ตอนที่5 ดอกไม้ที่เบางบานหลังฝน

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์หลังจากวันนั้น...

ดวงอาทิตย์ยังคงขึ้นในยามเช้าเช่นเดิม ใบไม้ยังพลิ้วตามแรงลมที่ไหลผ่านสวนหลังโรงเรียน แต่สำหรับรินตา ทุกสิ่งดูไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

คีตาจากไปแล้ว

เขา… ไม่ใช่แค่คนแปลกหน้า แต่คือเพื่อนในวัยเด็ก

คือความทรงจำที่เธอเคยลืม และคือผู้ที่เฝ้ารอเธออยู่ในเงาของสายลมมานานเหลือเกิน

---

วันนี้เป็นวันจันทร์ รินตากลับมาเรียนตามปกติ

แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือ แววตาของเธอที่มีบางอย่างเพิ่มเข้ามา—ความนิ่งสงบที่อ่อนโยน

เนยมองเธออย่างสงสัยในช่วงพักกลางวัน

“นี่… ช่วงนี้เธอแปลก ๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า”

เพื่อนสาวถามพลางยื่นข้าวกล่องมาให้รินตานั่งกินด้วย

รินตายิ้มบาง ๆ พลางมองออกไปที่ต้นก้ามปูใกล้สนามหญ้า

“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่า…บางอย่างจบลงแล้ว และบางอย่างก็เพิ่งเริ่มต้น”

“ฟังดูปรัชญามากนะยะ!” เนยหัวเราะ “แบบนี้ใช่มั้ย ที่เขาว่าคนกำลังมีความรักจะพูดแปลก ๆ”

“อาจจะ…”

รินตาตอบเบา ๆ พลางคิดถึงคำสุดท้ายที่คีตาทิ้งไว้

> “เราจะได้พบกันอีก…เมื่อสายลมพาเราไปที่เดิม”

---

หลังเลิกเรียน รินตาเดินคนเดียวไปยังตึกเรียนเก่าอีกครั้ง

เธออยากรู้ว่าที่ตรงนั้นยังคงมีอะไรหลงเหลืออยู่ไหม… หรือเป็นเพียงแค่ฝัน

แต่เมื่อเดินขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุด เธอก็พบว่าห้องดนตรีเก่าไม่ได้ถูกล็อกอีกต่อไป

ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีเปียโน ไม่มีเสียง ไม่มีเงา

เพียงมีแสงแดดยามเย็นตกกระทบกับพื้นห้องเป็นลวดลายเหมือนคลื่นน้ำ

> รินตาเดินเข้าไปกลางห้องอย่างเงียบ ๆ

แล้วนั่งลงเหมือนที่เคยนั่งกับเขา

เธอหลับตา และฟังเสียงสายลม

แม้เงาของเขาจะไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว… แต่เธอรู้สึกได้ว่า "บางส่วนของเขายังอยู่"

---

เย็นวันนั้น เมื่อกลับถึงบ้าน รินตาเปิดสมุดสเก็ตช์เล่มเก่าที่เก็บไว้นานแล้ว

หน้าแรกของสมุดมีรูปวาดของเปียโน และมีลายมือของเด็กเขียนไว้ว่า

"อย่าลืมทำนองนี้นะ"

เธอไม่เคยรู้ว่าใครเขียน แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว

> มันคือข้อความจากคีตา

เด็กชายที่เคยแบ่งดนตรีให้เธอในวัยเยาว์ และฝากตัวโน้ตไว้ในหัวใจ

รินตาหยิบดินสอขึ้นมา แล้วเริ่มสเก็ตช์ภาพใหม่

เป็นภาพม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่มีร่างของเด็กหญิงกับเด็กชายกำลังยื่นมือให้กัน

แม้จะไม่เห็นใบหน้า แต่ก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

เธอเขียนไว้ใต้ภาพว่า:

> "ความรักบางครั้งไม่ได้ต้องการการอยู่ด้วยกันเสมอ… แค่การไม่ลืม ก็เพียงพอแล้ว"

---

วันต่อมา...

คุณครูประกาศข่าวหนึ่งกลางห้องเรียน

“โรงเรียนเรากำลังจะจัดประกวดดนตรีของนักเรียนประจำปีนะคะ ใครที่มีทักษะหรือสนใจ สามารถส่งชื่อเข้าร่วมได้เลย จะเป็นการเล่นเดี่ยวหรือกลุ่มก็ได้ค่ะ”

เพื่อน ๆ ในห้องเริ่มตื่นเต้น บางคนจับกลุ่มกันทันที

แต่สายตาหลายคู่หันมามองรินตา… เด็กหญิงที่เพิ่งกลายเป็นคนเงียบ ๆ และมีอะไรในใจตลอดสัปดาห์

และแล้ว — เธอยกมือขึ้น

“ครูคะ หนูขอสมัครเดี่ยวค่ะ…หนูอยากเล่นเปียโน”

เสียงในห้องเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะมีเสียงฮือฮาเบา ๆ

---

หลังเลิกเรียน รินตาเดินไปที่ห้องดนตรีใหม่ของโรงเรียน ห้องที่มีเปียโนหลังใหม่วางอยู่กลางห้อง

เธอนั่งลงหน้าคีย์ เปียโน และหลับตา

มือของเธอเริ่มกดโน้ต… โน้ตของบทเพลงสุดท้ายที่คีตาทิ้งไว้

> ทำนองที่เงียบงัน กลับเต็มไปด้วยคำพูด

มันคือบทเพลงแห่งความทรงจำ แห่งมิตรภาพ และการให้อภัย

เมื่อจบเพลง เธอรู้สึกถึงบางอย่างในสายลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาอีกครั้ง

กลิ่นของกุหลาบแห้งลอยมาตามลม — อีกครั้ง

---

คืนนั้นรินตาหลับฝันอีกครั้ง

คราวนี้ ในฝันไม่มีสวน ไม่มีเปียโน ไม่มีบทเพลง

มีเพียงสายลมที่พัดเบา ๆ กับเสียงกระซิบของคีตา

“ขอบคุณ… ที่เธอไม่ลืมฉัน

แต่ตอนนี้… ได้เวลาเริ่มต้นเรื่องของเธอแล้ว”

---

เมื่อรินตาตื่นขึ้น เธอรู้แล้วว่าเธอควรทำอะไรต่อไป

เธอจะเล่นเพลงนั้นบนเวที… ไม่ใช่เพื่อแข่งขัน ไม่ใช่เพื่อโชว์

แต่เพื่อบอกโลกว่า ครั้งหนึ่ง…เคยมีใครบางคนอยู่ในสายลม

และเธอ… จะไม่มีวันลืมเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***