3

“เธอเหมือนเขามาก… มากเกินไป”

ภีมพูดกับตัวเองขณะที่ยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

แสงสีขาวจากหลอดไฟสะท้อนใบหน้าซีดเซียว

ใต้ตาคล้ำลึกเพราะนอนไม่หลับมาหลายคืน

หัวใจของเขาเหมือนคนที่ถูกผ่าออกเป็นสองซีก

ซีกหนึ่งยังคงจมอยู่กับ “ลิน”

อีกซีกหนึ่ง… กำลังเต้นแรงเพราะ “อัญชัน”

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บจนแทบขาดใจ

⸻

เย็นวันนั้น

เขาไปเจอเธอโดยบังเอิญอีกครั้ง

ที่เดิม… ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนเดิม

แต่คราวนี้เธอไม่ได้วาดรูป

เธอกำลังนั่งนิ่ง ๆ มองดวงอาทิตย์ตก

“พระอาทิตย์ตกนี่มันเศร้าดีนะคะ”

เธอพูดเบา ๆ โดยไม่หันมามองเขา

“เหมือนบางสิ่งสวยงาม กำลังจะจากไปอีกแล้ว”

ภีมนั่งลงข้าง ๆ

เสียงลมพัดผ่าน หอบกลิ่นใบไม้แห้งในอากาศ

“คุณเคยเสียใครที่คุณรักที่สุดในชีวิตมั้ย?” เขาถาม

คำถามนั้นหลุดออกจากปากโดยไม่รู้ตัว

อัญชันหันมามองเขาเงียบ ๆ

สายตาของเธอไม่ได้เศร้า… แต่มันลึก

ลึกจนเขารู้สึกเหมือนเธอกำลังเข้าใจบางอย่างที่เขาไม่พูด

“ฉันเคยเสียคนที่เป็นทั้งบ้าน ทั้งหัวใจ ทั้งลมหายใจ”

เธอตอบช้า ๆ

“ตอนที่เขาจากไป ฉันไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงเลยค่ะ”

ภีมเงียบ

เขารู้แล้วว่าความเจ็บนั้น… เธอก็เคยผ่านมันเช่นกัน

⸻

คืนนั้น

ภีมนั่งมองรูปของลินอีกครั้ง

แต่ไม่ใช่ด้วยความเศร้าอย่างเดิม

มันมีอะไรบางอย่าง… ที่เปลี่ยนไป

เขาเริ่มเห็นว่า “ความเหมือน” ที่เขาเคยกลัว

มันไม่ใช่คำสาป

แต่มันเป็น “บาดแผล” ที่ยังไม่สมาน

และอัญชัน…คือคนที่เดินเข้ามาแตะเบา ๆ ตรงแผลนั้น

แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจ

ว่าเขารู้สึกกับเธอในวันนี้…

เพราะเธอคือเธอจริง ๆ

หรือเพราะเธอเหมือนคนที่เขายังลืมไม่ได้

⸻

วันต่อมา

เขาตัดสินใจชวนเธอไปที่หอศิลป์เล็ก ๆ กลางเมือง

ที่ที่เขาเคยไปกับลินบ่อย ๆ

เขาอยากรู้… ว่าหากอยู่ในสถานที่เดียวกัน

เขาจะยังคิดถึง “ลิน” หรือจะเริ่มมองเห็น “อัญชัน” จริง ๆ สักที

ภายในหอศิลป์มีผลงานศิลปะจากศิลปินท้องถิ่น

แต่ละภาพเต็มไปด้วยอารมณ์ สีหม่น เศร้า เงียบงัน

“ที่นี่เงียบดีนะคะ”

เธอเอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะหยุดมองภาพวาดของเด็กชายคนหนึ่งที่ยืนร้องไห้กลางสายฝน

“เหมือนกับหัวใจของคนที่กำลังรอใครบางคนอยู่”

เขาหันไปมองเธอ

เธอไม่ได้ร้องไห้

แต่แววตานั้น… เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้

“อัญชัน…”

เขาเรียกชื่อเธอครั้งแรกด้วยเสียงจริงจัง

“ผมอยากรู้… คุณเชื่อในความบังเอิญมั้ย?”

เธอยิ้มนิด ๆ

“เชื่อค่ะ”

“แล้วคุณเชื่อมั้ยว่า… ความเหมือนบางอย่าง อาจไม่ได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ?”

เธอชะงัก

มือที่ถือกระเป๋าแน่นขึ้นเล็กน้อย

“คุณกำลังหมายถึงใครเหรอคะ?”

ภีมหลบตา

กลืนความลังเลลงคอ

และพูดออกมาช้า ๆ

“คุณหน้าเหมือนคนรักเก่าของผม… เหมือนมาก

จนบางทีผมเองก็แยกไม่ออก

ว่าผมรู้สึกกับคุณ… เพราะคุณเป็นคุณ

หรือเพราะคุณเหมือนเธอคนนั้น”

ความเงียบเข้าปกคลุม

ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีคำพูดใด ๆ จากเธอ

มีเพียงแค่แววตาสั่นไหว และลมหายใจที่ติดขัด

⸻

“งั้น…”

อัญชันพูดช้า ๆ ดวงตายังจ้องเขานิ่ง

“คุณอยากให้ฉันหายไปมั้ยคะ?”

คำถามที่ตรงเกินไป

แทงเข้าอกเขาแบบไม่ทันตั้งตัว

“ไม่!” ภีมรีบตอบ

“ผมไม่ได้อยากให้คุณไป… ผมแค่อยากเข้าใจตัวเอง”

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน

แต่ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“บางทีคุณอาจจะเข้าใจตัวเองแล้วค่ะ

เพียงแค่คุณยังไม่ยอมรับมันเท่านั้นเอง”

ภีมเงียบ

เขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

แต่ไม่รู้จะพูดยังไง

“ฉันไม่ใช่เธอคนนั้น…

และฉันก็ไม่อยากเป็นเธอ”

อัญชันพูดต่อ

“แต่ถ้าสักวัน… คุณจะมองฉันเป็นตัวฉันเอง

แค่คนนึงที่ยังอยู่ตรงนี้

ฉันก็จะรอค่ะ”

⸻

คืนนั้น ภีมนอนไม่หลับอีกครั้ง

แต่เป็นเพราะคำพูดของเธอยังคงวนเวียนในหัว

“ฉันไม่อยากเป็นเธอคนนั้น…”

เขารู้แล้วว่าตัวเองทำอะไรลงไป

เขาผูกอัญชันไว้กับอดีต

ทั้งที่เธอสมควรจะได้รับความรักในแบบที่ “เป็นเธอ” ไม่ใช่เงาของใคร

แต่เขาจะยังทันไหม…

ถ้าเขาจะเริ่มต้นใหม่กับเธอในแบบที่ถูกต้องเสียที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***