ตอนที่2 พ่อแม่พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด

ตอนที่ 2: พ่อกับแม่พูดถึงสิ่งที่ไม่ควรพูด

ไลราเงียบมาตลอดมื้อเช้า เธอไม่แม้แต่แตะขนมปังอบร้อนที่แม่ทำไว้ รอยขมวดคิ้วบนใบหน้าของเธอชัดเจนเกินกว่าจะปิดบัง

พ่อหรี่ตามองเธอผ่านหนังสือพิมพ์เวทที่พาดหัวว่า “แหล่งพลังงานโบราณตรวจจับได้ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอาเคนทาเลีย” ขณะที่แม่รินน้ำชาให้เธอด้วยความเป็นห่วง

“มีอะไรในใจหรือเปล่าลูก?” แม่ถามอย่างนุ่มนวล

ไลราวางหนังสือเก่าเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะ ปกหนังเก่า ๆ สีดำหม่น สลักลายเส้นเรืองแสงสีเงินจาง ๆ

“หนังสือที่หนูเจอมันเมื่อวานใต้ห้องเก็บของ… แล้วมันพูดกับหนูค่ะ”

ทั้งพ่อและแม่หยุดนิ่ง พ่อพับหนังสือพิมพ์ลงช้า ๆ แม่ชะงักมือที่กำลังจะยื่นถ้วยชาให้

“มันว่าไงนะ?” พ่อถามเสียงเบา

“มันพูดในหัวหนูค่ะ… ว่า ‘ในที่สุด เจ้าก็มา’ แล้วก็… มีแผนที่เมืองหนึ่งอยู่ข้างใน แผนที่ที่ไม่เคยเห็นบนโลกนี้”

พ่อกับแม่สบตากัน แม่ถอนหายใจหนัก ๆ แล้วพูดว่า

“ลูกยังเด็กเกินไปสำหรับคำว่าเวธาเนีย”

“เวธาเนีย?” ไลราทวน “นั่นแหละค่ะ มันเขียนอยู่ในหนังสือ”

พ่อเอนตัวพิงเก้าอี้ ถอนหายใจยาว “เราไม่คิดว่าจะมีใครค้นพบมันอีก เวธาเนียไม่ใช่แค่ตำนาน — มันคือเมืองเวทมนตร์ที่หายไป ถูกซ่อนไว้ในรอยร้าวของกาลเวลา และปิดผนึกด้วยเวทโบราณที่แม้แต่เรา… ก็ยังกลัวมัน”

แม่พยักหน้าเบา ๆ “มันเคยอยู่จริง และมีบางอย่างในนั้นที่ไม่ควรกลับมา”

“แต่บางที…” ไลราพูดเบา ๆ “…มันอาจไม่เคยไปไหนเลย”

โรงเรียนเวทมนตร์อาเคนทาเลีย

ไม่ทันขาดคำ นาฬิกาทรายบนผนังก็สั่นเบา ๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีเป็นสีม่วงหม่น — สัญญาณว่าเวทย์พลังใหม่ปรากฏขึ้นใกล้ ๆ

“ไปโรงเรียนได้แล้วลูก” พ่อพูด “วันจันทร์ต้องเรียนทฤษฎีเวทชั้นสูงกับอาจารย์วาริส”

แม่ยิ้มบาง ๆ “แล้วก็อย่าลืมแวะรับน้ำหมึกควันจากร้านควันดำในตรอกคาเวลล์นะจ๊ะ ครูเขาเข้มงวดเรื่องเครื่องมือเวทมาก”

ไลราพยักหน้า หอบตำราเข้าใส่กระเป๋าหนัง และวิ่งออกจากบ้านตรงไปยังตรอกคาเวลล์

ตรอกคาเวลล์ — ดินแดนของของแปลก

ตรอกคาเวลล์ซ่อนตัวอยู่ระหว่างต้นไม้สองตันกลางเนินเขา

เมื่อไลราแตะใบไม้ใบล่างซ้ายสามที บานประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดออกด้วยเสียงแกรกเบา ๆ

กลิ่นเครื่องเทศเวท ละอองฝุ่นเงิน และเสียงพูดคุยเบา ๆ ลอยมาตามลม

เด็กพ่อมดแม่มดมากมายเดินสวนไปมา ขณะที่ร้านค้าแต่ละร้านก็แปลกกว่าที่เคยเห็น

ร้าน ‘เงาของเมื่อวาน’ — ขายความทรงจำบรรจุขวด มีป้ายเตือนว่า: “อย่าเปิดถ้าไม่พร้อมจะเผชิญอดีต”

ร้าน ‘ขนนกพูดได้’ — ปากกาที่เขียนเองจากเสียงความคิด

ร้าน ‘กล่องเสียงกระซิบ’ — ขายข้อความจากโลกอื่น บางกล่องยังคงพูดไม่หยุด

เธอแวะซื้อหมึกควันดำและตัวยึดเวทจากร้าน เวทควันพลิ้ว ก่อนเดินทางต่อไปยังโรงเรียนอาเคนทาเลีย

เพื่อนใหม่และเสียงแผ่วจากแผนที่

ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในอาคารโรงเรียนเพดานสูงที่เต็มไปด้วยแสงเวท และภาพเคลื่อนไหวบนผนังหิน เด็กสามคนก็มาทางเธอ

“เธอคือไลราใช่ไหม?” เด็กสาวผมเทาอมฟ้ากล่าว “เรานั่งโต๊ะเดียวกันในวิชาพลังเวทซ่อนเร้นไง ฉันชื่อเซเรน”

อีกคนเดินมาใกล้ เขามีสมุดปกหนังเล่มใหญ่แนบอก

“อาเรน” เขาแนะนำตัว “ฉันเห็นชื่อเธอในบันทึกพลังพิเศษของนักเรียนใหม่ เธอคือ ‘ผู้ถือแผนที่’ ใช่มั้ย?”

“ฉันไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร… แต่มันเหมือนแผนที่เลือกหนูค่ะ” ไลราตอบ

เสียงสุดท้ายดังมาจากเงามุมบันได

“พวกเราเห็นเหมือนกัน” เด็กชายผมดำตัดสั้นกล่าวเรียบ ๆ “ชื่อฉัน ไค… และเธอไม่ใช่คนเดียวที่ได้ยินเสียงจากแผนที่นั่น”

พวกเขายืนล้อมไลราเอาไว้ เงียบ… แต่เข้าใจ

ในกระเป๋าเธอ หนังสือเล่มนั้นเริ่มเรืองแสงจาง ๆ อีกครั้ง ข้อความใหม่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าแรก

“ทางกลับบ้านของเวทมนตร์ เริ่มต้นจากพวกเจ้าทั้งสี่”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***