ความทรงจำ

" แม่ทำงานกลับมาเหนื่อยไหมคะ "

เด็กสาวพูดออกมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของผู้เป็นมารดา

" แค่กลับบ้านมาได้เห็นหน้าตาลูกๆแม่ก็หายเหนื่อยแล้วจ่ะ "

ที่หญิงสาวพูดออกมาแบบนั้นก็เพื่อให้ลูกๆทั้งสองทั้งสองคนสบายใจที่ตนไม่เป็นอะไรถึงแม้แท้จริงแล้วเธอต้องทำงานหนักเหนื่อยแทบเลือดตากระเด็นขนาดไหนก็ต้องหาเงินมาเลี้ยงดูลูกๆทั้งสองคนให้ได้

" วันนี้แม่จะทำของโปรดให้กินนะไหนๆวันนี้ก็เป็นวันเกิดของพี่สาวคนโต "

ทันทีที่ได้ยินแม่พูดออกมาแบบนั้นน้ำตามันก็เอ่อล้นขึ้นมาไม่คิดว่าแม่จะจำวันเกิดของเธอได้แสดงว่าแม่รักเธอมากจริงๆหลังจากที่แม่ทำกับข้าวเสร็จเราทั้งสามคนก็มานั่งกินข้าวอยู่บนโต๊ะอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา

" วันนี้แม่หาเงินมาได้ไม่เยอะเท่าไหร่เดี๋ยววันหลังจะซื้อเค้กกับของขวัญให้นะลูก "

หญิงสาววัยกลางคนพูดออกมาพร้อมกับแสดงสีหน้าสื่อถึงความสำนึกผิดที่เธอนั้นไม่สามารถหาเงินพอที่จะซื้อเค้กกับของขวัญให้ลูกสาวเธอได้ถึงแม้เธอจำได้เสมอว่าลูกสาวเธออยากจัดวันเกิดให้ตัวเองขนาดไหนแต่ลูกสาวเธอก็ไม่เคยได้รับสิ่งนั้นจากเธอเลยสักครั้ง

" ไม่เป็นไรค่ะแค่แม่กลับบ้านมาอวยพรวันเกิดให้หนูก็ดีใจมากแล้ว "

สาวน้อยพูดพลางส่งยิ้มให้

" ฮึก..มาแม่ขอหอมแก้มหน่อย " จู่ๆน้ำตามันก็เริ่มคลออยู่ที่เบ้าอย่างไม่ทราบสาเหตุก่อนที่เธอจะกางแขนออกเพื่อรอลูกสาวเข้าไปหา

ไม่รอช้าสาวน้อยรีบวิ่งเข้าไปหาทันไม่วายเธอพาน้องชายที่นั่งใกล้ๆกันเข้าไปด้วย

" ฮึกก..แม่ขอโทษนะลูกที่คลอดลูกออกมาให้ลำบากขนาดนี้ " แขนสีคล้ำแดดบ่งบอกถึงการทำงานที่ต้องทนแดดทนฝนมามากดึงฉันกับน้องเข้าไปหอมแก้มทันที

ระยะเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้แต่ไม่อยากให้เวลาเดินต่อไปเรื่อยๆเลยยิ่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆระยะเวลาที่ได้อยู่กับแม่ก็ยิ่งน้อยลงจนทำให้สาวน้อยเกิดความเสียดายขึ้นจนได้

ปังงง!!! ปังงง!!! ปังงง!!! จู่ๆจะเรียกว่าเป็นเสียงเคาะประตูก็แปลกๆยังไงๆเพราะเสียงมันดังแทบจะเหมือนเป็นการทุบซะมากกว่าไม่นานแม่กับฉันและน้องก็ฉุดคิดอะไรขึ้นมาได้

" เปิดด!! " เสียงทุบประตูซ้ำๆกับเสียงพูดของใครบางคนที่ไม่อยากให้มาแต่ก็มาจนได้ดังลอดเข้ามาภายในห้องที่ตอนนี้แม่ยืนช็อกไปแล้วเมื่อไม่มีการตอบกลับให้กับคนที่กำลังยืนรออยู่หน้าประตูเสียงทุบก็แรงขึ้นๆเรื่อยๆจนเหมือนประตูใกล้จะพังขึ้นทุกที

หญิงสาววัยกลางคนรีบละสายตาออกจากประตูก่อนจะหันกลับมาจับไหล่ฉันกับน้องก่อนจะพูดบางอย่างให้ฉันกับน้องฟังสามารถจับจำความได้ว่า

" ตอนนี้เข้าไปหลบอยู่ข้างในตู้เสื้อผ้ากันก่อนนะลูกพอดีแม่อยากจะคุยธุระกับพ่อเขาสักครู่น่ะ "

" ถ้าไม่ได้ยินเสียงแม่บอกให้ออกมาอย่าออกมาเด็ดขาดเชียวนะเข้าใจใช่มั้ย "

" เข้าใจค่ะ/เข้าใจงับ " เพราะความที่ตอนนั้นยังเป็นเด็กก็เลยไม่ได้สงสัยอะไรมากแม่บอกฉันยังไงฉันก็เชื่ออย่างงั้นบอกว่าคุยธุระก็คิดว่าเป็นธุระทั่วไปนั่นแหละ

เมื่อเข้ามาหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้ากันได้สักพักแล้วถึงแม้จะต้องทนเบียดกันอยู่ในตู้เล็กๆที่ไม่ได้ใหญ่อะไรมากผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงพ่อที่รู้ว่าเมื่อกี้แม่พึ่งจะไปเปิดประตูให้เข้ามาบางประโยคก็ได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่แต่ถ้าฟังดีๆก็จะได้ยิน

" เห้ยย มึงนี่นะอยากโดนตบสักทีมั้ยห๊ะทำไมไม่รีบมาเปิดประตูให้!! " ด้วยฤทษ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นั้นทำให้ตอนนี้สติสัมปชัญญะลดลงจนเกิดเป็นคำพูดที่ไม่เหมาะสมเท่าไหร่หลังจากที่เขาได้เข้ามาเจอหน้าภรรยา

" พี่กลับดึกอีกแล้วนะนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว " ผู้ที่เป็นภรรยาถามกลับไปด้วยใจที่ตอนนี้มีแต่ความเหลืออดเต็มทน

" พี่ไม่คิดจะกลับบ้านมาดูลูกเลยรึไง! " เธอแทบจะทนอยู่กับคนแบบนี้ไม่ไหวแล้วถ้าไม่ใช่เพราะหนี้ที่สามีของเธอแอบไปสร้างเอาไว้เธอก็พร้อมที่จะหย่าแล้วพาลูกๆหนีออกไปจากนรกแห่งนี้แล้วไปใช้ชีวิตใหม่ด้วยกันทันที

" แกกล้าขึ้นเสียงใส่ชั้นหรอห๊ะ นางตัวดี ผัวไม่กลับบ้านมาไม่กี่วันใจกล้าขึ้นจนมาขึ้นเสียงใส่แบบนี้เลยเรอะ!! "

ชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดูซีดโทรมตามฉบับคนติดยาเดินปี่เข้ามาพลางเงื้อมมือที่จะตบ

" กรี๊ดดด อย่านะ " เสียงร้องห้ามแสดงถึงความกลัวตายดังขึ้นถึงแม้สิ่งที่กำลังโดนอยู่ ณ ตอนนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่สามีทำแบบนี้กับเธอ

ในอีกด้านหนึ่งสาวน้อยกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ในตู้เสื้อผ้าความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่ขาก็เริ่มจะมีอิทธิพลมากขึ้นมาทีละน้อยๆกับเธอแม้แต่น้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆก็เริ่มรู้สึกแบบนั้นไม่ต่างกัน

" ฮึก..ฮืออออ " จู่เสียงร้องไห้เบาๆจากคนที่นั่งข้างๆเธอก็แว่วเข้ามาให้ได้ยินพอดิบพอดี

" ระ..ร้องทำไมไม่เอาน่าอย่าร้องนะทายด์ " เมื่อเธอได้ยินอย่างงั้นก็รีบหันกลับมาปลอบน้องชายตัวเล็กทันที

" มะ..แม่จะเป็นยัยมั้ยพี่มายด์ "(แม่จะเป็นไรมั้ยพี่มายด์)

เด็กน้อยหันมาถามเธออีกทั้งยังพูดชื่อเธออกมาด้วยชื่อนั้นก็คือเรมายด์หรือจะเรียกสั้นๆว่ามายด์ก็ได้

" แม่จะต้องไม่เป็นอะไร " ฉันพูดปลอบใจพลางเอามือลูบหัวน้องชายตัวเล็กไปด้วย

ยังพูดไม่ทันได้จบประโยคเท่าไหร่เสียงทะเลาะกันก็ดังขึ้นมาให้ได้ยินอีกครั้งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นบุคคลที่เป็นถึงแม่เป็นถึงพ่อของพวกเขานั่นเองแต่ครั้งนี้เสียงกรีดร้องของแม่ผู้ให้กำเนิดนั้นกำลังร้องห้ามอะไรบางอย่างแต่ที่มันแปลกไปก็คือเสียงรอบนี้มันดังขึ้นกว่าที่ได้ยินเมื่อกี้หลายเท่า

 !!!!!!!!!! ไม่ทันไรเด็กทั้งสองคนที่ได้ยินอย่างงั้นต่างก็สะตั้นกับเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***