...----------------...
ตอนที่ 4 —
เช้าวันนี้ท้องฟ้าสว่างสดใสกว่าทุกวัน ลมอุ่นพัดผ่านยอดปราสาทสูง
เซเรนยาสวมชุดกระโปรงสีครีมปักดิ้นทอง แทนที่จะเป็นฉลองพระองค์พิธีการ เธอบอกว่าอยากดู “ไม่เป็นทางการเกินไป” สำหรับการเสด็จออกไปยังย่านการค้าในเมืองหลวง
“ฝ่าบาท โปรดอย่าเดินห่างข้า”
“ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะหนีเจ้านี่” เธอตอบพร้อมแค่นเสียงหัวเราะเบา ๆ
---
ถนนในเมืองหลวงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย กลิ่นขนมปังอบใหม่ และดอกไม้สดจากแผงขาย
ผู้คนพอเห็นเจ้าหญิงก็ย่อกายค้อมศีรษะ บางคนจ้องเคลิธอย่างสงสัย—ชายสูงในชุดสูทดำหูยาว ที่ยืนข้างเธอราวกับเงาไม่ห่าง
“อยากไปทางไหนก่อน” เขาถาม
“ร้านขนม”
เขายิ้มบาง ก่อนพาเธอเลี่ยงทางที่คนหนาแน่น ไปยังร้านขนมเล็ก ๆ ตรงหัวมุมถนน
เซเรนยาเลือกพายแอปเปิ้ลสองชิ้น แต่พอหันมาก็เห็นว่าเคลิธกำลังจ่ายเงินให้คนขายแทนเธอ
“ข้าจ่ายเองได้” เธอว่า
“รู้ แต่ข้าทำเพราะอยากทำ”
---
ขณะกำลังเดินต่อ เสียงเอะอะดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม
ชายร่างใหญ่สามสี่คนกำลังโต้เถียงกับพ่อค้า แถมหนึ่งในนั้นดันเหลือบมามองเจ้าหญิงด้วยสายตาไม่เหมาะสม
เคลิธก้าวมาข้างหน้าเล็กน้อย บังร่างเธอไว้โดยไม่ต้องขออนุญาต
ดวงตาสีเทาที่ปกตินุ่มลึกกลับเย็นเฉียบ ร่างสูงของเขายืนมั่นคงจนคนเหล่านั้นชะงักและหันไปทางอื่น
“พวกนั้นมองข้าเหรอ” เซเรนยาถาม
“ไม่อีกแล้ว” เขาตอบเสียงเรียบ
---
พวกเขาเดินต่อจนถึงลานกว้างที่มีดนตรีพื้นบ้านบรรเลง ผู้คนเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
เด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งวิ่งสะดุดล้มตรงหน้าพวกเขา เซเรนยาก้มลงช่วยประคอง พร้อมปัดฝุ่นออกจากชุดของเด็ก
“ขอบคุณค่ะ…เจ้าหญิง” เด็กเอ่ยด้วยดวงตากลมโต ก่อนวิ่งกลับไปหาแม่
เคลิธยืนมองเธอเงียบ ๆ ดวงตานั้นกลับมามีประกายอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง
“อะไร” เธอถามเมื่อเห็นเขาจ้อง
“ไม่มีอะไร…แค่คิดว่าฝ่าบาทเหมาะกับการยิ้มมากกว่าโกรธ”
คำพูดนั้นทำให้แก้มเธอร้อนขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
---
ระหว่างทางกลับวัง พระอาทิตย์กำลังตกดิน แสงส้มทองสาดผ่านซุ้มประตูเมือง
เซเรนยาเดินช้าลงเล็กน้อย ราวกับอยากยืดเวลานอกวังให้นานขึ้น
“เคลิธ”
“พ่ะย่ะค่ะ?”
“ข้ารู้ว่าข่าวลือยังไม่หายไป แต่วันนี้…ข้ากลับไม่สนเท่าเดิมแล้ว”
“เพราะอะไรหรือ”
“เพราะข้ารู้ว่า—ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เจ้าก็จะยืนตรงนี้ ข้างข้า”
เขามองเธออยู่วินาทีก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ”
...----------------...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments