ตอนที่ 2 มนุษย์กลายพันธุ์

ห่างจากเมืองประมาณสองกิโลเมตร ฮันเตอร์ยี่สิบกว่าคนกำลังเดินทางกลับไปที่เมือง หลังได้รับคำสั่งจากดงอู รองหัวหน้าหน่วยที่สี่ ที่กำลังต่อสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด ร่วมกับหัวหน้าหน่วยคังซิกและฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคน

"ชินวู เราจะไม่กลับไปช่วยพวกเขาจริงๆ เหรอ? "ไอริรู้สึกไม่สบายใจทั้งๆ ที่พวกเขาทุกคนต่างก็เป็นฮันเตอร์ แต่กลับหนีออกมา

"จะไปเป็นตัวถ่วงกันเปล่าๆ น่ะสิ"ถึงเขาเองจะไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่ถ้ามองจากความจริงแล้ว สัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงขนาดนั้น นอกจากฮันเตอร์ระดับสูง ก็แทบจะไม่เคยมีฮันเตอร์ที่ระดับต่ำกว่านั้นเคยกำจัดมันได้เลยซักคน ยิ่งเป็นฮันเตอร์ระดับต่ำกว่าสี่อย่างพวกเขาแล้ว แทนที่จะอยู่เป็นภาระ การหนีออกจากที่นั่นให้พวกเขาสู้ได้อย่างเต็มที่มันเป็นวิธีที่ดีกว่า

แต่ในตอนนี้ชินวู กำลังสนใจบางเรื่องที่เขายังไม่เข้าใจมากกว่า เขานึกถึงตอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ฮันเตอร์สองคนที่เสียชีวิตเมื่อตอนเจอกับลิงยักษ์ บาดแผลของฮันเตอร์สองคนถูกโจมตีจนร่างของพวกเขาขาดเป็นสองท่อน จริงหรือที่นั่นจะเป็นการโจมตีของสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดที่เป็นลิง มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่

ชินวูเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาเอเลนที่เดินนำอยู่แถวหน้า เอเลนเป็นไกด์ประจำหน่วย และแน่นอนว่าไกด์ทุกคนจะต้องมีข้อมูลที่เกี่ยวกับสัตว์กลายพันธุ์อย่างแน่นอน เขาจึงต้องการที่จะรู้ข้อมูลเกี่ยวกับลิงยักษ์ตัวนั้นจากเธอ

"คุณเอเลนครับ ผมขอถามอะไรบางอย่างจากคุณได้หรือเปล่า? "

เอเลนหันมามองชินวูที่เดินอยู่ข้างๆ เธอ

"อยากรู้เรื่องอะไรเหรอคะ? "

"ผมอยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดตัวนั้นครับ"

เอเลนรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมอยู่ๆ ชินวูถึงต้องการรู้เรื่องเกี่ยวกับลิงยักษ์ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรกลับไป

"ถ้าเป็นข้อมูลเบื้อต้นฉันก็พอจะรู้อยู่บ้างค่ะ"

"ขอแค่วีธีที่มันใช้โจมตีก็พอครับ"

"ถ้าเป็นเรื่องนั้น เมื่อแปดปีก่อน คนที่เคยเจอมันเล่าว่า การโจมตีของมันเหมือนกับลิงปกติค่ะ การทุบ การตบ การกัดหรือกระชาก เว้นแต่พละกำลังและขนาดนานที่ผิดปกติไปจากการกลายพันธุ์"

เอเลนสังเกตได้ถึงสีหน้าที่เคร่งเครียดของชินวูจึงได้ถามกลับไป

"ฮันเตอร์ชินวู ทำไมอยู่ๆ คุณถึงอยากรู้เรื่องนี้เหรอคะ? "

ชินวูเงียบไปซักพักก่อนจะตัดสินใจบอกกับเอเลนถึงความผิดปกติบางอย่าง

"คุณจำฮันเตอร์สองคนที่ถูกฆ่าได้มั้ยครับ"

"คะ? "

"พวกเขาถูกโจมตีจนร่างขาดเป็นสองท่อน ที่ผมกำลังสงสัยตอนนี้คือ อาจจะไม่ได้มีแค่สัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดที่เจอเราครับ"

เอเลนรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินในสิ่งที่ชินวูบอก เธอพยายามมองหาความเข้มข้นของสสารจากสิ่งมีชีวิตรอบๆ แต่ก็ไม่พบว่ามีสัตว์กลายพันธุ์อยู่ใกล้ๆ เลยนอกจากซอมบี้

"ฉันลองเช็คดูรอบๆ แล้วแต่ไม่มีสัตว์กลายพันธุ์อยู่แถวนี้เลยค่ะ"เอเลนรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

"ตอนนี้มันอาจจะอยู่ที่นี่กับเราครับ"

"แต่พลังของฉันไม่เคยผิดพลาดเลยนะคะ"

"ที่นั่นมีสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด ถ้าเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงกว่าหรือเท่ากัน เจ้าลิงนั่นคงถูกสัตว์กลายพันธุ์ตัวนั้นโจมตีไปแล้ว ฮันเตอร์สองคนถูกฆ่าก่อนที่เจ้าลิงนั่นจะปรากฏตัวออกมา มันอาจจะกลัวเลยไม่กล้าเข้ามาโจมตีเราซ้ำ นั่นก็เพราะสัตว์กลายพันธุ์ตัวนั้นมีระดับที่ต่ำกว่าเจ็ดแน่นอน"ชินวูอธิบายความเป็นไปได้ให้เอเลนฟัง แต่ก็ยังมีอยู่อีกอย่างที่เขานั้นยังไม่เข้าใจ

"แล้วทำไมมันถึงยังไม่โจมตีเราล่ะ? "

"เรื่องนั้นผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน โดยปกติแล้วนิสัยของสัตว์กลายพันธุ์ เมื่อเจอเหยื่อแล้วมันจะไม่ปล่อยให้หนีรอดไปง่ายๆ นอกซะจากว่ามีสิ่งอื่นที่ทำให้มันสนใจได้มากกว่า แต่คงไม่มีอะไรที่ทำให้มันสนใจไปมากกว่ามนุษย์ที่อยู่กันเป็นกลุ่มอย่างแน่นอน บางที่มันอาจจะหาจังหวะที่เราเผลอและตายใจเพื่อจะได้จู่โจมให้ตายในครั้งเดียวก็ได้"

"ฉันสงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าทำไมคุณถึงรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกมันเยอะจัง"

"ผมเคยอ่านเจอในบันทึกของพ่อน่ะ"

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน อยู่ๆ ก็มีฮันเตอร์คนหนึ่งหยุดเดินแล้วพูดขึ้น

"พวกเรากลับไปช่วยคุณคังซิกกันเถอะ"

ฮันเตอร์ทุกคนที่ได้ยินต่างก็หยุดเดินและหันกลับไปมองเขา

"นายบ้าไปแล้วหรือไง? ไม่เห็นเหรอว่าเราพึ่งเจอกับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดมา นายอยากกลับไปตายหรือไง? "ฮันเตอร์คนหนึ่งพูดตอบโต้เสียงดัง

"เราทุกคนเป็นฮันเตอร์ไม่ใช่เหรอ! ฮันเตอร์ที่วิ่งหนีสัตว์กลายพันธุ์เพราะกลัวตายน่ะ แบบนี้ยังจะมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าเป็นฮันเตอร์อีกหรือไง! "

ทุกคนได้แต่ยืนก้มหน้าเพราะพวกเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกของฮันเตอร์คนนั้น

"ฉันไปคนเดียวก็ได้! พวกนายน่ะ...อย่าได้เที่ยวไปบอกใครว่าตัวเองเป็นฮันเตอร์ล่ะ"เขาเดินหันหลังเพื่อจะกลับไปช่วยหัวหน้าหน่วยคังซิก

แต่ทว่า..ในขณะที่เขากำลังวิ่งกลับไป จู่ๆ สัตว์กลายพันธุ์ตัวหนึ่งก็ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วพุ่งเข้าโจมตีฮันเตอร์คนนั้นจนหัวของเขาหลุดออกจากบ่า ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจและรีบหยิบอาวุธออกมาทันที

"ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้! "เอเลนออกคำสั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อม ไอริรีบวิ่งมาหาชินวู ทั้งสองคนหยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อมอยู่ข้างๆ เอเลน

สัตว์กลายพันธุ์รูปร่างท่าทางคล้ายกับตั๊กแตนชนิดหนึ่ง ขาและแขนของมันเรียวยาว มือของมันมีกงเล็บที่เหมือนใบเลื่อยและมีคราบเลือดติดอยู่ เอเลนตรวจสอบความเข้มข้นของสสารในตัวมันพบว่าสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้น่าจะอยู่ที่ระดับห้าไม่ผิดแน่

"ทุกคนระวังตัวด้วยค่ะ มันคือสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้า! "

ฮันเตอร์หน้าใหม่และฮันเตอร์ระดับสองไม่ฟังคำเตือนของเอเลน

พวกเขาวิ่งเข้าไปโจมตีสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้าตัวนั้น แต่ก่อนที่พวกเขาจะถึงตัวมัน ร่างของมันก็ได้หายไปในหมอก

"มันหายไปไหนแล้ว! "ฮันเตอร์ทุกคนพยายามมองหาตัวมันแต่ก็ไม่พบ

เอเลนพยายามมองหามันผ่านความเข้มข้นของสสารแต่ก็ไม่เจอมันอีกเช่นกัน และเหมือนชินวูจะนึกอะไรบางอย่างออก

"ทุกคนถอยกลับมา! เจ้านั่นมันพรางตัวได้! "ก่อนที่ชินวูจะพูดจบ ร่างของมันก็ได้ปรากฏขึ้นด้านหลังของฮันเตอร์คนหนึ่งและใช้กงเล็บของมันโจมตีฮันเตอร์คนนั้นจนแขนของเขาขาดไป เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะถูกโจมตีซ้ำที่คอจนหัวของเขากลิ้งหลุดลง

ฮันเตอร์หลายคนเริ่มสติแตกและพยายามจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกมันฆ่าตายไปทีละคน ส่วนคนที่ยังรอดชีวิตก็ได้เข้าโจมตีมันพร้อมกัน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวมันได้เลยแม้แต่น้อย

ซอมบี้ที่อยู่รอบๆ เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามามากขึ้น ฮันเตอร์ระดับสองคนหนึ่งที่กำลังเผลอ ถูกกลุ่มซอมบี้โจมตี มันฉุดกระชากร่างของเขาไปกัดกินอย่างน่าสยดสยอง พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเหยื่อรายนั้น

ฮันเตอร์ระดับสามคนหนึ่งละสายตาไปมองข้างหลัง ก่อนที่ตั๊กแตนกลายพันธุ์จะพุ่งเข้าหาตัวเขาทันที ชินวูที่เห็นฮันเตอร์ระดับสามคนนั้นกำลังพลาดท่าเขาจึงได้พุ่งเข้าไปสกัดการโจมตีของมันไว้ได้อย่างเฉียดฉิว

"พวกนายไปต้านพวกซอมบี้เอาไว้ เจ้านี่ฉันจัดการเอง"ชินวูบอกให้ฮันเตอร์ทุกคนไปจัดการกับพวกซอมบี้ก่อนที่จะถูกพวกมันล้อม

เขาใช้มีดฟันไปที่แขนข้างซ้ายของมันอย่างรุนแรงและรวดเร็วจนมันร้องออกมาเสียงดัง แขนข้างซ้ายของมันขาดจากการโจมตีของชินวูในครั้งเดียว มันพุ่งเข้าใส่ชินวูด้วยความอาฆาตหวังจะเอาชีวิตของเขา ชินวูเองก็พุ่งเข้าโจมตีมันอย่างรวดเร็ว เขาต่อสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้าด้วยตัวคนเดียวอย่างสูสี

ในขณะเดียวกัน ฮันเตอร์ที่ยังรอดชีวิตก็กำลังถูกซอมบี้รายล้อมและพยายามเอาตัวรอดอย่างยากลำบาก ทางด้านของไอริและเอเลนเองก็เช่นกัน เธอฟาดฟันซอมบี้ที่กำลังรายล้อมเธอแต่ดูเหมือนจำนวนของมันนั้นมีมากเกินไปจนเธอเริ่มไม่มีทางเลือก

"ไม่มีทางเลือกแล้ว บ้าจริง! อยู่ข้างหลังฉันไว้นะคะคุณเอเลน"ไอริปลดปล่อยพลังแฝงของเธอ เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับจากพลังของเธอเอง

"คุณไอริคะ! "เอเลนพยายามจะจับตัวเธอแต่ก็ถูกไอริปัดมือออกไป

"อย่ามาแตะตัวฉัน.."บรรยากาศในตัวของเธอดูเปลี่ยนไป ตาของเธอเปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิดเหมือนถูกอะไรบางอย่างสิงอยู่

ซอมบี้วิ่งกรูเข้าใส่ไอริทันทีมื่อมันได้กลิ่นสสารที่มาจากพลังของเธอ เอเลนทำได้แค่เพียงยืนดูเธอจัดการกับซอมบี้อย่างโหดเหี้ยม ซอมบี้สิบกว่าตัวถูกเธอจัดการภายในไม่ถึงสิบวินาที ก่อนที่เธอหยุดเคลื่อนไหวแล้วทำท่าทางแปลกๆ และวิ่งฝ่าฝูงซอมบี้หายไปในหมอก

"ฮันเตอร์ไอริคะ! "

"ให้ตายสิยัยนั่น! " ชินวูร้อนรนใจเมื่อไอริเธอเริ่มอาละวาดเหมือนครั้งก่อน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะการต่อสู้ของเขากับตั๊กแตนระดับห้าเองก็ยังไม่จบ

ชินวูที่ลืมโฟกัสในการต่อสู้ก็ได้พลาดท่าโดนกงเล็บของตั๊กแตนฟันที่แขนไปถากๆ จนมีเลือดไหลออกมา เขาเร่งความเร็วพยายามจะเด็ดหัวมันแต่ก็เป็นไปได้ยากเมื่ออีกฝ่ายเองก็เร็วพอๆ กัน แต่ทันใดนั้นร่างอ้วนท้วมก็ได้วิ่งมาด้วยความเร็ว ชินวูและตั๊กแตนหันไปมองสัตว์กลายพันธุ์ตัวหนึ่งกำลังวิ่งมาทางพวกเขา

หมีสีน้ำตาลกระโดดใช้กงเล็บฟาดเข้าไปเต็มหน้าของตั๊กแตนระดับห้าจนเป็นแผลฉีกขาดขนาดใหญ่ ร่างของตั๊กแตนล้มลงโดยที่ร่างอ้วนท้วมยืนเหยียบอยู่ก่อนที่มันจะหันมามองชินวูแบบงงๆ แล้ววิ่งไปต่อ ชินวูและเอเลนได้แต่งงงวยกับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นก่อนที่ชินวูจะนึกได้ว่าต้องรีบไปช่วยไอริที่ไม่มีสติในตอนนี้ ในขณะที่เขากำลังวิ่งไป ร่างของไอริก็ได้ปลิวกลับมากระแทกกับพื้นดินไถลไปไกล

"ไอริ! "ชินวูหันไปมองไอริที่ปลิวไป ก่อนจะหันกลับไปมองสัตว์กลายพันธุ์ที่เล่นงานเธอ

ร่างสูงใหญ่ที่ยืนสองขาเหมือนมนุษย์ กล้ามเนื้อแขนที่ขยายใหญ่จนฉีกขาด ดวงตาหนึ่งลูกที่อยู่ตรงกลางใบหน้าโดยที่ไม่มีแม้แต่ปากและจมูก ในมือของมันถืออาวุธบางชนิดคล้ายไม้เบสบอลที่ถูกห่อหุ้มด้วยเนื้อและเชื่อมติดกับมือขวาของมัน นี่คือมนุษย์กลายพันธุ์

เอเลนได้ตรวจสอบสิ่งมีชีวิตชนิดนี้พบว่า สสารที่อยู่ในตัวของมันนั้นเทียบเท่ากับสัตว์กลายพันธุ์ระดับหกไม่ผิดแน่ ชินวูกัดฟันเพราะรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าลำพังเขาคนเดียวสู้เจ้านี่ไม่ได้อย่างแน่นอน

ไอริพุ่งผ่านเขาเข้าไปโจมตีมนุษย์กลายพันธุ์ตัวนั้นแต่ก็ถูกมันซัดกระเด็นกลับมาอีกครั้ง ความต่างระดับของสสารในตัวทำให้เธอไม่สามารถสู้มันได้นอกจากหาจุดอ่อนและโจมตีมันเท่านั้น

"ยัยโง่เอ๊ย! "

ยักษ์ตาเดียวเริ่มเคลื่อนไหว มันวิ่งเข้ามาหาชินวูด้วยความเร็วและพยายามโจมตีเขาด้วยอาวุธของมัน ชินวูเหวี่ยงตัวหลบการโจมตี และใช้เท้าเตะสวนเข้าไปที่หัว

"..."

แต่เหมือนมันจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย การโจมตีของเขานั้นไม่มีผลกับมัน ชินวูถูกจับขาและเหวี่ยงไปข้างหน้าจนลอยไปกระแทกกับต้นไม้อย่างรุนแรงจนตัวเขาสำลักเลือดออกมา

"อ่า..แบบนี้แย่แน่"

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เสียงฝีเท้าของยักษ์ตาเดียวมุ่งตรงมาทางเขา ก่อนที่มันจะฟาดอาวุธที่อยู่ในมือของมันลงมาใส่อีกฝ่ายอย่างกระทันหัน

ชินวูใช้แขนทั้งสองข้างกันอาวุธที่ถูกฟาดลงมาได้ฉิวเฉียด แต่แรงฟาดของมันนั้นรุนแรงจนพื้นข้างล่างที่เขายืนอยู่เกิดรอยบุบร้าว

ชินวูรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดและชาจากแขนและขาทั้งสองข้างที่ร้าวจนเขาต้องกัดฟันทนรับการโจมตี ก่อนที่ยักษ์ตาเดียวเริ่มที่จะโจมตีเขาอีกครั้ง มันกระหน่ำฟาดอาวุธลงมาจนแขนของเขาได้หักไปในที่สุดก่อนที่มันจะง้างอาวุธเพื่อจะฟาดลงมาอีกครั้ง

ชินวูหลับตาเพราะคิดว่าตัวเองคงไม่รอดจากการโจมตีในครั้งนี้ แต่ทว่า แขนของมันที่ถืออาวุธอยู่ ได้ถูกฟันจนขาดจากดาบคาตะนะของฮันเตอร์ระดับสามคนหนึ่ง...

ดวงตาสีม่วงเข้ม รูปร่างผอมสูง และผมยาวสีดำม่วงถูกมัดเป็นหางม้า ฮาน ฮันเตอร์ระดับสามที่มีดาบคาตะนะเป็นอาวุธหลัก เขาไม่รีรอที่จะพุ่งเข้าโจมตียักษ์ตาเดียวในขณะที่มันกำลังสับสน

คมดาบถูกฟาดฟันใส่ร่างของยักษ์ตาเดียวด้วยความเร็วจนแทบมองไม่ทัน ชินวูหลบออกจากพื้นที่ต่อสู้ของพวกเขามานั่งพิงซากกำแพงเพื่อฟื้นฟูตัวเอง เขารับรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ซอมบี้หลายตัวได้เดินเข้ามาหาชินวูที่กำลังนั่งอยู่ แต่เขานั้นยังไม่สามารถขยับได้ในตอนนี้เพราะมันถึงขีดจำกัดของร่างกายเขาแล้ว

"เฮ้อ! ให้มันได้อย่างนี้สิ.."

ตอนที่ 2 มนุษย์กลายพันธุ์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***