ตอนที่3 ผู้ก่อกำเนิดอาณาจักรนรกใต้พิภพ

...****************...

ใต้เงาจันทร์เสี้ยวในค่ำคืนไร้ดาว เสียงหวีดลมหอบผ่านผืนทรายดำใต้ดิน สะท้อนสะเทือนลงลึกถึงโครงกระดูกของผู้คนที่ฝังกลบอยู่ในพื้นดินเบื้องล่าง ที่แห่งนี้...ไม่มีแม้แสงอาทิตย์ ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเด็ก ไม่มีดอกไม้บาน มีเพียง "เงา" แห่งผู้คนที่ถูกสาป และกลิ่นคาวเลือดที่ซึมผ่านกำแพงหินเก่าแก่ทุกตารางนิ้ว

ที่นี่คือ เมืองใต้ดิน เมืองต้องห้ามที่แม้แต่ราชสำนักยังไม่กล้ากล่าวถึง — อาณาจักรที่หลินเยวี่ยสร้างขึ้นด้วยมือเปื้อนเลือดของตนเอง

ตั้งแต่วันที่เว่ยอันหักหลังเธอ หลินเยวี่ยหายตัวไปจากโลกเบื้องบน ไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ใด บ้างลือว่านางตายแล้ว บ้างกล่าวว่านางถูกเนรเทศไปยังดินแดนต้องสาป ทว่าไม่มีใครรู้เลยว่าหลินเยวี่ยได้ฝังตัวลงใต้ดินลึกกว่าร้อยหลา — และกลายเป็นเจ้าแห่งนรก

นางเริ่มต้นจากความว่างเปล่า พื้นดินแห้งแล้งและความหนาวเหน็บยามราตรี

เริ่มจาก หนึ่งคน สู่สิบคน จากสิบคน สู่พันคน

ผู้คนที่ถูกผลักไส ผู้คนที่ไม่เป็นที่ต้องการ โจร นักฆ่า คนบ้า โสเภณี คนไร้ที่อยู่...หลินเยวี่ยรับพวกเขาทั้งหมดไว้ และสอนพวกเขาด้วย "กฎของเลือด"

“อย่าร้องไห้ เพราะในนรก ไม่มีใครฟังเสียงเจ้า”

นั่นคือคำพูดแรกที่หล่อนกล่าวกับลูกน้องคนแรก — เด็กหนุ่มใบหน้าขาดวิ่นผู้เคยถูกตัดลิ้นเพราะขโมยขนมปัง

หลินเยวี่ยใช้ความรู้จากการเป็นแม่ทัพ — การวางแผน การยุทธศาสตร์ การจัดเสบียง การควบคุม — นำทั้งหมดมาสร้างอาณาจักรใหม่ใต้ดินที่ไม่มีวันถูกยึดครอง

กองทัพของหล่อน...

ไม่มียศ

ไม่มีเกียรติ

ไม่มีความเมตตา

มีแต่ “อาวุธ” ที่ฝังอยู่ในเนื้อหนัง มีแต่คำสาบานว่าจะไม่มีวันให้อำนาจใดย่ำยีอีก

ภายในไม่ถึง 3 ปี อาณาจักรใต้พิภพแห่งนี้ก็แผ่ขยายไปทั่วเครือข่ายเหมืองเก่าใต้แผ่นดินตะวันตก ขึ้นเหนือจรดลำน้ำใต้ดิน ขยายทิศตะวันออกจนถึงสุสานราชวงศ์เก่า หลินเยวี่ยสร้างหอคอยกลางเมืองชื่อว่า "หอกระดูก" — หอคอยที่ตกแต่งด้วยซากศพของศัตรูทุกคนที่กล้าท้าทายเธอ

วันหนึ่ง...

นางเรียกลูกน้องหัวหน้ากองมาเจรจา

“แม่ทัพหญิง” หนึ่งในหัวหน้ากองโค้งคำนับ “พวกเราได้ข่าวว่าอาณาจักรหลวงส่งคนเข้ามาสอดแนมในถิ่นตะวันตก”

หลินเยวี่ยลุกจากบัลลังก์เหล็กทมิฬ

แววตาหล่อนเย็นชาไร้ซึ่งแววสะท้อนใจใด ๆ

“จงส่งหัวมันกลับไป”

“พร้อมจดหมายจากข้า”

“...เขียนว่า 'อย่าลืมว่าเงาของข้ายังไม่ตาย'...”

...----------------...

อีกฟากของแผ่นดินเบื้องบน เว่ยอันนั่งอ่านจดหมายที่มาพร้อมกับหัวข้าหัวหน้าทหารที่เขาเคยส่งไป

ใบหน้าขาวของเขาซีดลง

มือสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่