ความทรงจำ (ต่อ)

" กรี๊ดดดดด!! อย่านะพี่ " เสียงกรี๊ดดังจนสามารถทำให้คนฟังแสบแก้วหู

เพี๊ยะ!!..เพี๊ยะ!!..เพี๊ยะ!! เสียงตบดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเสียงมันดังฟังชัดจนสามารถรับรู้ได้เลยว่าคนที่โดนนั้นโดนตบแรงขนาดไหน

" กล้าขึ้นเสียงใส่ใช่มั้ย!! แกกล้ามากเลยใช่มั้ย!! " เสียงตวาดของผู้เป็นพ่อดังแทรกเสียงตบเข้ามาเสริมอีกด้วย

" แงงง..ฮืออ " เมื่อเด็กชายได้ยินแบบนี้เข้าไปอีกก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งทันที

" ทายด์พี่ว่าสถานการณ์มันไม่ดีแล้ว เราออกไปช่วยแม่กันดีมั้ย " ไม่นานเสียงกระซิบก็ดังขึ้นที่ข้างหูเด็กน้อย

" ชะ..ช่วยยังไง " เด็กชายพูดออกมาพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย

" เข้าไปห้ามพ่อไม่ให้ตีแม่ไปมากกว่านี้ไง แค่นี้แม่ก็บอบช้ำแล้ว "

ถึงตอนนี้ที่เธอพูดเธอเองก็เริ่มที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เช่นเดียวกันอาจจะน่าสงสารที่เด็กอายุเพิ่งจะ9ขวบอย่างเธอแต่กลับต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยแต่ถึงแม้จะน้องชายก็ตามก็ยังไม่เคยได้เห็นหยดน้ำตาซึมออกมาจากตาเธอเลยสักครั้งเวลาที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นยกเว้นก็ตอนที่เธอดีใจหรือซาบซึ้งก็เท่านั้นนอกเหนือจากนั้นเททายด์ยังไม่เคยได้เห็นพี่สาวร้องไห้ให้กับอะไรเลยถ้าดูจากภายนอกแล้วเธอดูเป็นคนที่เข้มเเข็งและเป็นเด็กที่มีความอดทนมากกว่าเด็กที่อายุ9ขวบเหมือนกันแต่จริงๆแล้วตัวเธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กคนอื่นๆเพียงแต่เธอแค่ไม่อยากจะแสดงด้านที่เธออ่อนแอให้ใครเห็นก็เท่านั้นเลยจำเป็นต้องแสดงด้านที่เข้มแข็งแล้วอย่างน้อยก็ต้องเป็นที่พึ่งให้ได้สำหรับใครสักคนเหมือนกับตอนนี้ที่เธอกำลังพยายามทำอยู่

" ป่ะ..ออกไปกันไม่ต้องกลัวนะถ้าพ่อหันกลับมาจะตีเราเดี๋ยวพี่จะเป็นคนบังไว้ให้เอง " สาวน้อยพูดออกมาพร้อมกับจับมือน้องชายแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อออกไปช่วยเหลือมารดาผู้บังเกิดเกล้าทันที

" พ่ออย่าตีแม่นะ " เสียงเล็กๆของเด็กสาวดังขึ้นเพื่อเป็นการบอกให้บิดาหยุดสิ่งที่กำลังทำ

" เรย์ลูกออกมาทำไม " ท่าทีตกใจกับสิ่งที่ไม่คาดคิดเมื่อเธอได้เห็นลูกๆทั้งสองกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้

" ป๋มมาชวยแม่แล้ว " (ผมมาช่วยแม่แล้ว) น้องคนเล็กก็มีความคิดที่จะไม่ยอมให้แม่ต้องมาโดนทำร้ายแบบนี้ซ้ำๆอีกแล้วเช่นกัน

" เสนอหน้ากันมาได้สักทีนะอี่เด็กพวกนี้ "

" พ่ออย่ามาทำร้ายแม่นะถือว่าหนูขอร้องละ ต่างฝ่ายต่างอยู่เถอะ "

" จะบอกให้กูอยู่แบบต่างฝ่ายต่างอยู่เหรออีนี่มันก็เมียกูพวกมึงก็ลูกกูหรือไม่พวกมึงก็อาจเป็นลูกชู้จากที่ไหนมาก็ไม่รู้ "

" พี่ภพ!!! พี่อย่ามาพูดแบบนี้กับลูกนะ นี่ลูกของพี่นะ ถ้าลูกได้ยินเข้าจะรู้สึกยังไง "

" กูเคยยอมรับพวกมันเป็นลูกด้วยหรอ "

" พี่ภพ!!! "

" ฮึก..ฮือออออ " เมื่อเด็กชายได้ยินคำพูดที่ทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยของเขาแบบนี้ก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้เขารู้สึกเจ็บกับคำพูดที่พ่อพูดออกมาเมื่อกี้เหลือเกินแต่ตัวพี่สาวเขาก็ยังคงแสดงสีหน้าเรียบนิ่งไร้หยดน้ำตาเหมือนเคย

" เอออ!!! ได้แต่ร้องไห้อยู่นั่นแหละน่ารำคาญฉิบหาย!! "

" ทายด์ ทายด์ " สาวน้อยไม่รู้จะทำยังไงพ่อก็เอาแต่พ่นคำที่มันทิ่มแทงหัวใจซะเหลือเกินตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่เข้ามาโอบกอดแล้วเอามือลูบหัวกับพูดชื่อน้องซ้ำๆเพื่อเป็นการปลอบก็เท่านั้น

" พี่ภพพี่พอเถอะ อย่าให้ลูกได้เจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย " เสียงกล่าวเตือนสามีของตนเอ่ยขึ้นทั้งที่ตอนนี้เธอเองก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วเหมือนกัน

" เรื่องของกู ถ้ามันไม่หยุดร้องเดี๋ยวกูจะเป็นคนหยุดมันเอง " ไม่เพียงแค่กล่าวเพียงแค่นั้นแต่เจ้าตัวยังเดินตรงเข้าไปหาจุดที่ลูกของตนกำลังยืนอยู่

" เดี๋ยวหยุดนะ พี่อย่าทำอะไรลูก " ไม่รอช้าเธอเลือกที่จะวิ่งเข้าไปขวางไม่ให้สามีของเธอเข้าใกล้ลูกไปมากกว่านี้ถึงแม้เธอจะกลัวแต่ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้มันเกิดขึ้นเฉพาะกับตัวเธอเท่านั้นเธอจะเป็นคนปกป้องลูกๆเองถึงมันอาจจะเสี่ยงต่อชีวิตของเธอมากก็ตามแต่เธอก็ยินดีที่จะปกป้องลูกน้อยไปตลอดจนสิ้นอายุขัย

" กูแค่จะทำให้มันร้องไห้ไม่ได้ไปอีกนาน "

" มีอะไรพี่ก็มาลงที่ชั้นคนเดียวสิ ลูกไม่เกี่ยว "

" มะ..แม่ " น้ำเสียงอึ้งๆของสาวน้อยเอ่ย

" ง่วงแล้วก็ไปนอนก่อนแม่ได้เลยนะลูก ดึกแล้ว " หญิงสาวหันมายิ้มให้ก่อนจะบอกเชิงว่าถ้าง่วงก็ให้เข้าไปนอนก่อนได้เลยเพราะเธออาจจะยังไปไหนไม่ได้คงจะรู้เหตุผลที่ทำให้เธอต้องยังคงยืนอยู่ตรงนี้

สาวน้อยอึ้งไปสักพักใหญ่ๆเมื่อได้เห็นหน้าที่มารดาหันมาหาเมื่อกี้ชัดๆตอนแรกเธอก็แค่เอะใจเหมือนได้เห็นอะไรบางอย่างเเว๊บๆที่ฉายอยู่บนใบหน้าของแม่เธอแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันแจ่มชัดขึ้นแล้ว ใช่แล้วเพราะมันคือรอยโดนตบจริงๆด้วยแต่ไม่ได้มีแค่รอยของการตบเพียงอย่างเดียวเพราะถ้าลองสังเกตุดูดีๆตรงบริเวณคิ้วด้านขวามันแตกจนมีเลือดสีแดงไหลออกมาเพียงแค่นี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าจะต้องมีของแข็งอะไรมากระแทกอย่างแน่นอน ถ้าหากเอ่ยถึงสภาพใบหน้าของเเม่เธอตอนนี้ที่หลังจากทะเลาะกับพ่อแล้วละก็มันแทบจะน่าเวทนาจนทนดูไม่ได้เลยทีเดียวขออนุญาตที่ไม่จะไม่เอ่ยถึงสภาพใบหน้าที่เหมือนเพิ่งจะโดนซ้อมมามากกว่าการทะเลาะกับสามีเธอก็ไม่คิดมาก่อนว่าพ่อจะใช้ความรุนแรงขนาดนี้กับแม่จนแม่มีสภาพเป็นอย่างงี้จริงๆ

" พวกมึงจะเข้าไปนอนตอนนี้เลยก็ได้แต่ถ้าตื่นเช้าขึ้นมาแล้วมึงจะไม่มีวันเห็นแม่มึงไปอีกตลอดกาล "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***