ตอนที่ 2: เสียงที่ไม่ได้ยิน

> ความเงียบ...บางครั้งไม่ใช่การปิดกั้น

แต่มันคือ “ที่พักพิง” ของหัวใจที่แตกสลาย

—

เสียงฟ้าร้องยังคงคำรามเป็นจังหวะห่าง ๆ แม้ฝนจะเริ่มซา

ภายในเพนต์เฮาส์หรูย่านสาทร ความเงียบแน่นขนัดและอุ่นประหลาด

รชา ยังนั่งกอดเข่าที่มุมห้อง พิงโซฟาตัวใหญ่ มือทั้งสองยังกุมหูไว้แน่นแม้เสียงจะเงียบไปแล้ว ดวงตาหลังแว่นยังคงสั่นระริก

เขาหอบหายใจช้า ๆ เหงื่อผุดตามไรผมและหลังคอ เสื้อเชิ้ตนักเรียนเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อเย็น

ข้างกายเขา คิมหันต์ นั่งนิ่ง

ไม่แตะต้อง ไม่พูด

แค่…นั่งอยู่ตรงนั้น

เพียงแค่เขาอยู่

รชารู้สึกว่าเขากำลัง ‘ปลอดภัย’

—

เวลาผ่านไปพักใหญ่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะค่อย ๆ คลายมือลงจากหู หายใจลึก ๆ อีกสองสามครั้งเพื่อควบคุมอาการตัวสั่น มือสั่นนิด ๆ ตอนถอดแว่นออกมาเช็ดไอน้ำฝ้า ๆ ที่เกาะเลนส์ด้วยชายเสื้อ

“ขอโทษ”

เสียงนั้นเบามาก แทบไม่ได้ยินเลย

แต่คิมหันต์ได้ยิน

เขาหันไปสบตาเด็กหนุ่มที่เงยหน้ามองกลับมา

ไม่มีน้ำตา

ไม่มีคำอธิบาย

มีเพียงแค่แววตา...ที่ไม่อยากให้ใครเห็นด้านนี้ของตัวเอง

“ไม่ต้องขอโทษ” คิมหันต์ตอบเรียบ ๆ ดวงตายังคงเย็นเฉียบ แต่คำพูดนั้นอบอุ่นแปลก ๆ “คนที่ต้องขอโทษ...คือคนที่เคยทำให้เธอกลัวแบบนี้”

รชาเบิกตานิด ๆ มองอีกฝ่ายนิ่งงัน

ไม่คิดว่าคนอย่างเขา...จะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

คิมหันต์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปยังครัว เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเย็นจัดออกมา แล้วกลับมายื่นให้รชา

“ดื่มซะ มือเธอสั่นอยู่”

“…ขอบคุณ”

เสียงเบาอีกครั้ง แต่นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาพูด

คิมหันต์ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้พยักหน้า ไม่ได้ชม

แต่เขาจดจำเสียงนั้นอย่างจริงจัง

เสียงของคนที่ไม่เคยยอมพูดอะไรกับใครเลย...

—

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย รชานั่งเงียบ ๆ อยู่ที่ระเบียงห้องนอน แขนพาดกับราวระเบียง แว่นสายตาถูกเช็ดจนใส ดวงตาของเขาจึงมองวิวกรุงเทพยามค่ำชัดขึ้นแม้จะยังเบลอบ้าง

เขารู้ดีว่าไม่ควรอยู่ที่นี่นาน

เขารู้ดีว่า “คนอย่างเขา” ไม่ควรใกล้ “คนแบบนั้น”

แต่...เขากลับไม่รู้สึกอยากหนี

กลับรู้สึกว่าที่นี่ปลอดภัยกว่าบ้านตัวเองด้วยซ้ำ

—

“จะกลับมหาวิทยาลัยไหม”

เสียงคิมหันต์ดังขึ้นจากประตูห้อง

รชาหันกลับมา เห็นชายร่างสูงในชุดลำลองธรรมดา เสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงผ้าธรรมดาแต่ยังดูสง่าจนน่าประหลาด

“พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”

“ฉันจัดการให้แล้ว วันนี้ไม่ต้องเข้า”

รชานิ่ง...ขมวดคิ้วนิด ๆ

“ฉันมีอำนาจพอจะทำเรื่องลานักศึกษาฝึกงานได้ทั้งเทอม”

“…”

เงียบอีกแล้ว แต่แววตาของรชาเริ่มขัดใจ

เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ

เขาไม่ใช่เด็กอ่อนแอที่ใครก็มาออกคำสั่งได้

คิมหันต์ขยับเดินเข้ามาใกล้ มองเด็กหนุ่มตรงหน้าแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน

“ฉันแค่ให้เวลาเธอได้พัก...ไม่ใช่ยึดอำนาจ”

เสียงนั้นเย็นแต่จริงใจ

“อย่าทำหน้าเหมือนฉันจะขังเธอไว้”

“…”

“ถ้าเธออยากกลับตอนนี้ ฉันจะพาไปเอง”

เงียบ...

รชาหลบสายตา สูดลมหายใจเข้าเบา ๆ แล้วเอ่ยคำที่สามในรอบวัน

“…ขออยู่ที่นี่อีกหน่อย”

และเป็นครั้งแรกที่ริมฝีปากของคิมหันต์ขยับ...

เป็นเสี้ยวยิ้มเล็ก ๆ ที่แทบมองไม่เห็น

—

กลางดึก

เสียงนาฬิกาเดินในห้องดังติ๊ก…ติ๊ก…ติ๊ก

ไฟหรี่สีอบอุ่นส่องสลัวไปทั่วห้องนอนใหญ่

รชานอนห่มผ้าจนถึงคาง แว่นถูกวางไว้ที่หัวเตียง ข้างหมอนมีกล่องยาพ่นกำจัดอาการหอบเฉียบพลันวางอยู่ด้วย

ร่างกายเขายังไม่ฟื้นดี

แต่ใจ...เริ่มอุ่นขึ้น

ที่น่าแปลกคือ แม้คิมหันต์จะนอนอยู่บนโซฟายาวอีกฝั่งของห้อง แต่รชากลับไม่รู้สึกอึดอัด

เขานอนหลับ...

ทั้งที่ปกติ ไม่เคยนอนหลับลึกที่ไหนได้เลย

—

เช้าวันถัดมา

ข่าวหน้าหนึ่งในแวดวงธุรกิจ:

> “บุตรชายคนเล็กตระกูลพรตินันท์หายตัวจากสื่ออีกครั้ง — ไม่มีใครรู้ตัวตนของเขาในตอนนี้”

ข่าวนั้นทำให้โลกภายนอกเริ่มขยับ

แต่ในเพนต์เฮาส์นั้น รชานั่งจิบโกโก้อุ่นที่ ธันวา เป็นคนชงให้เงียบ ๆ

“คุณหนูครับ”

ธันวาเอ่ยเรียกเบา ๆ ระหว่างรินน้ำให้

รชาชะงัก

เขาไม่คิดว่าจะมีใคร…

จำเขาได้จากชื่อ ‘พรตินันท์’

ดวงตาหลังแว่นสบกับธันวาที่กำลังยิ้มบาง ๆ อย่างไม่มีพิษภัย

“ไม่ต้องตกใจครับ ผมแค่ทำหน้าที่ของผม”

“คุณคิมหันต์สั่งให้เราคุ้มกันคุณอย่างเงียบที่สุด ไม่เปิดเผยตัว”

รชาไม่ได้ตอบอะไร…

แต่ลึกในใจเริ่มรู้ว่า —

เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ “เขากำลังหนี”

แต่มันอาจหมายถึง “เขาถูกตามหา”

—

“รชา”

เสียงทุ้มของคิมหันต์ดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวเดินเข้ามาในห้อง

“หลังจากนี้ เธออาจจะต้องบอกฉันมากกว่าสามคำแล้วล่ะ”

รชาหันไปมองอีกฝ่ายช้า ๆ

สบตา...เงียบ...แต่นิ่งแน่ว

“อดีตเธอ...เกี่ยวกับศัตรูของฉัน”

“…”

“ถ้าเธอไม่พูดตอนนี้ อีกไม่กี่วันข้างหน้า...พวกมันจะมาหาเธอเอง”

รชาหลุบตาลง ริมฝีปากเม้มแน่น

ความเงียบอีกครั้ง

แต่คราวนี้...มันไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากพูด

แต่เพราะ “เขาไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน”

และในตอนนั้น

เสียงโทรศัพท์ของคิมหันต์ก็ดังขึ้น

เสียงจากปลายสายทำให้แววตาเย็นชานั้นเปลี่ยนทันที

“เจอแล้วครับ…คนของ ‘ราชัน’ เพิ่งเดินทางเข้าไทย”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***