295 Years at Her Side

---

ตอนที่ 1 —

เช้าวันนี้…แสงแดดยามรุ่งสางยังไม่ทันลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานสูง เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นก่อนแล้ว

"เคลิธ!!! ชุดฉันหายไปไหน!"

เสียงแหลมสูงแฝงความหงุดหงิดของ เจ้าหญิงเซเรนยา อิกนิสเวล ก้องไปทั่วห้องโถงชั้นบนของพระราชวัง เหมือนกับว่ากำแพงหินอ่อนและเพดานแกะสลักทองคำนี้มีหน้าที่เพียงอย่างเดียว—สะท้อนเสียงเธอให้ดังก้องไปทั่ว

เสียงฝีเท้าหนักแน่นแต่เรียบนิ่งดังใกล้เข้ามา ก่อนที่ประตูไม้โอ๊กจะถูกเปิดออกอย่างสุภาพ และชายร่างสูงในชุดสูทดำก็ปรากฏตัว เขามีผมสีดำยาวเพียงแค่คลอไหล่ ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อยราวกับไม่เคยมีเส้นใดหลุดจากที่ของมัน ดวงตาสีเทาเย็นสงบตัดกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ประดับอยู่ตลอดเวลา

"อยู่ในตู้เสื้อผ้าชั้นสามด้านขวา ฝ่าบาทเพียงลืมว่าพระองค์สั่งให้ข้าย้ายมันไปเมื่อวาน"

น้ำเสียงของ เคลิธ มอร์เวน อ่อนนุ่มจนแทบจะกลืนไปกับอากาศ แต่ก็มีความหนักแน่นที่ทำให้ไม่มีใครคิดจะขัด

เซเรนยาหน้าตึงทันทีเมื่อจำได้ว่า ใช่…ฉันเป็นคนสั่งเองจริง ๆ แต่ด้วยศักดิ์ศรีของเจ้าหญิง เธอไม่มีทางยอมรับผิดง่าย ๆ

"ทำไมไม่เตือนล่ะ!" เธอกอดอก ทำคิ้วขมวดแบบคนกำลังพยายามหาเรื่องแทนที่จะยอมแพ้

"ขออภัย ฝ่าบาทเพิ่งบอกว่าข้าไม่ควรกวนพระองค์เรื่องเล็กน้อย"

คำตอบนั้นทำเอาเซเรนยาเงียบไปชั่ววินาที ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วหมุนตัวไปทางตู้เสื้อผ้า ผมสีแดงเพลิงที่ไล่ลงเป็นสีทองสว่างสะบัดตามแรงหมุน เหมือนเปลวไฟที่พลิ้วตามลม

---

แม้จะเถียงกันเล็กน้อยทุกเช้า แต่มันก็เป็นภาพที่เกิดขึ้นเป็นประจำ…ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เคลิธคือคนรับใช้ประจำองค์หญิงเซเรนยา แต่ "รับใช้" อาจไม่ใช่คำที่แม่นยำเสียทีเดียว เขาอยู่เคียงข้างราชวงศ์อิกนิสเวลมากว่า 295 ปี—อายุขนาดนี้ ถ้าเป็นมนุษย์คงเหลือแค่ตำนานเล่าขานไปแล้ว แต่สำหรับเคลิธที่มีหูยาวของเผ่าโบราณ เขากลับยังคงยืนตรงด้วยท่วงท่าสุภาพ ราวกับเวลาที่ผ่านไปเป็นเพียงลมพัด

และไม่ว่ากี่ปี…เขาก็ยิ้มเหมือนเดิมเสมอ

---

"วันนี้ฝ่าบาทมีกำหนดการฝึกดาบยามบ่าย" เคลิธเอ่ยขณะจัดผมที่ชี้ฟูของเจ้าหญิงให้เรียบขึ้น แม้เธอจะบ่นพึมพำว่าไม่ต้องยุ่ง แต่ก็ยืนนิ่งยอมให้เขาจัดการ

"ฉันไม่ไป!"

"เพราะ?"

"เพราะอากาศร้อน"

"ถ้าฝ่าบาทไม่ออกกำลัง พระองค์จะบ่นว่าข้าปล่อยให้พระองค์อ่อนแอ"

เซเรนยาหันมาจ้องเขา ดวงตาสีมิ้นหม่นกะพริบช้า ๆ คล้ายพิจารณาว่าจะหาเหตุผลมาสวนกลับยังไง แต่สุดท้ายก็เม้มปากแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น

"ก็ได้…แต่ถ้าร้อนขึ้นอีกนิด ฉันจะกลับเข้าวัง"

"ข้าจะเตรียมน้ำเย็นไว้ให้"

---

บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เป็นแบบนี้มานานแล้ว—เจ้าหญิงที่พร้อมจะวีนใส่ทุกคนในวัง และชายผู้เป็นราวกับ "เงา" ของเธอที่คอยรับฟังทุกคำอย่างไม่เคยโกรธ ไม่ว่าเธอจะเหวี่ยงใส่เพียงใด

ในสายตาของคนอื่น เคลิธอาจเป็นเพียงข้ารับใช้ที่ทำหน้าที่ได้ดีเกินคาด

แต่ในสายตาของเซเรนยา…เขาคือที่เดียวที่เธอสามารถปล่อยความรู้สึกออกมาได้โดยไม่ต้องกังวล

---

บ่ายวันนั้น ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนถูกปกคลุมด้วยหมู่เมฆสีเงิน พระลานฝึกกลางวังเปิดกว้าง เหล่าอัศวินยืนเรียงแถวรอรับคำสั่งฝึก เจ้าหญิงเซเรนยาในชุดฝึกสีขาวปักลายทอง เดินมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก ส่วนเคลิธเดินตามหลังอย่างเงียบงัน

"เจ้าหญิงจะให้ข้าเป็นคู่ฝึกหรือให้หัวหน้ากองอัศวินรับหน้าที่?"

"ถ้าเป็นเจ้า…ฉันคงไม่บาดเจ็บ"

"หรืออาจบาดเจ็บมากกว่า" เคลิธยิ้มอ่อน ก่อนจะหยิบดาบฝึกส่งให้เธอ

ดวงตาของเซเรนยาสว่างขึ้นนิดหนึ่ง เธอรู้ว่าเคลิธไม่เคยอ่อนข้อเวลาอยู่ในสนามฝึก แต่เขาก็ไม่เคยทำให้เธอเจ็บจริง—เหมือนคนที่รู้จังหวะจะหยุดเมื่อไหร่ และรู้ว่าต้องผลักให้เธอก้าวข้ามขีดจำกัดยังไง

---

หลังการฝึกอันยาวนาน เหงื่อหยดลงบนพื้นหินเย็น ๆ เซเรนยานั่งพักในร่ม มือถือแก้วน้ำเย็นที่เคลิธเตรียมไว้ให้ ดวงตาสีมิ้นหม่นเหลือบมองเขาที่กำลังยืนคุยกับหัวหน้ากองอัศวินอย่างสุภาพ

บางที…เขาอาจเป็นคนเดียวในโลกที่เธอไม่เคยตะโกนใส่จนสุดเสียงจริง ๆ

"เคลิธ"

"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท?"

"อยู่กับข้ามานาน…ไม่เบื่อหรือไง?"

เขามองเธอด้วยสายตาที่เหมือนมีอะไรบางอย่างลึกซึ้งซ่อนอยู่—ความทรงจำหลายร้อยปีที่ไม่มีใครเข้าถึง และรอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยน

"ไม่เคยแม้สักวันเดียว"

คำตอบนั้นทำให้หัวใจของเจ้าหญิงเพลิงวีนเผลอเต้นแผ่วแรงไปหนึ่งจังหวะ—แม้เธอจะรีบเบือนหน้าและทำเป็นจิบ น้ำเย็นแก้วในมือราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรเลยก็ตาม

...----------------...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***