บทนำ

แสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยเด่นกลางฟากฟ้า คืนนี้ฟ้าไร้ดาว ราวกับฟ้ารู้...ว่าความหวังได้ดับสิ้นไปแล้วจากดินแดนเหนือ

เสียงฝีเท้าทหารก้องไปตามทางดินแคบ ๆ ที่ทอดยาวผ่านแนวป่า แสงจากคบไฟวูบไหวสะท้อนเกราะเงินวับวาวที่ไม่มีแม้แต่หยดเลือด ทว่า...ในหัวใจของแม่ทัพหลินเยวี่ยนั้น เปื้อนเลือดมานานนัก

“แม่ทัพ... ท่านแน่ใจหรือ ว่าจะทรงจับเขาด้วยพระหัตถ์เอง...”

จี้เฟิง ผู้เป็นรองแม่ทัพ ก้าวตามหลังนางด้วยสายตาอาลัย สีหน้าเคร่งขรึมประหนึ่งหินผา เขารู้...ว่านางไม่เคยลืม ไม่เคยเลิกเจ็บปวด และไม่เคยหายรัก

หลินเยวี่ยมิได้ตอบ เธอเพียงหยุดเท้าที่หน้าคุกใต้ดินของค่ายหลวง สองมืออันแข็งแกร่งบีบแน่นที่ด้ามดาบ ริมฝีปากเม้มสนิท ดวงตานั้นแม้ดูเย็นชา...แต่กลับสั่นสะท้านหากมองลึกลงไป

เพียงแค่ชื่อของเขา...ยังทำให้หัวใจแม่ทัพที่เคยเหี้ยมโหด สั่นไหวได้อยู่

เสียงโซ่เหล็กกระทบพื้นดังกังวานภายในห้องขัง เว่ยอันถูกล่ามด้วยโซ่เหล็กตรวนทองแดง เขาซูบผอมลงมาก ผิวซีดขาวดุจหยก และในแววตานั้น...ยังมีเศษเสี้ยวของความอ่อนโยนที่เคยเป็น

“เจ้า...” หลินเยวี่ยเอ่ยเสียงเรียบ แต่แผ่วเบา ราวเสียงของลมหนาวยามค่ำคืน

เว่ยอันเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาของเขาแดงก่ำ แต่ยังฝืนยิ้มบาง ๆ ออกมา

“ข้ายังจำได้... เมื่อก่อน ท่านมักเรียกชื่อข้าเบากว่านี้นัก”

“เมื่อก่อน...หรือ?” แม่ทัพหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างเยาะหยัน “แล้วเจ้าจำได้หรือไม่...ว่าเจ้าทำอะไรไว้กับข้า?”

เว่ยอันหลุบตาลง เสียงถอนใจเบาราวสายหมอก “ข้าไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนี้...”

“แต่มันก็เป็นเช่นนี้ไปแล้ว!” หลินเยวี่ยตวาด ดวงตาเปล่งประกายคลุ้มคลั่ง “ทั้งที่ข้ารักเจ้าขนาดนี้...เหตุใด เจ้าถึงทรยศข้า?”

ความเงียบเข้าปกคลุมครู่หนึ่ง จนได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งสองคนชัดเจน เว่ยอันสั่นเล็กน้อย ก่อนเงยหน้าขึ้นอย่างยอมรับ

“เพราะข้าโง่... และเพราะข้าอ่อนแอเกินไปที่จะปกป้องผู้คน ข้าเลือกครอบครัวของข้า และข้าก็ทรยศท่าน ข้ายอมรับ”

แม่ทัพหลินยืนนิ่ง ราวรูปปั้นหินที่ไม่มีชีวิต เธอไม่ได้พูดอะไรอีก แต่น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนดาบในมือ...

เธอไม่แม้แต่จะเช็ดมันออก

หลายปีก่อน...

ดอกเหมยบานสะพรั่งในอุทยานหลวง ร่างของเว่ยอันในวัยเยาว์เดินพลางถือพู่กัน เขาสะดุดล้มลงใกล้ต้นเหมย กำลังจะร้องไห้ ก่อนจะมีมือหนึ่งยื่นมาฉุดเขาขึ้น

หญิงสาวในชุดทหารเกราะบางยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเปื้อนฝุ่น แต่ดวงตากลับทอประกายอ่อนโยน

“โอเมก้าเช่นเจ้าควรลุกขึ้นด้วยตนเอง ไม่ใช่ร้องไห้” หลินเยวี่ยเอ่ย

เว่ยอันเช็ดน้ำตา แล้วพยายามยืนขึ้นเอง เธอยิ้ม...แล้วโยนผลพลัมให้เขาลูกหนึ่ง

“เจ้าชื่ออะไร?”

“เว่ยอัน... ขอรับ”

“ข้าจะจำไว้”

ในวันนี้ หลินเยวี่ยยังจำได้... แต่เว่ยอันกลับกลายเป็นเพียงนักโทษของแคว้น

และเธอ...กลายเป็นปีศาจในคราบคน

“เจ้าจะเลือกอะไร ระหว่างหัวใจข้า กับชีวิตของเจ้าทั้งตระกูล?”

เว่ยอันยิ้มเจื่อน ๆ ดวงตาหม่นเศร้า “ข้าเลือกชีวิตของพวกเขา...เพราะข้ารู้ดีว่า หัวใจท่าน เข้มแข็งพอจะอยู่ได้แม้ไร้ข้า”

หลินเยวี่ยหันหลังให้เขา

“ผิดแล้ว... เจ้าไม่รู้จักข้าเลยแม้แต่น้อย”

ฝนตกลงมาอีกครั้งในคืนนั้น คุกใต้ดินชื้นแฉะ แต่หัวใจของแม่ทัพหลินกลับร้อนราวไฟนรก เธอยืนมองคบเพลิงที่ดับลงทีละดวง...

จี้เฟิงยืนรออยู่ด้านนอก

“ท่านแม่ทัพ...จะให้ข้าทำเช่นไรกับเขา?”

นางนิ่งไปอึดใจ

“อย่าให้แม้แต่แสงจันทร์ได้ส่องถึงเขาอีกต่อไป”

เสียงสายฟ้าฟาดเหนือค่ายหลวงดังกึกก้อง โลกทั้งใบราวกับสิ้นแสงสว่างพร้อมกับคำสั่งนั้น

และแม่ทัพหลินเยวี่ย...ก็ไม่มีหัวใจอีกต่อไป

...****************...

ฝากติดตามอนต่อไปด้วยนะคับ

ผมจะตั้งใจแต่งต่อ นวนิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อความสนุกสนานนะคับไม่ได้แต่เพื่อเหยียดหรือวิจารณ์ใดๆนะคับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***