ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นจากรันเวย์สู่ร่างใหม่

ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นจากรันเวย์สู่ร่างใหม่

เสียงดนตรีจังหวะเร่งเร้า บรรยากาศในฮอลล์หรูใจกลางเมืองเต็มไปด้วยเสียงแฟลชจากกล้องที่สาดส่องไม่ขาดสาย พรมแดงทอดยาวกลางรันเวย์ เฉดไฟหลากสีจับจ้องไปยังหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งกำลังก้าวย่างอย่างมั่นใจ

เรือนร่างสมส่วน ผิวขาวเนียนไร้ที่ติ ใบหน้างามเย้ายวนราวกับรูปสลัก เส้นผมดำขลับถูกรวบขึ้นอย่างมีสไตล์ เผยให้เห็นลำคอระหงและบ่าเปลือยอวดความสง่างามในชุดฟินาเล่จากแบรนด์ชั้นนำ

เธอคือ หลินอวี้เสวียน วัย 28 ปี นางแบบตัวแม่ของวงการแฟชั่น ขึ้นชื่อเรื่องความมั่นใจ กล้าได้กล้าเสีย และความปากตรงใจกล้าที่ทำให้หลายคนรัก...แต่หลายคนก็กลัว

“พี่เสวียน! มองมาทางนี้หน่อยค่ะ!” เสียงตากล้องสาวเรียกจากข้างเวที

เธอปรายตามองเล็กน้อย ริมฝีปากแดงระเรื่อยกขึ้นยิ้มเหยียด กล้องทุกตัวแทบจะระเบิดจากความเย้ายวนในแววตานั้น

แสงไฟหลากสีสะท้อนประกายชุดผ้าซาตินระยิบระยับ เธอก้าวหมุนตัวอย่างแผ่วเบาแต่ทรงพลัง ท่วงท่าราวกับกำลังล่องลอย เฉิดฉายดั่งราชินีบนบัลลังก์

แต่แล้ว...

พรึบ!

ราวกับมีเงาดำตวัดผ่านความรู้สึก แสงในตาเริ่มพร่ามัว หัวใจเต้นถี่ ร่างกายเบาหวิวอย่างประหลาด

“อะ...อะไร...?” เธอพึมพำ เสียงในคอแหบพร่า ก่อนที่ทุกสิ่งจะดับวูบลง ร่างของเธอทรุดฮวบลงจากเวที ผู้คนแตกตื่น เสียงกรีดร้องดังระงม

และในวินาทีนั้น...

ทุกอย่างก็ดับวูบลงอย่างสิ้นเชิง

เปาะ...เปาะ...เปาะ...

เสียงน้ำฝนหยดกระทบพื้นดินดังก้องสะท้อนในความเงียบ ดวงตากลมโตขยับเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้า แสงสลัวลอดผ่านหน้าต่างไม้แตกร้าวที่มีฝุ่นจับหนาแน่น แสงนั้นส่องเพดานไม้เก่าผุพัง เผยให้เห็นหยากไย่ที่ห้อยระย้าอย่างน่าเวทนา

กลิ่นอับของไม้เก่าและไอดินชื้นหลังฝนตกตีเข้าจมูก เธอขมวดคิ้วทันที

"แค่ก...แค่ก..." อวี้เสวียนไอแห้ง ๆ พลางยันกายลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ความปวดเมื่อยแล่นแทรกเข้าสู่ทุกข้อต่อราวกับผ่านการใช้งานหนักมาเป็นปี

“ที่นี่...มันคืออะไรกัน?”

ดวงตาค่อย ๆ ปรับรับแสง พลางกวาดตามองไปรอบตัว ภายในห้องเล็กทรุดโทรม ผนังไม้เก่า ๆ มีรอยปลวกขึ้นกระจาย บานหน้าต่างซ่อมแซมอย่างลวก ๆ ด้วยไม้ไม่เข้ารูป ฟูกที่เธอนอนอยู่ก็บางเฉียบจนแทบสัมผัสพื้น

มือเรียวลูบแก้มตนเอง ลำคอ หน้าอก ทุกส่วนราวกับจะยืนยันกับตัวเองว่า

“ฉันยังอยู่...ฉันยังมีชีวิตอยู่”

แต่เมื่อสายตาหันลงมองมือตัวเอง ใจเธอแทบหยุดเต้น

มือเรียวยาวนั้น...มีรอยถลอกเล็ก ๆ เต็มไปหมด ผิวหยาบคล้ำ ต่างจากมือของนางแบบที่บำรุงอย่างดีราวกับทองคำ

เธอขยับลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะไม้เล็ก ๆ ข้างฝา เห็นตะเกียงน้ำมันตั้งอยู่เงียบ ๆ หยิบขวดดินเผาขึ้นมาเติมน้ำมันแล้วจุดไฟแผ่วเบา

แสงสีนวลค่อย ๆ ลามไล้ สาดส่องไปยังบานกระจกเงาเก่าอันหนึ่ง...

และเมื่อภาพในกระจกสะท้อนกลับมา อวี้เสวียนก็แทบทรุดเข่าทันที

หญิงสาวในกระจก...ไม่ใช่เธอ

“อะ...อึก...ไม่จริง...นี่มันใคร?”

เสียงสั่นพร่าหลุดออกจากปาก ดวงตากลมเบิกโพลง

ใบหน้างามดูหมองคล้ำ​ แต่ยังคงเค้าโครง​ความงามที่ดูเรือนราง ผิวขาวอมคล้ำจากแดดและลม ผมเผ้ารุงรัง เสื้อผ้าหยาบ ๆ ห่างไกลจากชีวิตหรูหราในเมืองใหญ่

“ไม่ใช่ฉัน...นี่มัน...ร่างใคร?”

อวี้เสวียนยกมือแตะแก้ม แตะจมูก สัมผัสเรียวคิ้วกระดกนั้นซ้ำไปมา ทันใดนั้น...

ปึ่ก!

ภาพความทรงจำประหลาดพุ่งเข้ามาในหัว ราวกับเขื่อนแตก ทุกภาพและเสียงหลั่งไหลไม่หยุด

เสียงกรีดร้อง...เสียงสาปแช่ง...ภาพของหญิงสาวในชุดแดงตะโกนใส่ชายหนุ่มที่แต่งตัวอย่างชาวบ้านธรรมดา หล่อเหลา เย็นชา

> “เจ้าเป็นแค่ชาวบ้าน! ข้าแต่งกับเจ้าเพราะบิดาข้าบังคับ! เจ้าไม่มีสิทธิ์สั่งข้า!”

เธอผลักเขา...ปาข้าวของใส่เขา...จนเขาหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบงัน

เสียงชาวบ้านด่าทอ ดังก้องซ้อนในหัว

“นางปีศาจ! ไร้เมตตา!”

“ไม่นะ...ฉันไม่ใช่นาง! ฉันไม่ใช่!” เธอกรีดร้องลั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม

เธอ...ทะลุมิติ มาอยู่ในร่างของ “คุณหนูหลิน” หญิงสาวที่งามหยาดเยิ้มแต่ร้ายลึกจนชาวบ้านหวาดกลัว

“เมื่อกี้...ฉันยังอยู่บนรันเวย์อยู่เลย...แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

เธอทรุดลงกับพื้น มือกุมขมับ หายใจแรงราวกับจะขาดใจ

แล้วจู่ ๆ ...ภาพใบหน้าของชายหนุ่มผู้หนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว

ชายผู้มีนามว่า ‘เซียวเฉิน’ชายผู้เป็น “สามีตามกฎหมาย” ของร่างนี้

เขาคือผู้ชายที่ยอมทนถูกด่าว่าหยามเหยียด ยอมตากฝนไปหาข้าวหาน้ำ ยอมทำงานทุกอย่างเพื่อเธอ แต่กลับได้เพียงคำพูดเจ็บแสบจากหญิงสาวผู้แสนเย่อหยิ่ง

เธอ...เกลียดตัวเองแทบขาดใจ

“ถ้าฉันต้องอยู่ในร่างนี้ต่อไป...ฉันจะไม่ยอมเป็นนางปีศาจคนนั้นอีก”

เธอสูดหายใจลึก กวาดตามองไปรอบบ้านอีกครั้ง พื้นผุ พัดลมไม่มี หน้าต่างเก่า เสื้อผ้าเก่า ไม่มีอะไรหรูหราแม้แต่น้อย แต่ในใจของหลินอวี้เสวียน...กลับเริ่มมีประกายหนึ่งเกิดขึ้น

> “ฉันจะเริ่มต้นใหม่...ฉันจะใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มค่า แม้มันจะไม่ใช่ชีวิตของฉันก็ตาม

> จากนี้ไป “คุณหนูหลิน” จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...

ในเย็น​วันนั้นอวี้เสวียน​หลับไปอีกครั้ง​ ด้วยความเหนื่อยล่า รอยบอบช้ำ​ตามร่างกาย​ ได้มาจากการที่เจ้าของร่างเดิ​ม​ ไปหาเรื่องกับชาวบ้านมาเมื่อไม่กี่วันก่อน​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***