ตอนที่2 กลิ่นลมยามเช้า

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านหน้าต่าง ผสมกลิ่นหอมจางของใบไม้หลังฝนเมื่อคืน

รินตา ลืมตาขึ้นช้า ๆ รู้สึกถึงความสงบในเช้าวันใหม่ แต่ความสงบนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ... ความรู้สึกเหมือนเมื่อคืนเธอฝันอะไรบางอย่าง... แต่จำไม่ได้เลย

เธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียง รวบผมขึ้นอย่างเคยชิน สายตาเผลอมองออกไปยังต้นก้ามปูที่ยืนตระหง่านอยู่ข้างโรงเรียน เสียงใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ พร้อมกลิ่นสายลมที่ชวนให้หายใจลึก มันคือกลิ่นของความทรงจำ...

> “วันนี้เขาจะมาหรือเปล่านะ…”

รินตาพึมพำเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว ใจหนึ่งยังหวนคิดถึงเด็กชายคนนั้น คนที่เธอบังเอิญเจอที่ชั้นดาดฟ้าเมื่อวาน และอีกใจหนึ่งก็สงสัย… เขาเป็นใครกันแน่?

---

โรงเรียนมัธยมวารีวัฒนาในยามเช้าเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของนักเรียน รินตาเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างเงียบ ๆ โดยมีเพื่อนสนิทอย่าง “เนย” โบกมือทักจากที่นั่งข้างหลัง

“ไงยะ นางฟ้าแห่งชั้นปี! ตื่นเช้ามาด้วยหน้าเหม่อลอยเชียวนะ เมื่อคืนฝันถึงผู้ชายหรือเปล่า~”

เนยแซวพลางหยิบขนมปังออกมาจากกล่องข้าวเช้า

รินตาหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ตอบอะไร เธอเพียงมองออกไปยังท้องฟ้าผ่านหน้าต่างด้านข้าง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

---

พักเที่ยง...

รินตาเดินเลี่ยงจากโรงอาหารไปยังตึกเก่า ตึกเรียนที่ปิดไม่ให้ใช้มาหลายปีแล้วเพราะโครงสร้างทรุดโทรม แต่ก็มีบางมุมที่ยังเงียบสงบและปลอดภัยพอให้เธอมาใช้เวลาคนเดียว

ขณะเดินผ่านสวนหลังตึก เธอก็ได้ยินเสียงบางอย่าง... เสียงดนตรี?

เสียงนั้นดังมาจากชั้นบนสุดของตึก มันแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยอารมณ์เศร้าสร้อย รินตาเดินตามเสียงอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อเธอเปิดประตูห้องดนตรีเก่า…

> เขาอยู่ที่นั่น — ยืนอยู่หน้าเปียโนเก่า ราวกับกำลังฝึกเล่นบทเพลงที่ไม่มีชื่อ

เด็กชายคนนั้น…

---

“เธอตามฉันมาเหรอ”

เขาพูดขึ้น โดยไม่หันกลับมามอง

“เปล่านะ… ฉันแค่เดินผ่านมา แล้วได้ยินเสียง…”

รินตาตอบเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้อง

“เพลงที่เธอเล่น… เหมือนฉันเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน…”

เธอพูดออกมาทั้งที่ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าเคยได้ยินมันที่ไหน

เด็กชายคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยุดมือจากแป้นเปียโน

เขาหันกลับมามองเธอ สายตาของเขามีบางอย่างที่ลึกล้ำ ราวกับรู้จักเธอมานานแล้ว

“บางที… เธออาจเคยได้ยินมันจากในความฝัน”

เขาพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่แทบเป็นกระซิบ

รินตาสะดุ้งเล็กน้อย

> ใช่… คำว่า “ความฝัน” นั่นเองที่จุดประกายบางอย่างในใจเธอ

---

เด็กชายคนนั้นชื่อ “คีตา”

เขาบอกว่าเขาเรียนอยู่ที่นี่ แต่ไม่เคยเข้าห้องเรียน เพราะเขาชอบอยู่ในเงาของสายลม… บนดาดฟ้า เงียบสงบ ไม่มีใครรบกวน

รินตาฟังเขาเล่าเรื่องอย่างตั้งใจ ทั้งที่บางประโยคฟังดูแปลก บางคำดูคลุมเครือ แต่เธอกลับรู้สึกอบอุ่น และสงบ เมื่ออยู่ใกล้เขา

> มีอะไรบางอย่างในตัวคีตา ที่ทำให้รินตาอยากรู้จักมากขึ้น

“เธอ… ไม่เคยรู้สึกไหมว่า บางครั้ง ลมก็พูดได้”

คีตาถามขึ้นขณะมองออกไปยังสวนด้านหลัง

“พูดอะไรเหรอ…” รินตาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

“ก็พูดในสิ่งที่เราไม่กล้าพูดออกไป… หรือบางครั้ง ก็เตือนเรา ถึงบางอย่างที่เราลืมไปแล้ว”

เขาหันมายิ้มบาง ๆ ให้เธอ ก่อนจะวางมือบนเปียโนอีกครั้ง

> ดนตรีดังขึ้นอีกครั้ง… คราวนี้ทำนองมันเศร้ายิ่งกว่าเดิม แต่กลับรู้สึกเหมือนกอดเธอไว้เบา ๆ

---

ก่อนรินตาจะกลับไปเรียน คีตายื่นสิ่งหนึ่งให้เธอ

มันคือกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ ที่มีตัวโน้ตเพียงไม่กี่ตัว

“ลองเล่นมันดู… ถ้าเธอฟังดี ๆ อาจจะได้ยินเสียงของสายลมจริง ๆ ก็ได้”

เขาพูดพลางเดินจากไป ทิ้งรินตาไว้กับคำถามในหัวมากมาย

---

เย็นวันนั้น รินตากลับถึงบ้าน พร้อมความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ เธอหยิบโน้ตดนตรีที่คีตาให้ขึ้นมา พยายามฮัมทำนองเบา ๆ ตามตัวโน้ต

ทันใดนั้นเอง — ลมก็พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาอย่างแรง

กลิ่นหอมของกุหลาบแห้งจาง ๆ ลอยมากับสายลม

และในวินาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนเสียงของลมกำลังกระซิบบางอย่างข้างหูเธอ

เสียงนั้นไม่ใช่คำพูด แต่เป็นความรู้สึก…

> ความรู้สึกว่า...เธอกำลังจะได้ค้นพบความลับบางอย่าง ที่เกี่ยวข้องกับเขา กับโรงเรียนแห่งนี้ และกับตัวเธอเอง

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***