ตอนที่4ความทรงจำที่ถูกลืม

คืนวันนั้น รินตาไม่อาจข่มตาหลับได้เลย

ภาพในหัวเต็มไปด้วยคำพูดของหญิงสาวลึกลับคนนั้น และรูปถ่ายของคีตาในกล่องไม้เก่า เธอพลิกมันไปมา อ่านข้อความข้างหลังรูปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับจะให้มันเปล่งเสียงของอดีตออกมา

> “ถึงรินตา — หากวันหนึ่งเธอจำฉันไม่ได้ ก็ให้สายลมพาเรากลับมาพบกันอีกครั้ง”

เธอหลับไปทั้งที่ยังสวมชุดนักเรียน ร่างกายเหนื่อยล้า แต่จิตใจกลับล่องลอย

แล้วเธอก็ฝัน

ในความฝันนั้น มีสวนแห่งหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ต้นไม้สูงเรียงราย แสงอาทิตย์ตกกระทบใบไม้เป็นประกายราวกับละอองดาว และตรงกลางสวน… มีม้านั่งไม้สีขาว

เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น ใบหน้าอ่อนเยาว์ สวมชุดนักเรียนประถมปลาย

ข้าง ๆ เธอคือเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังยื่นเปียโนของเล่นขนาดเล็กให้เธอ

> “ถ้าเธอเล่นเพลงนี้ เธอจะไม่ลืมฉัน”

เสียงนั้นชัดเจน แม้จะเบา เด็กหญิงรับของมาด้วยรอยยิ้ม แล้วตอบว่า

“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ใช่ไหม?”

เด็กชายพยักหน้า

รินตาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ใบหน้าชื้นเหงื่อ และหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

> “เด็กคนนั้น… คือฉัน?”

เธอพึมพำกับตัวเอง แล้วรีบคว้ากล่องไม้ขึ้นมาอีกครั้ง พลิกหาช่องลับในกล่อง และในที่สุด เธอก็เจอ — เปียโนของเล่นขนาดเท่าฝ่ามือที่เคยอยู่ในความฝันจริง ๆ

มือของเธอสั่นขณะกดคีย์แรกลงไป

เสียงโน้ตที่ออกมาเหมือนทำนองที่คีตาเคยเล่นให้ฟังไม่มีผิด

> เธอกับเขา... เคยรู้จักกันจริง ๆ

และเธอ... เป็นคนลืมเขาไป

วันรุ่งขึ้น รินตาไปโรงเรียนด้วยใจที่ยังสับสน แต่แน่วแน่ เธอมุ่งหน้าไปยังสวนหลังตึกเรียนเก่าตั้งแต่เช้า แม้แดดยังไม่ส่องเต็มใบไม้ แต่ลมก็พัดเบา ๆ เหมือนกำลังต้อนรับ

“คีตา… ถ้านายได้ยิน ฉันอยากรู้ทุกอย่างแล้ว”

เธอพูดลอย ๆ กลางสายลม

เงียบ...

แต่แล้ว กลีบดอกกุหลาบแห้ง ๆ ลูกหนึ่ง ก็ตกลงตรงหน้าเธออย่างไม่มีที่มา

กลิ่นหอมจาง ๆ ของมันลอยมาชัดเจน รินตาหยิบมันขึ้นมาอย่างระวัง และทันใดนั้นเอง...

> เสียงเปียโนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอเงยหน้าขึ้นทันที — เสียงมาจากตึกเรียนเก่า ห้องเดิม

รินตารีบวิ่งขึ้นไป ทั้งที่รู้ว่าประตูนั้นเคยถูกล็อกด้วยโซ่ แต่เมื่อมาถึงหน้าห้อง…

ประตูเปิดอยู่

ข้างในห้อง — ทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่มีฝุ่น ไม่มีหยากไย่ และเปียโนเก่าก็ยังตั้งอยู่กลางห้อง

คีตานั่งอยู่ตรงนั้น ราวกับไม่เคยจากไป

เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อเห็นเธอ

> “จำได้แล้วสินะ”

รินตานิ่งเงียบ อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

สุดท้ายเธอถามเพียงคำเดียว

“ทำไมนายถึงยังอยู่ที่นี่”

คีตาไม่ตอบทันที เขาลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง ปล่อยให้แสงแดดยามสายสาดเข้ามา

“เพราะเธอเคยสัญญากับฉัน ว่าจะไม่ลืม”

เขาพูดเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมา “แต่เธอลืม และวันนั้น... ฉันตกลงไปจากดาดฟ้า”

รินตาตกใจ

“ตกลงไป?”

เขาพยักหน้า

“มันเป็นอุบัติเหตุ เธออยู่ตรงนั้นด้วย แต่เธอร้องไห้แรงมาก จน...แม่ของเธอพาเธอออกจากโรงเรียนทันที และพาไปบำบัดอาการช็อก”

“และวันหนึ่ง... เธอก็ลืมฉันไปหมด”

รินตาน้ำตาซึมทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น ความรู้สึกผิดปกคลุมในหัวใจ

“นายไม่ควรอยู่ตรงนี้… ไม่ควรติดอยู่แบบนี้…”

คีตายิ้มบาง ๆ

“ฉันไม่ได้อยู่เพราะถูกกักไว้หรอกนะ ฉันอยู่… เพราะอยากรอเธอจำได้”

เขาก้าวเข้าใกล้เธอ แล้วยื่นกระดาษโน้ตอีกแผ่นให้

“เพลงนี้ เป็นเพลงสุดท้าย ถ้าเธอเล่นมันจบ… ฉันจะไปได้แล้ว”

รินตารับมันมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะนั่งลงที่เปียโน คีตายืนข้าง ๆ มือของเธอเริ่มกดคีย์ตัวแรก ตามด้วยทำนองต่อเนื่องที่คีตาเขียนไว้ให้

> ทำนองนั้นช่างสวยงาม อ่อนโยน และเศร้าเหมือนสายลมที่ร่ำลา

เสียงเปียโนดังขึ้นอย่างชัดเจน และเมื่อจบลง ราวกับเวลาหยุดนิ่ง

คีตายิ้ม ร่างของเขาค่อย ๆ โปร่งแสงลงทีละน้อย กลีบดอกไม้เริ่มปลิววนรอบตัวเขา

“ขอบคุณ… ที่ไม่ลืมฉันจริง ๆ”

ก่อนร่างของเขาจะหายไปในอากาศ เขากระซิบว่า

“รินตา… เราจะได้พบกันอีก เมื่อสายลมพาเราไปที่เดิม”

เธอยืนอยู่นิ่ง น้ำตาไหล แต่หัวใจกลับสงบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาจากไปแล้ว… อย่างงดงาม และเงียบงัน เหมือนสายลมในเช้าวันหนึ่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***