ตอนที่ 4 – ก้าวแรกสู่ป่าเขา

ตอนที่ 4 – ก้าวแรกสู่ป่าเขา

เช้าวันใหม่ยังคงเงียบสงัด ลมเช้าเย็นเยียบพัดเบา ๆ ผ่านหน้าต่างไม้ที่ปิดไม่สนิท เสียงไก่ขันแว่วจากเรือนข้าง ๆ ดังขึ้นคล้ายสัญญาณปลุกให้โลกทั้งใบเริ่มตื่นตัว

หลินอวี้เสวียนลืมตาช้า ๆ แสงจาง ๆ สะท้อนผ่านรอยแตกของหน้าต่างไม้กระทบใบหน้าขาวนวล นางพลิกตัวเล็กน้อยบนฟูกบางที่เริ่มเปียกชื้นจากไอเย็นของพื้นดิน

สายตาของนางทอดมองเพดานไม้ที่แตกร้าวและกำแพงดินเรียบง่ายรอบกายอย่างเงียบงัน มุมปากของเธอคลี่ยิ้มแผ่วแม้ไม่สดใส ทว่ามีแววแน่วแน่บางอย่างแฝงอยู่ในแววตา

> "นี่คือชีวิตจริงสินะ...สามวันแล้วที่เธอตื่นขึ้น​มาในบ้านหลังนี้​ และทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม"

>"ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเตียงนุ่ม ไม่มีครีมบำรุงผิว…"

นางค่อย ๆ ลุกขึ้น คว้าเสื้อผ้าธรรมดาสีซีดที่แขวนไว้ปลายเตียงมาสวมอย่างเรียบง่าย มือบางสางเส้นผมเงางามที่เคยได้รับการบำรุงอย่างดี แต่บัดนี้กลับแห้งกระด้างไปตามสภาพแวดล้อม

เมื่อเดินออกมายังลานหน้าบ้าน กลิ่นไอหมอกจาง ๆ คลุ้งอยู่เหนือยอดหญ้า ความชื้นของดินผสมกลิ่นไม้เก่าให้บรรยากาศดูทั้งสงบและแสนโดดเดี่ยว

ดวงตาของอวี้เสวียนทอดมองไปรอบบ้านที่เธอไม่คุ้นเคย ลานดินแข็งและเศษฟืนเกลื่อนกลาด บ่งบอกถึงชีวิตที่ไม่ง่ายของครอบครัวนี้

> "โลกใบนี้...โหดร้าย แต่นั่นแหละคือความจริง"

ทันใดนั้น แสงอาทิตย์แรกของวันก็ค่อย ๆ ทาบทอผ่านหมอกลงบนใบหน้าของนาง ความอบอุ่นเล็กน้อยที่กระทบแก้มปลุกให้จิตใจของอวี้เสวียนกลับมามีแรงอีกครั้ง

ดวงตาของอวี้เสวียนเปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง

> “วันนี้...ข้าจะเริ่มต้นก้าวแรกในโลกใบใหม่นี้”

และจะไม่มีใครพานางไปได้ดีเท่า...เซียวเฉิน สามีที่ยังคงปฏิบัติกับนางเย็นชาเช่นเดิม

เธอเดินตรงไปยังชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ริมรั้วไม้ เขาใช้มีดตัดฟืนอย่างชำนาญ เส้นผมเปียกชื้นเล็กน้อยจากน้ำล้างหน้า สายตาจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า ราวกับไม่รู้สึกถึงการมาของเธอ

“วันนี้ข้าขอไปเข้าป่าด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ?” 

อวี้เสวียนถามออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาซื่อจริง ไม่หลบเลี่ยง ไม่ท้าทายเช่นเคย

เซียวเฉินชะงักมือ แต่ยังไม่หันกลับมา เงียบอยู่นานราวกับไม่คิดจะตอบ

อวี้เสวียนกำชายเสื้อแน่นเล็กน้อย รอคำตอบเงียบ ๆ แต่ก่อนจะเปิดปากพูดซ้ำ เสียงของชายหนุ่มก็ดังขึ้นช้า ๆ

“เจ้าจะไปทำไม? ป่ามันไม่ใช่ที่ของเจ้าสักหน่อย”

อวี้เสวียนไม่รีบตอบ เธอก้าวเข้าไปใกล้อีกนิด น้ำเสียงยังคงสุภาพ

“ข้าอยากเรียนรู้เจ้าค่ะ ข้าไม่อาจอยู่เฉย ๆ คอยพึ่งพาท่านทุกอย่างได้ ไม่ใช่ในเมื่อเรา...ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน”

ประโยคท้ายทำให้ปลายมีดที่เขากำลังใช้หยุดลงอย่างแนบเนียน

เซียวเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เหลือบตามองเธอ

“ตามใจเจ้า แต่ข้าจะไม่รอ ถ้าเดินไม่ทันก็หาทางกลับเอง”

คำพูดเรียบ ๆ แต่สำหรับอวี้เสวียน นั่นคือการอนุญาตอย่างเป็นทางการ

ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามต่อมา อวี้เสวียนกลับมาในชุดที่ทะมัดทะแมงกว่าทุกวัน เธอสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบที่ซักจนสะอาด มัดผมรวบตึงด้วยเชือกผ้า และมีตะกร้าไม้เล็ก ๆ คล้องแขนไว้ด้วยรอยยิ้ม

เซียวเฉินเหลือบตามองเธอเพียงเล็กน้อย ไม่พูดอะไร ก่อนจะสะพายตะกร้าใบใหญ่ขึ้นบ่าแล้วหมุนตัวเดินนำเข้าเส้นทางหลังหมู่บ้าน

ป่าเขาเบื้องหลังหมู่บ้านเต็มไปด้วยกลิ่นไม้ ความชื้น และร่องรอยของธรรมชาติที่ยังบริสุทธิ์ เสียงฝีเท้าสองคู่เดินย่ำบนทางดินที่ลื่นและขรุขระ บ้างเป็นทางลาด บ้างมีตะไคร่น้ำเกาะจนต้องระวังทุกก้าว

อวี้เสวียนเดินตามหลังเขาอย่างเงียบ ๆ แม้จะลื่นล้มเล็กน้อยแต่ไม่เคยเอ่ยปากบ่น หรือร้องขอให้เขาช่วย

เธอแหงนหน้ามองยอดไม้สูง เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว ลมพัดให้ใบไม้เสียดสีกันเป็นจังหวะ นางรู้สึกถึง “ชีวิต” ที่แท้จริงที่ไหลเวียนอยู่รอบกายเป็นครั้งแรก

ครู่หนึ่ง...เธอก็หยุดลงมองเห็ดป่ารูปร่างประหลาดขึ้นเป็นกลุ่มใต้โคนต้นไม้ใหญ่

> “เห็ดนี่...ข้าจำได้ว่ากินได้”

เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนั่งยอง ๆ ใช้ผ้าเช็ดดินที่ติดเห็ดออกเบา ๆ

เซียวเฉินที่ยืนสังเกตอยู่จากด้านหลังเดินเข้ามา สายตาไม่ไว้วางใจ

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเห็ดนี่กินได้?”

“ข้าเคย...อ่านหนังสือมาก่อนเจ้าค่ะ” 

อวี้เสวียนตอบเบา ๆ หลีกเลี่ยงคำว่า ‘จากโลกก่อน’

เซียวเฉินจ้องเห็ดที่เธอเก็บอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า

“มันกินได้ แต่ต้องล้างให้สะอาด...อย่าทำให้ข้าเสียเวลาแบกศพกลับหมู่บ้านก็แล้วกัน”

แม้จะฟังดูไม่ใช่คำชมตรง ๆ แต่น้ำเสียงเขาไม่ได้เย้ยหยันเหมือนก่อน

อวี้เสวียนยิ้มบาง ๆ รับคำ หัวใจอุ่นขึ้นเล็กน้อย

ทั้งสองเดินลึกเข้าไปในป่าอีกพักใหญ่ อวี้เสวียนเริ่มเก็บผักป่าหลายชนิดที่เธอพอรู้จัก ทั้งผักกูด ผักหวาน ยอดตำลึง และพืชบางอย่างที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว

“กลิ่นแบบนี้...มินต์! น่าจะใช้ดับกลิ่นตัวได้” นางย่นจมูก แล้วเด็ดใบไม้เล็ก ๆ ลงใส่ตะกร้า “ข้าจะลองเอาไปต้มทำสบู่ดู”

เซียวเฉินเหล่มองอย่างไม่แน่ใจ

“เจ้ารู้มากไปแล้ว...หญิงชาวบ้านทั่วไปไม่คิดอะไรแบบนี้”

“ก็ข้าไม่ใช่หญิงชาวบ้านทั่วไปนี่เจ้าคะ” 

อวี้เสวียนพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินนำหน้าไปก่อนเป็นครั้งแรก

เซียวเฉินมองตามอย่างเงียบงัน สีหน้าไร้อารมณ์...แต่แววตากลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ขณะเดินกลับ เสียงน้ำไหลเบา ๆ จากลำธารเล็ก ๆ ข้างทางดึงดูดความสนใจของอวี้เสวียน เธอวิ่งไปอย่างไม่ลังเล

“เจ้าระวัง!” เซียวเฉินตะโกนเสียงเข้ม

เธอชะงักกึก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

“ไม่ลื่นหรอกเจ้าค่ะ ข้าเดินระวังดีแล้ว”

น้ำในลำธารใสเย็น เธอล้างหน้า ล้างมือ แล้วหันไปตักน้ำใส่กระบอกไม้ไผ่ที่เตรียมมาไว้

เซียวเฉินเดินเข้าไปใกล้ ยื่นมือไปรับตะกร้าเธอโดยไม่พูดอะไร

อวี้เสวียนยืนนิ่งชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

คำพูดนั้นทำให้มือของชายหนุ่มชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะรับตะกร้าไปโดยไม่เอ่ยคำใด

เมื่อกลับถึงบ้าน แสงแดดคล้ายอุ่นขึ้น ร่างกายเหนื่อยล้าแต่หัวใจกลับเบาสบาย

อวี้เสวียนหันไปมองเขาอย่างจริงใจ

“ขอบคุณที่ท่านพาข้าเข้าในวันนี้ ข้าจะฝึกฝนให้มากกว่านี้ จะได้ช่วยท่านได้จริง ๆ ในสักวันหนึ่ง”

เซียวเฉินไม่ตอบ เขาเพียงมองเธอเงียบ ๆ ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าแผ่วเบา แล้วหมุนตัวกลับเข้าบ้าน

...แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้ปิดประตูใส่หน้าเธอเหมือนเคย

และนั่นคือก้าวแรก...

ก้าวแรกของหลินอวี้เสวียน ที่แม้จะเริ่มต้นอย่างยากลำบาก แต่ก็เป็นก้าวที่มั่นคงของหญิงสาวผู้พยายามหลอมรวมตัวเองเข้ากับโลกใบใหม่นี้ ด้วยความอดทน ศรัทธา และหัวใจที่เปิดรับทุกสิ่งอย่างแท้จริง

แม้ว่าเส้นทางเบื้องหน้าจะยังยาวไกล แต่ในวันนี้...

เธอไม่ได้เดินลำพังอีกต่อไปแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***