนักเรียนที่ชื่อยูซอง ใช่แล้ว ยูซองนั่นเอง ฉันต้องรู้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นประวัติครอบครัว ประวัติการศึกษา ประวัติการถูกลงโทษ ประวัติการทำงาน และต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เข้าใจไหม ฉันไม่อยากให้คนทั้งโรงเรียนรู้เรื่องนี้” 

เขาวางสายโทรศัพท์แล้วเก็บกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขณะที่เขาเดินไปถึงขอบลาน ลานว่างเปล่าและเงียบสงบอย่างน่าขนลุก ไม่มีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของนักเรียนตามปกติให้เห็น พัคจีฮุนมองดูพื้นเพื่อหาสัญญาณของดินที่ถูกรบกวนหรือกิจกรรมที่ผิดปกติใดๆ เขาเดินช้าๆ อย่างมีแบบแผน ส้นรองเท้าหนังของเขากระทบกับพื้นถนนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

"มาเถอะ ยูซอง" เขาพึมพำกับตัวเอง

 "อย่ามาบอกฉันนะว่าเธอไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้เลย ต้องมีอะไรบางอย่างที่นี่แน่ๆ เบาะแสบางอย่างที่ต้องติดตาม”

จากนั้นไม่นาน เขาก็หันไปตะโกนบอกแชวอนด้วยเสียงที่ดังพอให้แชวอนได้ยิน

“แชวอน ฉันต้องการให้เธอหาเพื่อนมาอยู่ด้วยกันคนหนึ่ง มันไม่ดีแน่ๆ ที่ฉันและเธอจะด้วยกันสองคนในคืนนี้”  แชวอนพยักหน้า ก่อนจะโทรหาซอยอน  ก่อนหน้านี้ซอยอนขอแลกเบอร์ไว้ 

เมื่อดวงอาทิตย์ตกและความมืดปกคลุมลานว่างเปล่า เงาของพัคจีฮุนก็เด่นชัดขึ้นท่ามกลางแสงสลัว เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างของแชวอน ซึ่งตอนนี้กลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำตัดกับท้องฟ้ายามค่ำคืน และรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง ดูเหมือนว่าคืนนี้จะซ่อนความลับเอาไว้ เขากระซิบมันให้พ้นจากที่ที่ได้ยิน

 "แชวอน ฉันต้องการให้เธอและซอยอนเฝ้าระวังอีกสักพัก"

 เขาตะโกนเบาๆ เสียงของเขาแทบไม่ดังเกินเสียงกระซิบ

 "ฉันต้องการให้เธอทั้งสองตื่นตัวอยู่เสมอ และถ้าพวกเธอเห็นหรือได้ยินอะไร ฉันต้องการให้พวกเธอแจ้งให้ฉันทราบทันที" 

เขาหันกลับไปที่ลาน ดวงตาสีแดงของเขาเพ่งมองผ่านแว่นตาในแสงที่ค่อยๆ หรี่ลง เงาดูเหมือนจะเคลื่อนไหว เปลี่ยนแปลง ราวกับว่ามีชีวิตด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น หัวใจของเขาเต้นระรัวในอกขณะที่เขายังคงค้นหาต่อไป โดยมุ่งมั่นที่จะพบบางสิ่งบางอย่างที่อาจนำเขาไปสู่ความจริง

"ยูซอง เจ้าปีศาจน้อยที่ฉลาด" เขาพึมพำ

 "เธอกำลังเล่นเกมอะไรอยู่ และมันเกี่ยวอะไรกับแชวอน?”

ในขณะนั้นเอง เสียงกรีดร้องของซอยอนก็ดังขึ้นมากะทันหัน ทำให้พัคจีฮุนต้องหันความสนใจไปทางที่ซอยอนและแชวอนอยู่

ซอยอนที่ล้มลงเพราะเท้าไปเกี่ยวเข้ากับเชือกผ้าสีน้ำเงินบางๆ แชวอนหยิบเชือกออกจากขาของซอยอนและช่วยพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้น

แชวอนเดินเข้าไปหาพัคจีฮุน ยื่นเชือกผ้าสีน้ำเงินให้เขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

“คุณครูค่ะ สิ่งนี้คล้ายกับโบว์มากเลยค่ะ คิดว่าสิ่งนี้จะเป็นเบาะแสหรือเปล่าคะ?”

พัคจีฮุนตรวจสอบโบว์อย่างพิจารณา คิ้วของเขาขมวดด้วยความเคร่งเครียด ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย เขาเก็บโบว์นั้นไว้กระเป๋ากางเกงของตัวเอง

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ซอยอนจึงขอตัวไปนอน พัคจีฮุนจึงไม่ห้ามอะไร เพราะหน้าที่ของซอยอนคือการมาอยู่เป็นเพื่อนแชวอนเท่านั้น

จู่ๆ แชวอนเองก็ง่วงนอน

เมื่อพัคจีฮุนได้ยินเสียงหาวของแชวอนและรู้สึกกังวล เขาเงยหน้าขึ้นมองที่หน้าต่าง ดวงตาของเขาปรับเข้ากับความมืดจนมองเห็นเงาของแชวอน

"แชวอน ฟังฉันดีๆ นะ"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและผ่อนคลาย

 "ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อย แต่เธอต้องตื่นอยู่ตลอดเวลา อย่าเพิ่งรีบนอนหลับ โอเคไหม ฉันสัญญาว่าจะให้เธอพักผ่อนเร็วๆ นี้" เมื่อเขาพูดจบ เขาเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว พยายามหาทางทำให้แชวอนตื่นตัว

 "บอกอะไรหน่อยสิ มาเล่นเกมเพื่อให้สมองของเธอเฉียบแหลมกันเถอะ ฉันจะอธิบายสถานการณ์ต่างๆ และเธอบอกฉันว่าเธอจะทำอย่างไรในแต่ละสถานการณ์ มันจะช่วยให้เวลาผ่านไปและทำให้เธอจดจ่ออยู่กับความคิด"

เขาหยุดชะงัก รอคำตอบจากแชวอน หวังว่าเกมเล็กๆ นี้จะเพียงพอที่จะทำให้เธอตื่นตัวและสนใจ

"แชวอน เธอยังอยู่กับฉันไหม เธอตอบ 'ใช่' กับฉันได้ไหม ถ้าเธอเข้าใจ”

“ค่ะ” แชวอนตอบ เธอยังคงตื่นตัวอยู่ แม้ความง่วงงุนจะเริ่มโจมตีเธอ

“ดี ฉันดีใจที่เธอยังตื่นอยู่ แชวอน มาเริ่มเกมกันเถอะ”

พัคจีฮุนเริ่มเกมด้วยเสียงที่นิ่งและสงบ

“สถานการณ์ที่หนึ่ง: เธอตื่นขึ้นมากลางดึกและได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากพื้นด้านล่าง คุณจะทำอย่างไร”

 เขาเฝ้ารอคำตอบจากแชวอน โดยพยายามฟังเสียงของเธออย่างตั้งใจเพื่อดูว่ามีสัญญาณของความง่วงหรือไม่

“จำไว้ว่าไม่มีคำตอบที่ผิดที่นี่ ฉันแค่อยากให้คุณคิดอย่างมีวิจารณญาณและทำงานอย่างมีสมาธิ”

ขณะที่แชวอนตอบ เขาก็พยักหน้าตาม โดยไม่ละสายตาจากลานตรงหน้า เกมดำเนินต่อไป แต่ละสถานการณ์ท้าทายมากขึ้นเรื่อยๆ ออกแบบมาเพื่อให้จิตใจของแชวอนเฉียบแหลมและมีส่วนร่วม

“เธอทำได้ดีมาก แชวอน ต่ออีกหน่อยเถอะ เราจะหาคำตอบให้ได้ ฉันสัญญา”

เสียงของเขาเปรียบเสมือนยาใจยามราตรี เป็นแสงแห่งความหวังท่ามกลางความมืดมิด

"สถานการณ์ที่เจ็ด: เธอพบข้อความที่ซ่อนอยู่ในห้องของเธอ พร้อมข้อความลึกลับและเวลา เธอจะทำอย่างไรต่อไป”

“ตรวจสอบที่มาของข้อความค่ะ”

“ใช่แล้ว”

พัคจีฮุนยังคงเล่นเกมต่อไป โดยมุ่งมั่นที่จะทำให้แชวอนตื่นและมีส่วนร่วม

สถานการณ์ที่แปด: เธอเดินคนเดียวตอนกลางคืนและได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง เธอจะทำอะไรต่อไป"

“อย่าหันหลังไปมอง เพราะไม่รู้ว่านั่นคือทางเลือกที่เสี่ยงมาก แต่การเพิกเฉยก็นำความเสี่ยงมาให้เช่นกัน เดินต่อไปโดยพยายามไม่ให้ใครหรือสิ่งนั้นรู้ตัวว่าเรากำลังกลัว ค่อยๆ เว้นระยะห่างอย่างแนบเนียน และไปพื้นที่ปลอดภัยโดยเร็วที่สุด”

เขาหยุดชะงักและตั้งใจฟังคำตอบของแชวอน ทันใดนั้น กิ่งไม้ก็หักบริเวณใกล้ๆในลานที่ว่างเปล่า เสียงนั้นก้องกังวานในอากาศยามค่ำคืนที่นิ่งสงบ พัคจีฮุนหยุดนิ่ง หัวใจเต้นแรงในอกขณะที่เขาพยายามมองทะลุความมืดด้วยดวงตาที่สวมแว่นตาของเขา

"แชวอน เธอได้ยินไหม"

เขาพูดกระซิบอย่างเร่งรีบ

 "อยู่นิ่งๆ แล้วฟังฉัน"

เขากลั้นหายใจ ดวงตาของเขามองหาสัญญาณของการเคลื่อนไหวในเงามืด วินาทีผ่านไป แต่ละวินาทีรู้สึกเหมือนชั่วนิรันดร์ ขณะที่เขากำลังจะพูดอีกครั้ง เขาก็เห็นมัน - การเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ในมุมไกลของลาน มีใครบางคนหรือบางสิ่งบางอย่างอยู่ข้างนอกในความมืดกับพวกเขา

 "แชวอน ฉันคิดว่าเรามีเพื่อนอยู่"

เขาพึมพำ

 "อยู่นิ่งๆ และคอยสังเกต เราต้องค้นหาว่าใครหรืออะไรอยู่ข้างนอก"

เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า นิ้วของเขาปิดรอบไฟฉายโลหะเย็นๆ ของเขา

อากาศเย็นยะเยือกดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นเมื่อพัคจีฮุนและแชวอนยังคงนิ่งอยู่ ดวงตาของพวกเขาพยายามมองทะลุความมืด ขนลุกบนผิวหนังของแชวอนเป็นเครื่องเตือนใจถึงบรรยากาศที่น่ากลัวที่รายล้อมพวกเขาอยู่

"อุณหภูมิที่ลดลงอาจหมายถึงบางสิ่งบางอย่าง"

เขาพึมพำเบาๆ ลมหายใจของเขาพร่ามัวในอากาศเย็น

 "มันอาจเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ หรืออาจเป็นสัญญาณของ... อย่างอื่น”

เขาไม่อยากทำให้แชวอนตกใจ แต่เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความเป็นไปได้ เขาเคยเห็นสิ่งแปลกประหลาดมาก่อน สิ่งที่ท้าทายคำอธิบาย เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมตัวรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป

"อยู่ใกล้ฉันไว้ แชวอน และไม่ว่าเธอจะทำอะไร อย่าส่งเสียง เราต้องสังเกต ไม่ใช่โต้ตอบ"

เขาค่อยๆ ยกไฟฉายขึ้นอย่างระมัดระวัง นิ้วของเขาวางอยู่เหนือสวิตช์ ความมืดดูเหมือนจะกดเข้ามาหาพวกเขา ราวกับท้าให้พวกเขาทำลายความเงียบ

พัคจีฮุนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดไฟฉาย ลำแสงที่สว่างจ้าพุ่งทะลุความมืดมิดราวกับมีด

 "มาดูกันว่ามีอะไรอยู่ที่นั่น”

ลำแสงไฟฉายส่องไปที่ลาน ทอดเงายาวราวกับกำลังเต้นรำไปตามพื้น เขากวาดแสงอย่างเป็นระบบจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง หัวใจของเขาเต้นแรงจนได้ยินเสียงในหู ทันใดนั้น ลำแสงก็ส่องไปที่ร่างที่หมอบอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆ ร่างนั้นนิ่งสนิท แต่ไม่สามารถเข้าใจผิดว่าเป็นร่างมนุษย์ได้

 "แชวอน ฉันเห็นใครบางคน"

พัคจีฮุนหายใจอย่างติดขัด เขากำไฟฉายแน่นขึ้น

"พวกมันซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ ข้างหน้าประมาณยี่สิบเมตร ฉันจะเข้าไปหาพวกมัน อยู่ที่นี่และคอยระวัง" เขาเริ่มก้าวไปข้างหน้า ก้าวช้าๆ และระมัดระวัง ลำแสงไฟฉายจ้องไปที่ร่างนั้น ขณะที่เขาก้าวเข้าไปใกล้ เขาสามารถเห็นรายละเอียดเพิ่มเติมได้ ร่างนั้นสวมชุดนักเรียน และมีบางอย่างแวววาวอยู่ในมือของพวกเขา อาจเป็นอาวุธก็ได้?

 "เฮ้!"

พัคจีฮุนตะโกนออกมา เสียงของเขาก้องกังวานในอากาศยามค่ำคืน

 "เธอเป็นใคร เธอมาทำอะไรที่นี่"

ร่างนั้นไม่ขยับ ไม่ตอบสนอง หัวใจของพัคจีฮุนเต้นแรงขึ้นขณะที่เขาเดินหน้าน้าอีกก้าวหนึ่ง จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความเป็นไปได้ต่างๆ

เขาก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว ลำแสงไฟฉายส่องไปที่ใบหน้าของบุคคลผู้นั้น ตอนนี้เป็นนักเรียนที่เขาจำได้ ดวงตาของเด็กชายเบิกกว้างและพร่ามัว จ้องมองตรงไปข้างหน้าราวกับว่าอยู่ในภวังค์ ในมือของเขา เขากำลังกำมีดทำครัวขนาดใหญ่ไว้ ใบมีดมีประกายแวววาวอย่างคุกคามในแสงไฟฉาย

 "จงฮยอน?"

พัคจีฮุนตะโกนออกไป น้ำเสียงของเขามีทั้งความกังวลและความระมัดระวังผสมผสานกัน

 "จงฮยอน นี่คือคุณครูพัคจีฮุนเองนะ ฉันต้องการให้เธอวางมีดลงแล้วบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้น"

เด็กชายไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะกระพริบตา เขายังคงนิ่งอยู่ เขากำมีดแน่นขึ้น หัวใจของพัคจีฮุนเต้นแรงในอกเมื่อเขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติที่นี่

 "แชวอน ฉันต้องการให้เธอกลับหอพักเดี๋ยวนี้"

พัคจีฮุนตะโกนออกไปโดยไม่ละสายตาจากจงฮยอน

"มีบางอย่างผิดปกติ ฉันจะพยายามหยุดเขาอย่างปลอดภัย"

เขาเริ่มขยับเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นในท่าทางที่ไม่คุกคาม

"จงฮยอน ฉันจะเข้าหาเธอช้าๆ”

“บ้าจริง! ครั้งนี้ไม่ใช่ยูซอง? แต่เป็นจงฮยอน...มันเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ” แชวอนพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะวิ่งกลับเข้าหอพัก

พัคจีฮุนได้ยินเสียงฝีเท้าของแชวอนที่ค่อยๆ ห่างออกไปขณะที่เธอรีบวิ่งกลับหอพัก ทิ้งให้เขาอยู่ตามลำพังกับจงฮยอนที่เหมือนอยู่ในภวังค์ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบใจที่เต้นแรงของเขาขณะที่เขาค่อยๆ เข้าใกล้เด็กชาย

"จงฮยอน ฉันต้องการให้เธอฟังเสียงของฉัน"

เขากล่าวโดยรักษาน้ำเสียงให้สงบและผ่อนคลาย แม้ว่าจะมีความกลัวไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดของเขา

 "เธอปลอดภัย และฉันอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเธอ แต่ฉันต้องการให้เธอทิ้งมีดไป เข้าใจไหม"

เขาก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกก้าวโดยยื่นมือออกไป ดวงตาของจงฮยอนมีประกายเล็กน้อย และชั่วขณะหนึ่ง พัคจีฮุนคิดว่าเขาอาจตอบสนอง แต่แล้วเขาก็จับมีดแน่นขึ้น และเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน พร้อมกับคำรามในลำคอที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของเขา

"จงฮยอน ไม่นะ!"

พัคจีฮุนร้องออกมาและรีบหลบไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของเขา มีดเล่มนั้นเฉือนผ่านอากาศตรงจุดที่เขาเคยยืนอยู่เมื่อวินาทีก่อน หัวใจของพัคจีฮุนเต้นแรงขึ้นเมื่อตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ เขาไม่สามารถเสี่ยงให้จงฮยอนทำร้ายตัวเองหรือผู้อื่นได้

.

.

.

.

To be continue…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***