2

เสียงฝนตกในช่วงสายของวันอังคาร กลายเป็นเพลงประกอบฉากที่เหมาะเจาะเกินไปสำหรับร้านเล็ก ๆ อย่าง “เวลาเดิม”

ร้านซ่อมนาฬิกายังคงตั้งอยู่เงียบ ๆ เหมือนทุกวัน

กลิ่นอายของไม้เก่า หนังสือมือสอง และกลไกนาฬิกา…

มันช่างเข้ากับเสียงฝนที่ซัดกระจกเบา ๆ อย่างพอดิบพอดี

พัทนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ตามปกติ แต่ในใจของเขาไม่ปกติเหมือนวันอื่นอีกต่อไป

นับจากวันที่เขายื่นนาฬิกาพกให้หญิงสาวคนนั้น เขารู้สึกว่าอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป

ไม่ใช่ที่ร้าน ไม่ใช่ที่ฝนตก… แต่เป็นในใจของเขาเอง

เขาจำได้ดีถึงเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอ

และประโยคที่ว่า “ฉันไม่ใช่เจ้าของนะคะ”

เสียงที่ฟังดูเป็นกันเองแบบไม่ต้องพยายาม

แม้เธอจะรับนาฬิกาไว้ แต่ไม่ได้สัญญาว่าจะกลับมาอีก

“จะมาวันนี้ไหมนะ…”

เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะจิบกาแฟดำแก้วเดิม

สายตาเหลือบมองหน้าร้านอยู่เป็นพัก ๆ แม้จะมีฝนพรำต่อเนื่อง

⸻

มีนาเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าตัวเองจะรู้สึกกระวนกระวายขนาดนี้

เธอนั่งทำงานตรงโต๊ะหน้าต่างมุมเดิมของบริษัทที่อยู่ห่างจากร้านเพียงไม่กี่ร้อยเมตร

แต่วันนี้…กลับรู้สึกไกลเหลือเกิน

ใจของเธอเผลอคิดถึงผู้ชายเงียบ ๆ คนนั้นอยู่หลายครั้ง

แม้จะไม่รู้จักชื่อเขาด้วยซ้ำ

“หรือเราควรไปขอบคุณเขาให้ชัด ๆ ดีไหมนะ?”

เธอคิดในใจ แล้วก็เงยหน้ามองฟ้าเทา ๆ

แม้ฝนจะยังตกไม่หยุด แต่เธอก็ตัดสินใจลุกขึ้น คว้าร่มและนาฬิกาพกในกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากบริษัท

⸻

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งในรอบหลายวัน

พัทเงยหน้าขึ้นและเห็นเธอ…

เธอยืนอยู่ตรงประตูในชุดทำงานที่มีหยดฝนเกาะพราว

“สวัสดีค่ะ” เธอยิ้ม “ฉัน…เอ่อ ฉันแค่แวะมา ขอบคุณเรื่องนาฬิกาวันก่อนค่ะ”

“ครับ” พัทยิ้มบาง ๆ แต่ในใจกลับอุ่นกว่าผ้าห่มในวันที่ฝนตก

เธอหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาวางบนโต๊ะ

“ฉันลองเปิดดูที่บ้าน มันสวยมากเลยนะคะ… แถมยังเดินได้จริง ๆ ด้วย”

“มันเก่า แต่ยังเดินได้เสมอ ถ้าดูแลมันดี ๆ”

เขาพูดเรียบ ๆ แล้วเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถาม

“ขอโทษนะครับ… แต่ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”

มีนาชะงักไปนิด ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้น

“ฉันชื่อ ‘มีนา’ ค่ะ แล้วคุณล่ะ?”

พัทเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“พัท”

เสียงชื่อของทั้งสองคนเหมือนจะลอยค้างอยู่ในอากาศชั่วครู่

ก่อนจะถูกกลบด้วยเสียงฝนที่ซัดแรงขึ้นบนหลังคาร้าน

⸻

“คุณเป็นช่างซ่อมนาฬิกาเหรอคะ?”

มีนาถามพลางเดินดูรอบ ๆ ร้านอย่างอยากรู้อยากเห็น

มือของเธอลูบผ่านกรอบรูปนาฬิกาโบราณ และสมุดโน้ตเล่มเก่า ๆ ที่วางเรียงกันเป็นชั้น

“ใช่ครับ ซ่อมทุกอย่างที่เดินตามเวลาได้”

พัทตอบ พลางมองเธอด้วยสายตานุ่มนวล

“แล้วคุณ…เดินตามเวลาของใครเหรอคะ?”

คำถามนั้นไม่ได้ตั้งใจให้ลึก

แต่กลับทำให้บรรยากาศในร้านเงียบลงชั่วขณะ

พัทสบตาเธอ ก่อนจะพูดช้า ๆ

“บางทีก็เดินตามคนบางคน…ที่หยุดอยู่หน้าร้านผมทุกวัน เวลาเดิม”

⸻

วินาทีนั้น มีนารู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุด

เธอหลบตาเล็กน้อย แต่ยิ้มไม่หาย

“งั้นฉันจะพยายามเดินผ่านให้ตรงเวลานะคะ”

เธอพูดเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เปิดประตูออกจากร้าน

เสียงกระดิ่งดังอีกครั้ง

แต่คราวนี้…มันไม่ได้แค่บอกว่าเธอมา

แต่มันเหมือนบอกว่า “หัวใจของเขาเพิ่งเริ่มเดินตามเธอ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***