295 Years at Her Side

...----------------...

ตอนที่ 2 —

พระอาทิตย์คล้อยต่ำ แสงทองส้มของยามเย็นสาดลงบนกำแพงหินสีงาช้างของพระราชวัง เสียงระฆังบอกเวลาค่ำดังขึ้นทั่วบริเวณ

หลังการฝึกดาบ เจ้าหญิงเซเรนยาเดินกลับมาพร้อมเคลิธ โดยมีเหล่าทหารยืนค้อมหัวต้อนรับตลอดเส้นทาง ความเหนื่อยล้าทำให้เธอเดินช้ากว่าปกติ แต่ก็ไม่ยอมให้ใครนอกจากเคลิธเข้ามาช่วย

"ไม่จำเป็นต้องจับแขนข้าก็ได้นะ" เธอเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ไม่ได้ดึงมือเขาออก

"พระบาทจะล้มถ้าฝ่าบาทฝืน" เขาตอบเรียบ ๆ แต่จับแขนเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย

---

เมื่อถึงห้องโถงใหญ่ กลิ่นหอมของอาหารค่ำลอยมาตามลม เสียงเครื่องดนตรีอ่อนหวานดังคลอ บนโต๊ะยาวประดับด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงเข้ม มีคบไฟส่องวับวาวกับภาชนะเงินเงาวับ

"เซเรนยา" เสียงเข้มแฝงอำนาจของ พระราชาอัลดริก อิกนิสเวล ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ "ได้ข่าวว่าเจ้าฝึกดาบวันนี้"

"ค่ะ เสด็จพ่อ" เซเรนยานั่งลงอย่างสง่างาม แม้จะพยายามซ่อนความเหนื่อยไว้ แต่พระราชินี เอลินดรา เวโยรา ที่นั่งข้าง ๆ กลับเอื้อมมือมาสัมผมสีเพลิงของลูกสาวอย่างอ่อนโยน

"อย่าฝืนเกินไปนะลูก" น้ำเสียงนุ่มละมุนตัดกับความเย็นชาของบรรยากาศราชสำนัก

---

เคลิธยืนอยู่ด้านหลังเจ้าหญิงอย่างเงียบงัน สายตาเขากวาดมองทุกการเคลื่อนไหวรอบโต๊ะราวกับเฝ้าระวังภัย แต่ในจังหวะที่ไม่มีใครสังเกต เขาก็ขยับไปเทน้ำในแก้วของเซเรนยาอย่างเบามือ

"นี่ เจ้าเทน้ำให้เราตลอดเลยเหรอ" เธอกระซิบถามโดยไม่หันหน้า

"ใช่พ่ะย่ะค่ะ"

"ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ตั้งแต่พระองค์ดื่มน้ำหกใส่ชุดตอนอายุสิบขวบ"

คำตอบทำให้มุมปากเธอขยับขึ้นเล็กน้อย แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมานิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

---

หลังอาหารค่ำ เสด็จพ่อและเสด็จแม่แยกไปยังห้องทรงงาน ปล่อยให้เจ้าหญิงเดินกลับตำหนักพร้อมคนรับใช้คู่ใจ

ทางเดินในยามค่ำเงียบสงัด มีเพียงเสียงรองเท้าสองคู่ที่กระทบพื้นหินเย็น ๆ แสงจากโคมไฟผนังทอดเงายาวของทั้งคู่ลงบนพื้น—เงาหนึ่งเคลื่อนไหวรวดเร็วและแกว่งแขนเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด อีกเงาหนึ่งเดินเรียบตรงและมั่นคง

"เจ้าไม่เหนื่อยบ้างหรือไง เดินตามข้าทั้งวัน"

"หน้าที่ของข้าคืออยู่เคียงข้างฝ่าบาท"

"ฟังดูเหมือนเป็นคำตอบที่ท่องมา"

"เพราะมันเป็นความจริง"

เซเรนยาชะลอฝีเท้า เงยหน้ามองเขาที่สูงกว่าพอสมควร ดวงตาสีเทาของเขาสะท้อนแสงไฟ ดูอบอุ่นจนเธอเผลอมองนานกว่าที่ควร

"แล้วถ้าวันหนึ่ง…ข้าไล่เจ้าออก?"

"ข้าก็จะหาที่อยู่ใกล้ ๆ พระองค์ให้ได้"

---

เมื่อถึงห้อง เจ้าหญิงถอดรองเท้าและนั่งลงบนเก้าอี้ทรงสูง เคลิธคุกเข่าลงข้างหน้า ค่อย ๆ ถอดถุงมือของตัวเอง แล้วจับข้อเท้าของเธออย่างระมัดระวัง

"เจ้า—ทำอะไร" เธอหน้าแดงเล็กน้อย

"ตรวจดูว่าพระบาทมีรอยช้ำจากการฝึกวันนี้หรือไม่"

สัมผัสมือเย็นแต่มั่นคงทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง เธอเบือนหน้ามองไปทางหน้าต่างที่มีแสงจันทร์ส่องผ่าน เพื่อซ่อนสีหน้าที่เปลี่ยนไป