บทที่ 1: บาปแห่งความเกลียดชัง

เสียงกรีดร้องของผู้คนผสานกับเสียงเกราะกระทบกันดังกึกก้องทั่วทุ่งศึก กลิ่นคาวเลือดและควันไฟลอยคลุ้งปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ เปลวเพลิงเผาผลาญหมู่บ้านทางเหนือจนเห็นเป็นควันดำลอยสูงปกคลุมฟากฟ้า เลือดสีแดงฉานไหลนองผืนดิน ดั่งสายฝนสีแดงที่ไม่มีวันหยุด

ท่ามกลางมหาวิปโยค เด็กชายอายุราวเจ็ดขวบในเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งกำลังเดินสะเปะสะปะไปตามท้องทุ่ง ดวงตาของเขาฉ่ำไปด้วยน้ำตา เสียงสะอื้นหลุดรอดจากริมฝีปากเล็กๆ ขณะที่เท้าเปล่าของเขาเหยียบผ่านเศษซากเกราะ และร่างไร้วิญญาณของเหล่าทหารที่กระจัดกระจายไปทั่ว ภาพศพที่ไร้ชีวิตเหล่านั้นทำให้เด็กชายรู้สึกหวาดกลัว แต่ความรู้สึกที่ท่วมท้นยิ่งกว่าคือความว่างเปล่าที่กัดกินหัวใจของเขา

"ฮึก...แม่... แม่อยู่ไหน..."

เขาเดินไปเรื่อยๆ ตามสัญชาตญาณอันอ่อนล้าของเด็กตัวเล็กๆ ที่ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง เสียงกังวานของโลหะที่กระทบกันดังขึ้นรอบตัวเขาเป็นระยะๆ บ่งบอกว่าสงครามยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง

ทันใดนั้น เสียงม้าร้องโหยหวนก็ดังขึ้นจากด้านข้าง ร่างม้าศึกถูกแทงทะลุด้วยหอก ก่อนจะล้มลงครืนพร้อมอัศวินที่ขี่มันมา เด็กชายทรุดตัวลงด้วยความตกใจ และนั่นเองที่ร่างหนึ่งโผล่จากกองซากหิน

เป็นอัศวินบาดเจ็บ ใบหน้าถูกเลือดอาบจนแทบมองไม่เห็นแววตา แต่เขายังหายใจ เขาเห็นเด็กชายจึงฝืนพยุงตัวเองแล้วเอื้อมมือไปหา

"เด็กน้อย... ทางนี้!"

เขาดึงเด็กเข้ามาหลบหลังโล่แตกครึ่งแผ่น แล้วกล่าวเสียงแหบแห้ง

"อย่าร้องเสียงดัง... มันยังไม่จบ..."

เด็กชายมองไปยังอัศวินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เขาคือใคร? ทำไมเขาถึงช่วยเด็กที่ไม่มีความสำคัญอย่างเขา? คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวเล็กๆ แต่ก็ไม่นาน...

จู่ๆ... ฟ้าก็สั่นสะเทือน

แสงสีม่วงขนาดมหึมาพุ่งทะลวงภูเขาเบื้องหลัง เสียงคล้ายเทพเจ้าคำรามดังกระแทกทุกโสตประสาทจนแผ่นดินสะเทือน ใบไม้ปลิดปลิวกลางอากาศ

อัศวินหันขวับไปมอง ก่อนดวงตาจะเบิกโพลงด้วยความสยดสยอง

ตรงกลางสนามรบ... มีเพียง "นาง" ยืนอยู่เพียงลำพัง

นางผู้สวมชุดคลุมยาวสีดำสนิท เส้นผมสีดำสนิทสยายพลิ้วไหวตามแรงเวทที่แผ่ออกทุกทิศทาง ดวงตาของนางเปล่งแสงสีม่วงเข้ม นิ่งเฉยต่อฝนลูกธนูนับร้อยนับพันที่ร่วงใส่ แต่กลับล่องลอยกลางอากาศราวกับธุลีฝุ่น

ทหารทั้งกองร้อยล้อมนางไว้ ใช้เวทมนตร์ อาคมแสกนสวรรค์ ค้อนเทพ และแม้แต่มังกรไฟ—แต่ทุกสิ่งกระทบพลังของนางก็แตกสลายเป็นผุยผง และนางยังคงยืนหยัดอย่างโดดเดี่ยวบนสนามรบ ราวกับกำลังพิพากษาโลกทั้งใบที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งนี้

ลำแสงสีม่วงขนาดใหญ่พุ่งออกจากมือนาง เป็นดั่งปลายนิ้วของเทพแห่งความพินาศ มันกวาดกองทัพทั้งแถบหายวับภายในพริบตา เหลือทิ้งไว้เพียงเถ้าธุลีที่ลอยไปตามสายลม

เด็กชายในอ้อมแขนอัศวิน ตกตะลึง ดวงตากลมใสมองไปยังนางคนนั้น ราวกับรับรู้ได้ถึงบางสิ่ง

ไม่ใช่ความหวาดกลัว... แต่เป็น ความเกลียดชัง บางอย่างในจิตใจ

และความรู้สึกนั้นเองที่ทำให้เขารับรู้ถึงพลังของนางได้

ในชั่วขณะที่ลำแสงถัดไปกำลังจะปล่อยออก... นางก็หันมองตรงมายังเด็กชาย ราวกับเธอรับรู้ถึงความเกลียดชังอันบริสุทธิ์ของเขา

ทันใดนั้น เขาก็ตื่นขึ้นมา

เขาฝันแบบนี้มานับไม่ถ้วนแล้ว เสียงกรีดร้องและกลิ่นคาวเลือดเป็นเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมาทุกคืน จนกระทั่งเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้เขาต้องกลับสู่โลกแห่งความจริงในที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***