บทที่ 4: เงามืดและเงาของผู้มาเยือน

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สึคาสะเริ่มปรับตัวเข้ากับชีวิตในโรงเรียน UA และเพื่อนร่วมชั้นได้ดียิ่งขึ้น ความสัมพันธ์ของเขากับเพื่อนๆ เริ่มแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะกับเดกุและอุรารากะที่คอยให้กำลังใจเขาอยู่เสมอในเรื่องการควบคุมอัตลักษณ์ และบาคุโกที่แม้จะยังคงปากร้าย แต่ก็เริ่มยอมรับในตัวสึคาสะมากขึ้น

แต่ในความสงบนั้น ก็มีความกังวลที่คอยกัดกินใจสึคาสะอยู่เงียบๆ คำพูดของครูใหญ่เนซุยังคงก้องอยู่ในหูของเขา “พลังที่เชื่อมโยงเธอกับอีกโลกหนึ่ง... โลกที่กำลังถูกคุกคามจากบางสิ่งที่ไม่เคยมีใครรู้จักมาก่อน”

คืนหนึ่ง ขณะที่สึคาสะกำลังนอนหลับอยู่ในหอพัก เขาก็ฝันถึงเรื่องเดิมๆ อีกครั้ง ฝันที่เขาถูกดูดเข้ามาในโลกนี้ ภาพของดวงจันทร์สีดำที่ดูดกลืนแสงสว่างและความหวังของทุกสิ่งวนเวียนอยู่ในหัวของเขา

ทันใดนั้น ภาพในฝันก็เปลี่ยนไป เขามองเห็นเงาขนาดใหญ่ที่ปกคลุมท้องฟ้าเหนือเมืองแห่งหนึ่ง เงาเหล่านั้นดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้ และมันกำลังพุ่งเข้าโจมตีผู้คนอย่างไร้ความปราณี... ผู้คนที่พยายามจะต่อสู้กับมันด้วยอัตลักษณ์ของตัวเอง แต่กลับไร้ผล

แล้วเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นในหัว “จงตื่นขึ้น... ดวงจันทร์สีดำ... จงกลืนกินความมืดมิด... จงปลดปล่อยพลังที่แท้จริง...”

สึคาสะสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เหงื่อกาฬไหลซึมไปทั่วทั้งตัว เขามองไปรอบๆ ห้อง และพบว่าทุกอย่างยังคงเป็นปกติ แต่ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่า... นั่นไม่ใช่แค่ความฝัน

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนในห้องเรียน 1-A ต่างก็ได้รับแจ้งเรื่องการซ้อมรบจำลองที่สนามรบพิเศษ **USJ** (Unforeseen Simulation Joint) ซึ่งเป็นสถานที่ที่จำลองสถานการณ์ภัยพิบัติหลากหลายรูปแบบเอาไว้

“เอาล่ะ! วันนี้เราจะมาฝึกซ้อมกันในสถานการณ์ภัยพิบัติ! ทุกคนจะได้เรียนรู้ที่จะเป็นฮีโร่ที่พร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์!” ไอซาวะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เนือยๆ ตามปกติ แต่ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงความจริงจังที่ซ่อนอยู่

เมื่อทุกคนมาถึง USJ พวกเขาก็พบกับฮีโร่โปรโทนี่ **‘แคลร์ลินเนอร์’** หรือ 13 ซึ่งเป็นอาจารย์ผู้ดูแลสนามรบแห่งนี้

“ยินดีต้อนรับสู่ USJ! ที่นี่คือสถานที่ที่พวกเธอจะได้ฝึกฝนการใช้พลังของตัวเองในสถานการณ์จริง!” 13 กล่าวด้วยน้ำเสียงอันสดใส

แต่ในขณะที่ 13 กำลังอธิบายรายละเอียดอยู่นั้น จู่ๆ ไฟฟ้าในอาคารก็ดับลง และประตูทางเข้าก็เริ่มมีช่องว่างขนาดใหญ่สีดำปรากฏขึ้นมา… จากช่องว่างนั้นมีชายสวมชุดสีดำที่ดูน่าสงสัยเดินออกมา ตามมาด้วยกลุ่มคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ร้ายอีกจำนวนมาก

“ดูนั่นสิ... ครูครับ นั่นมัน...” เดกุพูดด้วยความตกใจ

“พวกมันคือวิลเลิน! พวกเธอต้องตั้งสติเอาไว้!” ไอซาวะตะโกนสั่งการ ก่อนจะหยิบแว่นตาของเขาออกมาสวม

พวกวิลเลินจากโลกอีกใบได้บุกเข้ามาใน USJ อย่างไม่ทันตั้งตัว... พวกมันคือสิ่งที่สึคาสะเคยเห็นในความฝันเมื่อคืนนี้!

หัวหน้าของกลุ่มวิลเลินคือชายผู้มีมือคนติดอยู่ทั่วตัว **‘ชิการากิ โทมูระ’** และชายอีกคนที่มีอัตลักษณ์เป็นช่องว่างสีดำ **‘คุโรกิริ’** ที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา

“ดูเหมือนว่าพวกเราจะเข้ามาถูกเวลาพอดีสินะ... ที่นี่คือโรงเรียน UA สินะ” ชิการากิพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เรามาเพื่อกำจัดออลไมท์... และทำลายสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ”

ไอซาวะรีบพุ่งเข้าโจมตีพวกวิลเลินทันทีด้วยการใช้อัตลักษณ์ของเขาในการลบอัตลักษณ์ของพวกมัน แต่พวกวิลเลินก็มีจำนวนมากกว่า ทำให้ไอซาวะต้องต่อสู้ด้วยตัวเองเพียงลำพัง

ขณะเดียวกัน คุโรกิริก็ได้ใช้อัตลักษณ์ของเขาในการแยกนักเรียน 1-A ออกจากกัน และส่งพวกเขาไปยังพื้นที่ต่างๆ ของ USJ เพื่อให้ง่ายต่อการโจมตี

สึคาสะถูกส่งมายังโซน ‘ภูเขาไฟระเบิด’ พร้อมกับบาคุโกและคิริชิมะ เอจิโร่ ทั้งสามต้องเผชิญหน้ากับวิลเลินจำนวนมากที่กำลังจะเข้าโจมตี

“หนอย! ไอ้พวกบ้านี่!” บาคุโกตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “พวกแกเป็นใครวะ!?”

“ฉันไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร... แต่พวกมันคือสิ่งเดียวกับในฝันของฉัน...” สึคาสะพึมพำกับตัวเองด้วยความสับสน

ในขณะที่บาคุโกและคิริชิมะกำลังจัดการกับพวกวิลเลินอย่างดุเดือดอยู่นั้น สึคาสะก็เริ่มใช้พลัง Eclipse ของเขาในการดูดซับ ‘คลื่นความร้อน’ จากภูเขาไฟจำลอง ทำให้สภาพแวดล้อมโดยรอบเย็นลง และยังดูดซับ ‘แรงเสียดทาน’ จากตัววิลเลิน ทำให้พวกมันเคลื่อนไหวได้ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

แต่แล้ว... เงาขนาดใหญ่ที่สึคาสะเคยเห็นในความฝันก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง... มันไม่ใช่เงาของคน แต่เป็นเงาที่ไม่มีรูปร่างที่ชัดเจน มันดูดกลืนแสงสว่างจากรอบตัวสึคาสะอย่างรวดเร็ว และพุ่งเข้าโจมตีเขาจากทางด้านหลัง

สึคาสะไม่ทันตั้งตัว... เขาถูกเงาโจมตีอย่างรุนแรงจนล้มลงกับพื้น และเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังงานเย็นยะเยือกที่ไหลซึมเข้ามาในร่างกายของเขาอีกครั้ง

“นี่มัน... อะไรกัน...” สึคาสะพึมพำด้วยความเจ็บปวด

“ฮ่าๆๆๆ! ในที่สุดก็เจอแล้ว... ‘ดวงจันทร์สีดำ’ ของเรา” เงาพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุก “พลังของแก... มันกำลังจะกลายเป็นของพวกเราแล้ว!”

สึคาสะพยายามจะใช้พลัง Eclipse ของเขาเพื่อต้านทานเงา แต่เขาก็พบว่าพลังของเขาถูกดูดกลืนกลับไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าเงาเป็นผู้ควบคุมพลังของเขาอยู่

“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะโว้ย!” บาคุโกที่เห็นเหตุการณ์เข้าพอดีก็รีบพุ่งเข้ามาพร้อมกับการระเบิดครั้งใหญ่เพื่อไล่เงาออกไป

เงาถอยร่นออกไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หายไปไหน มันยังคงล้อมรอบสึคาสะอยู่ ราวกับจะรอโอกาสที่จะดูดกลืนเขาให้หมดไป

“แกโอเคไหมวะ!?” บาคุโกถามด้วยความร้อนใจขณะที่คิริชิมะเข้ามาช่วยประคองสึคาสะให้ลุกขึ้น

“ฉันไม่รู้... มัน... มันดูดกลืนพลังของฉันไป...” สึคาสะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

เงาตัวนั้นได้หันกลับมาและพุ่งเข้าโจมตีบาคุโกและคิริชิมะด้วยความเร็วที่เหนือกว่าเดิม บาคุโกใช้การระเบิดทั้งหมดที่เขามี แต่ก็ไม่สามารถทำลายเงาได้ เพราะเงาดูดซับแรงกระแทกจากการระเบิดไว้ได้ทั้งหมด

ขณะที่บาคุโกและคิริชิมะกำลังสู้กับเงา สึคาสะก็มองไปที่เงาอย่างไม่เข้าใจ เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานที่คุ้นเคยจากในฝัน... มันไม่ใช่แค่ความมืดมิด... แต่มันคือพลังที่เชื่อมโยงเธอกับโลกอีกใบ

ในวินาทีนั้น... สึคาสะก็ตัดสินใจได้

“ถอยไปบาคุโก! คิริชิมะ!” สึคาสะตะโกน “ฉันจะจัดการเอง!”

บาคุโกและคิริชิมะมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนจะถอยร่นออกไปตามที่สึคาสะบอก

สึคาสะหลับตาลงและรวบรวมสมาธิ เขานึกถึงสิ่งที่ครูใหญ่เนซุเคยบอกไว้ “พลังทุกอย่างล้วนมีทั้งด้านสว่างและด้านมืด... หน้าที่ของฮีโร่คือการเลือกใช้พลังนั้นให้ถูกต้อง”

เขายื่นมือออกไปหาเงา และแทนที่จะใช้พลังดูดซับเงา... เขากลับทำสิ่งที่น่าตกตะลึง... เขายื่นมือออกไปและ ‘ดึง’ เงาเข้ามาหาตัวเองอย่างช้าๆ

เงาดูเหมือนจะตกใจกับการกระทำของสึคาสะ และพยายามจะขัดขืน แต่ก็ไม่สำเร็จ สึคาสะดึงเงาเข้ามาใกล้ตัวเรื่อยๆ และในที่สุด... เงาตัวนั้นก็รวมเข้ากับตัวของสึคาสะจนหายไป

แสงสว่างกลับมาสู่ USJ อีกครั้ง แต่สึคาสะก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง เขามองไปที่มือของตัวเอง และเห็นเงาดำที่เคยเป็นผู้มาเยือนจากอีกโลกหนึ่ง... ได้ถูกดูดซับเข้ามาในตัวเขาอย่างสมบูรณ์

บาคุโกและคิริชิมะวิ่งเข้ามาดูสึคาสะด้วยความเป็นห่วง

“แกทำอะไรลงไปวะเนี่ย!?” บาคุโกถามด้วยความตกใจ

“ฉัน... ฉันไม่รู้...” สึคาสะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “แต่ฉันรู้สึกว่า... ฉันสามารถควบคุมมันได้แล้ว”

ในตอนนั้นเอง... ชิการากิและคุโรกิริก็เข้ามาในบริเวณที่พวกเขาอยู่... พร้อมกับวิลเลินที่ชื่อ ‘โนมุ’ ที่มีอัตลักษณ์สุดแกร่งและดูเหมือนจะอยู่เหนือขีดจำกัดของอัตลักษณ์ทั่วๆ ไป

“ไม่คิดเลยว่า... ‘ดวงจันทร์สีดำ’ ของเราจะกลืนกินเงาของเราได้ด้วยตัวเอง” ชิการากิพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “แต่ไม่เป็นไร... ในเมื่อแกไม่ยอมเป็นพวกเรา... พวกเราก็จะทำลายแกให้สิ้นซาก!”

วิกฤตการณ์ที่แท้จริง... ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

โปรดติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***