เสียงระฆังเลิกเรียนดังขึ้นท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ทอดเงายาวไปตามระเบียงอาคารเรียน รินตาเก็บของลงกระเป๋าช้า ๆ ใจยังคงวนเวียนอยู่กับบทเพลงที่คีตาทิ้งไว้ให้เมื่อวาน และกลิ่นกุหลาบแห้งจาง ๆ ที่พัดมากับลมอย่างไม่มีที่มา
“วันนี้กลับยังไงอะ เดี๋ยวเราเดินไปส่งไหม?”
เนยถามพลางโบกพัดขนมรูปหัวใจในมือไปมา
“เรา…ขอเดินเล่นแป๊บนึงก่อนนะ อยากอยู่เงียบ ๆ”
รินตายิ้มบาง ๆ ขอโทษเพื่อน
เนยมองเธอด้วยสายตากังวลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
---
หลังจากแยกกับเนย รินตาก็เดินกลับไปยังสวนหลังตึกเรียนเก่าอีกครั้ง ที่เดิม ที่เงียบสงบที่สุดในโรงเรียน
แสงสีส้มทองของยามเย็นตกกระทบใบไม้ ทำให้ทุกรายละเอียดดูนุ่มนวลและเงียบงัน
ขณะที่เดินผ่านต้นไม้ใหญ่ รินตาได้ยินเสียงบางอย่างดังแว่ว…
เสียง “กิ่งไม้กระทบกันเบา ๆ” ดังเป็นจังหวะคล้ายเสียงกระซิบ
เธอหยุดยืน ฟังนิ่ง ๆ และสัมผัสได้ว่าเสียงนั้นไม่ได้มาจากลมธรรมดา แต่มันราวกับ “กำลังพูดอะไรบางอย่าง”
> "จำได้ไหม… จำสิ… ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป"
เสียงนั้นดังในหัว รินตาขนลุกเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัว
กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เหมือนเคยได้ยินประโยคนั้น… แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร
---
รินตาเดินตามทางไปยังตึกดนตรีเก่า แต่วันนี้ห้องบนสุดกลับถูกล็อกด้วยโซ่เก่า ๆ
“ปิดปรับปรุง” เขียนไว้ด้วยลายมือจาง ๆ บนกระดาษเก่า
> “เมื่อวานยังเข้าได้อยู่เลย…”
เธอรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ฝืนเปิด เธอเพียงแค่นั่งลงที่บันไดด้านหน้าห้อง
หยิบโน้ตดนตรีจากกระเป๋า แล้วค่อย ๆ ฮัมทำนองเบา ๆ ตามที่คีตาให้ไว้
เสียงฮัมนั้นค่อย ๆ ผสมเข้ากับเสียงลมที่พัดลอดหน้าต่าง
และในชั่วขณะหนึ่ง เธอได้ยินเสียงเปียโนแผ่วเบาดังมาจากข้างใน… ทั้งที่ห้องถูกล็อก
เธอสะดุ้ง รีบลุกขึ้น แล้วแนบหูไปที่ประตู
“...เป็นเธออีกแล้วเหรอ...”
เสียงของคีตาดังลอดออกมา — เบาและชัดเจน
แม้ประตูจะปิดสนิท แต่ราวกับเขายืนอยู่ตรงหน้า
> “คีตา… นายอยู่ข้างในเหรอ?”
เงียบ…
แล้วจู่ ๆ เสียงนั้นก็ตอบกลับ
“อย่าไว้ใจทุกเสียงที่เธอได้ยินนะ… เพราะไม่ใช่ทุกเสียงที่มาจากความจริง”
---
รินตาถอยออกมาอย่างงงงัน หัวใจเต้นแรง เธอรู้สึกสับสนระหว่างความจริงกับความฝัน
แต่ก่อนที่เธอจะทันพูดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าก็แทรกเข้ามา
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
รินตาหันกลับไป พบกับหญิงสาวคนหนึ่งสวมชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่ผมยาวสีดำขลับ และท่าทางเย็นชา
“เอ่อ… ฉัน…มาหาเพื่อนน่ะ”
รินตาตอบลังเล ๆ
หญิงสาวคนนั้นมองเธออย่างพิจารณา ก่อนพูดขึ้น
“ถ้าเธอหมายถึง ‘คีตา’ ล่ะก็… เขาไม่ได้อยู่ที่นี่มานานแล้ว”
---
รินตาชะงัก
“หมายความว่ายังไง… เขาเล่นเปียโนที่นี่เมื่อวาน แล้วก็…”
หญิงสาวส่ายหน้า
“คีตาเคยอยู่ที่นี่… แต่เขาหายตัวไปเมื่อสองปีก่อน หลังจากเกิดเหตุการณ์บนดาดฟ้า”
“ไม่มีใครเจอเขาอีกเลย”
รินตาเบิกตากว้าง สมองหมุนเร็วแต่หัวใจกลับช้า
คีตา...หายตัวไป?
แต่เธอเพิ่งเจอเขาเมื่อวาน ได้ยินเสียงเขา ได้พูดคุย ได้รับโน้ตจากเขา
หญิงสาวคนนั้นพูดต่อ
“มีข่าวลือว่าเขายังวนเวียนอยู่ในโรงเรียน…เหมือนเงาที่มากับสายลม…”
“แต่ถ้าเธอยังอยากรู้จักเขา… ก็จงระวังใจตัวเองไว้ให้ดี”
---
วันต่อมา...
รินตาไม่ไปเรียน เธอขอหยุดหนึ่งวัน นั่งเงียบ ๆ ในห้อง พร้อมเปิดกล่องไม้เก่าที่อยู่บนโต๊ะมานาน
กล่องนั้นเธอจำได้ว่าเป็นของแม่ — ของที่ห้ามเปิดจนกว่าจะ “จำบางอย่างได้”
วันนี้เธอเปิดมันออก…
ข้างในมีแผ่นโน้ตเพลงเปล่า ๆ อยู่แผ่นหนึ่ง และรูปถ่ายเก่าของเด็กชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนดนตรี
ใบหน้าคุ้นเคยเหลือเกิน… ราวกับเป็นคนเดียวกับที่เธอพบเมื่อวาน
ข้างหลังรูปมีลายมือเล็ก ๆ เขียนไว้ว่า
> “ถึงรินตา — หากวันหนึ่งเธอจำฉันไม่ได้ ก็ให้สายลมพาเรากลับมาพบกันอีกครั้ง”
— คีตา
---
รินตานิ่งงัน มือสั่น
ในที่สุด... ความจริงบางส่วนเริ่มปรากฏชัด
เธอกับเขาเคยรู้จักกันมาก่อน
บางทีอาจเคยเป็นเพื่อน หรือมากกว่านั้น — แต่เธอกลับลืมเขาไป
และเขาก็ยังรออยู่…
ในเงาของสายลม
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 13
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments