The World's Last Breath

...----------------...

เสียงคลื่นลมหนาวกระทบผ้าใบเต็นท์ดังสลับกับเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากที่เดินไปมาอย่างรีบร้อน บางคนคุยกันด้วยเสียงต่ำราวกลัวจะปลุกใครบางคนให้ตื่นขึ้นมา บางครั้งก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกันแผ่ว ๆ คงมาจากอาวุธและชุดเกราะของเหล่าอัศวิน

ภายในเต็นท์ผ้าสีเข้มกลางค่ายทหาร อากาศด้านในอุ่นกว่าด้านนอกเพราะมีเตาผิงเล็ก ๆ จุดอยู่กลางเต็นท์ กลิ่นสมุนไพรกับควันไฟคลุ้งอยู่ในบรรยากาศ เตียงไม้เรียบง่ายถูกปูด้วยผ้าห่มสีขาวสะอาด มีร่างเล็กของเด็กสาวนอนอยู่ใต้ผ้านั้น

เซรีส ไวท์แบน ค่อย ๆ ขยับนิ้วมือครั้งแรกนับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น เสียงหายใจแผ่วและสม่ำเสมอเริ่มเปลี่ยนไป เธอครางเบา ๆ ราวกับจะขัดขืนฝันร้ายที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

แสงไฟสลัวลอดผ่านผืนผ้าใบด้านบนลงมากระทบผมสีขาวยาวที่กระจายรอบหมอน ราวหิมะที่ยังไม่ถูกแตะต้อง ดวงตาซ้ายค่อย ๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า เห็นเพดานเต็นท์สั่นไหวเบา ๆ ตามแรงลมจากภายนอก ส่วนดวงตาขวายังถูกผ้าพันแผลสีขาวพันปิดไว้แน่น บริเวณแก้มและหน้าผากมีรอยซับเลือดที่เพิ่งเริ่มจางลง

เธอรู้สึกได้ถึงความอุ่นของผ้าห่ม แต่ในใจกลับเย็นเยียบเหมือนถูกจับขังในถ้ำกลางพายุหิมะ ความทรงจำเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนแล่นกลับมาอย่างรวดเร็ว—กล่องของขวัญ เสียงหัวเราะของตนเอง เสียงท่านแม่ที่กำลังจะพูดบางอย่าง แต่ถูกตัดขาดด้วยเสียงระเบิด เสียงหัวเราะโหดร้ายของพวกมัน และ…

ร่างไร้วิญญาณของท่านแม่

ทันใดนั้น ลมหายใจของเธอถี่ขึ้น มือเล็กกำผ้าห่มแน่นจนข้อนิ้วซีด ร่างกายสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ แม้ความร้อนจากเตาผิงจะโอบล้อมอยู่ก็ตาม

"เธอตื่นแล้ว"

เสียงทุ้ม หนักแน่นดังขึ้นจากมุมเต็นท์

เซรีสสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาซ้ายหันไปยังต้นเสียง เห็นร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะบางส่วนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ เขามีผมสีน้ำตาลเข้มแซมขาวเล็กน้อย ดวงตาคมกริบเป็นสีเทาเยือกเย็น แต่ไม่ได้มีแววคุกคาม—กลับเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมและจับจ้องเหมือนกำลังประเมินสถานการณ์

"เจ็บมากไหม" เขาถามอีกครั้ง น้ำเสียงเรียบ แต่ฟังออกว่ามีความห่วงใยซ่อนอยู่

เซรีสเม้มปากแน่น ไม่ตอบ เธอยังคงมองชายตรงหน้าอย่างระแวดระวัง

ชายผู้นั้นถอนหายใจแผ่ว ๆ ก่อนลุกขึ้น ก้าวมานั่งข้างเตียง เขาวางหมวกเกราะลงข้างตัว และก้มตัวเล็กน้อยเพื่อให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับเธอ

"ข้าคือ คาเลน ดราเวน หัวหน้าหน่วยอัศวินดำแห่งอาณาจักรเอสเทียร์ เราพบเธออยู่ในซากบ้านเมื่อวาน"

คำว่า ซากบ้าน ทำให้หัวใจของเซรีสเหมือนถูกกระชาก เธอเบือนหน้าเลี่ยง สายตาเหม่อลอยไปยังผ้าห่ม ราวกับถ้าไม่พูดถึง มันก็จะไม่ใช่ความจริง

"ขอโทษที่เราไปถึงช้าเกินไป…" คาเลนเอ่ยต่อ น้ำเสียงต่ำลง เขาไม่ได้ยื่นมือมาแตะตัวเธอ แต่แววตานั้นเหมือนต้องการบอกว่าเขาเข้าใจความเจ็บปวดนี้

มีเพียงเสียงไม้ในเตาผิงแตกดัง "เป๊าะ" ที่แทรกในความเงียบ

ไม่นาน คาเลนก็หันไปทางปากเต็นท์ ก่อนเอ่ยเสียงดังพอประมาณ "เข้ามา"

ผืนผ้าใบถูกเลิกออก ร่างของเด็กชายวัยราว 11-12 ปี ก้าวเข้ามาในเต็นท์ เขามีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระต้นคอ ดวงตาสีทองอำพันเป็นประกายสดใสแม้ในบรรยากาศหม่นหมองนั้น ใบหน้าของเขายังมีความเด็ก แต่แฝงความมั่นใจที่ชัดเจน

เขามองเซรีสแล้วเผยรอยยิ้มบาง ๆ ที่ไม่ได้ฝืนเกินไป "สวัสดี เราชื่อ ไลแอท" เขาเว้นเล็กน้อย ก่อนหันไปสบตากับคาเลน "เป็นลูกชายของท่านหัวหน้าอัศวินนี่แหละ"

คาเลนพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าอยากให้เธอรู้จักเขา เธอทั้งสองอายุใกล้กัน ไลแอทจะช่วยดูแลเธอในค่ายนี้"

เซรีสยังคงเงียบ มองเขาด้วยสายตาที่อ่านยาก เธอไม่รู้จักคนเหล่านี้ ไม่รู้ว่าควรเชื่อใจหรือไม่ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองเหลือเหตุผลอะไรให้มีชีวิตอยู่ต่อ

ไลแอทไม่ดูหวั่นไหวกับความเงียบนั้น เขาก้าวเข้าไปใกล้เตียง แต่หยุดในระยะที่ไม่รุกล้ำเกินไป "ข้ารู้…มันคงยากที่จะพูดอะไรตอนนี้" เสียงของเขาไม่ได้เศร้าสร้อย แต่จริงใจพอที่จะทำให้คำพูดไม่ดูว่างเปล่า "แต่…ในค่ายนี้ ปลอดภัยนะ"

คำว่า ปลอดภัย สำหรับเซรีสในตอนนี้ฟังดูเหมือนเรื่องเล่าที่ไม่มีอยู่จริง แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ

คาเลนลุกขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง "พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวเราจะคุยกันอีกทีเมื่อเธอมีกำลังมากพอ" เขาพูดจบก็เดินออกจากเต็นท์ ทิ้งให้ภายในเหลือเพียงเสียงหายใจของเด็กสองคน

ไลแอทหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ที่คาเลนเคยนั่ง ดวงตาทองจับจ้องไปที่เธอ แต่คราวนี้มีรอยยิ้มอ่อน ๆ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง "ข้าไม่รู้ว่าควรพูดอะไรให้เธอสบายใจ… แต่ถ้าอยากกินขนม ข้าพอจะหามาให้ได้นะ"

เซรีสหันมามองเล็กน้อย แววตาไม่ได้บ่งบอกถึงความเชื่อใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน

และนี่… คือจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ของบางสิ่ง ที่ต่อมาจะเปลี่ยนชะตากรรมของทั้งคู่ และของโลกนี้ตลอดไป

...----------------...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***