2

หลายวันผ่านไปหลังจากวันนั้น… วันที่ฝนตก วันที่เขาเห็นผู้หญิงคนนั้น

ภีม ยังจำใบหน้าเธอได้ชัด

ทุกส่วนของใบหน้าหล่อน… คิ้วเรียว ดวงตากลมใส จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่ม

ทุกอย่าง…เหมือนกับ “ลิน” คนที่เขารักสุดหัวใจ

คนที่ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว

แต่เธอไม่ใช่ลิน

เขารู้…

และเขาก็ไม่ควรจะหวั่นไหว

⸻

เช้าวันจันทร์

ภีมนั่งจิบกาแฟดำในร้านเล็ก ๆ ใกล้ออฟฟิศ

เสียงคนพลุกพล่านด้านนอกตัดกับความเงียบในใจของเขาอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่ใช่คนช่างพูด

และยิ่งไม่มีหัวใจสำหรับการเริ่มต้นใหม่อีกต่อไป

แต่แล้วเสียงเล็ก ๆ หนึ่งก็แทรกเข้ามา

“ขอโทษนะคะ ที่ตรงนี้มีคนหรือยัง?”

เขาเงยหน้าขึ้น

แล้วโลกทั้งใบก็เหมือนหยุดหมุนอีกครั้ง

อัญชัน

หญิงสาวจากวันฝนพรำ

เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเจ็บจนแทบขาด

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันขอนั่งด้วยได้ไหมคะ… ร้านเต็มหมดแล้ว”

ภีมพยักหน้าเงียบ ๆ

ทั้งที่ในใจเหมือนมีพายุหมุน

เขาไม่อยากมองเธอ ไม่อยากพูด ไม่อยากรู้จัก

แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้…

เธอนั่งลงตรงข้าม

หยิบหนังสือเล่มบางจากกระเป๋าออกมา

และเขาก็เผลอมองเธอซ้ำ ๆ โดยไม่รู้ตัว

⸻

“เราคงเจอกันโดยบังเอิญบ่อยเกินไปนะคะ”

อัญชันเอ่ยขึ้นขณะกวาดสายตาไปบนหน้ากระดาษ

“หรือเพราะโลกมันกลมกันแน่?”

ภีมหลบตา

“คุณอัญชัน… ใช่มั้ย”

“ค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ “ดีใจที่คุณจำได้”

“คุณ… เหมือนใครบางคนที่ผมเคยรู้จัก”

เขาพูดเบาๆ ไม่มองเธอ “เหมือนมาก จนผม… หลีกเลี่ยงไม่ได้”

เธอชะงักเล็กน้อย

แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

เธอเพียงแค่ยิ้มอีกครั้ง

“ฉันหวังว่าความเหมือนนั้นจะไม่ทำให้คุณเกลียดฉันนะคะ”

ภีมไม่ตอบ

เพราะในความจริง…

เขาไม่ได้เกลียด

แต่เขากลัว

⸻

หลังจากวันนั้น ทั้งสองคนเริ่มพบกันบ่อยขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

หรือบางที… มันอาจจะไม่ใช่แค่ความบังเอิญอีกต่อไป

บางครั้งที่ร้านกาแฟ

บางครั้งที่สถานีรถไฟฟ้า

บางครั้งในสวนสาธารณะระหว่างทางกลับบ้าน

เธอยังคงยิ้มให้เขาเสมอ

เธอยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม

เธอไม่เร่ง ไม่เร้า ไม่รุกล้ำ

เธอแค่… อยู่

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้หัวใจเขาเริ่ม “ไหว” อีกครั้ง

แม้เขาจะพยายามต้านมันสุดแรง

⸻

คืนหนึ่ง ภีมยืนมองรูปถ่ายของลินอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้… น้ำตาเขาไม่ไหลเหมือนเคย

“ฉันยังรักเธออยู่ลิน… แต่หัวใจของฉันเริ่มสั่นไหวเพราะผู้หญิงอีกคน

คนที่เธอหน้าเหมือนจนเจ็บ

แล้วฉันควรทำยังไงดี…”

เขาหลับตาแน่น

กลัวเหลือเกิน

กลัวว่าการเปิดใจอีกครั้ง จะเป็นการทรยศต่อความรักที่เคยมีให้ลิน

แต่ก็กลัวอีกเช่นกัน…

ว่าถ้าไม่คว้าอัญชันไว้ เขาอาจจะพลาดคนสำคัญอีกคนไปตลอดกาล

⸻

ไม่กี่วันต่อมา

เขาเจอเธออีกครั้งในสวน

เธอกำลังนั่งวาดภาพเงียบๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่

ลมเย็นพัดผ่าน เสียงใบไม้เสียดสีแผ่วเบา

ภีมเดินเข้าไปหา

นั่งลงข้างๆ โดยไม่ได้พูดอะไร

เธอหันมายิ้ม

แล้วก็ยื่นภาพวาดที่เพิ่งเสร็จให้เขาดู

“ภาพนี้ฉันวาดจากความทรงจำ…

เป็นภาพของใครบางคนที่เคยจ้องมองฉันเหมือนกำลังร้องไห้ทั้งที่ไม่ได้หลั่งน้ำตาเลย”

ภาพนั้น… คือเขา

และนั่นคือวินาทีที่เขารู้ว่า

แม้เธอจะหน้าเหมือนลิน

แต่เธอไม่ใช่เงาของใครเลย

อัญชันเป็นตัวของเธอเอง

…และเขาเริ่มรู้สึกกับเธอจริงๆ เข้าแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***