หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างช้า ๆ เหมือนเสียงเข็มนาฬิกาในร้าน “เวลาเดิม”
มีนาแวะมาที่ร้านบ่อยขึ้น — บางวันแค่ยิ้มให้จากนอกร้าน บางวันก็แวะคุยนานจนลืมเวลากาแฟเช้า
เธอเริ่มคุ้นกับกลิ่นไม้เก่า กลิ่นโลหะ และเสียงกลไกนาฬิกาที่ดังติ๊กต๊อกเป็นจังหวะ
เริ่มรู้ว่าพัทจะหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบทุกครั้งที่ลังเลใจ
และเขาจะเอียงคอเล็กน้อยเวลาซ่อมกลไกที่ซับซ้อน
ส่วนพัท…เริ่มคุ้นกับรอยยิ้มของเธอที่สว่างกว่าแสงแดดเช้า
เริ่มรู้ว่าเธอชอบขนมหวานที่ไม่หวานเกินไป และไม่ชอบเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังฉับพลัน
แม้เขาจะไม่เคยถาม…แต่เขาสังเกต
และเขาจำได้…ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ
⸻
เช้าวันนี้ มีนามาพร้อมสมุดโน้ตปกแข็งเล่มหนึ่ง
เธอถือมันไว้แน่น ราวกับกลัวว่ามันจะปลิวหายไปกับสายลม
เมื่อประตูกระจกเปิด เสียงกระดิ่งดังขึ้นเบา ๆ พัทเงยหน้าขึ้นและพยักหน้านิดหนึ่งเหมือนทุกครั้ง
แต่คราวนี้ เธอไม่ได้พูดอะไรทันที
เธอเพียงเดินไปหยุดตรงหน้าโต๊ะ และวางสมุดลงเบา ๆ
“นี่เป็นจดหมายค่ะ”
มีนาพูดเสียงแผ่ว
“จริง ๆ มันไม่ใช่จดหมายจริงจังหรอก แค่…เรื่องราวที่ฉันเขียนถึงคนที่ไม่เคยได้อ่าน”
พัทเลิกคิ้วเล็กน้อย
“มันเป็นเหมือนบันทึกที่ฉันเขียนเวลารู้สึกมากเกินไป
บางหน้าก็เละไปด้วยคราบกาแฟ บางหน้าก็แทบไม่มีอะไรเลย นอกจากคำว่า ‘คิดถึง’ ซ้ำ ๆ”
เธอหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ในดวงตามีแววเศร้าเล็กน้อย
“ฉันเคยเขียนถึงพ่อที่จากไป… ถึงเพื่อนที่ไม่กลับมาอีก… และล่าสุด…”
เธอหยุดพูด แล้วหันไปมองนาฬิกาเรือนหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงชั้นไม้ด้านข้าง
“ฉันเขียนถึงใครบางคนที่ฉันไม่เคยกล้าคุยด้วย…เป็นปี”
พัทไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่นั่งฟัง
ในร้านที่เงียบสนิท เสียงของเธอกลับชัดเจนกว่าทุกอย่าง
“วันก่อนฉันกลับไปเปิดอ่านหน้าที่เขียนถึงเขา… แล้วก็รู้ว่า มันหมดเวลาแล้ว”
เธอยิ้มบาง ๆ
“ฉันเลยจะเลิกเขียนถึงเขา… แล้วเริ่มเขียนเรื่องใหม่”
⸻
พัทยังคงนิ่งเงียบ แต่แววตากลับเปลี่ยนไป
เหมือนกับนาฬิกาที่เดินเงียบ ๆ แต่กลับเปลี่ยนวันไปแล้วโดยที่เราไม่รู้ตัว
“แล้วคุณจะเขียนถึงใครล่ะครับ?” เขาถามในที่สุด
เสียงเรียบ ๆ ของเขาฟังดูอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ
มีนาไม่ตอบทันที
เธอเพียงแค่ยื่นปากกาให้เขา แล้วพูดเบา ๆ
“คุณพัทช่วยเขียนบรรทัดแรกให้ได้ไหมคะ
อะไรก็ได้…ที่ไม่เงียบ”
⸻
พัทรับปากกานั้นมา แล้วค่อย ๆ เปิดสมุดไปยังหน้าว่างหน้าใหม่
มือของเขาเขียนอย่างช้า ๆ
“เธอคือช่วงเวลาที่ฉันไม่อยากให้เดินเลย”
เขาเขียนเพียงแค่นั้น แล้วก็ยื่นสมุดคืนให้เธอ
มีนาอ่านมันเงียบ ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา
เธอไม่พูดอะไร
แต่รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้ในวินาทีนั้น กลับพูดได้มากกว่าคำใด ๆ ที่เคยมีในจดหมายของเธอทั้งหมด
⸻
คืนนั้น
พัทกลับไปนั่งที่ม้านั่งไม้หน้าร้าน
ลมเย็นพัดโชยเบา ๆ
เขาหยิบสมุดโน้ตเก่าของตัวเองขึ้นมาเปิดดู
มีหน้าหนึ่งที่เขาเคยเขียนไว้เมื่อนานมาแล้ว
ด้วยหมึกสีดำจาง ๆ
“บางครั้ง…เสียงเข็มนาฬิกา ก็เหมือนเสียงหัวใจที่ยังรออะไรบางอย่าง”
“วันนี้…มันเริ่มเดินแล้ว”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments