5

หากวันนั้นเขาไม่พูดคำนั้นออกไป…

หากวันนั้นเขาไม่ผลักเธอออกจากชีวิต

วันนี้เขาอาจไม่ต้องนั่งอยู่ตรงนี้

…กับความว่างเปล่าที่หนาวเหน็บกว่าฝนกลางฤดูหนาว

ภีมเดินไปตามทางเดินในสวนสาธารณะ

ที่เดิม ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เคยมีเธอนั่งวาดรูปเงียบ ๆ

ไม่มีรอยเท้า

ไม่มีรอยยิ้ม

ไม่มีเธอ

เขามองดูพื้นที่ว่างเปล่าตรงนั้นแล้วใจหาย

หัวใจของเขาที่เคยแน่นอึดอัดเพราะความกลัว

ตอนนี้กลับว่างเปล่าจนแทบไม่มีอะไรให้หายใจ

“เธอหายไปแล้วจริง ๆ…”

⸻

ภีมตัดสินใจเริ่มตามหาอัญชัน

เขาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

รู้แค่เธอบอกเคยวาดภาพที่ร้านขายงานศิลป์แถวถนนเล็ก ๆ ไม่ไกลจากสวน

เขาตัดสินใจเดินเข้าไปถาม แม้จะรู้สึกเหมือนคนโง่ที่เพิ่งรู้ค่าของสิ่งสำคัญหลังมันหายไป

“ขอโทษครับ… รู้จักผู้หญิงที่ชื่ออัญชันไหมครับ? ผมเคยเห็นเธอวาดภาพตรงนี้”

เจ้าของร้านมองหน้าเขานิ่ง ๆ

“ผู้หญิงผิวขาว ตาโต ๆ ใช่มั้ย? เงียบ ๆ หน่อย แต่ชอบวาดรูปเด็กผู้หญิงกับสายฝน?”

ภีมพยักหน้ารัว

หัวใจเต้นแรงเหมือนมีแสงสว่างส่องเข้ามาเล็กน้อย

“เคยเห็นค่ะ แต่ไม่บ่อย เธอแค่มาวางรูปฝากขายสองสามครั้ง แล้วก็หายไปหลายวันแล้วนะคะ”

เขารู้สึกเหมือนใจหล่นวูบ

แม้จะมีความหวัง แต่ก็เหมือนแสงนั้นริบหรี่เหลือเกิน

“แล้ว… มีเบอร์หรือที่อยู่เธอบ้างมั้ยครับ?”

เจ้าของร้านส่ายหน้า

“เธอไม่เคยทิ้งอะไรไว้เลยค่ะ เหมือนคนที่ไม่อยากให้ใครตามเจอ”

⸻

คืนนั้น ภีมนั่งอยู่ในห้อง

ภาพของอัญชันวนเวียนในหัวไม่หยุด

เสียงของเธอ

แววตาของเธอ

คำพูดของเธอที่ว่า…

“ฉันไม่อยากเป็นเงาของใคร… แต่ถ้าคุณจะรักฉันในแบบที่ฉันเป็น ฉันจะรอ”

เขาเคยไม่กล้า

แต่วันนี้…เขาพร้อมแล้ว

⸻

วันต่อมา ภีมกลับไปที่ร้านกาแฟที่เคยนั่งกับเธอ

หวังแค่เพียงจะได้เจอเธอบ้าง

แม้โอกาสจะน้อยนิด

เขานั่งที่โต๊ะเดิม

มองแก้วกาแฟที่เย็นชืดอยู่ตรงหน้า

เหมือนหัวใจของเขาเมื่อไม่มีเธอ

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง

จนเขาเกือบจะลุกจากเก้าอี้

แล้ว…เสียงเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นจากข้างหลัง

“คุณ…ยังนั่งโต๊ะนี้อยู่เสมอเลยเหรอคะ?”

ภีมหันขวับ

หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น

อัญชัน

เธอยืนอยู่ตรงนั้น

สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดา ผมยาวสลวยถูกรวบหลวม ๆ

ในมือนั้นถือถุงกระดาษใบเล็กที่มุมปากมีสีของพู่กันเลอะออกมาเล็กน้อย

เธอยังเหมือนเดิม

เหมือนมาก…

แต่คราวนี้เขาไม่ได้รู้สึกว่าเธอเหมือนลินอีกต่อไป

เธอคือ “อัญชัน”

ผู้หญิงที่เขารัก

ไม่ใช่เงาของใคร

“คุณหายไปไหนมา…”

เสียงของเขาสั่น

“ผมตามหาคุณแทบพลิกเมือง… แล้วทำไมคุณถึง…”

เธอเดินเข้ามานั่งตรงข้าม ยิ้มบาง ๆ

“ฉันแค่ให้คุณได้อยู่กับตัวเองสักพัก

เพื่อให้คุณรู้ว่า… คุณคิดถึงใครกันแน่”

ภีมกลืนน้ำลาย พยายามกลั้นความรู้สึกที่แน่นอยู่ในอก

“ผมขอโทษ… ผมโง่เอง

ผมกลัวจนทำร้ายคุณ

ผมเห็นคุณเป็นเงาของลิน

ทั้งที่จริง ๆ แล้วคุณคือแสง…

แสงที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ได้อีกครั้ง”

อัญชันไม่พูด

แต่ดวงตาเธอมีน้ำตาคลอ

มือบาง ๆ วางถุงกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วยื่นมาแตะมือเขาเบา ๆ

“ฉันไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ

ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ… แค่คุณหันมามองฉันในแบบที่ฉันเป็น”

⸻

ภีมเปิดถุงกระดาษใบนั้น

ข้างในคือภาพวาดใหม่

ไม่ใช่เด็กผู้หญิงกลางสายฝน

แต่เป็นภาพของชายคนหนึ่ง…

นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวน กำลังจ้องมองบางอย่างด้วยแววตาเศร้าลึก

เขารู้ทันทีว่า…

นั่นคือ “เขา”

และผู้หญิงที่ยืนอยู่ห่าง ๆ ในนั้น… คือ “เธอ”

เธอเฝ้ามองเขา

รอให้เขาเห็นเธอในแบบที่เธอเป็น

ไม่ใช่ในแบบที่หัวใจของเขาเคยเจ็บ

และในวันนี้…

หัวใจของเขา

…ก็เริ่มไหวอีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***