ความทรงจำ (ต่อ)

เพี๊ยะ!!! จู่ๆสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีฝ่ามือออกแรงตบไปที่สามีจนหน้าหันจากนั้นรอยเเดงจางๆก็เริ่มจะปรากฎฉายออกมาทันที และนั่นก็ไม่ใช่ฝีมือของใครที่ไหนแต่เป็นฝีมือของแม่เด็กๆทั้งสองคนนั่นเองในเมื่อตอนนี้ความอดทนของเธอได้ถึงจุดสิ้นสุดไปที่เรียบร้อยแล้ว

เมื่อชายวัยกลางคนหน้าหันไปอีกข้างพลางค่อยๆยกมือที่กำลังเริ่มสั่นเทา ขึ้นมาแตะไปที่แก้มข้างที่เพิ่งจะโดนตบไปเมื่อครู่พร้อมกับค่อยๆหันไปมองหน้าคนที่เป็นภรรยาด้วยสายตาฉายแววโกรธกริ้วขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่า

เมื่อหญิงสาวเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดีอย่างนั้นก็สะดุ้งตกใจพลางทำตัวไม่ถูกว่าจะหาทางรอดไปยังไงได้แล้วเธอไม่น่าจะพลั้งมือตบสามีไปเมื่อกี้เลยเพราะถึงจะรู้ว่าขืนไปขอความช่วยเหลือจากห้องข้างๆก็ไม่มีใครเปิดประตูออกมาช่วยเหลืออยู่แล้วตั้งแต่แรกที่ระแวกนี้ก็ไม่มีใครอาศัยอยู่มาหลายปีแต่ที่ยังอยู่ก็มีแค่ครอบครัวของเธอนั้นแหละที่ยังไม่ไปไหนเพราะเมื่อหลายปีก่อนเกิดน้ำท่วมที่นี่บ่อยมากเวลาที่ฝนตกจนชาวบ้านอาศัยอยู่ไม่ได้เลยย้ายข้าวของแล้วไปอาศัยอยู่กันที่อื่นแทนส่วนคนที่ยังหลงเหลือแล้วยังอาศัยอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนก็มีแค่ครอบครัวของเธอเท่านั้นขืนย้ายไปอยู่ที่ใหม่ก็ไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าอยู่ดีก็นะแค่ห้องที่ตนกับครอบครัวอยู่ตอนนี้ราคามันก็ถูกที่สุดแล้วแต่ก็ยังไม่มีปัญญาจ่ายเลย

" มึงกล้าตบกูหรอ!!! "

เสียงอะละวาดดังลั่นสวนกลับมาทันทีไม่วายจู่ๆข้อมือของเธอก็ถูกกระชากจากคนที่ตัวใหญ่กว่าที่กำลังลากเธอออกไปนอกห้อง

" กรี๊ดด ปล่อยนะ!! " ตอนนี้เธอกำลังพยายามสะบัดข้อมือจากการที่โดนลากไปถึงแม้เธอจะไม่สามารถสู้แรงของคนที่ตัวใหญ่แถมแรงเยอะกว่าได้

" พ่อจะพาแม่ไปไหน!! " น้ำเสียงตกใจปนอึ้งของพี่สาวดังขึ้น

" ยาพาแม่ไปหนายนะ " (อย่าพาแม่ไปไหนนะ) น้องเธอด้วยก็เช่นกัน

" กลับเข้าไปในห้องนอนพวกมึงไป!! " เสียงตอบกลับมาอย่างนึกรำคาญ

" แม่มายด์จะไปช่วยแม่!! " เด็กน้อยรีบวิ่งไปกอดขาอีกข้างของพ่อเอาไว้เพื่อขัดขวางไม่ให้พ่อลากแม่ของตนไปน้องชายของเธอก็ตามมาช่วยเกาะขาอีกข้างเช่นกัน

" ระวังโดนลูกหลงนะลูกรีบออกไปเร็วเข้า " ตอนนี้เธอกลัวลูกเธอจะได้รับอันตรายไปด้วยอีกคนซะเหลือเกิน

" น่ารำคาญทั้งแม่ทั้งลูก!! " ชายร่างสูงพยายามสะบัดขาออกเพื่อจะได้รอดจากการเกาะกุมของเด็กน้อยที่พยายามกอดขาของตนเอาไว้แน่นไม่ยอมให้พ่อของพวกเขาพาแม่ไปที่ไหนก็ไม่รู้แต่สุดท้ายเด็กทั้งสองก็สู้แรงของผู้เป็นพ่อไม่ได้เลยกระเดนกระดอนไปคนละทิศคนละทาง

" อยู่ในห้องเงียบๆ ถ้ากูกลับมาแล้วยังไม่หยุดน่ารำคาญเดี๋ยวได้โดนแบบแม่ที่แม่มึงโดนเเน่ "

พูดจบชายร่างสูงก็ลากข้อมือของภรรยาแล้วออกจากห้องไปทันทีพร้อมกับล็อกประตูขังไว้จากด้านนอกเพื่อไม่ให้เด็กน้อยตามออกไปได้แต่เสียดายที่เมื่อกี้เด็กทั้งสองวิ่งตามมาช่วยแม่ไม่ทันแล้ว

ปังงง!!! เสียงประตูปิดขึ้นอย่างแรง

สาวน้อยที่นั่งอยู่คนละจุดกับน้องชายที่เมื่อกี้โดนสะบัดจนตัวเองลอยไปคนละทิศคนละทางกำลังใช้ความคิดว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปดีจะใช้จังหวะนี้หนีออกไปจากที่นี่เลยรึเปล่าแต่ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงของความคิดเธอก็ได้สติขึ้นมาก่อน

" ทายด์เป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า " สาวน้อยรีบวิ่งไปดูสภาพน้องชายทันที

" ไม่เจ็บเท่ายัย แค่ตรงนี้ถลอกเจ๋ยๆ " (ไม่เจ็บเท่าไหร่ แค่ตรงนี้ถลอกเฉยๆ)

เด็กชายบอกพลางชี้ไปยังแผลถลอกที่อยู่ตรงขาที่เมื่อกี้ตอนกระเดนมาขาอาจจะขูดเข้ากับเหลี่ยมโต๊ะที่ตั้งอยู่ใกล้ๆเข้าพอดี

" ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว "

" พ่อจะพาแม่ปาไหนหยอพี่ " (พ่อจะพาแม่ไปไหนหรอพี่)

" พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน " เธอพูดพลางคิดที่จะอดเป็นห่วงแม่ไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในขณะที่เธอกับน้องก็ถูกขังอยู่ในห้องนี้

" ทายด์ร้องอีกแล้ว อย่าร้องแล้ว วันนี้ร้องไห้ไปไม่รู้กี่รอบแล้วนะ " เธอนึกสงสารน้องชายที่ร้องไห้ออกมาจนขอบตาแดงช้ำไปหมดแล้วซึ่งต้นเหตุก็คือพ่อของพวกเขา

เมื่อความง่วงเริ่มเข้ามาเธอจึงชวนน้องชายของเธอเข้าไปนอนในห้องก่อนเพื่อรอพรุ้งนี้เช้านึกหวังที่แม่อาจจะยังกลับมาหาถ้าขืนยังคงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้คงมีหวังได้หลับไปตรงพื้นแข็งๆนี่แน่ๆ

เวลาร่วงเลยไปจนพระอาทิตย์ขึ้นต้อนรับเช้าของอีกวันสาวน้อยตื่นขึ้นมาพลางหันไปมองน้องชายที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆเมื่อคืนมันเร็วร้ายมากจริงๆทั้งๆที่เมื่อวานเป็นวันเกิดของเธอแท้ๆไฉนแทนที่จะได้รับคำอวยพรแต่ได้รับการที่พ่อแม่ทะเลาะกันแทนล่ะลูกๆคนไหนก็ไม่ได้อยากจะรับของขวัญแบบนั้นกันทั้งนั้นแต่ทำไมพระเจ้าต้องใจร้ายยกให้มันเกิดขึ้นกับครอบครัวเธอด้วย สาวน้อยรู้ดีว่าคิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อมันเกิดกับครอบครัวเธอแล้วก็ทำไรไม่ได้

30 นาทีผ่านไปร่างเล็กเดินออกมาห้องนอนตรงมาที่โต๊ะกินข้าวที่อยู่ติดๆกับห้องนอนพวกเขาและที่ตรงนั้นก็มีตู้เย็นเล็กๆพร้อมที่สำหรับทำอาหารที่แม่ชอบจะทำอาหารให้กินด้วย

โครกก~ เสียงท้องร้องของเด็กชายที่กำลังพึ่งตื่นเพราะเมื่อคืนสูญเสียพลังงานไปมากกับการร้องไห้

" หิวแย้ว " เสียงเล็กๆเอ่ยบอกกับพี่สาวที่กำลังนั่งหาอะไรบางอย่างในตู้เก็บของเล็กๆ

" พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน "

พี่ของเขาไม่ได้หันไปหาเพราะกำลังตั้งใจหาอะไรบางอย่างอยู่ตั้งแต่เช้าที่เธอตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องสักคนยกเว้นเธอกับน้องคงเป็นเพราะเมื่อคืนหลังจากที่พ่อลากแม่ออกไปจากห้องก็ยังไม่ได้กลับเข้ามาอีกเลย

" หาอายัยอยู่หยอ " (หาอะไรอยู่หรอ)

พี่สาวไม่ตอบแต่หยิบปลากระป๋องที่เธอพึ่งจะหาเจอเมื่อกี้ออกมาพอดี

" โชคดีที่เมื่อวานมันเหลืออยู่กระป๋องนึงที่แม่ซื้อมาพอดีพี่เห็นแบบนั้นเลยเอามาเก็บไว้ "

หลังจากนั้นสาวน้อยก็พยายามหาอะไรมาแงะเพื่อที่จะได้เปิดกินปลาที่ข้างในสุดท้ายก็ทำได้สำเร็จพร้อมกับจัดแจงแบ่งปลากระป๋องให้เท่าๆกันใส่จานข้าวโชคดีที่ยังพอมีข้าวที่แม่หุงไว้เหลืออยู่จากเมื่อคืนทำให้เช้านี้เธอกับน้องจะได้ไม่ต้องทนหิวอีกแล้ว

" อื้ม..อร่อยจัง " สาวน้อยวางช้อนลงหลังจากกินจนเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่าบนจาน

" ทำ..ทำไมพี่กิงนิเดียวจังเยย " (ทำไมพี่กินนิดเดียวจังเลย) เด็กชายนึกสงสัยเมื่อเห็นว่าพี่สาวเขากินข้าวไปนิดเดียวมากๆส่วนที่เหลือก็ยกให้เขาหมดเลย

" หรือว่าพี่ไม่ค่อยหิวหยอ " (หรือว่าพี่ไม่ค่อยหิวหรอ)

ในขณะที่ปากถามออกไปเขาก็จ้องสายตาไปที่จานข้าวจนคนตรงหน้าถึงกลับต้องใช้เวลาคิดคำตอบเพื่อจะไม่ให้น้องไม่ต้องสงสัยนาน

" เอ่ออ..ใช่พี่ไม่ค่อยหิวน่ะกินแค่นิดเดียวก็อิ่มแล้วไม่ต้องห่วงนะทายด์กินข้าวต่อเถอะ " พูดจบเธอก็รียยกจานข้าวออกไป

" พี่ไปล้างจานเดี๋ยวมานะ " รีบไปล้างให้เสร็จๆดีกว่าเดี๋ยวน้องคิดว่าเราตั้งใจกินนิดเดียวจริงๆเธอคิดในใจ

" คับบ "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***