1

เสียงเข็มนาฬิกาดัง “ติ๊ก… ต๊อก” ในร้านซ่อมนาฬิกาเล็ก ๆ ริมถนนสายหนึ่ง

มันเป็นร้านเล็กที่ผู้คนแทบไม่สังเกตเห็นหากไม่ได้ตั้งใจ

มีเพียงกระจกใสหน้าร้านที่สะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ของเช้าวันจันทร์

และชายหนุ่มคนหนึ่ง…ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้เก่า

เขาชื่อ พัท

ชายหนุ่มวัยสามสิบที่ไม่ค่อยพูด เขาเป็นช่างซ่อมนาฬิกา

และเจ้าของร้าน “เวลาเดิม”

ร้านที่ดูเก่าแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเวลาและเรื่องราว

พัทใช้ชีวิตเรียบง่าย

ทุกเช้าเขาจะเปิดร้านเวลา 7 โมงครึ่ง

เช็ดกระจกหน้าร้าน จัดเรียงนาฬิกาที่รอการซ่อม แล้วนั่งดื่มกาแฟดำที่ไม่มีน้ำตาล

นิ่ง เงียบ และไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่…

คือ เธอ คนที่เดินผ่านหน้าร้านในเวลาเดิมทุกวัน

ผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อเชิ้ตทำงานสีอ่อน ๆ ผูกผมหางม้าหลวม ๆ

บางวันมีร่มในมือ บางวันถือแก้วกาแฟ

แต่ทุกวัน เธอจะหยุดเดินหน้าร้านเล็กน้อย

มองนาฬิกาที่โชว์อยู่หน้าร้าน แล้วก็ยิ้มให้ ก่อนจะเดินต่อไป

พัทไม่เคยรู้ชื่อเธอ ไม่เคยทัก ไม่เคยเปิดประตูออกไปเรียก

เขาเพียงแต่นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ ยกแก้วกาแฟจิบช้า ๆ

และแอบยิ้มเงียบ ๆ กับตัวเอง เมื่อเธอปรากฏตัว

“วันนี้เธอมาสายนิดหน่อย…”

เขาพึมพำในใจ ขณะเข็มวินาทีกำลังเดินต่อไปไม่หยุด

⸻

ชื่อของเธอคือ มีนา

พนักงานออฟฟิศในบริษัทประกันชีวิตแห่งหนึ่งที่อยู่ถัดไปอีกสองซอย

เธอชอบร้านนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ย้ายมาทำงานแถวนี้

ไม่รู้ว่าทำไม มันดูสงบ อบอุ่น และมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดใจ

เธอไม่เคยเข้าร้าน

แต่ก็ไม่เคยพลาดที่จะหยุดมอง

โดยเฉพาะชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านใน

เขาไม่เคยหายไปจากที่เดิมเลยสักวัน

⸻

เช้าวันนี้มีนาเดินมาพร้อมกาแฟเย็นแก้วโปรด

เธอหยุดที่หน้าร้านตามปกติ แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือ…

เขามองมาทางเธอแล้ว พยักหน้าเบา ๆ

หัวใจของมีนาเต้นแรงขึ้น

เล็กน้อย… แต่ชัดเจน

“เขายิ้มให้ฉัน…รึเปล่านะ?”

เธอถามตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยิ้มตอบกลับไปเล็กน้อย และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

⸻

หลังประตูไม้บานเก่าปิดสนิท พัทยังคงนั่งเงียบ แต่ภายในใจกลับคึกคักกว่าทุกเช้า

กาแฟดำที่ขม กลับรู้สึกอุ่นขึ้นแปลก ๆ

เขาเหลือบมองนาฬิกาพกเรือนหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงหน้า

มันหยุดเดินไปเมื่อสามวันก่อน

พัทเพิ่งซ่อมมันเสร็จเมื่อเช้านี้พอดี

เขาหยิบมันขึ้นมา ค่อย ๆ เปิดฝา

เสียงติ๊กต๊อกดังเบา ๆ… มันเดินได้อีกครั้งแล้ว

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

แต่ในใจเขาคิดแวบขึ้นมา…

“ถ้าเธอเป็นเจ้าของนาฬิกาเรือนนี้ก็คงดี…”

⸻

วันต่อมา

มีนาเดินมาพร้อมรอยยิ้มและหัวใจที่อยากรู้อะไรบางอย่าง

วันนี้เธอกล้าหยุดนานกว่าเดิม… นิดหนึ่ง

และในวินาทีนั้นเอง ประตูร้านที่ไม่เคยเปิด ก็ถูกเปิดออก

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังกรุ๊งกริ๊ง

และเธอเห็นเขา… เดินออกมายืนตรงหน้า

“เอ่อ… นาฬิกาพกเรือนนี้ เดินได้แล้วนะครับ”

เสียงเขาเรียบนิ่ง แต่มีแววเขินที่หูแดงนิด ๆ

มือของเขายื่นนาฬิกาพกเรือนหนึ่งให้เธอ

มีนาเบิกตากว้าง “เอ่อ… ฉันไม่ใช่เจ้าของนะคะ”

เธอยิ้มเจื่อน ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด

“ผมรู้ครับ” เขาตอบ พร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“แต่ถ้าคุณชอบ ผมจะให้ก็ได้นะ…”

วินาทีนั้น ไม่มีเสียงนาฬิกา ไม่มีเสียงรถบนถนน

มีเพียงดวงตาสองคู่ ที่มองกันอย่างประหลาดใจ

และหัวใจสองดวงที่เพิ่งเริ่มเดิน…เหมือนนาฬิกาเรือนนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***