Episode 3 เอากาแฟมาให้ครับ

บทที่ 3

วันนี้เขาต้องไปไต้หวันกับเซียวจ้าน

ร่างโปร่งเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กตรงมาหาเขา

“นายมานานแล้วเหรอ” เซียวจ้านในชุดพร้อมพบลูกค้า เสื้อเชิ้ตสีครีม กางเกงแสล็คกับสูทสีน้ำตาลดูยังไงก็สุภาพยิ่งนัก

“ครับ พอดีน้องสาวมาส่ง” หวังอี้ป๋อไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าหวานที่วันนี้ปราศจากแว่นตา

“พี่ไม่ใส่แว่น...”

เซียวจ้านเกาแก้มตัวเอง ก่อนจะตอบเขินๆ ว่า

“พี่ทำแว่นแตกเมื่อเช้า เลยใส่คอนแทคเลนส์มาก่อน เดี๋ยวค่อยไปหาตัดใหม่เอา”

หวังอี้ป๋อ ไม่อยากยอมรับว่าตลอดเวลาที่พี่จ้านใส่แว่นว่าดูดีแล้วพอเอาแว่นออกแบบนี้หน้าโคตรอ่อน ใครจะไปเชื่อว่าสามสิบแล้ว

เขาคุยเรื่องตารางงานครั้งนี้คร่าวๆ

วันนี้ช่วงบ่ายเขาจะเข้าไปบริษัท คู่ค้าก่อนจะทานอาหารเย็นร่วมกับผู้จัดการโครงการ ก่อนจะเข้าพักโรงแรม แล้ววันพรุ่งนี้เขาจะได้เข้าไปเก็บข้อมูลที่สถานที่ แล้วก็เดินทางกลับในช่วงเย็น

“สวัสดีครับคุณเซียวจ้าน” เจียงฮุ่ยหลันเป็นคนมารับเขาที่สนามบิน

“นี่ หวังอี้ป๋อครับ เป็นเจ้าหน้าที่เทคนิคครับ เขาจะเป็นคนเก็บข้อมูลสำหรับโครงการนี้ครับ” ฮุ่ยหลันยิ้มหวานมองคนหล่อตาไม่กะพริบ เซียวจ้านอมยิ้มเมื่อการทำงานในครั้งนี้มีคนคอยประสานงานกับอี้ป๋อแล้ว

อย่างน้อยถ้าฮุ่ยหลันสานสัมพันธ์กับรุ่นน้องเขาได้ เขาก็จะได้รู้สึกกระอักกระอ่วนน้อยลง

“อันนี้ห้องพักคุณจ้านกับคุณอี้ป๋อนะคะ”

“พอดีว่าร้านอาหารที่เราจ้องไว้อยู่ชั้น 28 ของโรงแรมนี้ ถ้ายังไงคุณสองคนสามารถเข้าห้องไปพักผ่อนได้ค่ะ”

เซียวจ้านยิ้มรับ ก่อนจะเดินนำเข้าลิฟต์ไป

ในระหว่างที่เดินไปที่ห้องพักเสียงโทรศัพท์ของเซียวจ้านก็ดังขึ้น

“ครับ พี่อี้โจว เรียบร้อยครับ กำลังจะเข้าห้องพักครับ....” อี้ป๋อมองคนที่ปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว

“ครับได้ครับ เดี๋ยวผมส่งคอนแทคให้นะครับ”

ห้องพักเป็นเตียงคู่ เซียวจ้านวางกระเป๋าไว้ที่เตียงก่อนจะเดินไปหยิบคอมออกมาเปิด

“มีอะไรให้ช่วยมั๊ยครับ” หวังอี้ป๋อถาม

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ส่งข้อมูลไปให้พี่อี้โจวในอีเมล นายจะนอนพักก่อนก็ได้ อีกตั้งสามชม.กว่าจะถึงเวลานัด”

หวังอี้ป๋อไม่ได้นอน แต่เลือกจะนั่งเล่นเกมในมือถือไปเรื่อยๆ

ส่วนเซียวจ้านก็นั่งอ่านหนังสือที่ติดมือมาด้วย

ปกติพวกเขาจะนอนห้องเดียวกันเสมอเมื่อเวลาไปออกทริป หรือเวลาไปสำรวจหน้างาน

หากแต่นี่เป็นครั้งแรกหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น

เซียวจ้านเองก็ดูจะเกร็งนิดหน่อยแต่ว่าไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

ส่วนหวังอี้ป๋อที่แอบสังเกตท่าทางเซียวจ้าน

ดูผ่อนคลายมากขึ้นเพราะเขาเองก็ไม่พูดถึงเรื่องคืนนั้นอีกเลย

เงยหน้าขึ้นมาอีกที อี้ป๋อก็พบว่าเซียวจ้านหลับไปแล้ว

นาฬิกาบอกเวลาว่าเขามีเวลาให้พักอีกชั่วโมงกว่าๆ เลยปล่อยให้คนง่วงได้หลับพักสายตา

“ไหนบอกให้ผมหลับได้ไงละ..” หวังอี้ป๋อยิ้มเมื่อคนที่หลับขยับตัวให้อยู่ในท่าที่นอนสบายขึ้น

.

.

.

ถ้าบอกว่าทุกอย่างกำลังกลับสู่สภาวะปกติก็ไม่ผิดนัก

อี้ป๋อเดินเข้าในออฟฟิศตอนเช้าตรู่แล้วพบว่าใครบางคนที่ดูท่าจะไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเปิดประตูเข้าออฟฟิศมาจนจะถึงตัวอยู่แล้ว

พอเดินออมโต๊ะมามองเขาพบว่าคนที่ปกติจะมาเช้าแล้วนั่งพิมพ์งานตอบอีเมลไปจิบกาแฟไปวันนี้กำลังนอนหลับอยู่บนโต๊ะทำงาน

“พี่จ้าน” ในระยะห่างที่เอี้ป๋อเว้นไว้ ในหนึ่งช่วงแขนที่แค่เอื้อมมือไปเขาก็สามารถแตะไหล่คนที่ยิ้มเก่ง

ช่วงนี้พวกเขาคุยกันปกติแล้ว

ไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนแต่อย่างใด

เหมือนเรื่องหลังงานเลี้ยงคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น

แต่มันมีบางอย่างที่เหมือนจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งตอนนี้มันไม่สามารถย้อนกลับไปก่อนหน้าคืนงานเลี้ยงได้เลย

เซียวจ้านดูเป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิม เขาไม่ได้ทำท่าเหินห่าง

หรือระมัดระวังกริยาเหมือนช่วงนั้น

ตอนที่ไปทำงานที่ไต้หวัน คืนที่เขาสองคนนอนอยู่ในห้องเดียวกันแต่คนละเตียง

ต่างคนต่างครุ่นคิดในเรื่องที่ผ่านมา

เซียวจ้านเองก็ไม่อยากเสียน้องที่เขารู้สึกดีด้วย

“เสี่ยวป๋อ....หลับรึยัง” เสียงนุ่มๆ ของรุ่นพี่ทำให้เขาหันมอง

“ยัง...”

“พี่แค่อยากจะบอกนายว่า พี่กำลังคุยกับคุณเฉินหยูเลยอยากบอกนายเอาไว้ พี่ไม่อยากให้นายคิดว่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นมันทำให้พี่เดินต่อไปไม่ได้”

“....” คนที่ไม่ค่อยแสดงความเห็นเรื่องความสัมพันธ์กับคนอื่นอย่างเขาทำได้แต่เงียบฟัง

“พี่โอเค ผมก็โอเค เรื่องที่พี่ผ่านมา พี่ทำดีที่สุดแล้วครับ”

“ถ้าเรื่องนั้น มันก็แค่ช่วงชีวิตนึง ไม่มีผลอะไรกับพี่ในตอนนี้แล้ว” เซียวจ้านเป็นคนที่ยึดติดมาก หวังอี้ป๋อรู้ เขาพอจะเดาออกจากการที่อีกฝ่ายไปเฉียดไปที่บริษัท ใหญ่เลย แม้ว่าจะมีการดีลงานกันบ้าง แต่เซียวจ้านทำเหมือนว่าจะไม่มีวันเขาไปแตะงานพวกนั้น

“ผมเอาใจช่วยนะ พี่ก็ไม่ต้องเอารถมาขับเพราะผมหรอก ผมเหงาหูมากเวลาที่กลับบ้านคนเดียว” หวังอี้ป๋อพูดเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ

หากแต่จริงๆ เขาเองก็ไม่ชินกับทางกลับบ้านที่ไม่มีเซียวจ้านเท่าไหร่

“นายกวนตีน” เซียวจ้านหัวเราะ

“ผมชอบคุยกับพี่นะ พี่ทำให้ผมเห็นมุมมองที่แตกต่างดี” เซ๊ยวจ้านเป็นคนไม่ว่าร้ายใคร เวลาเหนื่อยก็บอกว่าเหนื่อย หากแต่เมื่อในเวลาทำงานก็ตั้งอกตั้งใจ

หวังอี้ป๋อรู้สึกอุ่นใจ สบายใจยามเมื่อได้คุย

“....อื้อ...วันไหนพี่จะหาจังหวะนั่งรถนายกลับบ้านด้วยแล้วกัน” หัวใจของหวังอี้ป๋อฟูขึ้นอีกครั้ง

“ผมเจอร้านกาแฟใหม่ เอาไว้ไปชิมด้วยกัน” ร้านกาแฟอร่อยๆ ระหว่างทางกลับบ้าน ก็เป็นช่วงเวลาบดีของเขาสองคน

คนหนึงชอบการแฟดำ อีกคนชอบกาแฟนม สองคนชอบลองวื้อเมล็ดกาแฟไปลองชงที่บ้านแล้วเอามาคุยกัน

“อื้อดีเลย” แค่เสียงนุ่มๆ ของเซียวรับคำสั้นๆ หวังอี๋ป๋อก็ใจเต้นแรงกว่าเดิม

“ผมดีใจที่พี่เป็นพี่” เหมือนบอกกับตัวเองมากกว่าคนที่นอนเตียงข้างๆ

เขาดีใจที่วันนั้นเขาได้ไปส่ง แล้วก็...เป็นพี่จ้าน

“พี่ก็ดีใจ” ความมืดมันดีเหลือเกิน ขอบคุณที่เขาเลือกจะปิดไฟคุยกันแบบนี้ หวังอี้ป๋อมองแผ่นหลังของเซียวจ้าน

เขาไม่เหมือนเดิมหรอก ถึงอีกฝ่ายจะบอกให้เหมือนเดิม แต่เขารู้ว่าต่างออกไปจากเดิมแล้ว

ความรู้สึกของเขามันไม่มีวันเหมือนเดิม

“อื้อ...” อี้ป๋อหน้าเห่อร้อนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาจ้องหน้าเซียวจ้านนานเกินไปแล้ว

อี้ป๋อสรุปกับตัวเองได้ว่าเขาไม่ได้ชอบเซียวจ้านมากขนาดที่จะขอคบหา หรือว่าเขากลัวว่าเขาจะเสียเซียวจ้านไปกันแน่

ตอนนั้นเขายอมรับว่ารู้สึกผิด แต่พอช่วงเวลาหลังจากนั้น มันก็ทำให้เข้าใจอะไรได้มากขึ้น

เพียงแต่ตอนนี้ “พี่จ้าน” กำลังไปเริ่มต้นใหม่แล้ว

เขาเองก็คิดว่าจะยังใช้ชีวิตสนุกไปกับความโสดเหมือนเดิม

“งานนี้เซียวจ้านรับหน้าให้ทีนะ พี่ว่าเขาอาจจะอยากให้เราคอยอัปเดตเขาทุกสัปดาห์”

“ได้ครับ ยังไงรบกวนน้องๆ ส่งรายงานให้ด้วยนะครับ” พี่จ้านหันไปยิ้มให้คนอื่นๆ

“แล้วอี้ป๋อเตรียมไปประชุมกับจ้านจ้านด้วยนะ” พี่อี้โจวหันมาสั่งหวังอี้ป๋อ

“บอสแจ้งว่าสิ้นเดือนนี้จะมีโปรเจ็คใหม่ ขอให้ทุกคนเร่งเคลียร์งานนะ สู้ๆ” พี่อี้โจวแจ้งแล้วปิดประชุม

“จ้านจ้าน” ร่างสูงๆ ของพี่อี้โจวเดินมาโออบไหล่รุ่นน้อง

“เฉินหยูเป็นยังไง” อี้ป๋อได้ยินคำถามแต่เขาเลือกจะเดินตามทุกคนออกไป

“ก็...ดีครับ” เซียวจ้านตอบไปเท่านั้น อี้ป๋อรู้สึกแปลกๆ กับน้ำเสียงนั้น แต่ก็จำใจปิดประตูลง

“ดีแล้ว....มันไม่ได้เร่งรัดอะไรเราใช่มั๊ย” พี่อี้โจวสวมบทคุณพี่ (กึ่งพ่อ) ขี้หวง

“ก็...นิดหน่อยครับ” เซียวจ้านอมยิ้มเมื่อคนถามดูห่วงใยเกินเหตุขนาดนี้

“ยังไง” เซียวจ้านไม่สามารถบอกพี่อี้โจวได้ว่า เฉินหยูจูบเขาในรถโดยเขาจะไม่ได้ยินยอม

ถึงการกระทำนั้นจะไม่ได้ทำไปด้วยความรุนแรงแต่เซียวจ้านก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากดูช้าๆ แต่ถ้าพี่เฉินหยูเขารีบ เขาสามารถไปลองคบกับคนอื่นได้ครับ”

“อ่า...แสดงว่าไม่โดนใจจ้านๆ สินะ” พี่อี้โจวอุตส่าห์แนะนำรุ่นน้องโปรไฟล์ดีให้แท้ๆ

“ขอโทษนะครับ” เซ๊ยวจ้านหนอเซียวจ้าน...

“ขอโทษทำไม พี่แค่แนะนำ ก็บอกไปแล้วว่าไม่ชอบก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่อยากให้ลองดูก่อน”

“ขอบคุณนะครับ”

“จ้านจ้าน....พี่ติดค้างเราอยู่” เวลาเห็นหน้าน้องยิ่งทำให้ใจนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน...

“ไม่ครับ เกอไม่ได้ติดค้างอะไรผมแม้แต่นิดเดียว” เซียวจ้านจับมือรุ่นพี่ขึ้นมาบีบ

เพราะไม่ว่าตัวเองจะล้มเหลวกี่ครั้ง เจ็บปวดกี่หน ก็มีพี่อี้โจวกับซ้อคอยซัพพอร์ตเสมอ

อะไรที่ผ่านแล้วก็ให้ผ่านไป เขาไม่เคยคิดว่าพี่อี้โจวติดค้าง

ไม่แม้แต่นิดเดียวจริงๆ

“เกอกับซ้ออยู่ข้างจ้านจ้านเสมอนะ” เซียวจ้านมองรูปถ่ายพี่อี้โจวกับซ้อแล้วยิ้มรับ

“ครับ”

“วันนี้ทำไมกลับเร็วครับ?” อี้ป๋อที่กำลังจะเดินมาชวนเซียวจ้านไปซื้อเมล็ดกาแฟตอนกลับบ้าน เห็นเขากำลังสะพายเป้ขึ้นไหล่

“วันนี้พี่มีนัดกับคุณเฉินหยูน่ะ ยังไงพี่กลับก่อนนะ” เซียวจ้านเดินกึ่งวิ่งออกจากออฟฟิศไป

“พอมีแฟนแล้วรุ่นน้องอย่างป๋อถึงกับตกกระป๋อง” จั่วเฉิงแกล้งแหย่

“....” อี้ป๋อยักไหล่เพราะเป็นเรื่องปกติของพวกนะ ถ้าวันไหนที่เขามีนัดไปทำกิจกรรม เขาก็เทเซียวจ้านเหมือนกัน

“งู้ย....ไม่แยแสด้วย” จั่วเฉิงหัวเราะเพื่อนร่วมงานที่ทำท่าไม่แคร์

แล้วเดินไปกลับโต๊ะไป

ในร้านอาหารที่ช่วงเย็นคนจะแน่นเพราะอยู่ติดกับสถานีรถไฟฟ้า

“เพราะเรื่องบนรถรึเปล่าครับ” เฉินหยูกุมมือของเซียวจ้านเอาไว้ด้วยความรู้สึกผิด

“ผม...ไม่ได้โกรธครับ แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับคุณเฉินหยูเลย” เซียวจ้านค่อยๆ พูดให้อีกคนฟังอย่างใจเย็น

เขาเองเป็นพวกไม่ชอบทำร้ายจิตใจใครนัก อีกอย่างเฉินหยูไม่ใช่คนเลวร้าย ออกจะสุภาพพอควร แต่เรื่องที่จูบบนรถมันอาจจะเป็นช่วงจังหวะเผลอไผล

“...งั้นเหรอครับ” คนฟังยังหน้าหมองอยู่ แต่ก็รับคำ

“ครับ” เซียวจ้านลูบมือเขาปลอบใจ

เซียวจ้านไม่ชอบการหักหาญน้ำใจใครแต่เขาก็ไม่ชอบเรื่องการถนอมน้ำใจไปเรื่อยๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่อาจตอบรับความรู้สึกต่อไป เขาไม่ชอบเลยที่จะใจดีตอนนี้แล้วไปทำร้ายกันตอนหลัง

“แต่ผมชอบคุณจ้านมากจริงๆ นะครับ”

“ผมขอโทษนะครับ” เซียวจ้านเห็นคนที่มองเขาด้วยแววตาลึกซึ้งแล้วรู้สึกผิดแปลกๆ

“ครับ ผมเข้าใจ” แม้จะรู้สึกเสียใจที่วันนี้เซียวจ้านนัดมาบอกเลิกเขา

แต่พอคิดดูแล้วการที่เซียวจ้านพูดยุติความสัมพันธ์กับเขาออกมาก็ถือว่าเป็นคนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองและเคารพความรู้สึกของเขาด้วย

“ช่วงสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกดีมากเลยครับ” เชียวจ้านเงยหน้าขึ้นมองคนตรงข้าม

“ผมชอบคุณเซียวจ้านจริงๆ และก็ดีใจมากๆ ที่คุณเลือกจะบอกผมตรงๆ แบบนี้”

“...”

“ถ้ายังไงช่วยเป็นเพื่อนกับผมต่อไปด้วยนะครับ ถึงจะมีแต่ผมที่คิดเกินเพื่อน แต่ก็อย่าตัดขาดความสัมพันธ์กับผมเลยครับ”

เซียวจ้านยิ้มให้เฉินหยู

“ครับ วันไหนเหงาก็โทรมาหาผมได้ครับ” เท่านั้นที่เขาทำได้ ถ้าเป็นเพื่อนกันก็ได้อยู่แล้ว

“ทำไมวันนี้มาคนเดียว” เซียวจ้านฉีกยิ้มให้บาร์เทนเดอร์กิตติมศักดิ์ของร้านเหล้าประจำของเขา

“ก็...โสด” เซียวจ้านหัวเราะแฟนของเพื่อนที่ยื่นวิสกี้ให้

“ว่าจะกินแค่เบียร์” ถึงจะอย่างนั้นแต่ก็ยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่ม

“วันนี้เลี้ยง ซินจื่อมาดึกๆ”

“อ่าห่ะ” เซียวจ้านยกเครื่องดื่มกระดก

“เอารถมามั๊ย”

“ไม่อ่ะวันนี้เรานั่งแท็กซี่มา”

“อย่าดื่มเยอะนัก เดี๋ยวซินจื่อมาบีบคอผม” ถึงจะเป็นคนที่ห้วนๆ แต่แฟนของเพื่อนเขาก็เป็นที่ระมัดระวังเรื่องการวางตัวพอควร

“แต่งงานแล้วก็หัดตามเมียบ้าง ไม่ใช่เขาบอกว่าจะไปไหนก็ปล่อยเขาไป”

“เดี๋ยวเขาอึดอัด”

“ซินจื่ออ่ะ ชอบให้นายอ้อน เชื่อพี่” เซียวจ้านเป็นพวกหยอกเก่ง แถมเวลาพูดคุยก็เป็นกันเอง เคมีสาธารณะขนาดที่เขาเคยเอ่ยปากเตือนภรรยาว่าเขาหึง

“แล้วที่บอกว่าโสดนี่คือเพิ่มเทเขามาหรือว่าเขาเทพี่”

“ก็น่าจะพี่เท” โหวตงหัวเราะ ก็คนตรงหน้าเป็นเสียแบบนี้

“ตลอดเลยพี่น่ะ” เซียวจ้านมาที่นี่กับคนหลายคน และมาคนเดียวเมื่อยุติความสัมพันธ์

ทุกๆ ครั้ง...เขาจะดื่มคนเดียวแล้วก็กลับคนเดียว

หกปีแล้วที่โหวตงเห็นเซียวจ้านใช้ชีวิตแบบนี้

“พี่ไม่หาใครสักคน แล้วก็ไม่ต้องลอยไปลอยมา”

“นายว่าทุกคนจะโชคดีเหมือนนายรึไง ที่เจอคนที่นายรักแล้วเขาก็รักนาย” เซียวจ้านยิ้ม

ช่างเป็นรอยยิ้มที่ขื่นขมในสายตาโหวตง

“....”

“หมดแล้ว....เอามาอีกแก้ว” เซียวจ้านที่ไม่ค่อยดื่มหนักๆ สองปีมานี่แวะมากินเบียร์ขวดสองขวดเม้าท์กับซินจื่อแล้วก็กลับ

ไหนว่าไม่ดื่มหนักๆ

ผ่านไปสี่แก้ว ซินจื่อก็เดินเข้ามาในร้าน

“เพื่อน....” เซียวจ้านโบกมือให้

“จ้านจ้าน ....” ซินจื่อสบตาสามี เพราะปกติเพื่อนไม่ดื่มเหล้า ปกติมาก็สั่งแต่เบียร์

สามียกมือส่งสัญญาณ ว่านี่แก้วที่สี่แล้ว

อ่า....

เมื่อซินจื่อมาโหวตงเลยเดินเข้าไปที่หลังเคานเตอร์เพื่อทำงานต่อ

จนสุดท้ายเซียวจ้านไม่รู้ตัวว่าดื่มไปหกแก้วแล้ว...

“อ่า....จะห้าทุ่มแล้วเรากลับก่อนนะ” เพราะรู้สึกว่าดื่มเยอะเกินไปแล้วต่างหาก

“ให้โหวตงไปส่ง” ซินจื่อจับไหล่เพื่อนที่หยิบกระเป๋าเตรียมกลับ

“โน....เราจะนั่งรถกลับเอง อย่าดื้อ” เซียวจ้านจิ้มจมูกเพื่อนสนิทที่อ้าปากจะว่าเขา

“นายสิดื้อ” ย่นจมูกใส่

จนแล้วจนรอดซินจื่อก็ทำได้แค่เรียกแท็กซี่ให้

แล้วรอจนคนยิ้มเก่งขึ้นรถไป

“ถึงแล้วบอกด้วยนะ” แน่นอนว่าซินจื่อหันไปกำชับคนขับว่าที่หมายคือที่ไหน

“บายนะ”

วันนี้หวังอี้ป๋อแวะซื้อเมล็ดกาแฟที่ร้านประจำแทนร้านใหม่อย่างที่ตั้งใจ

เขาซื้อเมล็ดกาแฟสองถุง ปกติเขาชอบกินกาแฟที่มีกินเบอรี่ ติดเปรี้ยวที่ปลายลิ้น แน่นอนว่าเขาสั่งมาสำหรับตัวเองหนึ่งถุง

ส่วนอีกถุงที่ติดจะมีกลิ่นออกช็อกโกแล็ตกว่า เขาสั่งเผื่อเซียวจ้าน

แม้ว่าจะงงนิดหน่อยแต่เพราะเขาสองคนมักจะหาเมล็ดกาแฟมาลองกันเป็นประจำอยู่แล้วอี้ป๋อเลยให้คำตอบกับตัวเองว่าเขาซื้อมาเพราะเขาอยากตอบแทนที่เซียวจ้านเคยสั่งเมล็ดกาแฟมาเผื่อเขา

พอคิดได้แบบนั้นเขาเลยส่งข้อความไปหา

หวังอี้ป๋อ : พี่จ้านผมซื้อเมล็ดกาแฟมาเผื่อพี่ถุงนึง

เซียวจ้าน : โอ้ะ แต้งกิ้ว

หวังอี้ป๋อ : พี่ถึงห้องยัง

พอกดส่งไปแล้วหวังอี้ป๋อขมวดคิ้วให้ตัวเองจะกดยกเลิกการส่งก็ขึ้นอ่านแล้ว ช่างมันเหอะ

เซียวจ้าน : ยัง พี่อยู่บนแท็กซี่

หวังอี้ป๋อ : เหรอ สนุกมั๊ย

เซียวจ้าน : ก็ดี

หวังอี้ป๋อ : เอ...แบบนี้เหมือนไม่ดี 55555

เซียวจ้าน : ดีสิ...ดีจะตายไป

หวังอี้ป๋อ : พี่

เซียวจ้าน : ว่า

หวังอี้ป๋อชะงักมือ....เขากำลังจะพิมพ์อะไรกันแน่...

หรือมันเป็นความง่วงงุนที่เกิดจากการขับรถฝ่ารถติดมาคนเดียวกันแน่

เซียวจ้าน : เงียบเฉยเลย

หวังอี้ป๋อ : ไม่มีไรครับ

เซียวจ้าน : โอเคพักผ่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้

.

.

.

เซียวจ้านยืนรอลิฟต์เงียบๆ วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยกว่าทุกวัน พอดื่มเข้าไปก็เหมือนจะมึนหัวนิดหน่อย

“พี่จ้าน” เซียวจ้านหันไปตามเสียงเรียก เห็นคนที่เพิ่งแชทคุยกับเขาเมื่อครู่มายืนอยู่ตรงหน้า

“อ้าว...” เซียวจ้านตกใจ แน่หล่ะ ใครจะไม่ตกใจละ นี่มันจะห้าทุ่มแล้ว หวังอี้ป๋อมาทำอะไรที่นี่

“เอ่อ...ผมผ่านแถวนี้เลยแวะเอากาแฟมาให้” เซียวจ้านสบตารุ่นน้องที่ดูมีแววตาสับสน

“นายมีอะไรรึเปล่า” เซียวจ้านมองใบหน้าที่ติดจะนิ่งเฉยๆ เสมอนั้นมีริ้วชมพูจางๆ

“วันนี้พี่ไปเดทมา?” หวังอี้ป๋อถามออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

โคตรผิดปกติ

“อ่า...ใช่มั้ง” เซียวจ้านยิ้มมุมปาก

“นายไปดื่มมารึเปล่า หน้านายแดง” หวังอี้ป๋อเบือนหน้าไปอีกทางก่อนจะตั้งสติ แล้วยื่นถุงกาแฟให้

“ผมไปซื้อกาแฟคนเดียว แล้วเจ้าของร้านถามถึงพี่”

“แล้ว...” เซียวจ้านยังไม่ยื่นมือออกไปรับถุงกาแฟ

“ผมขอขึ้นไปกินกาแฟที่ห้องพี่ได้มั๊ย”

.

.

.

“ผมขอขึ้นไปกินกาแฟที่ห้องพี่ได้มั๊ย” เซียวจ้านช้อนตามองคนที่ถามเหมือนตะโกนใส่เขา

แล้วกินกาแฟตอนห้าทุ่มนี่คือ...

หวังอี้ป๋อวันนี้ดูไม่ปกติ

ไม่ปกติที่สุดเลย

“นายควรกลับบ้านไปพักผ่อน”

“ผม....คิดว่าผมอยากลองคุยกับพี่” เซียวจ้านหันไปสบตาหวังอี้ป๋อที่ดูจะไม่ยอมปล่อยให้เขาขึ้นห้องพักโดยง่าย

“....พี่คิดว่า” คิดว่านายกำลังสับสนแล้วหล่ะเสี่ยวป๋อ

“ผมบอกพี่อี้โจวไปแล้วว่าผมจะของลองคบกับพี่”

.

.

.

“พี่อี้โจวครับ” หวังอี้ป๋อที่เดินเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานเขาตอนเลิกงานนี่มันผิดวิสัยสุดๆ

“เอ้า...เสี่ยวป๋อ”

“ผมมีเรื่องจะบอกพี่”

“ว่ามาเลย”

“ผมอยากลองคบกับพี่จ้าน”

“เอาสิ...ห๊ะ!!!!!!” แม้ว่าพี่อี้โจวจะทำแฟ้มหลุดมือก็ตาม หวังอี้ป๋อยังสบตากับเขาไม่ลดละ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***