บทที่1

...—ตอนที่1—...

...ไม่ได้ตั้งใจจะมอง...

บ่ายวันอังคารกลางเทอมแรก

อากาศร้อนแบบลืมวิธีหายใจ หน้าผากของคิมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ และเสื้อพละสีขาวก็เปียกชื้นจนติดแผ่นหลังไปหมด

คาบพละวันนี้คือการจับคู่เล่นกีฬาประเภทต่างๆ

คิมโดนสุ่มให้เล่นแบดมินตัน แล้วก็บังเอิญโดนจับคู่กับ… “มีมี่”

—มีมี่—เธอเป็นคนค่อนข้างฮอตมีแต่ผู้ชายต้องเข้าหา

เธอหุ่นดี ผิวขาว เรียบร้อย เรียบเก่ง แถมยังน่าตาน่ารัก เธอน่ะโคตรเซกซี่อีกด้วย..

มีมี่รวบผมขึ้นก่อนจะเสิร์ฟลูกไปหาคิม

คิมมองตาค้าง เสื้อผ้าที่มีมี่สวมใส่มันดูแน่นรัดตัวไปหมด

สักพักใหญ่

“อย่าตีมาแรงได้มั้ย มันเจ็บ!” เธอว่าเสียงแข็ง ขณะใช้ไม้แบดฟาดลูกคืนมา

“ใครจะไปรู้ล่ะ ตีเบามันก็ไม่ข้าม” คิมบ่นพึมพำ แล้วหวดลูกกลับแรงกว่าเดิม

“เฮ้ยๆ เบามือหน่อยสิคิม! จะตีให้ลูกขนไก่ทะลุรั้วไปไหน” มีมี่ร้องพลางถอยไปหนึ่งก้าว

คิมยิ้มมุมปาก “ก็เธอตีเบาเหมือนโยนให้หมากัดเล่น ใครจะไปรับสนุก”

“ฉันก็แค่ไม่อยากเหนื่อย” เธอยักคิ้ว ก่อนจะเสิร์ฟลูกกลับมาอย่างตั้งใจ

คิมรีบวิ่งไปรับ แต่ตีพลาดจนลูกตกพื้น “เอ้า! แบบนี้เธอก็ได้แต้มอีก” มีมี่หัวเราะเสียงใส

“อย่าหัวเราะเยาะดิ” คิมบ่น “เดี๋ยวคาบหน้าฉันขอเปลี่ยนคู่เลย”

“เปลี่ยนสิ ใครอยากตีแบดกับนาย”

คิมหัวเราะหึๆ “ปากเก่งนะ แต่ก็ยังยิ้ม”

มีมี่เบ้ปาก “ก็เพราะเธอมันตลกไง”

ลูกขนไก่ตกลงที่พื้น

“พักก่อนเถอะ”มีมี่บอกคิม

เธอถอนหายใจแรง ๆ แล้วหันไปบ่นกับเพื่อน

เขาไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่แอบสังเกตได้ว่าเธอใส่กางเกงขาสั้นพละ ที่สั้นมากๆจนคิมแอบใจสั่น

…

หลังเล่นไปไม่นาน ครูก็ปล่อยให้พัก

คิมนั่งหลบแดดใต้ต้นไม้ ห่างจากสนามนิดหน่อย

เหงื่อยังไม่หยุดไหล เขาถอดรองเท้าผ้าใบออกแล้วเหยียดขาไปข้างหน้าอย่างเหนื่อยล้า

“เหนื่อยโว้ย”คิมบ่นเสียงดัง

โอม เพื่อนสนิทของเขา เดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมขวดน้ำเย็นในมือให้

“เฮ้ย มึงดูไอ่ซันดิ” โอมมองไปที่ซันกำลังฝึกเสิร์ฟลูกแบตอยู่ห่างๆ พร้อมกับขำที่ซันตีลูกไม่โดน

คิมหันไปมองซัน แต่ดันไปเห็นมีมี่นั่งยองๆ จัดขวดน้ำในกระเป๋า ท่าทางเหมือนกำลังหาของบางอย่าง

ขาพับเล็ก ๆ ของเธอยื่นออกมา และกางเกงพละก็ดันสูงขึ้นแบบไม่ได้ตั้งใจ

เขารีบเบือนหน้าหนี แอบเขินเล็กน้อย แต่…เขากลับคิด

“ถ้ามันสูงกว่านี้อีกนิด…จะเห็นอะไรมั้ยนะ”

แล้วเขาก็รีบสลัดความคิดนั้นออกทันที

บ้าเอ๊ย…คิดอะไรของมันวะ

นี่มันมีมี่นะ คนที่ทะเลาะกันแทบทุกคาบ

แต่ก่อนที่เขาจะหันไปมองซ้ำ โอมก็เอาขวดน้ำมาดันหัวเขาเบาๆ

“เอ้า หน้ามึงแดงๆนะไอ้คิม หรือแดดเผา?” โอมแซวเสียงเบา

คิมปัดมือเพื่อนออก

“มึงอย่าพูดมาก เดี๋ยวกูเขวี้ยงขวดน้ำใส่”

เสียงครูเป่านกหวีดเรียกให้นักเรียนรวมแถว คิมกับโอมลุกขึ้นพร้อมกัน

แต่จังหวะนั้นเองมีมี่ก็เดินผ่านมาข้างๆ มือเธอยกขึ้นปัดเหงื่อที่ซอกคอ กลิ่นแชมพูหอมจางๆ ลอยมากับลมจนคิมเผลอชะงัก

“ไปยืนแถวซะไอ้คิม อย่ามัวแต่เหม่อ” โอมดันหลังเพื่อนเบาๆ

คิมทำหน้าหงุดหงิดใส่ แต่ก็เดินตามไปโดยไม่พูดอะไร

คาบพละจบลงตอนบ่ายแก่ๆ ทุกคนรีบวิ่งเข้าห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

คิมโยนเสื้อพละลงตะกร้าแล้วหยิบเสื้อคอปกขึ้นมาใส่ ระหว่างติดกระดุม

…

หลังจากพักจบ คาบพละก็จบไปโดยไม่มีเรื่องใหญ่

นักเรียนแต่ละคนเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดนักเรียนปกติหรือบางคนก็สวมชุดเดิม

นักเรียนทยอยขึ้นห้องแบบเหนื่อยหอบกันเป็นแถบ

คาบต่อไปเป็นวิชา “ค้นคว้าอิสระ” ครูไม่เข้าสอน

บรรยากาศในห้องเลยเหมือนวันหยุดขนาดย่อม กลุ่มใหญ่ของเพื่อนมีมี่ก็ปูเสื่อ ปูผ้า เอาหมอนมานอนกันที่มุมห้องตามเคย

คิมนั่งกับโอมและซันเหมือนเดิม

พยายามจะเขียนรายงานพอเป็นพิธี แต่สมาธิของเขากลับกระเจิดกระเจิง

เสียงหัวเราะจากอีกฝั่งเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

“มีมี่ ไปนอนหลังห้องเถอะ ใกล้สุดก็คือ…โต๊ะข้างไอ้คิม\~”

“เฮ้ยใช่! หรือเธอสองคนแอบชอบกันวะ”

เสียงแซวจากกลุ่มผู้หญิงทำให้คิมหันไปมอง

“ใครจะไปชอบคนแบบนั้นวะ ไร้สาระ!”

คิมตะโกนไป

มีมี่ที่ยืนพิงโต๊ะฟังอยู่ข้างๆ หันมามองเขาทันที

“หุบปากเลย ก่อนจะโดนเตะ”

เสียงเธอแข็งแต่ก็ไม่ตะโกน

แล้วเธอก็หันกลับไปวางหมอนเสื่อบนพื้น

ถัดจากโต๊ะเขาแค่นิดเดียว

“จะนอนแล้ว อย่าเสียงดังนะ พวกเพ้อเจ้อ” เธอพูดกับเพื่อนๆ

มีมี่ล้มตัวลงนอนหงายข้างๆเพื่อนสนิทของเธอ

มือหนึ่งพาดหน้าผาก ขาสองข้างเหยียดออกตามสบาย

กระโปรงพลิ้วนิดเดียว เพราะลมจากพัดลมเพดาน

คิมเผลอมองอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้…

กระโปรงมันสูงกว่าตอนสนาม

ขาขาวอมชมพู

เรียวยาว

และแสงจากห้องเรียนก็ส่องพอดีจนเห็นรายละเอียดของผิวที่ไม่ได้หยาบเลย

เขาหันหน้าหนีแทบไม่ทัน

ไม่ได้ตั้งใจ…ไม่ได้มอง…แต่…

ทำไมใจมันเต้นวะ

…

“เฮ้ย คิม”

ซันสะกิดแขนเขา

“มึงใจลอยป่ะวะ คิดอะไรอยู่ กูถามว่าข้อ11ทำยังไงนะ!?”

คิมส่ายหน้าแรงๆ แล้วรีบเปิดสมุดเขียนอะไรลงไปมั่วๆ //งูปลาไก่

“ห๊ะ เขียนไรวะน่ะ” ซันมองพร้อมบ่นพึมพำ

แต่ใจคิมยังวนเวียนอยู่ที่ภาพเมื่อครู่

ภาพที่เขาไม่ควรมอง

ภาพที่เขา…อยากเห็นชัดกว่านี้

หลังเลิกเรียน คิมกลับถึงบ้านตอนหกโมงเย็น เขาโยนกระเป๋านักเรียนลงบนเตียงแบบไม่คิดชีวิต

ปกติพอถึงบ้าน เขาจะรีบจัดการการบ้านให้จบเร็วที่สุด จะได้เหลือเวลาเล่นเกมหรือดูบอลในมือถือ

แต่วันนี้…มันแปลก

เขานั่งอยู่หน้ากองหนังสือประมาณครึ่งชั่วโมง

มือจับปากกา แต่ไม่ได้ขีดอะไรลงไปสักบรรทัด

สายตาเหม่อไปที่พัดลมติดผนัง

แต่ภาพในหัวกลับไม่ใช่ใบพัดที่หมุนวนอยู่ตรงหน้า

มันเป็นขาของมีมี่

ขาที่พาดไปตามพื้นห้องเรียน ช่วงขาที่ดูยาวกว่าปกติ

ผิวเนียนขาว…กับกระโปรงที่ปลิวขึ้นนิดหน่อยในมุมสายตาเขา

เขาส่ายหัวแรงๆ อีกรอบ

เหมือนพยายามเขย่าความคิดออกไปจากหัว

ทันใดนั้น เจ้าหนอนน้อยของคิมก็เริ่มกลายร่างเป็นพยามังกร

“เหี้ยเอ๊ย… มึงจะคิดเรื่องนี้อีกทำไมวะคิม”

เขาคุยกับตัวเอง

เอามือทึ้งหัวเบา ๆ แล้วก็เดินวนรอบห้อง เหมือนคนเป็นไข้อ่อนๆ

เขาไม่ได้ตั้งใจมอง

ไม่ได้อยากลามกกับใคร

แต่มันคือจังหวะนั้นจริง ๆ

…และที่เลวร้ายกว่านั้นคือ ตอนนี้เขาอยากเห็นมากกว่าเดิม

เสียงในหัวมันตีกันวุ่นวาย

“แค่อยากเห็นเฉยๆ ไม่ได้หมายความว่าเราชอบเธอหรอกมั้ง”

“แต่ถ้าไม่ชอบ…แล้วทำไมใจเต้นวะ?”

“ก็แค่มีมี่ ผู้หญิงที่เราไม่ถูกกันตั้งแต่เด็ก มองหน้าทีไรแทบกัดกันทุกที”

“ไม่ไหวแล้วเว้ย!!”

คิมรีบวิ่งไปห้องน้ำ แล้วช่วยตัวเอง

”อ๊ะส์ อ๊าส์ มีมี่ ขาอ่อนเธอช่าง อ๊ะส์ อาส์ อึก อ๊าส์ “ จากนั้นน้ำค่อยๆหลั่งออกมาจากพยามังกร

”เชี้ยเอ้ย เผลอคิดถึงมีมี่ตอนชัก บ้าไปแล้ว“

คิมรีบล้างมังกรและไปนอนพักผ่อน

หลังจากทิ้งตัวลงบนเตียง คิมก็ยังนอนนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่แม้แต่จะพลิกตัว

“แต่ทำไมมันยังแข็งอยู่!?”

เสียงพัดลมดังหึ่ง ๆ ในห้องที่เงียบจนได้ยินหัวใจตัวเองเต้นอยู่ในอก

มือข้างหนึ่งยังคงถือดินสอ

แต่กระดาษสมุดการบ้านก็ยังว่างเปล่าเหมือนเดิม

“แค่ขาอ่อน…จะอะไรนักหนาวะ…”

เขาพึมพำออกมาเบา ๆ เหมือนพยายามสั่งสอนตัวเอง

แต่หัวใจก็ยังเต้นแรงไม่หยุด

เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังค่อย ๆ สั่นสะเทือนอยู่ข้างใน

ภาพมีมี่ตอนนอนลงกับพื้น—กระโปรงที่เลิกขึ้นสูงจนเกือบเห็นสิ่งนั้น

แม้ว่าเขาจะรีบเบือนหน้าหนี

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนลามก

แต่ในหัวของเขาก็ยัง จำรายละเอียดตรงนั้นได้ชัดเจนเกินไป

“อยากเห็นอีก”

เขาสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้ตัวว่าคิดอะไรออกมาแบบนั้น

“เหี้ย…” คิมสบถกับตัวเอง ก่อนจะปาเอาดินสอทิ้งลงพื้นห้องอย่างหงุดหงิด

เขาไม่ได้ตั้งใจ

เขาไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงที่ไม่เคยพูดดีกันเลยสักครั้ง

เขาไม่ได้อยากรู้สึก…แบบนี้กับ “มีมี่”

แต่ความจริงมันกำลังเปลี่ยนไปทีละนิด

และเขาไม่รู้เลยว่า…จะห้ามหัวใจตัวเองได้นานแค่ไหน

เขาคลุมโปง หันหน้าเข้าผนัง ปิดตาแน่น

แต่กลับฝันถึงเธอ…ในแบบที่เขาไม่กล้ายอมรับด้วยซ้ำ…

คิมนอนคิดและกลิ้งไปมาบนที่นอนจนเหนื่อยและเผลอหลับไป

________

จบตอนที่1

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***