การที่เป็นสิ่งที่ฉันสนใจ

ตอนที่ 1: ไม่กล้ามองนานกว่านี้... เพราะกลัวใจจะดังเกินไป

“เสียงสูงตรงนี้... ต้องใช้ลมหายใจให้มั่นคงกว่านี้นะฮานะ”

“อะ... ค่ะ!”

ฮานะพยักหน้าตอบเร็นทันที ทั้งที่ในใจเต้นระรัวเพียงแค่ได้ยินเสียงเขาใกล้ ๆ เธอพยายามไม่สบตา แต่ก็ยังไม่วายแอบเหลือบมองเขาผ่านกระจกเงาในห้องซ้อม

เขายังคงเหมือนเดิม... ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ กับกางเกงสีเข้ม มีหูฟังพาดอยู่รอบคอ ขณะมองดูโน้ตเพลงในแท็บเล็ต

‘ทำไมถึงยังใจดีแบบนี้... ทั้งที่ฉันพยายามจะลืมคุณไปแล้วแท้ ๆ’

"เอาล่ะ พัก 10 นาที ก่อนขึ้นรอบสุดท้ายนะ"

ทันทีที่เร็นพูดจบ ไอดอลสาวคนอื่น ๆ พากันหยิบขวดน้ำแล้วนั่งพัก แต่ฮานะเดินออกไปคนเดียวที่ระเบียงหลังห้อง

เธอยืนพิงกำแพง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“ห้ามหวั่นไหว… ห้ามแสดงออก… นายคือคนที่ฉันไม่มีสิทธิ์รัก”

แต่เธอไม่รู้เลยว่า เร็นมองตามเธอจากเงาประตูอยู่เงียบ ๆ

เขายิ้มน้อย ๆ แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“…ยังคงมองออกทะเลทุกครั้งที่รู้สึกอ่อนแอสินะฮานะจัง”

ตอนที่ 2: คุณไม่รู้… แต่ฉันเก็บทุกคำพูดของคุณไว้ในใจหมดแล้ว

เสียงเปียโนจากห้องบันทึกเสียงดังแผ่วออกมาเบา ๆ …

ท่วงทำนองยังไม่สมบูรณ์ดี แต่ท่อนฮุคที่เขากำลังลองแต่ง ทำเอาใครบางคนที่ได้ยินถึงกับชะงัก

“...แค่ได้เห็นเธอหัวเราะ ก็พอแล้วสำหรับวันธรรมดา ๆ ของฉัน”

ฮานะยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องบันทึกเสียง ดวงตาเบิกเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนั้น

— นั่นมัน... ประโยคที่เธอเคยพูดกับเขาเมื่อสองปีก่อน

ตอนที่เธอยังเป็นแค่เด็กฝึกหัด ไม่มีอะไรโดดเด่นในวงการนี้เลย

และเขาคือคนที่ให้โอกาสแรกในชีวิตเธอ

"คุณเร็นคะ..."

เสียงเรียกแผ่ว ๆ หลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนที่เขาจะเงยหน้าจากเปียโนช้า ๆ

“ฮานะ? มาทำอะไรที่นี่... ซ้อมเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ”

เขายิ้มเล็ก ๆ แล้วดึงหูฟังออกข้างหนึ่ง

เธอกะพริบตาถี่เล็กน้อย พยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้เผยความสั่นไหว

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง…”

“ไม่เป็นไรหรอก เพลงยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ มันยังเละอยู่เลย”

“...ไม่เละหรอกค่ะ มันเพราะมากเลย”

เธอพูดเสียงเบา พยายามกลบความรู้สึกที่กำลังแล่นเต็มอก

เร็นยิ้มบาง ๆ แล้วขยับให้เธอนั่งข้าง ๆ บนเก้าอี้หน้าเปียโนตัวใหญ่

“อยากลองร้องไหม?”

“…เอ๋?”

“ลองร้องดูสิ ท่อนนี้ฉันแต่งจากเสียงเธอในหัวเลยนะ”

ฮานะรู้สึกเหมือนเวลาในโลกหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง

เขาจำได้เหรอ…?

ประโยคนั้นที่เธอพูดแบบไม่ได้หวังอะไรเลย เขายังเก็บไว้อยู่จริง ๆ งั้นเหรอ?

“ฉัน...”

เสียงเธอสั่นเล็กน้อย

“...ฉันดีใจที่คุณยังจำได้ค่ะ”

เร็นหันมาสบตาเธอ ดวงตาของเขาดูสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่แฝงอะไรบางอย่างที่ฮานะไม่เข้าใจนัก

“บางอย่างที่ฟังดูเหมือนไม่สำคัญ... บางทีมันก็เป็นแรงบันดาลใจที่ดีที่สุดนะ”

---

ในขณะเดียวกัน – อีกด้านหนึ่งของวงการ

ผู้จัดการวงเดินเข้ามาในออฟฟิศค่าย พร้อมกับเอกสารบางอย่างในมือ

“คิริวซัง... มีคำขอพิเศษมาจากรายการ Music Link สัปดาห์หน้า”

“หืม? อะไรเหรอ?”

“...พวกเขาอยากให้คุณขึ้นเวทีไปเล่นเปียโนประกอบการแสดงของฮานะในเพลงใหม่ค่ะ”

เร็นเงียบไป

ขณะที่ฮานะ… ยืนอยู่หลังผนังบาง ๆ ที่กั้นระหว่างห้อง เธอได้ยินทุกอย่าง

หัวใจของเธอเต้นแรงเกินกว่าจะควบคุม

ครั้งแรกที่ได้เดบิวต์... เขาอยู่ตรงนั้น

ถ้าครั้งนี้ได้อยู่ด้วยกันบนเวทีอีกครั้ง—

เธออาจจะแสดงออกไม่ได้... แต่หัวใจจะไม่โกหกอีกแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***