5

ร้าน “เวลาเดิม” ในเช้าวันศุกร์เงียบสงบเหมือนเช่นทุกวัน

เสียงเข็มนาฬิกาเดินตามจังหวะของมันอย่างสม่ำเสมอ

แม้ข้างนอกจะมีเสียงรถราวิ่งผ่านบ้าง แต่ภายในร้านกลับรู้สึกเหมือนโลกหมุนช้ากว่าปกติเล็กน้อย

พัท กำลังนั่งซ่อมนาฬิกาข้อมือเรือนเก่า

แต่สายตาของเขาเฝ้ามองผ่านกระจกหน้าร้านอย่างเป็นจังหวะ

เหมือนทุกวัน…ที่เขาเฝ้ารอใครบางคนจะเดินผ่านมา

และเธอก็มาเสมอ

เหมือนแสงแดดอ่อน ๆ ที่ตกลงมาบนโต๊ะไม้

วันนี้มีนาสวมเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกระโปรงสีน้ำตาลอ่อน สะพายกระเป๋าผ้าใบเล็กข้างลำตัว

เธอหยุดที่หน้าร้าน แล้วยกแก้วชาเย็นขึ้นจิบเล็กน้อย ยิ้มให้เขาผ่านกระจกเหมือนทุกวัน

แต่เช้าวันนี้แตกต่างออกไปนิดหน่อย…

เพราะเธอเดินเข้าร้านโดยไม่รอชักช้า

⸻

“คุณพัท”

มีนาเรียกชื่อเขาพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้

“ผมอยู่ตรงนี้ครับ” เขาตอบ ขณะวางไขควงเล็ก ๆ ลงบนโต๊ะ

เขาสังเกตเห็นว่าเธอถือถุงผ้าเล็ก ๆ มาด้วย

“ฉันมีของจะให้ค่ะ” เธอพูด พลางหยิบสิ่งของในถุงออกมา — เป็นกรอบรูปไม้ธรรมดา ๆ ใบหนึ่ง

“ฉันทำเองนะคะ…มันไม่ได้สวยมาก แต่…อยากให้คุณเก็บไว้”

ในกรอบรูปนั้นมีคำเพียงประโยคเดียว

เป็นลายมือของเธอ

เขียนว่า:

“ขอบคุณที่คุณไม่เคยเร่งเวลา”

พัทรับไว้ด้วยสองมือ

เขาเงียบไปนาน… ก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ

“มันสวยมากครับ…มากกว่าที่คุณคิด”

⸻

มีนาหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินไปหยุดที่ชั้นวางหนังสือเล็ก ๆ ข้างผนัง

เธอลูบไล้ไปบนสันหนังสืออย่างอ้อยอิ่ง

“บางทีฉันก็รู้สึกว่าโลกเราหมุนเร็วเกินไปค่ะ”

“อะไรหลายอย่างเกิดขึ้นเร็ว เหมือนเราไม่ได้เลือกด้วยซ้ำว่าจะรู้สึกตอนไหน รักเมื่อไหร่ หรือจะลืมยังไง…”

พัทฟังเงียบ ๆ ไม่แทรก ไม่ขัด

เพราะเขารู้ว่าเธอกำลังพูดในแบบที่คนกำลังสบายใจจะเปิดใจ

“แต่พอมาอยู่ที่นี่…”

มีนาหันมายิ้ม

“มันรู้สึกเหมือนโลกหยุดเดินชั่วคราว เหมือนได้หายใจลึก ๆ ซักที”

พัทพยักหน้าเบา ๆ แล้วลุกขึ้น

เขาเดินไปยังมุมหนึ่งของร้านที่มักจะปิดม่านไว้ตลอด

และวันนี้…เขาค่อย ๆ ดึงม่านผ้าสีซีดนั้นเปิดออก

ข้างในคือมุมเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยนาฬิกาพกโบราณหลากหลายแบบ

แต่ละเรือนถูกจัดวางเรียงกันอย่างประณีต

กลางห้องมีโต๊ะไม้เล็ก ๆ และเก้าอี้สองตัว facing กัน

“คุณอยากเข้ามานั่งมั้ยครับ?” พัทถาม

⸻

มีนาเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

เหมือนกลัวว่าความเงียบสงบจะพังลงหากรีบร้อนเกินไป

เธอหย่อนตัวลงนั่ง มองไปรอบ ๆ อย่างอัศจรรย์ใจ

“ฉันไม่รู้เลยว่าข้างในร้านจะมีมุมแบบนี้ด้วย…”

เธอพูดขณะมองนาฬิกาพกเรือนหนึ่งที่วางอยู่กลางโต๊ะ

“ที่นี่เรียกว่า ‘มุมเวลาช้า’ ครับ” พัทเอ่ย

“บางที…แค่เราหยุด เราก็จะได้ยินเสียงของหัวใจตัวเอง”

⸻

ทั้งคู่เงียบไปครู่หนึ่ง ไม่มีคำพูด แต่ไม่อึดอัด

มีเพียงแววตาอ่อนโยนที่แลกเปลี่ยนกันผ่านสายตา

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เหมือนยาวนาน

มีนารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างในแววตาของเขา

ความอบอุ่นที่ซ่อนอยู่หลังความเงียบ

คำพูดที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา

และในขณะเดียวกัน พัทก็รู้สึกว่าหัวใจของเขา…

กำลังเดินไปข้างหน้า

ไม่เร็ว…ไม่ช้า…แต่เดินอย่างมั่นคง

เดินเคียงข้างใครบางคนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะกล้าเปิดใจให้มาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***