ในเงาของสายลม

ตอนที่ 1เสียงกระซิบของเงา

เช้าวันจันทร์ สายลมต้นฤดูหนาวพัดเอื่อยผ่านสนามหญ้าในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง กลิ่นหญ้าเปียกชื้นผสมกับกลิ่นน้ำค้างยามเช้าทำให้บรรยากาศดูสงบและเย็นเยียบ วายุเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนอย่างเงียบงัน กระเป๋านักเรียนพาดบ่าข้างหนึ่ง เสื้อคลุมสีดำพลิ้วตามลม ใบหน้าเรียบเฉยของเขาดูจะไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

“วายุ! รอด้วยสิ” เสียงหวานใสดังจากข้างหลัง

ลิน เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่สมัยประถม วิ่งตามมาพร้อมรอยยิ้มสดใส ผมยาวปลิวตามแรงวิ่ง หอบเบา ๆ ก่อนจะมายืนข้างเขา

“นายไม่คิดจะหยุดรอฉันบ้างเลยเหรอ?” เธอบ่นปนหัวเราะ

วายุปรายตามองก่อนตอบสั้น ๆ “ก็เธอมาสายนี่”

ทั้งสองเดินเคียงกันผ่านสนามหน้าโรงเรียนเหมือนเช่นทุกวัน แต่ในความคุ้นเคยนั้น วันนี้กลับรู้สึกต่างออกไป

ทันใดนั้นเอง—เสียงหนึ่งแว่วมาเบา ๆ

> “วายุ…”

เด็กหนุ่มชะงัก หันมองรอบตัวทันที ไม่มีใครอยู่แถวนั้นนอกจากลิน

“เมื่อกี้เธอเรียกฉันเหรอ?” เขาหันไปถาม

“หืม? เปล่านี่” ลินขมวดคิ้ว “หรือว่านายหูฝาด?”

วายุไม่ตอบ เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร สายลมยังคงพัดมาเป็นระยะ ๆ เย็นเยียบกว่าปกติเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมองมา แต่มองไปก็ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากต้นไม้ที่ลู่ตามแรงลม

ในคาบเรียนแรก วายุนั่งติดหน้าต่าง เขาชอบที่ตรงนี้เพราะสามารถมองออกไปไกล ๆ ได้ บางครั้งเขาก็เหม่อจนน้ำเสียงครูกลายเป็นเสียงพื้นหลังไปเสียหมด

เขาเหลือบมองออกไปอีกครั้ง ท่ามกลางเงาไม้ที่ไหวตามลม เขากลับมองเห็นบางอย่าง

เป็นเงาคน… ยืนอยู่ใต้ต้นก้ามปูไกลออกไป

ไม่มีใบหน้า ไม่มีตัวตนชัดเจน—แค่เงาดำ

วายุกะพริบตา มองอีกครั้ง… มันว่างเปล่า

เขาสะบัดหัวเบา ๆ พยายามคิดว่าอาจเป็นภาพลวงตา หรือเขายังไม่ตื่นดี

“วายุ เป็นอะไรเหรอ?” ลินกระซิบถามข้างหู

“ไม่มีอะไร” เขาพึมพำ แล้วหันกลับไปยังสมุดจดอีกครั้ง

---

หลังเลิกเรียน ฟ้ายังไม่มืดแต่ลมก็พัดแรงกว่าทุกวัน เสียงใบไม้ไหวดังกราวตลอดทางกลับบ้านที่ทั้งสองเดินด้วยกัน

“วันนี้เงียบผิดปกตินะ” วายุพูดขึ้นเบา ๆ

ลินไม่ตอบในทันที เธอหยุดเดิน ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่ชัด