ตอนที่ 1 ภารกิจของฮันเตอร์

ศูนย์ใหญ่ของกองทัพฮันเตอร์ ภายในกำแพงเมืองเอทร่า

"ทุกคนฟัง! ภารกิจของเรา คือนำเสาไปปักเพื่อสร้างม่านพลังกันไม่ให้พวกซอมบี้หรือพวกกลายพันธุ์เข้ามาได้ในระยะห้ากิโลเมตรจากกำแพงฝั่งตะวันตก แน่นอนว่าระหว่างทางจะต้องเจอกับอันตราย แต่งานของเราไม่ใช่การเคลียร์พื้นที่ แค่นำเสาไปปักแล้วเดินทางกลับมาที่เมือง ชั้นจะไม่บังคับเพราะงั้นมีใครอยากจะถอนตัวหรือสงสัยอะไรมั้ย?"เสียงประกาศจากหัวหน้าหน่วย คังซิก เขาเป็นฮันเตอร์แรงค์ห้าที่เป็นแรงค์สูงสุดจากการจัดอันดับฮันเตอร์ ด้วยบุคลิกที่ค่อนข้างเป็นคนเข้มงวด ฮันเตอร์หน้าใหม่จึงไม่ค่อยกล้าเลือกมาอยู่ที่หน่วยนี้ สมาชิกในหน่วยจึงมีกันแค่สี่สิบคนเท่านั้น

"เอ่อ..รางวัลที่ได้ล่ะครับหัวหน้าคังซิก"หนึ่งในฮันเตอร์ระดับสองพูดขึ้น

"นี่เป็นคำสั่งโดยตรงจากพระราชา ซึ่งแน่นอนว่ารางวัลย่อมควรค่าแก่การเสียงชีวิต มีใครสงสัยอะไรอีกมั้ย?"หัวหน่วยคังซิกถามย้ำอีกครั้งในสีหน้าที่ไม่ค่อยชอบใจนัก

"หัวหน้าหน่วยคังซิกครับ! เราจะมีกำลังเสริมมาจากหน่วยอื่นเพิ่มหรือเปล่าครับ!"ฮันเตอร์ระดับสามพูดขึ้น คังซิกตกใจเล็กน้อยเพราะกะจะหลีกเลี่ยงไม่พูดเรื่องนี้เพื่อไม่ให้ลูกทีมหมดกำลังใจ

"เรายังไม่ทราบแน่ชัดว่าจะมีกำลังมาเสริมหรือไม่ แต่ชั้นเชื่อมั่นว่าลำพังหน่วยของเราจะทำภารกิจนี้ได้สำเร็จลุล่วง...เอาล่ะเก็บสัมภาระของตัวเองและพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าเราจะรวมตัวกันที่หน้าประตูใหญ่ฝั่งตะวันตกของกำแพง ห้ามสายเด็ดขาด เคารพ!"

เคารพ!

ฮันเตอร์ทุกคนได้แยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเองเพื่อเตรียมตัวทำภาระกิจในวันพรุ่งนี้

ณ หอพักของฮันเตอร์ หอพักฮันเตอร์นั้นเป็นหนึ่งในสวัสดิการอีกอย่างที่จะได้รับเมื่อเข้าร่วมเป็นฮันเตอร์ นอกจากอาหารฟรีสามมื้อแล้ว ยังมีเงินเดือนที่จะได้รับค่อนข้างสูง ผู้คนจึงใฝ่ฝันที่จะได้เป็นฮันเตอร์ แต่การเป็นฮันเตอร์นั้นต้องรับภารกิจที่เสี่ยงอันตรายมากมาย ก็เลยยังมีคนที่ไม่กล้าเสี่ยงชีวิตทำอาชีพนี้อยู่เช่นกัน

ชินวู ฮันเตอร์หน้าใหม่ ถอดยูนิฟอร์มออกใส่ชุดสบายๆ และเริ่มเก็บสัมภาระจำเป็นใส่กระเป๋า

เขาเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับสสารที่พลังแฝงยังไม่ตื่นขึ้น แต่เขาก็สามารถสอบผ่านการเป็นฮันเตอร์ได้อย่างง่ายดายจนฮันเตอร์ระดับสูงหลายคนสนใจในตัวเขา แต่เขากลับเลือกที่จะอยู่ในหน่วยที่สี่ ของหัวหน้าคังซิกแทนที่จะเลือกอยู่ในหน่วยพิเศษของฮันเตอร์ระดับสูง

"นายจะเข้าร่วมภารกิจนี้จริงๆเหรอชินวู? คิก"เสียงของหญิงสาวที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้องของชินวูพูดเชิงหยอกล้อ"อย่าเมินกันสิ..ฉันแค่ถามเพราะเป็นห่วงนายก็เท่านั้นเอง"

"เอาเวลาที่มายุ่งเรื่องของฉัน ไปฝึกควบคุมพลังของตัวเองให้คงที่ไม่ดีกว่าเหรอไอริ"

"ใจร้ายกับฉันตลอดเลยน้า..ยังเคืองเรื่องเมื่อตอนนั้นอยู่รึไง ฮ่าๆ นี่ชินวู ฉันพูดจริงนะ ถอนตัวจากภารกิจนี้เถอะ"อยู่ๆน้ำเสียงของไอริก็ดูจิงจังขึ้น"จริงอยู่ที่ความสามารถทางกายภาพของนายมันน่าทึ่ง แต่พลังแฝงของนายมันยังไม่ตื่นไม่ใช่เหรอ ถ้าพลังแฝงของนายเกิดตื่นขึ้นมาขณะกำลังทำภาระกิจแล้วนายหมดสติไปจะทำยังไง"

ผู้ที่ได้รับสสารนั้นจะมีพลังทางกายภาพเพิ่มขึ้นทันที แต่พลังแฝงนั้นอาจจะตื่นขึ้นมาตอนไหนก็ได้ หลังจากที่พลังแฝงตื่นขึ้นแล้ว คนๆนั้นจะรู้สึกปวดหัว เสียสมดุลทางร่างกาย และหมดสติไปในที่สุด แต่ฮันเตอร์ไม่มีกฏห้ามผู้ที่พลังแฝงยังไม่ตื่นทำภารกิจ มีเพียงคำแนะนำจากหัวหน้าหน่วยเท่านั้นและถามความสมัครใจว่าคนๆนั้นจะสมัครใจไปจริงๆหรือเปล่า

"ฉันรู้เรื่องนั้นดี และได้ตัดสินใจแล้ว"

"นายนี่มัน!"ถึงจะรู้สึกไม่ชอบใจแต่ไอริก็รู้ว่าคงไม่สามารถห้ามเขาได้"เฮ้อ..ไม่รู้ด้วยแล้วตาบ้า"

...

เช้าวันต่อมา ที่หน้าประตูใหญ่ฝั่งตะวันตก

ประตูถูกเปิดออก ฮันเตอร์ที่เข้าร่วมทำภารกิจ ทะยอยเดินตามกันออกมาข้างนอกกำแพง ฮันเตอร์หลายคนถอนตัวที่จะเข้าร่วมทำภารกิจในครั้งนี้ จึงมีฮันเตอร์ไม่ถึงสามสิบคนเท่านั้นที่ต้องทำภารกิจแสนอันตรายนี้

บรรยากาศข้างนอกกำแพงนั้นเต็มไปด้วยหมอกควัน จึงทำให้การเดินทางเป็นไปด้วยความยากลำบาก ซอมบี้ที่ยืนอยู่ประปรายถูกจัดการได้อย่างง่ายดาย น่าแปลกที่พวกซอมบี้มักจะอยู่กันเป็นกลุ่มเสมอ กลับกระจายตัวออกไปกันคนละจุด และมีบางตัวที่ตายเพราะถูกโจมตีด้วยบางสิ่ง ซึ่งมันก็ถือเป็นเรื่องดีเพราะง่ายต่อการทำภารกิจ

"บรรยากาศมันไม่ดูเงียบเกินไปหน่อยเหรอ เหมือนจะมีผีโผล่ออกมาได้ตลอดเวลาเลย ฉันชักกลัวแล้วสิ"ไอริเดินตามชินวูอยู่ไม่ห่าง

"อืม..สมกับเป็นเธอจริงๆ เรื่องไร้สาระน่ะ"

"นี่!"

เดินกันมาได้เกือบครึ่งทาง ไกด์ประจำหน่วยที่สี่ เอเลน เหมือนเธอจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง หัวหน้าหน่วยคังซิกจึงส่งสัญญาณมือให้หยุดเคลื่อนไหว

"ระยะห่างสามร้อยเมตรข้างหน้า มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังมุ่งตรงมาทางเราด้วยความเร็วสูง ฉันคิดว่าเป็นสัตว์กลายพันธุ์ค่ะ!"

"ฮันเตอร์ทุกคน เตรียมพร้อมต่อสู้!"หัวหน้าหน่วยคังซิกออกคำสั่งให้ฮันเตอร์ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้กับบางสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา

เสียงฝีเท่านับสิบดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีแดงมองทะลุผ่านหมอกเข้ามายังกลุ่มฮันเตอร์ ก่อนจะปรากฏตัวออกมา และพุ่งเข้าใส่ฮันเตอร์ที่ยืนอยู่แนวหน้าอย่างรวดเร็วจนรับการโจมตีแทบไม่ทัน

"สัตว์กลายพันธุ์ระดับสาม!"ฮันเตอร์คนหนึ่งในแนวหน้าได้ตะโกนขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮันเตอร์ทุกคนจึงเข้าใจสถานการณ์ และรีบเข้าไปเป็นกำลังเสริมให้ฮันเตอร์แนวหน้าทันที ชินวูถูกจัดให้อยู่แนวหลังเพราะพลังแฝงของเขายังไม่ตื่น

สัตว์กลายพันธุ์นั้นแข็งแกร่งแตกต่างกันออกไป ซึ่งในตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญอยู่กับหมูป่ากลายพันธุ์ระดับสาม มันทนทานกับการโจมตีแทบจะทุกรูปแบบจึงยากต่อการกำจัด

"โจมตีแบบนั้นไม่ได้ผลกับพวกมันหรอก"ชินวูพูดบางอย่าง เหมือนจะหมายถึงสัตว์กลายพันธุ์ชนิดนี้

"นายหมายความว่าไง ที่ว่าโจมตีแบบนั้นไม่ได้ผล เรามีฮันเตอร์ระดับห้าหนึ่งคน ระดับสี่สามคน ระดับสามสี่คน และฮันเตอร์ที่เหลือก็เป็นฮันเตอร์หน้าใหม่และระดับสองที่มีฝีมือกันทั้งนั้นนะ"ไอริไม่เข้าใจความหมายของชินวูที่เขาพยายามจะบอก

"ฝากดูแนวหลังให้ที"ชินวูไม่รอคำตอบ วิ่งตรงไปยังกลุ่มฮันเตอร์แนวหน้าที่กำลังรับมือกับหมูป่าระดับสามอยู่

เขาพุ่งเข้าใส่หมูป่าที่กำลังโจมตีฮันเตอร์คนหนึ่งขณะที่กำลังเผลอ และใช้มีดปักเข้าที่กลางหัวของมันอย่างแม่นยำ จนมันล้มลงแน่นิ่งในทันที

ฮันเตอร์ที่เห็นชินวูกำจัดหมูป่าระดับสามได้อย่างง่ายดายก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีเวลามาชื่นชมเพราะยังเหลืออีกหลายสิบตัวที่ยังไม่ถูกกำจัด

"โจมตีตรงกลางหัวของมันให้ตายในครั้งเดียวนั่นเป็นวิธีฆ่ามัน ยิ่งมันได้รับบาดแผลมากมันจะยิ่งคลั่งและยากที่จะกำจัด"ชินวูตะโกนบอกทุกคนว่าจุดอ่อนของมันอยู่ที่กลางหัว

ฮันเตอร์ที่ได้ยินก็ไม่รอช้า ทำตามที่ชินวูตะโกนบอก และมันได้ผล หมูป่าระดับสามล้มลงจากการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว ชินวูเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พยายามเล็งมีดปักเข้าที่กลางหัวของหมูป่า แต่บางตัวก็ค่อนข้างลำบากเพราะอยู่ในสถานะคลุ้มคลั่ง

"บ้าจริง!"หมูป่าที่อยู่ในอาการคลุ้มคลั่งนั้นมันจะไม่อยู่นิ่งให้จัดการได้ง่ายๆ ชินวูพยายามตามความเร็วของมันให้ทัน จนในที่สุดเขาก็สามารถปักมีดเข้าไปกลางหัวของมันได้สำเสร็จ

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็สามารถกำจัดหมูป่าระดับสามได้หมดทุกตัวโดยที่ไม่มีผู้เสียชีวิต มีแค่บางคนที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ชินวูหอบเหนื่อยเพราะใช้พลังในการเคลื่อนไหวตามความเร็วของหมูป่ามากเกินไป หัวหน้าหน่วยคังซิกเล็งเห็นบางอย่างในตัวของชินวูมาก่อนหน้านี้แล้วจึงรู้สึกโล่งใจ

"นายทำได้ยังไงน่ะ! ทั้งๆที่เป็นฮันเตอร์หน้าใหม่แท้ๆ แต่กลับรู้จุดอ่อนของหมูป่าระดับสามแถมยังจัดการมันไปได้ตั้งสี่ตัวแหนะ นายนี่มันเจ๋งไปเลยนี่ พึ่งพาได้มากกว่าคุณคังซิกอีก!"ฮันเตอร์ระดับสี่คนสนิทของหัวหน้าหน่วยคักซิกเดินมากอดคอคุยกับชินวู

"หนอยเจ้าบ้าดงอู ได้ทีเอาใหญ่เลยนะแก!"หัวหน้าคังซิกหงุดหงิดเล็กน้อยจากคำพูดของดงอู แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชินวูช่วยพวกเขาไว้จริงๆ"ที่จริงฉันอยากให้เธอมาอยู่แนวหน้า แต่เพราะพลังแฝงของเธอยังไม่ตื่นเลยให้เธอมาอยู่แนวหน้าไม่ได้ หวังว่าเธอจะเข้าใจนะชินวู"

"ผมทราบในเรื่องนั้นดีครับหัวหน้าหน่วย"ชินวูเข้าใจดี เพื่อไม่ให้อันตรายต่อตัวเขาเอง เขาจึงได้มาอยู่แนวหลังแทน

"อย่าฝืนตัวเองนักสิชินวู"ไอริยื่นขวดน้ำให้ชินวูและพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"รู้น่า"ชินวูรับขวดน้ำจากไอริและเดินไปหาที่นั่งพักโดยที่ไอริก็ตามไปด้วย

หลังจากได้พักเอาแรงที่หมดไปจากการต่อสู้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เพื่อไม่ให้เสียเวลา พวกเขาก็ได้เริ่มเดินทางกันต่อ แต่เหมือนว่ายิ่งออกห่างจากกำแพง ความอันตรายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เดินมาจนเกือบถึงจุดที่ต้องปักเสา เอเลนก็ได้รู้สึกถึงบางอย่างอีกครั้ง

"ข้างหน้ามีฝูงซอมบี้กลุ่มใหญ่อยู่รวมกัน จำนวนน่าจะมากกว่าร้อยตัวค่ะ"เอเลนบอกกับฮันเตอร์แนวหน้า

เหล่าซอมบี้ที่เคยเห็นกระจัดกระจายออกไปเป็นกลุ่มเล็กๆ ตอนนี้พวกมันอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ที่มีจำนวนมากกว่าร้อยตัว จนยากที่จะผ่านไปได้ง่ายๆ

"แบบนี้ไม่ดีเลย พวกมันอยู่กันเยอะเกินไป เสียงที่จะถูกลอบโจมตีในวันที่หมอกหนาแบบนี้"ฮันเตอร์แถวหน้าคนหนึ่งพูดขึ้น

"นั่นสิ ต้องหาวิธีแยกพวกมันออกมาและค่อยๆจัดการไปทีละนิด หรือคุณมีแผนอะไรในใจมั้ยคุณคังซิก"ดงอูนั้นมักจะคิดแผนที่ปลอดภัยต่อตัวเองและคนอื่นๆเสมอ เพื่อไม่ให้มีโอกาสที่จะเกิดการสูญเสีย เขาจึงคิดว่าแผนนี้ปลอดภัยที่สุด

"เรียกหัวหน้าสิเจ้าบ้านี่...แต่ฉันค่อนข้างเห็นด้วยกับแผนของนายนั่นแหละ พวกมันมีเยอะมากเกินไป อีกอย่างเราก็เหนื่อยจากการสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับสามมามากแล้ว คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ต้องเข้าไปโจมตีมันตรงๆ"หัวหน้าหน่วยคังซิกเขาหันไปมองฮันเตอร์แต่ละคนที่ดูสีหน้าไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่จึงได้ตัดสินใจแบบนั้น

"ชินวู นายไม่มีแผนอะไรเลยเหรอ?"ไอริหันมาถามชินวูที่อยู่ข้างๆ

"จำนวนของมันมีมากเกินไป ถ้าจะโจมตีมันทีละหลายๆตัวก็ต้องพึ่งพลังแฝงของผู้ใช้พลังจิตหรือเวทย์ ซึ่งเท่าที่ชั้นสังเกตดู หน่วยของเราไม่มีใครเลยที่ใช้พลังพลังจิตหรือเวทย์"ชินวูเองก็เห็นด้วยกับแผนของดงอู ถึงมันจะใช้เวลานานกว่าเดิม แต่ก็ยังปลอดภัยกว่าไปเผชิญซึ่งๆหน้า

ฮันเตอร์ดงอูเรียกรวมฮันเตอร์ทุกคนมาฟังแผนการของเขา ก่อนที่ฮันเตอร์ทั้งยี่สิบเก้าคนจะแยกออกเป็นหกกลุ่มและไปอยู่ตามจุดต่างๆตามแผนของฮันเตอร์ดงอู

หัวหน้าหน่วยคังซิกส่งสัญญาณมือให้เริ่มทำตามแผนได้ ก่อนที่ฮันเตอร์สองคนของแต่ละกลุ่มจะเดินเข้าไปล่อซอมบี้จำนวนหนึ่งให้ออกมาห่างจากกลุ่มใหญ่เกือบร้อยเมตร และเข้าโจมตีพร้อมกันเป็นอันสำเร็จ แผนของฮันเตอร์ดงอูดำเนินไปอย่างง่ายดาย และเมื่อทำซ้ำๆก็สามารถกำจัดซอมบี้กลุ่มใหญ่สำเร็จในที่สุด

"ง่ายกว่าตอนสู้กับหมู่ป่าอะไรนั่นอีก คุณดงอูนี่สุดยอดจริงๆ"ฮันเตอร์คนหนึ่งพูดขึ้น

"เอาล่ะ นำเสามาปักได้"

แท่งเหล็กขนาดเท่าขวดน้ำถูกปักลงบนพื้นดิน และเริ่มขยายขนาดความยาวขึ้นจนความสูงเทียบเท่ากับกำแพงเมืองเอทร่า ก่อนที่จะมีม่านพลังปรากฏและวิ่งแล่นตามพื้นดินเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าไปบรรจบกับกำแพงของเมืองจนในที่สุดม่านพลังก็ก่อตัวขึ้นเป็นดั่งบาเรียที่ใช้ป้องกันไม่ให้มีซอมบี้หรือสัตว์กลายกันธุ์ผ่านเข้ามาได้ ฮันเตอร์ทุกคนรู้สึกโล่งใจที่ภารกิจสำเร็จไปได้ด้วยดี พื้นที่ที่ถูกปักเสา จะถูกสร้างเป็นกำแพงในอนาคตเมื่อปักเสาครบทุกพื้นที่รอบกำแพงแล้ว พื้นที่ที่เหลือ หน่วยอื่นจะเป็นฝ่ายจัดการ ตอนนี้เองพวกเขาก็น่าจะสำเร็จภารกิจกันไปแล้วเช่นกัน

"เยส! ภารกิจสำเร็จ!"ฮันเตอร์คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความดีใจ

"รางวัลจะเป็นอะไรกันนะ ชักรอไม่ไหวแล้วฮ่าๆ"ฮันเตอร์อีกคนก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน

"ความเข้มข้นของสสารนี่มัน!"เอเลนรับรู้ถึงบางสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ

แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ในขณะที่ไม่ทันตั้งตัว ฮันเตอร์ระดับหนึ่งสองคน ถูกบางสิ่งโจมตีกระทันหันจนร่างของพวกเขาขาดเป็นสองท่อน

ชินวูที่อยู่ใกล้ๆกับพวกเขานั้นสามารถหลบการโจมตีจากบางสิ่งได้อย่างฉิวเฉียด

"เราถูกลอบโจมตี!"ฮันเตอร์บางคนตะโกนขึ้นเพื่อแจ้งให้คนอื่นๆระวังตัว

"ฮันเตอร์ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้!"หัวหน้าหน่วยคังซิกสั่งการ

ชินวูลุกขึ้นและมองไปทางฮันเตอร์ที่ถูกโจมตีเมื่อครู่และเขาแทบอาเจียนออกมา เพราะพึ่งเคยเห็นศพของมนุษย์ที่ถูกสัตว์กลายพันธุ์ฆ่าเป็นครั้งแรก ถึงจะเคยเห็นซอมบี้ถูกฆ่ามากี่ครั้งแล้วก็ตาม แต่ภาพที่เขาเห็นนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

เงาของสัตว์กลายพันธุ์เดินอยู่หลังหมอก ฮันเตอร์ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้ สัตว์กลายพันธุ์คำรามเสียงดังและปรากฏตัวออกมาจากหมอกจนทำให้ฮันเตอร์ทุกคนหน้าถอดสี ลิงยักษ์ระดับเจ็บที่แทบจะไม่พบเห็นกันได้ง่ายๆ ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าพวกเขาในตอนนี้

"สัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย"

"แบบนี้ไม่รอดแน่ พวกเราตายกันหมดแน่!"

ฮันเตอร์หลายคนเริ่มสติแตก หัวหน้าหน่วยคังซิกเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าพวกเขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องต่อสู้เพื่อปกป้องลูกทีมให้มีชีวิตรอดกลับเข้าไปในกำแพง

"พวกแกหนีไปซะ เจ้านี่ฉันจะเล่นกับมันเอง"ร่างกายของหัวหน้าคังซิกขยายใหญ่ขึ้น กล้ามเนื้อของเขาเพิ่มขึ้นจนชุดยูนิฟอร์มพระจำหน่วยฉีกขาด พลังแฝงของเขาถูกปลดปล่อย"ฮันเตอร์ดงอู นายพาพวกเด็กๆหนีไปซะ ฉันจะตามไปหลังจากจัดการเจ้าลิงยักษ์นี่เสร็จ"

"คุณคิดว่าผมจะทิ้งตาแก่ให้สู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดคนเดียวเหรอ"ฮันเตอร์ดงอูและฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคนเดินมาอยู่ข้างๆหัวหน้าหน่วยคังซิก"เรามาฆ่าเจ้านี่แล้วไปดื่มกันครับหัวหน้าหน่วย"ร่างกายของฮันเตอร์ดงอูเริ่มมีไฟฟ้าสถิตอยู่รอบตัวและเผยร้อยยิ้มบางๆที่เหมือนกับเตรียมใจไว้แล้ว พร้อมกับฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคนที่ได้ปลดปล่อยพลังแฝงเช่นกัน

"คุณเอเลน ช่วยนำทางฮันเตอร์คนอื่นๆกลับเข้าไปในกำแพงอย่างปลอดภัยทีครับ"ฮันเตอร์ดงอูพูดขึ้น ก่อนที่เอเลนจะนำทางฮันเตอร์ทุกคนเดินทางกลับไปยังกำแพง

"แกเคยเชื่อฟังคำสั่งของฉันบ้างมั้ยเนี่ยเจ้าดงอู กลับไปฉันจะเล่นงานแกให้หนักเลย"หัวหน้าหน่วยคังซิกเคลื่อนที่เข้าไปหาลิงยักษ์พร้อมกับฮันเตอร์ทั้งสามคน

"อะไรนะครับ ผมไม่ได้ยินเลย"ฮันเตอร์ดงอูเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้าโจมตีลิงยักษ์โดยที่แม้แต่ฮันเตอร์คังซิกเองก็มองตามความเร็วของเขาไม่ทัน

ฮันเตอร์คังซิกได้เข้าปะทะซึ่งๆหน้ากับลิงยักษ์ มือของเขาทั้งสองข้างรั้งมือทั้งสองของมันเอาไว้ ก่อนที่เขาและลิงยักษ์จะเริ่มวัดพลังกันเหมือนนักมวยปล้ำ ฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคนเข้าโจมตีมันจากด้านข้างจนมันได้รับบาดแผลและร้องคำรามออกมา

บรรยากาศรอบตัวของมันเปลี่ยนไป อยู่ๆมันก็มีพลังเพิ่มขึ้นมากกว่สเดิม ฮันเตอร์คังซิกรับรู้ของพลังของมันที่เพิ่มมากขึ้นและถูกมันจับเหวี่ยงจนกระเด็นออกไปไกล

"ตาแก่! หน่อยแก!"ฮันเตอร์ดงอูง้างมือเหมือนกำลังจะปาอะไรบางอย่าง ก่อนที่สายฟ้าจะมารวมกันเป็นรูปทรงเหมือนแท่งเหล็กแหลม"หอกอัสนี!"หอกสายฟ้าถูกปาเข้าปะทะร่างของลิงยักษ์จนแทงทะลุตัวของมันและช๊อตร่างของมันอย่างรุนแรง

ฮันเตอร์อีกสองคนรีบเข้าโจมตีซ้ำทันที แต่กลับถูกมือของมันปัดจนกระเด็นปลิวหายไปในหมอก

"คุณดงอู เหมือนว่ามันจะคลุ้มคลั่งกว่าเดิมอีกนะครับ ฮันเตอร์ชินวูเคยพูดว่าสัตว์กลายพันธุ์บางตัวยิ่งได้รับบาดแผลยิ่งจะคลุ้มคลั่งและมีพลังเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม เช่นหมูป่าที่เราเจอในวันนี้ ผมคิดว่าเราน่าจะหาจุดอ่อนและปิดจ๊อบมันในครั้งเดียว"ฮันเตอร์ระดับสี่อีกคนพูดขึ้นถึงข้อมูลที่เคยได้รับจากชินวู

"บ้าจริงฉันลืมไปซะสนิทเลย"

"อย่างนั้นเองเรอะ ถึงว่าล่ะเจ้าลิงนั่นโยนชั้นซะกระเด็นไปไกลเลย มันน่าเจ็บใจนัก"ฮันเตอร์คังซิกเดินกลับมารวมกลุ่มพร้อมกับฮันเตอร์ระดับสี่อีกคนที่ถูกตบกระเด็นไปเช่นกัน

"ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองโจมตีไปตามจุดต่างๆที่คิดว่าน่าจะเป็นจุดอ่อนให้ทะลุงั้นสินะครับ ผมกับฮันเตอร์ดงอูพอจะทำแบบนั้นได้"ฮันเตอร์ระดับสี่อีกคนพูดขึ้น

"งั้นผมกับจินซองจะหาจังหวะโจมตีหาจุดอ่อนของมัน คุณช่วยรั้งมันไว้อีกรอบได้รึเปล่าครับคุณคังซิก?"

"เฮ้อ..เวรกรรมของฉันที่เกิดเป็นแทงค์จริงๆ ฉันอาจต้านมันไม่ได้นานหรอกนะ"

"แค่สามนาทีก็พอแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นแดซอง นายรอจังหวะโจมตีซ้ำเมื่อพวกฉันหาจุดอ่อนของมันเจอ"

"รับทราบครับ"

"เอาล่ะ งั้นเรามาเริ่มชำแหละเจ้าลิงอวดดีนี่กัน"

...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***