บทที่ 5

หลายชั่วโมงผ่านไป และเมื่อจือเอมเดินทางมาถึงญี่ปุ่น สิ่งแรกที่เขาทำคือวิ่งเข้าห้องน้ำสนามบินและอาเจียนสิ่งที่กินเข้าไปออกมา อยู่ในห้องน้ำได้แค่ประมาณ 2 นาที น่าสงสารจัง เครื่องบินมักจะทำให้เขารู้สึกแย่ ผู้ใหญ่บอกเขาแค่ว่า "อย่าดราม่า รีบๆ หน่อย" แต่เขาก็ชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว การติดต่อทุกอย่างก็เลยทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ ซึ่งน่าเป็นห่วง

หลังจากถึงโรงแรม จือเอมก็อาบน้ำ สวมชุดนอน เข้านอน ประมาณสามนาทีก็หลับไป หลับสนิท หวังว่าวันรุ่งขึ้นจะดีขึ้น วันรุ่งขึ้น หลินปลุกเขาตอนเจ็ดโมงเช้า เพื่อเตรียมตัวสำหรับกิจกรรมประจำวัน ทั้งวันที่พวกเขาใช้เวลาจากสตูดิโอหนึ่งไปอีกสตูดิโอหนึ่ง จากการสัมภาษณ์หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง แล้วก็งาChu loนแฟนมีตติ้ง ใช่ วันแรกของเขาที่ญี่ปุ่นวุ่นวายมาก แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตามตารางงานของเขา จือเอมมาถึงห้องพักและเช็คโทรศัพท์ เขาส่งข้อความหาเปียม หวังว่าอย่างน้อยเขาก็จะตอบกลับมาด้วยคำว่าสวัสดี เขารู้ว่าเปียมยุ่ง แต่เขาแค่อยากคุยกับเปียมสักครั้งเพื่อดูว่าเป็นยังไงบ้าง

วันรุ่งขึ้น จุ้ยได้รับโทรศัพท์จากซีอีโอแต่เช้าและตอบกลับอย่างรวดเร็ว

"ครับ... บอกผมมาสิว่าต้องการอะไร" จุ้ยตอบ เขาตอบกลับอย่างสุภาพ

ซีอีโอและจุ้ยคุยกันอยู่ครึ่งชั่วโมง แต่จุ้ยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่จะคุยกับซีอีโอ เพราะเธอควรจะโทรหาหลินแทนเขา อย่างไรก็ตาม ในฐานะพนักงาน เขาไม่สามารถพูดอะไรกับเจ้านายได้ ไม่งั้นอาจจะมีปัญหา เขาวางสายแล้วมุ่งหน้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เขาก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำและเพลิดเพลินกับสายน้ำที่ไหลลงมากระทบตัวเขา เขาสงบสติอารมณ์ลง พอออกมาจากห้องน้ำ เขาสังเกตเห็นว่าโทรศัพท์ดังมาจากแม่และตอบกลับอย่างรวดเร็ว

"สวัสดีครับแม่ สบายดีไหมครับ" เขาตอบกลับอย่างร่าเริง

"ลูก แม่ขอโทษจริงๆ ที่ต้องโทรหาลูกตอนนี้ แต่... พ่อของลูกป่วยหนักมาก แล้วก็ล้มลงกลางดึก คงจะไม่มีเวลาเหลือมากนัก ไปหาท่านเถอะ" แม่ของจืมพูดพลางร้องไห้

จืมพยายามปลอบใจแม่ขณะที่เขามุ่งหน้าไปที่ห้องของหลินเพื่อจะได้กลับเมืองไทย เขาวางสายแม่แล้วเคาะประตูบ้านของหลิน

"พี่หลิน พี่หลิน เปิดประตูหน่อย พ่อต้องการพาสปอร์ต พ่อป่วย พ่อต้องกลับเมืองไทย พี่หลิน" เขาพูดพลางเคาะประตูอย่างหมดหวัง

พี่หลินเปิดประตูด้วยสีหน้าโกรธจัด เธอสวมหน้ากากสตรอว์เบอร์รีและถักผมเปียอยู่

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมเคาะประตูแบบนั้น ห้าทุ่มแล้ว"

"พี่หลิน ผมต้องการพาสปอร์ต ผมต้องกลับไทย..."

"อะไรนะ? กลับไทยไปเถอะ ไม่เอาหรอกพ่อ พ่อจะกลับไทยไม่ได้ถ้าไม่ทำตามตารางงานที่ญี่ปุ่นให้ครบ" เขาพูดอย่างจริงจัง

"พี่หลิน ผมต้องไปเยี่ยมพ่อ" เขาอ้อนวอน

"เอาล่ะ ไปคุยกับซีอีโอสิ ผมจัดการเรื่องตารางงานเอง ผมไม่ตัดสินใจเองถ้าไม่ได้รับอนุญาต" เขาพูดแล้วปิดประตูใส่หน้า

จือเอมกลับไปที่ห้องและพยายามโทรหาซีอีโอ เธอใช้เวลาสามสิบนาทีกว่าจะรับสาย แต่เขาก็ยังไม่สามารถขอให้ยกเลิกหรือเลื่อนกิจกรรมของเขาเพื่อจะได้กลับไทยได้ จือเอมนั่งอยู่บนพื้นห้อง คิดว่าการอยู่ที่บริษัทนั้นต่อไปอาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด และตอนนี้เขาต้องติดอยู่ต่างประเทศโดยไม่รู้ว่าพ่อเป็นยังไงบ้าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***