ความเหมือนที่ทำให้เจ็บ
เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะเนิบช้า เย็นยะเยือกและเปล่าเปลี่ยวไม่ต่างจากหัวใจของเขา
ภีมนั่งอยู่บนโซฟาสีเทาในห้องรับแขกของคอนโดที่เงียบงัน เขานั่งมองรูปถ่ายใบนั้นมานานนับชั่วโมง ริมฝีปากแห้งผาก กำมือแน่น ราวกับจะยื้อใครบางคนให้อยู่กับเขาต่ออีกสักวินาที
ในรูปถ่ายนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มให้กล้อง
…รอยยิ้มที่เคยเป็นโลกทั้งใบของเขา
…รอยยิ้มของ “ลิน”
“ถ้าฉันหายไป อย่าร้องไห้เลยนะภีม… ฉันอยากให้เธอมีความสุข แม้ไม่มีฉันอยู่”
คำพูดสุดท้ายของเธอยังคงดังสะท้อนในหัว เสียงที่นุ่มนวลแต่แผ่วเบา เหมือนใบไม้หล่นจากต้นในวันสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วง
เธอจากไปด้วยโรคร้ายที่เขาไม่เคยทันรู้
ลินรู้มาตลอด… และเธอเลือกที่จะไม่บอกเขาเลย
“ทำไมไม่ให้ฉันได้ดูแลเธอบ้างวะ…” ภีมพูดเสียงแหบต่ำ ดวงตาที่เคยเยือกเย็นคลอด้วยน้ำ
เขาเคยคิดว่าเขาแข็งแกร่งพอจะรับมือกับความเจ็บปวดได้
แต่ความจริงคือ… แค่ลมหายใจในแต่ละวันยังแทบไม่มีแรงจะฝืน
วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่ลินจากไป
แต่ความรู้สึกของเขาไม่เคยเลย… ไม่เคยเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
⸻
ค่ำวันนั้น เขาเดินฝ่าสายฝนกลับบ้านจากที่ทำงาน
ฝนที่โปรยปรายไม่ต่างจากในวันนั้น… วันที่เธอหมดลมหายใจในอ้อมแขนของเขา
ระหว่างทาง… เขาเดินผ่านหน้าร้านดอกไม้เล็กๆริมทาง
แล้วเขาก็เห็นเธอ…
ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังยืนหลบฝนใต้กันสาดร้าน
เธอหันหน้ามา…
หัวใจของเขากระตุกวูบอย่างไม่รู้ตัว
เพียงแค่เสี้ยววินาที ดวงตาคู่นั้น
…เธอเหมือน “ลิน” ราวกับเป็นคนเดียวกัน
ภีมหยุดนิ่ง
มองเธอด้วยสายตาอึ้งงัน ราวกับเห็นผี
ลมหายใจขาดช่วงไปเสี้ยววินาที
หญิงสาวมองเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ
“คุณ…เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
เสียงของเธอไม่เหมือนลินเลย
แต่มันยังอบอุ่นพอจะทำให้หัวใจเขาสั่นไหว
“ขะ…ขอโทษครับ ผมแค่… ผมนึกว่าคุณเป็นคนรู้จัก”
เขาตอบเสียงเบา ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
หญิงสาวยิ้มนิด ๆ
ยิ้มของเธอไม่ใช่ลิน แต่กลับทำให้เขารู้สึกเจ็บหน่วงแปลกๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชื่ออัญชัน” เธอแนะนำตัวเรียบง่าย “ขอหลบฝนตรงนี้ก่อนนะคะ”
ภีมพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะก้าวเท้าออกจากตรงนั้น
เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากหนีจากผู้หญิงคนนี้
ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย…
แต่บางที อาจเพราะความเหมือนนั้นมันเจ็บเกินไป
มันเตือนว่า… ลินไม่มีวันกลับมาแล้ว
⸻
คืนนั้น ภีมนอนไม่หลับ
เขาเอื้อมไปหยิบสมุดบันทึกของลินที่เขาเก็บไว้อย่างดี
ทุกหน้าเต็มไปด้วยลายมือหวัดๆของเธอ
ความคิดถึง ความฝัน และความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงอีกแล้ว
“วันนี้ฝนตกอีกแล้ว… ฉันยังคงชอบกลิ่นฝนเหมือนเดิม”
ข้อความหนึ่งในนั้นเขียนไว้แบบนั้น
น้ำตาของเขาไหลเงียบๆ บนหน้ากระดาษ
มันหยดลงไปเบาๆ ซึมเข้าหมึกเก่า กลืนเป็นรอยเปื้อนที่ไม่มีวันลบ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments