เอลฟิราน่า

บ่อน้ำร้อนฝ่ายเวทหญิงเงียบสงบ มีเพียงเสียงหยดน้ำกระทบผิวน้ำเบา ๆ และไอน้ำที่ลอยอ้อยอิ่งอย่างเกียจคร้านคล้ายม่านหมอกบาง ๆ ปกคลุมรอบบ่อ แสงจันทร์ส่องทะลุช่องไม้ไผ่ด้านบนตกกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับเอลฟิราน่า แช่น้ำอยู่คนเดียว ท่ามกลางบรรยากาศสงบ เธอเอนศีรษะพิงโขดหิน หลับตาลงอย่างผ่อนคลาย ฮัมเพลงทำนองโบราณจากอาณาจักรจันทราเบา ๆ ราวกับลืมโลกทั้งใบไว้เบื้องหลัง

แต่แล้ว…

ฟิ้วววว...

เสียงแหวกอากาศแปลกปลอดดังขึ้นกะทันหัน ก่อนที่เงาร่างหนึ่งจะพุ่งลงมาจากยอดไม้สูงเหนือบ่อน้ำ เขาหมุนตัวกลางอากาศด้วยท่วงท่าประหนึ่งนักแสดงกายกรรม ก่อนจะลงจอดบนโขดหินอย่างไร้เสียงแม้แต่นิดเดียว

ฮิโตริ—สายลับหนุ่มผู้มากเล่ห์ เงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ ดวงตาวาววับเหมือนเด็กชายแอบเข้าเมืองต้องห้าม

“โอ้โห... บ่อน้ำลับของเวทหญิงจริง ๆ ด้วยแฮะ… หรูหราซะไม่มี~” เขาพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แววตาพราวระยับด้วยความซุกซน เขาหมุนตัวช้า ๆ ก่อนจะหันไปเห็น...

เอลฟิราน่า—มหาจอมเวทย์ในตำนาน ผู้มีนามสะท้านใต้หล้า

และเธอกำลังจะหันมาทางเขา

ชิ้งง!!เวทพรางตัวถูกเรียกใช้งานอย่างฉับไว แสงเรืองสีฟ้าครามเคลือบตัวเขาในพริบตา ฮิโตริ รีบย่องนั่งหลังโขดหิน หัวโผล่ขึ้นนิดเดียว

'มหาจอมเวทย์... หืม~ ตัวจริงก็น่ารักดีนะ~' เขาคิดในใจ ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

ทว่า...

“จะมองอีกนานมั้ย?”

เสียงเย็น ๆ ดังขึ้นตรงหน้าโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

ฮิโตริ สะดุ้ง—แต่รอยยิ้มกวนยังไม่หายไป เขาลุกขึ้นช้า ๆ ยกมือสองข้างเหมือนยอมจำนน

“โอ๊ย ๆ ๆ ขอโทษ ๆ! ไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูนะ! แค่... แค่ผ่านมาเฉย ๆ!”

เอลฟิราน่า ลืมตาขึ้น ดวงตาสีเงินประกายเย็นเฉียบจ้องตรงมา สีหน้าไร้ความรู้สึกใด ๆ ราวกับรูปสลักน้ำแข็ง

“…ผ่านมาทางยอดไม้? แล้วแอบอยู่หลังโขดหิน? คิดหรอว่าเวทพรางตัวเจ้าจะลวงข้าได้?”

ฮิโตริ ยักไหล่ ยิ้มแบบไม่ได้เดือดร้อน

“อ้าว~ สายลับระดับสูงก็ต้องมีสกิลปีนต้นไม้อยู่แล้วสิ~”

จากนั้นเขาก้มลงมองต่ำอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะแกล้งเบิกตากว้าง

“อุ๊ย... ระวังผ้าเช็ดตัวหลุดนะครับ~!!”

“หา—!?”

เอลฟิราน่า หน้าเปลี่ยนสีทันที เธอรีบยกแขนขึ้นกอดอกแล้วก้มมองตัวเองอย่างตกใจ ก่อนจะพบว่า... ทุกอย่างยังอยู่ดี

เสียงหัวเราะดังขึ้นเบา ๆ

“หลอกเล่นน่ะ~ คุณนี่มันหลอกง่ายดีนะ”

ฮิโตริ หัวเราะเบา ๆ อย่างขบขัน

“ย-หยุดพูดแบบนั้นเดี๋ยวนี้!!”

เอลฟิราน่า พูดเสียงสั่น หน้าแดงจัดจนแทบกลายเป็นสีเดียวกับแก้มลูกพลับ ริมฝีปากขบแน่น

ฮิโตริ แสร้งทำตาโต พูดล้ออีกครั้ง

“เหหห~ แดงทั้งหน้าแบบนี้… หรือว่าเขินจริง ๆ ล่ะ~?”

“ขะ-ข้าจะเผาเจ้าให้เป็นถ่านเดี๋ยวนี้แหละ!!!”

เวทเพลิงระดับสูงปะทุขึ้นรอบกายเธอ ไอร้อนพวยพุ่งขึ้นจากผิวน้ำ จนม่านหมอกกระพือกระจาย

แต่ก่อนที่ไฟจะระเบิดออก...

วูบ!ฮิโตริ หายวับไปในพริบตา ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะในอากาศที่ค่อย ๆ เลือนหายไป

“แล้วเจอกันใหม่นะ มหาจอมเวทย์ผู้แสนซึนนนนนน~”

บรรยากาศเงียบสงบกลับมาอีกครั้ง มีเพียงเสียงฟองอุ่น ๆ ของบ่อน้ำและไอน้ำที่ยังคงลอยอ้อยอิ่ง

เอลฟิราน่า ยืนหน้าแดงฉ่า กำหมัดแน่นพึมพำเบา ๆ

“…ข้าจะจับเจ้า... มาทรมานให้หัวเราะไม่ออกเลยคอยดู…”

แต่นัยน์ตาของเธอกลับเหม่อมองไปยังจุดที่เขาหายตัวไป

และในความเงียบของคืนจันทร์—หัวใจของใครบางคน ก็กำลังสั่นสะเทือนอย่างไม่รู้ตัว

ตัดฉากมาที่ลานฝึกกลางป่าซึ่งล้อมรอบด้วยแมกไม้เขียวครึ้ม เสียงนกป่าร้องประสานกับเสียงฝีเท้าของเหล่าผู้ฝึกตนดังก้อง ลานฝึกขนาดใหญ่ถูกแบ่งเป็นโซนต่าง ๆ สำหรับเวทหลากรูปแบบท่ามกลางกลุ่มผู้กล้ารุ่นเยาว์ที่กำลังรวมตัวกัน ฮิโตริยืนรวมกลุ่มกับเพื่อนร่วมรุ่นอีก 12-15 คน—แต่สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายขั้นสุด จิตใจลอยล่องไปคนละทิศละทาง สายตาเหม่อมองฟ้าเหมือนกำลังคิดถึงเรื่องอื่นที่ไกลแสนไกล

เสียงของ ทาเคชิ หัวหน้ากลุ่มดังขึ้นอย่างหนักแน่น พร้อมกับแผนภาพเวทขนาดใหญ่ที่ฉายลอยกลางอากาศ สีแสงเวทหมุนวนประกอบกับคำอธิบายเชิงเทคนิคจนน่าปวดหัว

“วันนี้ฉันถูกตั้งให้เป็นหัวหน้ากลุ่ม! ทุกคนฟังแผนการให้ดี! อสูรตนนี้มีเกราะเวทขั้นสูงรอบตัว การโจมตีธรรมดาไม่มีทางทะลุเข้าไปได้ ถ้าจะเล่นงานมัน ต้องเจาะจุดอ่อนใต้ซี่โครงด้านขวา โดยใช้เวททะลวงร่วมกับเวทตัดขอบของฮานะ จากนั้นให้นักธนูเวทยิงเสริมเข้าไปในจังหวะเดียวกัน!”

เพื่อนร่วมทีมต่างพยักหน้าด้วยความตั้งใจ บางคนจด บางคนวิเคราะห์เส้นเวทด้วยความขึงขัง

...เว้นเสียแต่คนเดียว

ฮิโตริเขาหาววอด ๆ อย่างไร้ยางอาย

'หืมมมม... แผนอะไรสักอย่างละมั้ง? ช่างมันเถอะ~ ขอแค่ได้โชว์เท่ก็พอแล้วป่ะ~'

ชายหนุ่มคิดในใจด้วยรอยยิ้มเกียจคร้านที่ประจำบนใบหน้า ก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้องทำทีเป็นมีเหตุจำเป็น

“แป๊บนะ จะไปหาห้องน้ำแป๊บ”

ทาเคชิ รีบหันขวับมาอย่างหัวเสีย

“เฮ้ย! เดี๋ยว! นายยังไม่ได้ฟังแผนช่วงท้ายเลยนะเว้ย!”

แต่...สายเกินไปแล้วฮิโตริโบกมือลาแบบขอไปที และเดินจากไปหน้าตาเฉย ทิ้งแผนเวทระดับสูงไว้เบื้องหลัง

กลางป่าหลังลานฝึก

แสงแดดรำไรลอดผ่านใบไม้ใหญ่เป็นลำแสงทอดลงมายังพื้นป่าชุ่มชื้น เสียงลมพัดเบา ๆ สร้างบรรยากาศเย็นสบายจนเหมาะกับการงีบหลับมากกว่าสู้ศึก

ฮิโตริ ทิ้งตัวนอนเอกเขนกใต้ต้นไม้ใหญ่ มือรองศีรษะ สายตาหลับพริ้มอย่างสบายใจ

“ชิวจังเลย~ สู้กับอสูรใหญ่เหรอ... ไม่ว่ายังไงก็ให้พวกนั้นจัดการไปเถอะ ยังไงพวกนั้นก็เป็นที่จับตามองของเหล่าคนแก่ในนั้นอยู่แล้ว~”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเฉื่อยชา ราวกับศึกระดับชาติเป็นแค่ละครเช้าของเขา

แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าสู่ฝันกลางวัน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับเสียงพูดที่คุ้นเคย ดังขึ้นข้างตัว

“นี่นายแอบหนีมาจากการวางแผนจากกลุ่มผู้กล้า แล้วยังมาแอบงีบอีก... น่าหงุดหงิดมากเลยนะ”

ฮิโตริกระพริบตา ก่อนจะหันขวับไปตามเสียง

เธอยืนอยู่ตรงนั้น...เอลฟิราน่าจอมเวทจันทราในชุดฝึกประจำสนามเวท ทรงผมหางม้ามัดตึงเผยลำคอเรียวยาว ดูกระฉับกระเฉงและสง่างามในเวลาเดียวกัน

“หา!? คนอย่างเธอก็ควรจะไปอยู่ที่กลุ่มพวกนั้นไม่ใช่รึไง แล้วทำไมต้องตามมาหาชั้นกันเล่า?”

ฮิโตริพูดพร้อมย่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

เอลฟิราน่าถอนหายใจยาวเหมือนอดทนสุดชีวิต

“ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกนั้นซะหน่อย... และอีกอย่างนะ—ข้ายังไม่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ่อน้ำหรอกนะ ถ้านายพูดมันอีกล่ะก็ ข้าจะเผาเจ้าทิ้งให้สิ้นซากแน่”

ฮิโตริลุกขึ้นนั่งแล้วชี้หน้าเธอแบบกวน ๆ

“พูดช้าทำไมเนี่ย ล้าสมัยน่าดู พูดว่า ฉันสิ! ฉันอ่ะ เข้าใจป่ะ? ใช้ภาษาที่เข้ากับสมัยของชั้นหน่อยดิ~”

เอลฟิราน่าหน้าตึง คิ้วกระตุก ริมฝีปากเม้มแน่น สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอดกลั้นที่กำลังจะแตกในอีกไม่กี่วินาที

“ไปตายซะ!! ฉันจะทรมานนายให้ตายเลย!!”

เปลวไฟพุ่งออกจากปลายนิ้วของเธอทันที เผาใบไม้รอบ ๆ จนไหม้เป็นเส้นดำ

ฮิโตริ หัวเราะแห้ง ๆ แต่ยังคงหลบได้อย่างเฉียดฉิว

“ฮ่า ๆ แต่ก็ยอมใช้คำว่า ฉัน ตามที่ชั้นบอกดีนะ~ เธอนี่มันใช้ได้จริง ๆ”

เขาพูดพร้อมยักคิ้วอย่างยียวน

เอลฟิราน่าหน้าแดงกว่าเดิมจนเกือบกลายเป็นลูกมะเขือเทศสุก

“ฉะ-ฉันจะเผานายอีกรอบจริง ๆ แล้วนะ!!!”

เธอเรียกเวทเพลิงอีกครั้ง แต่ก่อนจะปล่อยออกไป...

ฮิโตริ พุ่งหลบอย่างชิว ๆ พร้อมหัวเราะเสียงดัง

“โอ๋ ๆ ใจเย็นน้า~ แบบนี้เดี๋ยวชั้นจะส่องใต้กระโปรงให้เป็นการตอบแทนให้ก็แล้วกัน~”

“ตาบ้าาาาาาาาาาา!!!”

เสียงตะโกนลั่นป่า พร้อมเปลวไฟระเบิดตูมตามเหล่าสัตว์ป่าบินหนีกระเจิงในขณะที่ชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ยังคงหัวเราะลั่น พลางวิ่งหนีไปตามทางดินที่คดเคี้ยวเหลือเพียงหญิงสาวหน้าแดงจัด ผู้กำหมัดแน่นยิ่งกว่าคาถาระเบิด

และ...แม้เธอจะโมโหเพียงใด แต่หัวใจกลับเต้นแรงไม่ยอมสงบลงเลยสักที

ตัดฉากมาที่ในป่าลึก—แสงแดดลอดผ่านแนวใบไม้เป็นเส้นสายระยิบระยับ กลิ่นดินชื้นผสมกลิ่นไม้เก่าทำให้บรรยากาศเย็นเงียบอย่างผิดปกติ

กลางลานเล็ก ๆ ท่ามกลางแนวต้นไม้สูงเอลฟิราน่า ยืนประจันหน้ากับ ฮิโตริ อย่างแน่วแน่ มือของเธอกำคฑาเวทที่ปลายเรืองแสงสีฟ้าอ่อน ลำแสงนั้นสั่นไหวเบา ๆ คล้ายจะตอบสนองต่ออารมณ์ของเจ้าของ

สายตาเธอไม่ได้แค่หงุดหงิดจากการถูกแหย่เมื่อครู่ แต่ลึก ๆ มันเต็มไปด้วยความตั้งใจจริงจัง เธอไม่ได้มาแค่ โกรธ แต่เธอ ต้องการ แสดงพลังให้เขาเห็น

เอลฟิราน่าขมวดคิ้วอย่างดุดัน ก่อนจะพูดเสียงเข้ม

“วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนนายให้ได้”

ฮิโตริหรี่ตามองพร้อมยิ้มมุมปาก ท่าทีของเขายังคงกวนโอ๊ยแบบไม่มีแผ่ว

“อ๋อเหรอ นี่คิดว่าจะสั่งสอนชั้นได้อย่างงั้นหรอ?”

น้ำเสียงเขาชัดเจน—ไม่ใช่หยิ่งยโส... แต่มันคือความสนุกแบบเด็กที่กำลังเล่นซนในสนามรบ

เอลฟิราน่าไม่เสียเวลาเถียง เธอชี้คฑามาทางเขาทันที

“พูดออกมาเดี๋ยวนี้... จะสู้หรือไม่สู้?”

ฮิโตริ (ยิ้มเท่ ๆ พร้อมปัดฝุ่นไหล่เบา ๆ):

“แน่นอน~ แต่อย่าร้องไห้ทีหลังล่ะ~”

“ฝันไปเถอะ!!”

ทันใดนั้น เวทน้ำแข็งพุ่งตรงมาทางฮิโตริด้วยความเร็วสูง ทะลวงอากาศเป็นเส้นแหลมคม เขากระโดดหลบแบบไม่สะทกสะท้าน หมุนตัวกลางอากาศก่อนจะทิ้งเท้าลงพื้นอย่างนุ่มนวลราวกับการเต้นรำ

ฮิโตรินั้นก็หัวเราะแผ่วๆ“ว้าว~ มุมยิงนี่อย่างเป๊ะเลยนะ เธอเป็นสาวนักเต้นบัลเล่ต์ในน้ำแข็งรึไงกันเนี่ย?”

เอลฟิราน่า หน้าแดงเล็กน้อยแต่ไม่หลุดโฟกัสเธอดีดเวทอีกชุดทันที คราวนี้เป็นเวทล่อแสงที่ส่องแสงสว่างแสบตา ก่อนจะตามด้วยเวทระเบิดพลังรุนแรง

ฮิโตรินั้นก็พุ่งหลบออกไปในทันที“เฮ้ เดี๋ยว ๆ! นี่กะจะย่างกันสด ๆ เลยเหรอ!?”

เขาเบี่ยงตัวหลบเวทระเบิดทุกลูกราวกับกำลังเต้นลื่นไถลไปกับลม ก่อนจะอาศัยจังหวะนั้นกระโดดเข้าใกล้เธอแล้ว...

แปะ!เขาดีดนิ้วแตะหน้าผากเธอเบา ๆ แบบกวนประสาท

“แปะ~ โทษที~ ได้แต้ม!”

เอลฟิราน่าชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าแดงจัดทั้งโกรธทั้งเขินในคราวเดียว

“น-นายนี่มัน!!”

เธอกัดฟันแน่น ปล่อยเวทพลังลมหมุนออกมาราวกับพายุ เงาใบไม้รอบข้างปลิวกระเจิงด้วยแรงเวท แต่ฮิโตริก็ถอยหลังด้วยจังหวะเป๊ะเหมือนรู้ล่วงหน้า แล้วหันมาตั้งท่าบ้าง

เขายกมือแตะพื้นเบา ๆเงาใต้เท้าค่อย ๆ ขยายตัวและเริ่มบิดเบี้ยวอย่างผิดธรรมชาติก่อนที่...

“ดาบเงา” ดาบเงาบางเฉียบจะพุ่งขึ้นจากเงาและหมุนวนรอบตัวเขาเหมือนดาวเทียมสีดำ คมดาบแผ่รังสีเวทจาง ๆ ท่ามกลางแสงสลัวของป่า

เอลฟิราน่าเบิกตากว้าง“เวทเงา...? ตะ-ตั้งแต่เมื่อไหร่—!?”

“ก็... หลังจากที่แอบฟังบทสนทนาลับใต้ปราสาทเมื่อกี้แหละ~ มีเวลาลองใช้พอดี~”

จากนั้น เขาโยนดาบเงาขึ้นกลางอากาศอย่างง่ายดายและ...

วูบ!เขาหายตัวไปจากจุดเดิมทันที ราวกับถูกกลืนเข้าไปในเงาแล้วปรากฏตัวอีกที—ที่ด้านหลังของเธอ

เอลฟิราน่า ชะงักไปครู่หนึ่งแต่แล้วก็พลิกตัวกลับในเสี้ยววินาที พร้อมปล่อยคลื่นพลังลมกระแทกใส่เขาเต็มแรง!

ตู้ม!!!

ฮิโตริกระเด็นพุ่งทะลุพุ่มไม้ เสียงดัง ตึง! เมื่อตัวเขากระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่จนใบไม้ปลิวว่อน

ฮิโตรินั้นนอนคว่ำหน้ากับพื้น“โอ๊ย~ แพ้ทางสาวแรงเยอะไปซะได้เเบบนี้ ฮ่าๆ”

เอลฟิราน่ายืนกอดอก ยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

“สมน้ำหน้า โดนคนอย่างฉันเอาคืน”

ฮิโตริพลิกตัวขึ้นช้า ๆ ปัดใบไม้ออกจากหัว แล้วพูดเสียงเบาแต่ยังไม่ยอมแพ้

“ชิ... รอบหน้าฉันจะไม่เป็นแบบนี้แน่”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***