ตอนที่1 ผู้ใดไร้รัก ผู้นั้นจะมีแต่สุข

เสียงกลองศึกดังก้องสะท้านฟ้าท่ามกลางทิวเขาแดนเหนือ ลมหนาวพัดกรรโชกกลิ่นโลหิตจากสนามรบยังไม่ทันจางหาย แต่หลินเยวี่ย แม่ทัพใหญ่แห่งแดนเหนือกลับยืนบนหน้าผาอย่างมั่นคง สายตาเหี้ยมเกรียมไร้แววสั่นไหว ดาบคู่มือของนางยังมีรอยเลือดสดใหม่ ไหลหยดลงบนหิมะขาวที่ย้อมเป็นสีแดงฉาน

“ข้าไม่เข้าใจเลย ท่านแม่ทัพ… เราชนะศึก ทำไมท่านถึงยังไม่ยิ้มแม้แต่น้อย?”

เสียงของจี้เฟิงดังขึ้นเบื้องหลัง เขาเดินเข้ามาเงียบ ๆ ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือด ร่างสูงสง่าของเขาเปื้อนฝุ่นสงคราม ทว่าแววตาที่มองหลินเยวี่ยนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย แม้เขาจะรู้ว่านางไม่มีวันหันกลับมามองเขาด้วยสายตาอื่น

หลินเยวี่ยยังคงนิ่งเฉย ไม่มีคำตอบ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

“รอยยิ้มไม่เคยช่วยให้ชนะศึกได้” นางกล่าวเสียงเรียบ “และการยินดีในชัยชนะ จะทำให้คนลืมว่าในความพ่ายแพ้… เจ็บปวดเพียงใด”

จี้เฟิงเงียบไป ไม่กล้าถามต่อ เขาเพียงยืนเคียงข้าง ปล่อยให้ลมหนาวปะทะใบหน้า เย็นเยียบเหมือนหัวใจของแม่ทัพหญิงผู้ไม่เคยหลั่งน้ำตาอีกเลย นับตั้งแต่วันนั้น… วันที่นางถูกหักหลัง

เมืองหลวง—จวนแม่ทัพ

เสียงกลองเชิดและพิณดังขึ้นต้อนรับคณะราชทูตจากราชสำนัก แม่ทัพหลินเยวี่ยกลับถึงเมืองหลวงหลังชัยชนะ เธอยืนต่อหน้าองค์จักรพรรดิด้วยความสง่างาม แต่มิได้แสดงความเคารพเกินความจำเป็น

“หลินเยวี่ย เจ้าเป็นผู้หญิง แต่ยังนำทัพกลับมาพร้อมชัยชนะได้อีกครั้ง สมกับที่ข้าตั้งเจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ของแดนเหนือ”

เสียงขององค์จักรพรรดิแฝงความพอใจ แต่ก็เปี่ยมด้วยการชั่งน้ำหนักทางการเมือง

“ข้าเพียงทำตามหน้าที่ ไม่กล้ารับคำชม” หลินเยวี่ยตอบเย็นชา

“ดี! เช่นนั้นวันนี้ข้าจะมอบของขวัญให้เจ้า…” จักรพรรดิยิ้ม “ราชสำนักจะส่งเว่ยอันมารับใช้อยู่ในจวนแม่ทัพ เพื่อเป็นรางวัลแก่เจ้า”

ในห้องโถงอันโอ่อ่า เสียงดนตรียังบรรเลงต่อ แต่เวลาของหลินเยวี่ยกลับหยุดนิ่งไปเพียงเสี้ยววินาที

เว่ยอัน… ชื่อที่เธอไม่อยากได้ยินอีกในชีวิตนี้ ชายโอเมก้าที่เธอเคยรักจนแทบยอมตายเพื่อเขา ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีแม่ทัพ ยอมให้ทุกคนเหยียบย่ำชื่อเสียง เพื่อแลกกับรอยยิ้มของเขา แต่สุดท้าย สิ่งที่เธอได้รับกลับมา คือ “ความทรยศ”

ค่ำนั้น พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างกลางฟ้า เหมือนจะเย้ยหยันดวงใจของใครบางคน

หลินเยวี่ยเดินเข้าห้องหนังสืออย่างเงียบงัน จี้เฟิงรออยู่แล้ว ถือรายงานทัพแน่นในมือ

“มีอะไรอีก?” นางเอ่ยโดยไม่เงยหน้า

“เรื่องเว่ยอัน... ข้า—” จี้เฟิงลังเล

“ไม่ต้องพูดถึงชื่อเขาต่อหน้าข้าอีก” นางกล่าวเสียงเย็นจัด

“แต่องค์จักรพรรดิ…”

“หากเขายังขืนยัดเยียดเว่ยอันมา ข้าก็จะทูลคืนตำแหน่งแม่ทัพ!” น้ำเสียงของหลินเยวี่ยเด็ดขาด

จี้เฟิงเม้มปากแน่น เขาไม่อยากเห็นนางต้องเจ็บซ้ำอีก แต่อำนาจของราชสำนักก็มีมากเกินกว่าจะขัดได้

เว่ยอันก้าวลงจากรถม้าหน้าจวนแม่ทัพ ร่างบางของเขาสวมชุดเรียบแต่งดงาม ใบหน้าสงบเยือกเย็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา หัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อเห็นเงาร่างที่ยืนอยู่ตรงประตู

หลินเยวี่ยยืนรออยู่ก่อนแล้ว นางสวมชุดแม่ทัพเต็มยศ ราวกับพร้อมจะออกรบทุกเมื่อ แววตาของนางเมื่อสบตาเว่ยอัน—ไม่มีความรู้สึกใดหลงเหลืออยู่

เว่ยอันสูดลมหายใจลึก ยิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยอย่างสุภาพ

“ข้า... มารับใช้นางแม่ทัพ ตามรับสั่งขององค์จักรพรรดิ”

“รับใช้งั้นหรือ?” น้ำเสียงของหลินเยวี่ยเปื้อนเยาะเย้ย “หากเจ้าคิดว่าตำแหน่งในจวนแม่ทัพของข้า ยังมีที่ให้คนทรยศ เจ้าคงประเมินตัวเองสูงเกินไป”

เว่ยอันเงียบไป รอยยิ้มจางหาย

หลินเยวี่ยเดินเข้ามาใกล้ หยุดห่างเพียงคืบ มองเขาราวกับคนแปลกหน้า

“จำไว้ให้ขึ้นใจ เว่ยอัน... ในจวนข้า เจ้าก็แค่เงา ไม่ใช่คน ไม่ใช่คนรัก และไม่ใช่อดีตอะไรทั้งสิ้น”

เธอหันหลังเดินจากไป “เพราะข้าจำคำสอนของแม่ได้ดี—จงไร้รัก แล้วเจ้าจะไร้ทุกข์”

คืนนั้น เว่ยอันนั่งอยู่ในห้องเล็กที่จัดไว้ให้ในส่วนลึกของจวนแม่ทัพ เขามองเงาจันทร์ผ่านหน้าต่างไม้ รอยแผลในใจเหมือนจะเปิดขึ้นอีกครั้ง

เขาไม่อาจโทษนางได้... เพราะความเจ็บที่เขาสร้างให้ ไม่อาจลบเลือนด้วยเวลา หรือคำขอโทษใด ๆ

แต่ที่เขากลับมา ไม่ใช่เพราะอยากได้รับอภัย ไม่ใช่เพราะความรัก...

แต่เพราะหน้าที่ลับอีกชั้น ที่เขาต้องทำ เพื่อปกป้องบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า “ตัวเขาเอง”