สวัสดีครับ ผมชื่อ ทิว อายุ 17 วันนี้ ผมจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับ...เหตการณ์วันนั้น

ผมเป็นเด็กผู้ชายม.5 คนนึง ทีต้องทำงานด้วย เรียนด้วย ช่วงปิดเทอม ผมทำงานเป็นพนักงานเซเว่น ผมเบยเลือกทำเป็น กะบ่าย ซึ่งกะบายนั้น เลิกงานประมาณ 4-5 ทุ่ม วันแรกที่ผมย้ายเข้ามา พี่ภีม พี่สาวข้างห้อง ที่เป็นคนชวนผมมาทำงาน ผมเลยสนิทเป็นพิเศษ ปกติ ผมจะกลับกับพี่ภีม แต่วันนี้ พี่ภีมลางาน ผมเลยต้องหาทางกลับห้องด้วยตัวเอง ผมเลยคิดว่า วันนี้ ผมเลยจะเดินกลับ เพราะทางก็ไม่ได้เปรี่ยวมาก ตอนที่ผมเลิกงาน ผมแวะไปทำธุระ ซึ่งมันนานมาก กินเวลากลับห้องผมถึง 2 ชั่วโมง จากตอนแรกที่เลิกงาน 4 ทุ่มครึ่ง ตอนนี้ มันดันเที่ยงคืนไปซะแล้ว ผมเลยต้องรีบกลับ แต่ตอนนั้นแบตโทรศัพท์ผมดันหมด ผมเลยติดต่อใครไม่ได้ ผมเดินไปถึงหน้าบ้าน ที่เป็น หอพัก ผมเจอผู้หญิงคนนึง ยืนอยู่หน้าหอของผม ผมเลยถามว่า พี่อยู่ห้องอะไรครับ เพราะตอนนั้น เหมือนกับเขา ก็กำลังจะขึ้นหอเหมือนกัน เธอไม่ตอบอะไร นอกจากตอบมาว่า 13 ผมเลยถามว่า อ๋อ พี่อยู่ห้อง 13 ใช่มั้ยครับ แหม ดีใจจังเลย พี่อยู่ห้องข้าวล่างผม ผมที่อยู่ห้อง 19 น่ะครับ พี่กำลังจำเข้าหอใช่ไหมครับ เดินไปกับผมได้นะ ผมพูดไปซะยาว พี่เขาดันไม่ตอบอะไร ก่อนที่พี่เขาจะพูดว่า อืม..... ไปด้วยกันสิ ผมดีใจมาก ที่จะมีเพื่อนนอกจากพี่ ภีมแล้ว พี่เขาเลยพูดว่า ปะ.....ไปกัน..มันมาแล้ว ผมวงสัยมากว่าอะไรมา สงสัยยังไม่ทันจบ พี่เขาจับมือผม ครั้งแรกที่รู้สึก คือมันเย็นมาก แบบ มากๆ เหมือนกับมือ ที่อยู่ในที่ที่เย็นมากๆ พี่เขากระชากมือของผมแรงมาก กระชากออกไปที่ถนน ก่อนที่จะมีเสียงแตรรถมา ผมรีบดึงสติเสี้ยววินาที ผมดึงมือของตัวเองกลับมา จนผมล้มลงใส่ฝั่ง แล้วผม....ก็หมดสติไป ผมตื่นมาอีกที ก็รู้ว่าตัวเอง อยู่ในโรงพยาบาล หมอบอกว่า ผมหัวแตก และคนที่พาผมมาโรงพยาน คือเจ้าของเสียงแตรรถเมื่อคืน สิ่งแรกที่แว๊บเข้ามาในหัว คือ พี่คนเมือคืน เขาเป็นยังไงบ้าง ยังอยู่ไหม? แต่ผมก็ยังไม่กล้าถาม เลยปล่อยไว้อย่างงั้น หมออนุญาตให้ผมกลับห้อง พอผมกำลังจะกลับ แล้วต้องขึ้นลิฟท์ ผมงงว่า พี่เขาอยู่ไหน เลยลองไปที่ห้อง 13 ตามที่เคยได้ยิน พบว่า ห้องนั้น มันไม่มีอยู่จริง ผมซะสนิทว่า หอพักแห่งนี้ ไม่มีห้อง 13 เพราะห้องนี้ มีการฆาตกรรมบ่อย จึงถูกปิดไปหลายปีแล้ว ผมหลอนมากๆ ผมนำเหตุการณ์ทั้งหมดมาต่อกัน ยิ่งทำให้ กลัวมากขึ้น นอกจากกลัวแล้ว ผมก็ยังสงสัยด้วย ผมรวบรวมความกล้า วันนั้น ผมเลยออกไปหน้าหอตอนเที่ยงคืน เวลาเดิม แบบเดิมทุกอย่าง ผมตะโกนออกไปว่า พี่เป็นใคร.....พี่เป็นใคร!.... ออกมา ผมอยากรู้ พี่มีตัวตนอยู่จริงรึป่าว!! ผมตะโกนออกไปโดยไม่ได้ ไตร่ตรองอะไรเลย ไหนบอกจะไปด้วย.......ไอ้คนไม่รักษาคำพูด!..... เสียงที่ดังมากๆ จากทางด้านหลังของผม ผมกับผลักผมลงไปกับพื้น แล้วร่างของผู้หญิงคนเดิม ที่ผมเจอเทื่อึตอนเมื่อวานนี้ เธอบืบคอผม พร้อมกับพึมพัมแบบน่ากลัวๆ จิตๆ ว่า ไปกันเถอะ ไปด้วยกัน....อยู่ด้วยกัน.......ไม่มีความเหงา........มีแต่เรื่องสนุกๆ....ไปด้วยกัน!....... พร้อมกับยิ้มและบีบคอผม ทิว ทิว!!! ทิว!!!!!!! ก่อนที่ผมจะหมดสติ พี่ภีม ตะโกนเรียกผมอยู่ 3 ครั้ง พอฝื้นขึ้นมา ผมอยู่ในห้อง ที่ปิดตาย คือห้อง 13 พร้อมกับพระอีก 9 รูป และตำรวจอีกหลายนาย มายืนดูผม ผมงงมาก ว่าทำไม ถึงต้องเอาตำรวจมา ผมถามพี่ภีมเบาๆ พี่ภีมเลยตอบว่า คนที่ผมเจอ เขาเป็นฆาตกรที่ชื่อว่า เอวิวท์ มารองรอยของเขา อยู่กับ ศพ ที่เสียไปแล้ว แต่พออกถามหา แม้แต่พบศพที่เอวิวท์ ฆ่าไปไม่ถึง 5 นาที แล้วตำรวจออกตามหา ในบ้าน นอกบ้าน ในเขต ตำบล อำเภอ หรือแม้กระทั้ง ในจังหวัดทุกที่ แต่เพียง 5 นาที เธอแอบได้เนียน มาก นั้นมันเหมือนกับว่า เธอไม่มีตัวตน แต่เธอดันสามารถฆ่าคนได้ ซึ่งทิว เป็นคนเดียว ที่เจอเธอ แต่สิ่งที่ทำให้พระตเองมา เพราะพี่ ไปเจอเรา ตอนที่เห็นเราโดนบีบคอ คนที่บีบคือเรา ไม่ใช่คนธรรมดา แต่คนๆ นั้นดัน.....ขาดครึ่ง ซึ่งรูปร่างแบบนั้น เป็นสิ่งที่คนขับรถชน เห็น แต่ที่ทำให้ห๊ะกว่านั้นคือ ตอนที่คนขับบงไป กลับเจอเพียงรอยเลือด และท่อนล่าง อึ้งมาก ทั้งที่มีแค่ครึ่งท่อน แต่กลับหนีไปได้เร็วขนาดนี้ และเรายังไม่เชื่อว่า เธอยังอยู่ พี่ถภีมเล่าให้ผมฟังยาวมาก นับจากวันนั้น ผมย้ายหอใหม่ทันที.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***