...----------------...
เสียงแตรสัญญาณดังต่ำ ๆ ปลุกให้ผู้คนในค่ายเคลื่อนไหวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี เต็นท์หลายหลังเริ่มถูกปลดเสา พับเก็บอย่างเป็นระเบียบ เสียงฝีเท้าบนหิมะ เสียงโลหะกระทบกันจากอาวุธและชุดเกราะผสมกันจนกลายเป็นจังหวะคุ้นหูของคนที่คุ้นเคยกับชีวิตทหาร
ภายในเต็นท์รักษาพยาบาล เซรีสค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แสงเช้าจากช่องผ้าใบทำให้ดวงตาซ้ายต้องกระพริบถี่เพื่อปรับสายตา กลิ่นสมุนไพรและกลิ่นควันไฟยังคงลอยอบอวล แต่บรรยากาศรอบข้างกลับไม่เหมือนเมื่อวาน—มีความเร่งรีบและตึงเครียดของการเตรียมเคลื่อนขบวน
เสียงฝีเท้าคุ้น ๆ ดังขึ้นด้านข้าง ก่อนที่ชายหนุ่มตัวเล็กกว่าจะเลิกผ้าใบเข้ามาในเต็นท์
"อรุณสวัสดิ์"
ไลแอทยิ้มบาง ๆ เหมือนทุกครั้งที่เจอเธอ ดวงตาสีทองของเขามีประกายสดใสแม้ท่ามกลางเช้าที่หนาวเยือก มือหนึ่งถือถุงผ้าขนาดเล็กที่ผูกเชือกป่านแน่น
"ข้าหามาให้แล้ว" เขาวางถุงไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง เสียงของเขาดังพอให้ได้ยินท่ามกลางความวุ่นวายภายนอก "ขนมปังกับเนยแข็ง ถึงมันจะเย็นไปหน่อยแต่ยังพอกินได้"
เซรีสมองถุงผ้าเงียบ ๆ เธอไม่ยื่นมือออกมาหยิบทันที แต่แววตาก็ไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนเมื่อวาน—มีบางอย่างอ่อนลงเล็กน้อย
"วันนี้เราจะกลับอาณาจักร" ไลแอทพูดต่อ พลางลากเก้าอี้มานั่งใกล้เตียง "พ่อบอกว่าทางกลับต้องใช้เวลาสองวันเต็ม ถ้าหยุดพักกลางทางก็คงสามวัน"
เขามองเธอสักพัก ก่อนโน้มตัวเล็กน้อย "เธอจะขี่ม้ากับข้าก็ได้นะ"
"...ทำไม" เสียงของเซรีสเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้รอยยิ้มของไลแอทกว้างขึ้นนิด
"เพราะข้าขี่เก่ง และเธอยังดูเหมือนไม่แข็งแรง ถ้าปล่อยให้นั่งกับคนอื่น พวกเขาอาจไม่ระวังเท่าข้า" เขาตอบตรง ๆ แต่แฝงความจริงใจ
เธอหลบสายตาไปทางผ้าใบเต็นท์ ไม่ได้ตอบตกลงหรือปฏิเสธ แต่เขากลับหัวเราะเบา ๆ ราวกับเข้าใจคำตอบแล้ว
---
ชั่วโมงต่อมา
ค่ายถูกเก็บจนเกือบหมด เหลือเพียงเต็นท์รักษาพยาบาลที่ยังคงตั้งอยู่ คาเลนเดินเข้ามาในเต็นท์พร้อมชุดเกราะเต็มยศ ดาบประจำกายสะท้อนแสงเช้าบนฝักโลหะสีดำ
"พร้อมจะออกเดินทางหรือยัง" เขาถามน้ำเสียงนิ่งแต่แฝงความอ่อนโยน
เซรีสพยักหน้าเพียงเล็กน้อย คาเลนมองลูกชายของตนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ก่อนพยักหน้าให้ "ดูแลเธอให้ดี"
"ครับ" ไลแอทตอบทันทีด้วยน้ำเสียงมั่นคง
---
ภายนอกค่าย ม้าหลายสิบตัวถูกผูกบังเหียนเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง เสียงหิมะบดอัดใต้เกือกม้าดังเป็นจังหวะ อัศวินหลายคนปรับตำแหน่งกระเป๋าสัมภาระและอาวุธให้มั่นคง
ไลแอทช่วยประคองเซรีสขึ้นม้าสีดำเงาอย่างระมัดระวัง "จับไว้แน่น ๆ นะ" เขากล่าวขณะขึ้นนั่งด้านหน้า ก่อนจะส่งผ้าคลุมกันหนาวสีกรมให้เธอ "ลมแรงมากบนเส้นทาง"
เมื่อทุกคนพร้อม คาเลนขี่ม้าสีขาวนำหน้า เหล่าอัศวินทยอยเคลื่อนขบวนออกจากพื้นที่ค่าย ผ่านทุ่งหิมะกว้างที่ทอดยาวสุดสายตา
---
ระหว่างการเดินทาง
หิมะตกบาง ๆ แต่ลมหนาวพัดแรงพอให้ผ้าคลุมของเซรีสสะบัด ไลแอทคอยขยับตัวกันลมให้เธอเป็นระยะ แม้จะไม่พูดอะไรมาก แต่ความเงียบนี้กลับไม่อึดอัดอย่างที่เธอเคยรู้สึกกับคนแปลกหน้า
"อาณาจักรเอสเทียร์… ใหญ่ขนาดไหน" เธอถามเสียงเบา ท่ามกลางเสียงเกือกม้ากระทบหิมะ
"ใหญ่พอที่จะทำให้เจ้าหลงได้ทั้งชีวิต" ไลแอทตอบพร้อมหัวเราะน้อย ๆ "แต่มันก็มีทั้งที่สวยงามและที่โหดร้าย… ข้าหวังว่าเธอจะได้เจอด้านที่ดีของมันก่อน"
เซรีสก้มหน้า ไม่แน่ใจว่าด้าน "ดี" ของโลกนี้ยังเหลือให้เธอเห็นหรือไม่
---
ช่วงบ่าย คณะเดินทางหยุดพักใกล้แม่น้ำที่ถูกน้ำแข็งจับผิวบาง ๆ ไลแอทลงจากม้าแล้วช่วยเธอลงมา พวกอัศวินก่อกองไฟเล็ก ๆ เพื่อต้มสมุนไพรทำเครื่องดื่มกันหนาว
"ดื่มสิ" ไลแอทยื่นถ้วยไม้ที่มีไอน้ำลอยขึ้นมา กลิ่นหอมของสมุนไพรทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
ขณะเธอยกถ้วยขึ้นดื่ม เขาก็พูดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว "ข้าดีใจที่เธอยังรอด"
เธอหยุดดื่มชั่วครู่ ดวงตาซ้ายมองเขาโดยไม่เอ่ยคำตอบ แต่ลึก ๆ ในใจ เธอรู้ว่าประโยคนั้นทำให้หัวใจที่เย็นชาของเธออุ่นขึ้นเพียงเล็กน้อย—แม้จะไม่อยากยอมรับก็ตาม
---
คืนนั้น
พวกเขากางค่ายชั่วคราวในป่าลึกที่กันลมได้บางส่วน เสียงเตาผิงและกลิ่นควันไฟตัดกับความมืดของท้องฟ้ายามค่ำ คาเลนตรวจความเรียบร้อยรอบค่าย ขณะที่ไลแอทนั่งอยู่ใกล้เซรีส
"พรุ่งนี้ถึงเขตอาณาจักรแล้ว" เขาพูดเสียงเรียบ "จากนั้น… ชีวิตของเธออาจไม่เหมือนเดิมอีก"
เธอเงียบ รู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ตรงขอบหน้าผาแห่งโชคชะตา—เพียงก้าวเดียว ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไป
และแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ว่าตนจะเดินไปทางไหน แต่ตอนนี้ อย่างน้อยก็มีคนหนึ่งที่เดินอยู่ข้าง ๆ
...----------------...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments