“ขอโทษนะ… แต่ผมว่าเราควรห่างกันสักพัก”
คำพูดนั้นหลุดจากปากของ ภีม ขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าคาเฟ่เล็ก ๆ ที่อัญชันนั่งรอเขาอยู่ตั้งแต่บ่าย
เขามา…
แต่ไม่ได้มาด้วยหัวใจเหมือนเคย
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ
แววตาที่เคยมั่นคงกลับสั่นไหวทันที
“เพราะฉันหน้าเหมือนเธอคนนั้นใช่มั้ยคะ…”
ภีมเงียบ
เขาไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านั้น
เพราะ…มันใช่
เธอเหมือนเกินไป
เหมือนจนหัวใจเขาเริ่มแยกไม่ออก
เหมือนจนเขารู้สึกผิดทุกครั้งที่มองเธอ
เหมือนจนเขากลัวว่าความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้น… มันจะกลายเป็นการทรยศต่อ “ลิน”
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
เสียงของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“คุณยังไม่ลืมเธอ… แล้วคุณก็ไม่พร้อมจะให้ใครเข้ามาในหัวใจอีก”
ภีมกำมือแน่น
แม้จะอยากก้าวไปข้างหน้า
แต่เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างดึงเขากลับทุกครั้ง
ไม่ใช่ความทรงจำ…
แต่เป็นความกลัว
กลัวว่าถ้าเขารักใครอีกคน เขาจะต้องสูญเสียอีกครั้ง
“คุณอัญชัน… ผมขอโทษจริง ๆ”
เขาเอ่ยเสียงแผ่ว
“ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณ… แต่ผมเองก็ยังไม่หายดีจากอดีตเลย”
อัญชันพยักหน้าช้า ๆ
ก่อนจะลุกขึ้นยืน
แววตานิ่งสงบ… แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบ
“งั้นก็อย่าเข้ามาในชีวิตฉันตั้งแต่แรกเลยค่ะ…”
เธอหันหลัง เดินจากไปช้า ๆ
ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีน้ำตา
แต่ภีมรู้…
มันเจ็บกว่าอะไรทั้งหมด
⸻
คืนวันนั้น
ฝนตกอีกครั้ง
ภีมนั่งมองสายฝนที่ไหลลงมาตามกระจกหน้าต่าง
ในหัวเขาเต็มไปด้วยภาพของอัญชัน
ทั้งตอนที่เธอยิ้ม
ตอนที่เธอเงียบ
และตอนที่เธอพูดว่า “งั้นก็อย่าเข้ามาในชีวิตฉันตั้งแต่แรกเลยค่ะ…”
เขานึกถึงลิน…
คนที่เขารักที่สุด
และวันนี้…เขานึกถึงอัญชันในแบบที่ไม่เคยเป็น “เงาของใคร”
“ผมอาจจะรักคุณ…อัญชัน”
“แต่ผมดันรู้ตัวตอนที่คุณเดินจากไปแล้ว”
⸻
หลายวันผ่านไป
ภีมไม่เจอเธออีกเลย
ที่เดิม…ร้านกาแฟที่เคยนั่งด้วยกัน
สวนที่เคยเจอกันโดยบังเอิญ
เธอหายไปจากโลกของเขา
ราวกับไม่เคยมีอยู่จริง
เขาเริ่มรู้สึกถึง “ความว่างเปล่า” แบบที่ไม่เคยรู้สึก
ไม่ใช่ความเหงา
แต่คือความสูญเสีย… อีกครั้ง
“ครั้งแรก ผมเสียลิน เพราะโรคที่ผมไม่รู้
แต่ครั้งนี้… ผมเสียอัญชัน เพราะความกลัวของตัวเอง”
เขากลับไปเปิดไดอารี่ของลินอีกครั้ง
และก็เจอหน้าหนึ่งที่เขาไม่เคยเปิดมาก่อน
“ถ้าสักวันเธอรักใครอีกคน ฉันจะดีใจมากเลยนะภีม
เพราะมันหมายความว่าเธอสามารถมีความสุขได้โดยไม่ต้องยึดติดกับฉันอีก”
ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
น้ำตาไหลเงียบ ๆ ลงมาบนหน้ากระดาษ
หัวใจเขาเจ็บ… เพราะมันชัดเจนแล้วว่า ลินอยากให้เขารักได้อีกครั้ง
แต่วันนี้ เขากำลังจะสูญเสียผู้หญิงอีกคน
คนที่เขาเริ่มรักอย่างไม่มีข้อแม้
…เพราะตัวเขาเอง
⸻
วันถัดมา
ภีมตัดสินใจกลับไปที่สวน
ที่เดิม ใต้ต้นไม้ใหญ่
เขานั่งรอ… รอเธอ
ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า
แสงแดดค่อย ๆ ลับขอบฟ้า
ลมพัดแรงจนใบไม้ปลิวกระจาย
…แต่เธอไม่มา
เขานั่งหลับตา สูดลมหายใจลึก
แล้วพูดเบา ๆ ราวกับเธอนั่งอยู่ข้าง ๆ
“ผมพร้อมแล้วนะ…ที่จะรักคุณ
เพราะวันนี้ ผมเห็นว่าคุณไม่ใช่เงาของใคร
คุณคือคุณ…
และคุณคือคนที่ผมรักจริง ๆ”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments