3 เสียงกระซิบในเงามืด

เช้าวันถัดมา แสงอรุณสีทองสาดผ่านม่านไหมบาง ๆ เข้าสู่ห้องพักเล็กของตำหนักรอง กลิ่นดอกเหมยจากสวนด้านนอกลอยเข้ามาอ่อน ๆ อวี่เฟยลืมตาขึ้นอย่างสงบ ทั้งที่แทบไม่ได้นอนตลอดคืน

— คำพูดของจักรพรรดิ “ในวังหลัง ไม่มีสิ่งใดเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ” ยังคงดังก้องอยู่ในใจ

ขันทีน้อยชื่อ เสี่ยวหง เข้ามาก้มศีรษะรายงาน

> “คุณหนูหลิน วันนี้ฮองเฮามีรับสั่งให้พระสนมใหม่ทั้งหมดไปถวายพระพรที่ตำหนักจื่ออวี้เพื่อต้อนรับอย่างเป็นทางการ”

อวี่เฟยพยักหน้ารับคำ เธอสวมชุดกี่เพ้าสีเขียวอ่อนปักลายดอกเหมยขาว เกล้าผมขึ้นครึ่งศีรษะติดปิ่นเงินเล็ก ๆ เรียบง่ายแต่สง่างาม

ตำหนักจื่ออวี้

เมื่อมาถึง เหล่าสตรีที่ผ่านการคัดเลือกต่างมารวมตัวกันเต็มโถง ข้างหน้าคือบัลลังก์หยกของฮองเฮา นางนั่งด้วยท่วงท่าผู้สูงศักดิ์ในชุดสีทองอร่าม ใบหน้างดงามดั่งแกะสลัก แต่ดวงตาคมเย็นเยียบ

เบื้องข้างฮองเฮามีสตรีอีกนางยืนอยู่ นางสวมชุดสีแดงสด ผมดำมันวาวประดับปิ่นทอง นัยน์ตาคมกริบราวเหยี่ยว อวี่เฟยรู้จากขันทีว่า นางคือ กุ้ยเฟยหวังจินฮวา สนมที่โปรดปรานที่สุดของจักรพรรดิในปัจจุบัน และเป็นคนมีอำนาจไม่น้อยในวังหลัง

ฮองเฮาตรัสต้อนรับอย่างสุภาพ แต่ในน้ำเสียงแฝงความเย็นชา

> “วังหลังนี้คือบ้านของพวกเจ้า แต่ก็เป็นสนามแห่งกฎเกณฑ์และมารยาท ผู้ใดก้าวพลาดเพียงก้าวเดียว อาจไม่มีโอกาสแก้ตัว”

คำพูดนี้ทำให้บรรยากาศหนักอึ้ง บางคนก้มหน้าเงียบ บางคนเหลือบมองกันด้วยสายตาเจือร้าย

การลองเชิงครั้งแรก

หลังพิธีต้อนรับ อวี่เฟยถูกเชิญไปดื่มชากับเหล่าสตรีอีกหลายคน กุ้ยเฟยหวังจินฮวาก็มานั่งร่วมโต๊ะด้วย นางยิ้มงาม แต่รอยยิ้มนั้นเหมือนมีหนามแหลมซ่อนอยู่

> “ได้ยินว่าคุณหนูหลินมาจากตระกูลหลินผู้เก่งกาจด้านการค้า มิใช่ตระกูลขุนนางเก่าแก่ น่าแปลกใจนักที่สามารถผ่านการคัดเลือกมาได้”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของนางทำให้หลายคนแอบยิ้มเยาะ

อวี่เฟยยกถ้วยชาช้า ๆ ตอบด้วยเสียงอ่อนนุ่มแต่หนักแน่น

> “หม่อมฉันเพียงทำตามคำสั่งของครอบครัว มิได้หวังสิ่งใดเกินตัว”

คำตอบนั้นทำให้รอยยิ้มของกุ้ยเฟยแข็งไปเพียงชั่วครู่ ก่อนที่นางจะหัวเราะอย่างอ่อนหวานแล้วเปลี่ยนเรื่อง แต่ในแววตากลับมีแสงวาวแห่งความไม่พอใจ

เสียงกระซิบยามค่ำ

คืนนั้น ขณะอวี่เฟยเดินกลับตำหนักรองผ่านสวนดอกเหมย เธอได้ยินเสียงกระซิบจากเงามืดหลังศาลาเล็ก